Chris Rea speelde in het Koninklijke Theater Carré, Amsterdam op maandag 24 november 2014. Review door Ton Kok met foto’s van Marco van Rooijen (Bluesmagazine.nl) en Arjan Vermeer (Paradiso 2012)
Twee jaar geleden stond Chris Rea voor het laatst in Nederland op het podium (lees ook “De onaflaatbare inzet en overlevingsdrift van Chris Rea“). Maandag 24 november is de zanger/gitarist/songwriter weer terug en staat in een reeds lang uitverkocht Theater Carré in het kader van zijn ‘The Last Open Road Tour 2014’.
Om precies acht uur gaan de lichten uit en mag het duo Island Sky, bestaande uit de zangeressen Julie Isaac en Debbie Longworth, het programma openen. Ze worden begeleid door Anto Drennan op gitaar en Neil Drinkwater achter de toetsen. In de kleine vijfentwintig minuten, die dit gezelschap ter beschikking staat, brengen ze vijf liedjes, waarvan het bluesy “Give Your Love To Me” me toch even een klein ‘wow’ ontlokt. Maar ook de andere nummers mogen er wezen, prima songs en zeer soulful gebracht.
Na de pauze is het tijd voor Chris Rea en zijn band. Het kleine, magere mannetje, gekleed in jeans en een grauw T-shirt staat in sterk contrast met het indrukwekkende decor. Showmanship is aan Chris niet echt besteed, muziek is hetgeen waar het allemaal om draait. Met zijn vier begeleiders en wederom Julie en Debbie, dit keer als achtergrond zangeressen wordt de show geopend met het bluesy “The Open Road” en direct is duidelijk dat we te maken hebben met een behoorlijk fitte Chris Rea, die tussen de nummers door niet erg spraakzaam is, maar wel regelmatig non verbaal contact zoekt met het publiek in de zaal en op het balkon. Bovendien is hij erg beweeglijk en maakt gebruik van het hele podium.
Na de opener volgt “Long Gone”, waar hij voor het eerst helemaal los gaat op slide gitaar. “Where The Blues Come From” gaat vervolgens over in “Josephine”, zijn grootste hit in Nederland. De setlist is een mooie mengeling van songs, waar de verstokte blueshebber, zoals ondergetekende, goed mee uit de voeten kan, maar ook de fans van de meer romantische nummers, alsmede het pop en latin getinte werk komen prima aan hun trekken. De set wordt na ongeveer vijf kwartier speeldtijd besloten met het broeierige “The Road To Hell”, waar nog maar eens alles uit de kast gehaald wordt en Chris zich nogmaals een meester van de slide gitaar toont.
Met een uitgebreide toegift komt de speeltijd toch nog op iets meer dan anderhalf uur uit. Normaal gesproken een beetje aan de magere kant, maar soms is kwaliteit boven kwantiteit te prefereren. Ondanks alle gezondheidsproblemen, waar hij de laatste jaren mee te kampen heeft gehad, bewijst hij deze avond in Carré toch weer zijn klasse. Er zit nog genoeg leven in deze veteraan!
De muzikanten:
Chris Rea – guitar/vocals
Neil Drinkwater – keyboards
Anto Drennan – guitar
Sylvin Marc – bass guitar
Kirt Rust – drums
Julie Isaac – backing vocals
Debbie Longworth – backing vocals
Setlist:
The Last Open Road
Long Gone
Where The Blues Come From
Josephine
Easy Rider
‘Til The Morning Sun Shines On My Love And Me
Julia
Looking For The Summer
Stony Road
Come So Far, Yet Still So Far To Go
Somewhere Between Highway 61 And 49
Stainsby Girls
The Road To Hell
Encore
On The Beach
Let’s Dance
Mooi omschreven. Ik ben liefhebber van Chris en volg hem al jaren, en hoewel ik naar meerder concerten van anderen ga, is het alleen Chris die mij kippenvel bezorgt (meteen bij opkomst al), mijn hoofd lekker laat meedeinen en mij van bewondering stil krijgt zodra hij weer eens in zijn gitaar lijkt te kruipen om er slidings uit te toveren die niet alleen door merg en been gaan, maar zelfs mij ogen laten tranen van ontroering.