Kris Pohlmann Band: moeilijke tijden in De Fles

De Kris Pohlman Band speelde op 1 februari 2015 in Muziekcafé De Fles, Spijkenisse.  Tekst door Ton Kok met foto’s van  Pemmy Larmené

Bij binnenkomst in De Fles staan de spullen van de band al keurig opgesteld, de setlist ligt klaar, nu alleen wachten op het publiek. Bij de soundcheck blijkt het geluid prima in orde met een redelijk gematigd volume voor een drie mans blues/rock band.

Het publiek komt langzaam binnen druppelen, maar de grote aantallen bezoekers, die ik gewend ben in dit muziekcafé, blijven achterwege. En de meesten die er wel zijn, komen om gezamenlijk de week uitgebreid door te nemen. Slechts een stuk of twaalf bezoekers komen uiteindelijk echt voor de muziek. Het geklets heeft uiteindelijk ook invloed op de band. Na het publiek een paar keer tevergeefs verzocht te hebben om te luisteren, wordt de stemming er bij de muzikanten niet beter op. Elf nummers op de lijst voor de eerste set en tien voor de tweede. Uiteindelijk wordt het een eerste set van tien nummers en een tweede van zes.

Maar hoe zit het met de muziek? Nou, daar is eigenlijk niets mis mee. Pohlmann heeft geen groot stembereik, maar weet zijn nummers vocaal toch overtuigend te brengen. Zijn gitaarspel is dik in orde. Ook weet de man hoe je een goede song moet schrijven.  Roman Dönicke zit achter het drumstel en Dennis Bowens weet de zaak fraai te ondersteunen met melodieuze baspartijen.

Negen nummers van de meest recente cd Taylor Road worden gespeeld. Na drie nummers van deze cd word ik verrast door de eerste cover op het programma, “In My Chair” van Status Quo. Geen nummer dat je vaak voorbij hoort komen. Hierna volgt de titelsong van de laatste cd. Is het eerste gedeelte van de set wat tam, zo halverwege begint de band los te komen en met het felle slidewerk in “Got To Be The Blues” krijgen we het eerste echte vuurwerk. Met een prima tweede helft van de eerste set ben ik zeer benieuwd naar het vervolg.

In de tweede set krijgen we nog wat nummers te horen van Taylor Road, aangevuld met een paar covers: “Come Together In The Morning” (Free), de werkelijk schitterende slow blues “You Don’t Understand”(T-Bone Walker) en Robert Johnson’s “Stop Breaking Down”. Na de blues/rocker “Tarantula” lijkt het er dan op te zitten, maar op verzoek van het handjevol mensen dat wel luistert, besluit Kris er nog een paar nummers achteraan te gooien en grijpt de band terug in de blues geschiedenis met nummers van Robert Johnson, Albert Collins en Lowell Fulson.  En als Huub Hoeberigs na afloop nog eens hard in de microfoon om een Zugabe roept speelt de band ook nog het instrumentale Gary Moore-eske “One For Sorrow”.

Na afloop geeft Kris toe behoorlijk geïrriteerd te zijn door de conversaties in het publiek, maar heeft het Nederlandse toertje toch op een positieve wijze willen afsluiten.  Een prima optreden van de Kris Pohlmann Band, maar eigenlijk had de groep een beter publiek verdiend. Maar na veel positieve bezoekjes aan De Fles ga ik er vanuit dat het een uitglijertje was.

Set 1
Ain’t Crying For Yesterday
Borrowed Time
One Good Reason
In My Chair
Taylor Road
One Day Baby
Got To Be The Blues
The Silence
Taking Back What’s Mine
Fallin’ Down
Set 2
Used To Be
Come Together In The Morning
Got To Let You Go
You Don’t Understand
Stop Breaking Down
Tarantula
Encore 1
Crossroads
Too Tired
Reconsider Baby
Encore 2
One For Sorrow