D-Tale speelde op 10 januari 2015 in Cafe Crossroads, Antwerpen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Ondanks de privé aangelegenheid, een feestje t.g.v. de vijftigste verjaardag van een Belgische vriend en blues brother, waar uw reporter en fotograaf van dit on-line magazine voor waren uitgenodigd willen wij u als lezer van The Blues Alone? tóch een summier verslag van de muzikale omlijsting van dit festijn niet onthouden. De band die deze zaterdag, de tiende Januari van 2015, in het oudste blues-café van Antwerpen, Crossroads (weliswaar op de nieuwe locatie) op het podium staat heet D-Tale (spreek uit als het Engelse detail). D-tale is een 4 man sterke roots/blues band die bestaat uit zanger/gitarist Mario Pešić, Steve Wouters op drumms, Eric Wels op bass en niemand minder dan Patrick Cuyvers op de toetsen. Mario Pešić is ook degene die veel van de nummers schrijft.
De Antwerpenaar Mario Pešić, die van origine Kroaat is en opgegroeid in de Verenigde Staten, wordt dus bijgestaan door stadsgenoot drummer Steve ‘Dynamite’ Wouters, toetsenist Patrick Cuyvers die de lezers van The Blues Alone? 
zouden kunnen kennen van o.a. Hideaway en Jim Cofey en bassist en Nederlander (Breda) Eric Wels. Wéér ben ik onder de indruk van het Engels van de Belg, maar in dit geval kan ook zijn verblijf in de States daar debet aan zijn. Ik zou Mario Pešić tekort doen als ik alleen zijn uitspraak zou roemen; zijn stemgeluid is namelijk meer dan aangenaam. Hij heeft een lekkere rauwe stem en de trouwe lezers van The Blues Alone? weten dat ik daar een ‘sucker’ voor ben!Mario Pešić haalt zijn invloeden, zoals zoveel muzikanten, van platen van de rock en bluesgiganten van weleer. Mààr ook de nog in leven zijnde muzikanten worden geëerd, zoals John Hiatt, Mario Pešić speelt ook in een band waarin hij méér van het werk van de Americana meester ten gehore brengt, deze gaat schuil onder de naam Camden. In een kort gesprek na afloop begrijp ik van Mario Pešić dat hij vindt dat de hedendaagse grooves potentie hebben om geïntegreerd te worden in de roots en blues muziek. Hij houdt van crossovers en dat is op z’n minst verfrissend te noemen.
zouden kunnen kennen van o.a. Hideaway en Jim Cofey en bassist en Nederlander (Breda) Eric Wels. Wéér ben ik onder de indruk van het Engels van de Belg, maar in dit geval kan ook zijn verblijf in de States daar debet aan zijn. Ik zou Mario Pešić tekort doen als ik alleen zijn uitspraak zou roemen; zijn stemgeluid is namelijk meer dan aangenaam. Hij heeft een lekkere rauwe stem en de trouwe lezers van The Blues Alone? weten dat ik daar een ‘sucker’ voor ben!Mario Pešić haalt zijn invloeden, zoals zoveel muzikanten, van platen van de rock en bluesgiganten van weleer. Mààr ook de nog in leven zijnde muzikanten worden geëerd, zoals John Hiatt, Mario Pešić speelt ook in een band waarin hij méér van het werk van de Americana meester ten gehore brengt, deze gaat schuil onder de naam Camden. In een kort gesprek na afloop begrijp ik van Mario Pešić dat hij vindt dat de hedendaagse grooves potentie hebben om geïntegreerd te worden in de roots en blues muziek. Hij houdt van crossovers en dat is op z’n minst verfrissend te noemen.D-tale wisselt up-tempo nummers, gelardeerd met de oh zo fijne klanken van ervaren toetsenist Patrick Cuyvers’ Leslie en piano, af met intieme nummers. Dit geeft een mooie balans van de set, een balans waarbij iedereen in het publiek aanwezig zich weet te vinden. We horen nummers van Frank Zappa, de voorgenoemde John Hiatt en wat werk van de blueslegendes van weleer maar vooral veel eigen werk dat ondanks dat het publiek hier weinig tot niet mee bekend is behoorlijk aanslaat. Ik als Buddy Guy fan herken ineens Feels Like Rain wat écht heel goed vertolkt wordt.
Het is duidelijk dat hier een band staat die heel veel potentie heeft en een grotere bekendheid verdient. Mij bevreemdt het vooral dat ondanks dat de band al eerder op festivals heeft opgetreden (Tramblues 2013) er weinig uit voortgevloeid is. Misschien moet de band af en toe een bekende cover brengen om opgemerkt te worden? Ik denk aan nummers van Z.Z.Top bijvoorbeeld omdat Mario’s gitaargeluid zich daar voor leent, of misschien (niet geheel mijn smaak) Lynyrd Skynyrd maar zélf hoop ik vooral dat Mario Pešić ook nummers van Otis Redding en Sam Cooke durft te brengen, gewoon omdat zijn stem daar uitermate geschikt voor is.
D-Tale een band die hun publiek doet dansen, toegegeven ik was zelf de eerste van de dames aanwezig in de Crossroads die de dansvloer opzochten en het stoeltje lieten voor wat het was, een band die met grote passie muziek maakt, een band niet bang is om een zweet druppeltje te verliezen én een band die klaarblijkelijk groeit gedurende het optreden.
Wij hebben genoten van deze ‘verduiveld’ goede band D-Tale die, al ik het voor het zeggen had, op het kruispunt van de doorbraak zijn aanbeland.
Hierbij daag ik graag de Belgische en Nederlandse programmeurs uit deze band een kans te geven op een van de vele podia! We bedanken onze Belgische blues brother voor de uitnodiging, de aanwezige muzikanten die heel misschien graag een stukje mee hadden gespeeld, mijn tafeldame en heer voor het gezelschap, de niet in functie zijnde aanwezige fotograaf voor zijn mooie shots aan de muur en de goede zorgen van het personeel van de Crossroads in Antwerpen.
