Luke Winslow King speelde met band op 29 januari 2015 in Van Slag in Borger. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Gister -28 januari- maakte Luke Winslow King “de minuut” vol in De Wereld Draait Door. De aanstaande optredens worden genoemd, maar Borger wordt gemakshalve vergeten, net als Oldenzaal trouwens. Ook het voorprogramma waar Winslow King mee door het land trekt, is er niet bij in Borger. Ik had gehoopt dat Belle of Louisville (Mitch Rivers & Tess Vanderzwet) Nederlandse vertolkers van Delta blues & Southern country ook mee zouden reizen naar 
Borger. Ach ja, het Noorden ligt ver van de Randstaddelta, veel verder weg dan de Randstaddelta van het Noorden.
Van Slag is vol vanavond, het publiek gemêleerd; jong, oud en alles wat daar tussenin zit. Luke Winslow King zagen we eind 2013 in de Oosterpoort in Groningen in het voorprogramma van Pokey Lafarge. En nu dus als hoofdact in Van Slag. Zoals altijd wordt hij vergezeld door zijn vrouw Esther Rose, zij beroert het wasbord en diverse percussie-instrumenten. En zij zingt zoals alleen zij dat kan. Daarover later meer. Op (slide) gitaar en mandoline zien we Roberto Luti, de contrabas wordt bespeeld door Alessandra Cecala en op drums is daar Benji Bohannon.
Luke Winslow King ziet er ook vanavond weer uit om door een ringetje te halen. Keurige bandplooibroek, wollen trui met wit overhemd eronder en de haren in vintage kuif. Hij heeft een guitig koppie, zou mijn bejaarde moeder zeggen. I’m tired, daar begint hij de avond mee. Zo’n toertje gaat je niet in de kouwe kleren zitten zeker als je net niet helemaal fit bent. We horen het er niet aan af. Esther Rose neemt plaats op het stoeltje. Kwiek rechtop, voeten naast elkaar, tasje naast de stoel en wasbord op schoot; alsof ze op de bus wacht. Samen op het podium, “never tired of each other’s charm”. De eerste nummers worden in kleine bezetting uitgevoerd. Met het geluid wil het nog niet direct vlotten maar geleidelijk wordt het beter. De band wordt gecompleteerd met contrabassiste en drummer, de sound krijgt een steviger bite.
Luke Winslow King heeft een relaxt stemgeluid, hij leidt je door een repertoire van ragtime, blues en New Orleans Jazz. De muziek roept een gevoel van heimwee op naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt, maar waarvan je het gevoel krijgt dat toen alles eenvoudiger was. In Swing that thing zien we even een iets steviger kant van de band. Dat bevalt me ook wel. Gitarist, Roberto Luti, is een belangrijke pijler. Slidepartijen en bluesy solo’s worden eenvoudigweg afgewisseld met ragtime mandoline partijen. Volgens mij kan deze Italiaan alles. Karakteristiek voor de sound is ook zeker de stem van Esther Rose. Zonder dat het haar enige moeite lijkt te kosten, doet zij de backings. Haar stem klinkt bijzonder, enigszins ijl, maar is altijd een prima aanvulling en werkt absoluut melancholieverhogend. Ik ben zo onder de indruk van het liedje dat zij solo zingt, dat niet de titel maar de strekking ervan me is bijgebleven: je bent weggegaan bij iemand die van je hield, sufferd. De samenwerking met de ritmesectie verloopt vlekkeloos. De bassiste speelt melodieuze partijen zonder al te veel lange noten en de drummer kijkt wat er gebeurt en anticipeert daarop. Luke vraagt regelmatig aan het publiek of het “a good time” heeft, zoals een gentleman betaamt.
Onlangs bracht Luke Winslow King zijn tweede album uit. Everlasting arms werd goed ontvangen. Ook vanavond passeren een groot aantal songs van het album. Het zijn mooie gecomponeerde liedjes. Cadillac Slim gaat over het dorp in Michigan waar Luke Winslow oorspronkelijk vandaan komt. Net zoiets als Borger, maar dan aan de andere kant van de oceaan. Na een verzoeknummer en een enthousiaste toegift, bedankt Luke Winslow King het publiek met een a capella liedje. Nederland zal hij weer verlaten maar hij heeft beloofd nog dit jaar terug te keren. Mis het dan niet zou ik zeggen.
