Jan de Bruijn & Band speelde op vrijdag 9 januari 2015 in de Mezz, Breda. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Dit tweede week-end van Januari is er één vol live 
muziek. Nà ons eerste bezoek aan de Muziekodroom te Hasselt hebben we nóg een mooie avond voor de boeg, deze keer in Breda. Plaats van handeling is de Jupiler (grote) zaal van de Mezz waar een Nederlandse muzikant van internationale allure het podium zal betreden:
muziek. Nà ons eerste bezoek aan de Muziekodroom te Hasselt hebben we nóg een mooie avond voor de boeg, deze keer in Breda. Plaats van handeling is de Jupiler (grote) zaal van de Mezz waar een Nederlandse muzikant van internationale allure het podium zal betreden:Jan de Bruijn is de man die samen met zijn bandleden drummer Pieter Doms, bassist Bart Buls en voor deze gelegenheid toegevoegde toetsenist Pieter van den Bogaert de kleine vierhonderd aanwezigen op een mooie reis door de muziek zullen gidsen. Al eerder waren de reporter en de fotograaf van The Blues Alone? getuige van een optreden van deze aimabele man, voor het eerst op het Kerkplein tijdens Breda Jazz 2013 en later tijdens het Belgische Yellow Time van hetzelfde jaar.
Jan de Bruijn, de personificatie van de blues in West-Brabant, heeft in het verleden met diverse Amerikaanse muzikanten o.a. Johnny Copeland, Jerry McCain en Eddie C. Campbell getoerd en heeft ook eigen bands gehad met namen als ‘The Crew’ en ‘Double Brown’ waar bovengenoemde (én zwager) Pieter van den Bogaert ook deel van uitmaakte. De man, geboren in Rijsbergen (1958), woont al zijn hele leven in Zundert en wordt daar naar eigen zeggen omarmt maar tegelijkertijd ook vastgehouden. Ook al is hij in Zundert en Brabant ‘wereldberoemd’, het is tijd dat ook de rest van Nederland de virtuositeit van deze bluesmuzikant kan gaan waarderen. Na de, voor vele muzikanten, ‘struggle with life’ en de verleidingen die het muzikanten-bestaan met zich meebrengt heeft Jan de Bruijn nu alweer vele jaren zijn rust gevonden in de balans tussen optreden, lesgeven en bands bijstaan bij opnames in de studio zoals bijvoorbeeld Bløf in 2000 bij Watermakers.
Als de band om negen uur het podium opkomt worden zij onthaald op een oorverdovend applaus zonder nog maar één noot gespeeld te hebben, het is duidelijk dat de sfeer er al lekker in zit op deze vrijdagavond. De band start met een instrumentaal nummer ‘True Blue’ waarin gelijk alle muzikanten door Jan aangespoord worden er nog een schepje bovenop te doen, ‘True Blue’ is een lekker nummer met een jazzy ondertoon. Jan de Bruijn heeft ook voor dit optreden weer gekozen voor zijn trouwe Steffsen, een gitaar met een prachtig mooi geluid. Het tweede nummer ‘Streetwalkin’ Woman’ is er een van T-bone Walker en is het eerste 100% blues nummer wat de zaal in stroomt, de body van de Leslie is fenomenaal! Zo te zien en te horen zitten de bandleden er al na twee nummers lekker in want we horen inmiddels alweer het derde échte blues nummer Jimmy Witherspoon’s ‘Ain’t Nobody’s Business’ en de toeschouwers zingen naar hartelust mee terwijl er op het podium iets gebeurt dat minder fortuinlijk is…….Jan de Bruijn breekt een snaar! Niet getreurd, we nemen gewoon de volgende Steffsen die klaar staat in het gitaarrek. Tijdens ‘Louisiana Mama’ worden de bandleden stuk voor stuk door Jan De Bruijn voor het voetlicht gehaald, Pieter Doms met een opzwepende drumm solo, en speciaal voor mij als bass liefhebber volgt er een bass solo van Bart Buls waar ik van smul ‘it’s plucking time’ !
Dàn wordt de eerste gast van vanavond geïntroduceerd als Jan de Bruijn over de gast zegt “hij behoort tot de besten uit de Benelux”, ‘longlife friend’ en Bredanaar Walter Lavent komt ‘Ramblin On My Mind’ van Robert Johnson ten gehore brengen………Mijn hemel die man is gewéldig, zijn gitaar skills zijn absurd goed maar zijn stem blaast je helemaal omver! Waarom hebben wij van boven de rivieren deze man nog niet op een podium gezien? Wij van TBA? mogen vanavond in de Mezz in Breda getuige zijn van twee mannen uit de categorie ‘ruwe bolster blanke pit’, deze twee heren hebben de finesses van gitaar spelen behóórlijk goed in de vingers! Ooit zei Jan de Bruijn in een interview “als ik op een podium sta, dan kan ik zomaar ineens verschikkelijk gelukkig zijn”. Nou Jan dàt is te zien hoor! De hele zaal, vloer, trappen én het balkon, zo’n kleine vierhonderd bezoekers staan te genieten en laten dat keer op keer door overdovend gejoel blijken, ook al antwoord Walter Lavent “en tóch word ik er zenuwachtig van” .
Mijn avond kan niet meer stuk als ik mijn ‘all time favourite’ door de twee vrienden wordt gespeeld. ‘My Old Friend The Blues’ van Steve Earle is al door vele goede én minder goede muzikanten gecoverd maar déze vertolking heeft een bodem, als je naar de twee mannen op het podium kijkt kan je niet anders concluderen dat de tekt speciaal voor hen is geschreven. De mannen, Jan de Bruijn en Walter Lavent, laatst genoemde inmiddels op de akoestische gitaar, brengen het nummer zó integer dat ik er tranen van in de ogen krijg.
Halverwege T-bone Walker’s -door The Allman Brothers bekender gemaakt nummer- ‘Stormy Monday’ wordt de tweede en laatste gast van deze mooie muziek avond in de Mezz voorgesteld aan het publiek. Het is Keith Dunn, de Amerikaanse bluesharpist die alweer zo’n vijfentwintig jaar in Nederland woonachtig is. Nu weet de trouwe lezer van TBA? uit mijn verslag van Swing Wespelaar 2013, waar Keith Dunn met zijn band op het podium stond, dat ik niet zo’n hele grote fan van hem ben maar ik moet toegeven dat hij hier in Breda goed de ondergeschikte rol speelt. Ook “not just a pretty face” toetsenist Pieter van den Bogaert is aan een héle goede set bezig hoor, nergens teveel op de voorgrond of overdadig geluid maar mooie vette solo’s die het geheel body geven.
Tijdens Slim Harpo’s ‘Hipshake’ kan Keith Dunn de toeschouwers versteld doen staan, en eerlijk is eerlijk de man is het publiek aan het opzwepen, hij blaast ook zuiver kortom ik moet mijn mening over Keith Dunn bijstellen. Geen enkele bluesharpist voelt zich blijkbaar volledig zonder Billy Boy Arnold’s ‘I Wish You Would’ te hebben gespeeld en zo ook hier op het podium in de Jupiler zaal van de Mezz waarbij ondertussen Jan de Bruijn en zijn band voortreffelijk musiceren en die samen blijkens knipogen, blikken naar elkaar, genieten van het samen muziek maken. Nergens wordt elkaar de loef afgestoken, ieder krijgt de kans hun skills te etaleren, respect staat blijkbaar hoog in het vaandel van de Jan de Bruijn band.
“For Old Times Sake” wordt ook Little Walter’s ‘My Babe’ gespeeld waar Jan en Keith samen de vocalen voor hun rekening nemen en ook hier zingt Keith zuiver. Ook wil Keith Dunn dit huis op zijn grondvesten laten schudden als hij zegt “Let’s Rock This House” maar ik moet toch eerlijk bekennen dat het Jan de Bruijn is die dat ook werkelijk voor elkaar krijgt. De man staat te stampen op het podium om de band aan te sporen het publiek nóg meer up-tempo beats voor te schotelen, wàt een passie heeft deze Jan de Bruijn voor zijn muziek. Het feestje lijkt nog lang niet voorbij als Walter en Jan weer voor de vocalen van het Allman Brothers’ ‘Ramblin’ Man’ tekenen.
Het laatste nummer van de reguliere set-list is geen blues nummer maar een nummer van Bob Dylan wat o.a. door The Band en de film ‘The Last Waltz’ populair is geworden, de oudere jongeren hebben gekozen voor ‘I Shall Be Released’ (http://youtu.be/X6PX48rwGxY) . Er is geen toepasselijker nummer te bedenken om de levens van deze muzikanten samen te brengen, Jan komt tijdens dit nummer meerdere malen naar de rand van het podium om vervolgens zónder microfoon de menigte voor te zingen en hen aan te sporen mee te doen. Dit blijkt zijn vruchten af te werpen als de hele zaal, de fotograaf en reporter incluis, deze song meegalmen. De menigte kan geen genoeg krijgen van Jan de Bruijn en zijn vrienden blijkens het luidkeels geroep om een toegift. Het verzoek wordt gehonoreerd met track vijf van Jan‘s in 2013 uitgebrachte album ‘The Long Way Home’ (wat ik warm aan kan bevelen) ‘Trouble In Mind’ een mooi melodieus nummer waarin weer eens de andere, de ‘niet- blues’ kant van Jan de Bruijn, tot uitdrukking komt. Het tweede bis-nummer is ook geen blues, het is er een van de hand van Curtis Mayfield ‘People Get Ready’ is een gospel-achtig soulish nummer wat het bluesminnend publiek aanwezig in de Mezz tóch foutloos meezingt. Een pràchtige muziek avond op de planken gezet door van een combinatie van muzikanten die bewezen hebben een grotere zaal aan te kunnen en die verdienen om het kroeg-circuit uit te komen. Wij, de reporter en de fotograaf van ‘The Blues Alone?’ bedanken de Mezz voor hun blues programmering en hun gastvrijheid.
