Veel kwaliteit en variatie op jubileum editie Hoogeveen Blues Festival 2014

De Jubileum Editie Hoogeveen Blues Festival in Theater De Tamboer, Hoogeveen, vond plaats op 21 en 22 november 2014. Review door Ton Kok met foto’s van  Gerrie van Barneveld

Voor de tiende editie van het Hoogeveen Blues Festival heeft de organisatie behoorlijk uitgepakt met uitsluitend klinkende namen op het programma. Terwijl het er twee jaar geleden redelijk somber uitzag voor het festival is het voor de zaterdag geheel en voor de vrijdag bijna geheel uitverkocht. Verspreid over vier podia wordt het publiek twee dagen lang een breed scala van artiesten voorgeschoteld.
Het begint vrijdag met Band of Friends, een viering van de muziek van Rory Gallagher, zoals men het zelf omschrijft. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna (en lees ons interview met Gerry en Ted), oudgedienden uit de band van Rory Gallagher,  aangevuld met de Nederlandse zanger/gitarist Marcel Scherpenzeel, zetten een prima set neer. Ze gaan er weer vol voor, maar ondanks alle aanmoedigingen van McAvoy komt het er vanavond door een combinatie van het vroege tijdstip en een nog halfvolle zaal niet helemaal uit. De band heeft in korte tijd een fanatieke fan schare opgebouwd en deze groep gaat wel op het vroege tijdstip al helemaal los.

Met hetzelfde euvel heeft Jo Harman (lees ook ons interview met Jo Harman) te kampen. Zij staat gelijktijdig met de Band of Friends in een andere zaal, maar weet ook het publiek niet echt enthousiast te krijgen met haar op zijn tijd wel aanstekelijke pop/rockliedjes. Een lachje kan er niet echt van af bij haar en het publiek reageert niet of nauwelijks op haar verhaaltjes tussendoor. Overigens, het duet met toetsenist Steve Watts is wel adembenemend mooi.

De Ierse zangeres/gitarist Grainne Duffy weet de zaak overigens wel flink aan het rocken te krijgen. Ze staat met haar band op het kleinste podium, maar zet met haar combinatie van rock en blues, met af en toe een vleugje folk en country, de zaak in de Parkfoyer flink op zijn kop. Ook als songwriter laat ze horen ook het nodige in haar mars te hebben en ze weet fraaie klanken uit haar Gold Top te halen.

King of the World behoeft geen introductie meer. Erwin Java, Ruud Weber (lees ook ons interview met Ruud) , Fokke de Jong en Govert van der Kolm zetten weer een nagenoeg perfecte set weet. Ik betrap mezelf er soms op dat ik stiekem hoop dat ze een keer een foutje maken, maar ook nu is dat weer tevergeefs. Zelfs het feit dat Ruud Weber niet helemaal fit is, mag de pret niet drukken. Dit is een hecht collectief en zeker op muzikaal gebied verreweg het beste wat er op blues gerelateerd gebied in Nederland te vinden is.

Voor velen het absolute hoogtepunt van de avond is de New Blues Generation, met in de gelederen Wayne Baker Brooks (zoon van Lonnie Brooks), Tasha Taylor (dochter van Johnny Taylor) en Shawn Holt (zoon van Magic Slim) en met verder Russell Jackson op bas en Jerry Porter achter het drumstel. Dit gezelschap zet een wervelende show neer met aanvankelijk veel klassiekers, maar naarmate de show vorderde meer eigen werk. Het eerste deel van het concert is een beetje aan de rommelige kant, maar vanaf het moment dat Tasha Taylor het podium op kwam klinkt het allemaal net wat strakker en frisser. Het publiek is ondertussen aardig door het dolle heen en de bas solo van Russell Jackson tijdens de toegift “Why I Sing The Blues” van zijn voormalige werkgever B.B. King, is werkelijk fa-bu-leus. Old school Chicago blues, zoals je tegenwoordig eigenlijk veel te weinig hoort op de podia.

My Brainbox featuring Jan Akkerman en Bert Heerink weet dit sfeertje bij lange na niet te evenaren. Muzikaal is er niets af te dingen op wat de heren doen, het klinkt perfect, maar tijdens een nummer als “Scarborough Fair”, waar het dwarsfluit gedeelte dan gespeeld wordt op een keyboard, dan bekruip mij toch een licht gevoel van teleurstelling.

Boo Boo Davis weet mij dan wel weer helemaal te overtuigen. Met Jan Mittendorp op gitaar en John Gerritse op drums weet hij wel meteen een groezelig Mississippi sfeertje te creëren. Goed, zijn stem is iets minder krachtig geworden en zijn harmonicaspel blijft primitief, maar dit is wel de real deal. Zijn vertrouwde Nederlandse begeleiders voelen de hele sfeer perfect aan en weten voor Boo Boo de perfecte basis neer te leggen. “Thank You, Dave” roept Boo Boo regelmatig tegen onze lieve heer. “Thank You, Boo Boo”.

Willie & the Bandits zijn van hele andere orde. Deze groep is voor mij eén van de weinige bands, die de laatste tijd echt iets van vernieuwing heeft gebracht in het blues/rock genre. Toegegeven, het ligt soms ver van de blues, maar ze weten een perfecte mix te maken van blues, rock en folk. Zelfs een flinke dosis latin is ze niet vreemd. Wille Edwards zingt en speelt diverse gitaren inclusief lapsteel op zijn Weissenborns, Matthew Brooks is een fenomenale bassist en drummer Andrew Naumann houdt het zaakje perfect bij elkaar. Grote klasse. Zeker iets om in de gaten te houden.

Eric Sardinas hoeft eigenlijk geen introductie. Deze man is een monster op slide gitaar en weet zelfs de meest ingetogen country blues tot heftige blues/rock om te toveren. Sardinas is deze avond volgens mij niet helemaal helder, staat soms naast de microfoon te zingen en is af en niet helemaal vast ter been. Na twee nummers ben ik eigenlijk weggelopen door het wat nerveuze geluid, maar het laatste deel van de show is zeker genieten. Hij weet de zaak lekker mee te krijgen en met nummers als “I Can’t Be Satisfied”, “How Many More Years” en “Run Devil Run” weten hij en zijn begeleiders zelfs mij in beweging te krijgen.

Afsluiter van de eerste dag is nog een Eric, namelijk Steckel. Eric Steckel (lees ook ons interview met Eric) is het prima sluitstuk van deze avond. Bassist Joren Kuipers en drummer Maikel Roethof vormen de perfecte ritmetandem voor de heer Steckel. Goed op elkaar ingespeeld deze keer en een met een perfecte balans van covers en eigen werk, rustig en heftig werk. Heel fraai is Donnie Hathaway’s “The Ghetto” inclusief de indrukwekkende drumsolo. Ook Muddy’s “Nineteen Years Old” mag er wezen met Steckel aanvankelijk ingetogen solerend om het langzaam op te bouwen naar een vlammende climax. Op een gegeven moment zegt mijn buurman “Ik heb hem nog niets van Hendrix horen spelen” en net alsof hij het hoort: “Voodoo Chile (Slight Return)” wordt ingezet, waarmee hij alle fans met een tevreden gevoel huiswaarts stuurde.

Zo komt een mooi einde aan de eerste dag Hoogeveen Blues, mezelf alvast afvragend of dit niveau de tweede dag geëvenaard zal worden.

Op zaterdagavond staat als vanouds de Greyhound Blues Band in de Forumfoyer met drie speciale gasten. De eerste gast is René Trossman, een in Praag wonende Amerikaan, die meer groten als Byther Smith, Lurrie Bell, Deitra Farr en veel anderen op het podium heeft gestaan. De man speelt heerlijke blues, maar gaat ook een stukje rockabilly niet uit de weg. Zijn vertolking van de klassieker “As The Years Go Passing By” is van grote klasse en brengt me mijn eerste kippenvel momentje van de avond.
Easterfield opent met het nodige gevoel voor de Drentse traditie met Cuby’s “Appleknockers Flophouse” en stoot er daarna een flinke rits blues/rock covers uit. Dit is eigenlijk de minst bekende naam op het programma, maar het is prima dat ook regionaal talent een kans krijgt en zeer terecht dat deze mannen na een prima set in 2013 op herhaling mogen komen.

De Juke Joints spelen een korte eigen set, waarin de prijsnummers niet ontbreken om vervolgens Eddy ‘The Chief’ Clearwater te begeleiden tijdens diens set. De laatste paar keer dat ik Eddy aan het werk heb gezien, had het een beetje van zijn glans verloren, maar in De Tamboer is hij weer echt goed op dreef. Al het bekende werk als “Came Up The Hard Way” en “Sweet Little Rock ‘n’ Roller” komt voorbij, maar ook een sprankelende lange versie van Otis Rush’s “All Your Love (I Miss Loving)”. Het publiek geniet er zichtbaar van.
Naar Ian Siegal & Jimbo Mathus heb ik echt uitgekeken. Siegal begint solo met “The Silver Spurs”, waarna hij de multi-instrumentalist Jimbo Mathus introduceert. Het repertoire bestaat uit materiaal van beide heren plus werk van de cd The Picnic Sessions, waar beiden aan hebben samengewerkt. Enkele hardcore blues fans vinden het af en toe iets teveel country en mandoline, maar nummers als “Talking Overseas Pirate Blues” maken dat bij mij qua muziek en tekst toch helemaal goed. Siegal heeft aanvankelijk wat problemen met wat fotografen en filmend publiek, maar dat probleem wordt op luchtige wijze opgelost.

Over Ralph de Jongh (en lees ons interview met Ralph) kan ik weinig nieuws vertellen: emotie, passie, inzet. Ralph zet een prima set neer met veel werk van zijn laatste cd’s, aangevuld met de nodige traditionals. Grommend, schreeuwend en stampend breng hij zijn nummers en krijgt er ook met dit optreden weer de nodige nieuwe fans bij. Ik vind hem opvallend gedisciplineerd spelen, vaak gaat de muziek alle kanten op, maar dat is deze avond minder het geval. Na het optreden loopt de verkoop van zijn cd’s en DVD’s weer op rolletjes en neemt hij alle tijd om deze te signeren, om een praatje te maken met zijn fans en zich om met hen op de foto te laten zetten.

De tweede gast van de Greyhound Blues Band is Phil ‘Big Daddy Blues’ Speat. En Big was geen understatement, wat betreft zijn postuur. Een gezellige performer, die de ene na de andere standaard het publiek in slingert. Nummers als “Shake Rattle & Roll”, “Baby, What You Want Me To Do” en, jawel, “Sweet Home Chicago”; herkenbaarheid troef. Geen originaliteitsprijs hier, maar de manier waarop hij de voetjes van de vloer weet te krijgen verdient alle lof.

Lof ook voor Dana Fuchs (lees hier ons interview met Dana), die hoge koorts heeft en tot kort voor het optreden ligt te slapen. Ze weet zichzelf toch op te peppen om een show neer te zetten vol power en energie. Zij is de laatste, die in de Univézaal optreedt en ondanks haar fysieke gesteldheid weet ze er een uit meerdere nummers bestaande toegift uit te persen. Professionaliteit en vakmanschap staan hoog in het vaandel en Dana en haar mannen voldoen aan alle verwachtingen.

Maar toch moet miss Fuchs het afleggen tegen Meena Cryle die met de Chris Fillmore Band. Zeker, de Oostenrijkse mist het flamboyante van de Amerikaanse, maar muzikaal steekt ze er ver bovenuit. Soms ingetogen, bijna timide, soms brutaal en agressief. Qua passie en intensiteit is Meena de meerdere. Er komt hoofdzakelijk eigen werk voorbij en ze weet zonder showelementen de aandacht van de toeschouwers vast te houden. Chris Fillmore weet het publiek met zijn gitaarspel te overtuigen en daarnaast ook nog een aantal dames met zijn fysieke verschijning. Met een stevige uitvoering van “C.C. Rider” wordt de set besloten. Een zeer indrukwekkend optreden!

Onze Belgische vrienden van Rusty Roots (lees ook ons interview met Rusty Roots) zijn de laatste tijd heel goed bezig

met hun aanstekelijke rocksongs, maar ook de blues zit diep in hun muziek geworteld. De groep brengt veel eigen werk, maar ook een slow versie van “Little By Little” komt voorbij in de loop van hun set. Sinds de mannen niet zo lang geleden een muzikale koerswijziging hebben ondergaan groeit het aantal fans gestaagd en blijft hun populariteit stijgen.

De laatste gast van de Greyhound Blues Band is Juwana Jenkins, een in Tsjechië wonende Amerikaanse. Een prachtige verschijning met een krachtige strot, die ook een prima songwriter blijkt te zijn. Ook zij weet in no time de harten van het publiek te stelen en de zaal er met haar performance van te weerhouden om na twee lange avonden blues voortijdig het bed op te zoeken. Deze blues lady mag van mijn snel weer eens terugkomen naar Nederland.
En zo komt er een einde aan een vrijwel perfect verlopen tiende editie van het Hoogeveen Blues Festival. De ontvangt was gastvrij, het publiek top, evenals de catering en de locatie is schitterend en, zeker niet onbelangrijk, het geluid was goed. Zelfs de soms wat verraderlijke op- en afstapjes in het gebouw werden dit jaar moeiteloos genomen.  Ik denk dat Rudie Reinders en zijn mensen ook tevreden kunnen terugkijken op het weekend en dus op naar de elfde editie.