Mike Morgan begeleidt door Little Steve & the Big Beat, speelde op 30 januari 2015 in JJ Music House, Zoetermeer. Tekst door Ton Kok met foto’s van Pemmy Larmené.
In de jaren negentig van de vorige eeuw weet de Texas gunslinger Mike Morgan een solide reputatie op te bouwen. Aanvankelijk geïnspireerd door Stevie Ray Vaughan ontwikkelt hij als snel een herkenbare eigen stijl. Met zijn band The Crawl, met als frontman de onlangs overleden zanger/harmonicaspeler Lee McBee, la
at hij zijn gezicht regelmatig zien aan deze kant van de Atlantische Oceaan. Vanaf begin deze eeuw, na de split met McBee, ontwikkelt hij zich ook als vocalist en levert een aantal prima cd’s af met het uit 2004 daterende Live in Dallas als een van mijn persoonlijke favorieten. De laatste jaren is het toerschema drastisch terug gebracht en momenteel werkt hij als sales manager bij een motorfiets dealer. Voor een korte toer door de lage landen komt hij overvliegen en afgelopen vrijdag staat hij in het Zoetermeerse JJ Music House.
De toer vindt plaats onder auspiciën van King Bee Music Agency en Morgan wordt begeleidt door Little Steve & the Big Beat, bestaande uit Steven van der Nat (gitaar/zang), Bird Stevens (bas), Jody van Ooijen (drums), Evert Hoedt (bariton sax) en Martijn “Tinez” van Toor (tenorsax). Kort na tien uur betreedt deze band het podium en hakt er gelijk lekker in met “You Were Wrong”, gevolgd door een werkelijk sublieme uitvoering van “Baby, Don’t Do It”, met een paar spannende pauzes. Binnen tien minuten is het publiek in de juiste stemming voor de headliner: mister Mike Morgan.
Eigenlijk vanaf het eerste nummer is het duidelijk dat de combinatie van de Amerikaan en zijn Nederlandse begeleiders een gouden greep is. Met slechts één optreden achter de rug en een beetje repeteren tijdens de soundcheck staat hier een strakke combinatie op het podium. Navraag levert de wetenschap op dat er geen setlist gehanteerd wordt. Er ligt weliswaar een lijst met nummers om te spelen, maar deze is meer voor de sier. Morgan heeft het prima naar zijn zin en laat al snel merken niet vies te zijn van lange solo’s. Maar ook de anderen krijgen ruimschoots tijd om te soleren. In een lange, slow blues laat hij eerst Little Steve aan bod, die zich zestig maten lang mag uitleven en als het publiek net staat te duizelen neemt Morgan het over. Het volume gaat bijna terug tot het nul punt en Mike begint met de opbouw van de solo. Hij smokkelt er wat subtiele jazzy loopjes tussendoor, waarmee hij meteen de aandacht heeft en weet de solo minuten lang op te bouwen tot de uiteindelijke eruptie. Magistraal! Een mooie serie covers als “Sugar Coated Love” (Freddy Fender), “Hot Little Mama” (Johnny Guitar Watson) en “I’m A Ding Dong Daddy” (Jerry McCain), maar ook werk van Lazy Lester en Ike Turner komen voorbij. Het eigen werk als “Frankie’s Blues” en “Blues For Al And Peggy” wordt uiteraard niet vergeten. Bij “Frankie’s Blues” mogen bassist en blazers een pauze nemen en dit nummer wordt subliem gebracht door Mike met alleen Steven en Jody als begeleiders. Magistraal!
Een mooi moment bij “Lonely Night”, als ‘Blues aan Zee’-bestuurslid Anton van Meerkerk spontaan begint mee te zingen en dit zo sterk doet, dat hij van Mike de song in zijn eentje vocaal mag afmaken. Uiteraard komt de band niet weg zonder toegift en wordt uiteindelijk de slide tevoorschijn getoverd. “Where’d You Get Your Sugar From?” wordt er geroepen en het publiek wordt op zijn wenken bediend met deze shuffle, afkomstig van zijn album met Jim Suhler. Met Hounddog Taylor’s “Give Me Back My Wig” komt er na twee uur spelen een eind aan de show. Ondanks het feit dat het grote blues publiek het laat afweten wordt het toch een avond om niet snel te vergeten. Ook vanavond kunnen enkele bezoekers het niet laten uitgebreid de week te bespreken, maar deze personen worden soms aardig te kijk gezet, zoals de dames aan de bar, die bij een rustige passage als enige te horen zijn en het schaamrood op de kaken krijgen, als ze dit eindelijk zelf ook doorhadden.
Als vanouds is het geluid in het JJ Music House weer perfect. En nu maar hopen dat Mike Morgan niet zo lang wacht met zijn volgende bezoek aan Nederland.
