Over de nieuwe cd, gitaristen en social media; een interview met Mariëlla Tirotto en Heins Greten

Interview met Mariëlla Tirotto en Heins Greten. Tekst door Ton Kok met foto’s van Patrick Roos en José Gallois (title-picture).

Op 29 februari 2008 was ik in de Dordtse Jazzsociëteit DJS getuige van de geboorte van Mariëlla Tirotto & the Blues Federation. Eerder op de avond betrad de band onder de naam nederblues.nl het podium om daar rond middernacht aan te kondigen, dat men vanaf dat moment verder zou gaan onder de nieuwe naam, met ook het nodige eigen werk op het repertoire. Speciale gast was die avond niemand minder dan een oorverdovend hard spelende Eelco Gelling.  Later dat jaar verscheen de debuut cd Somewhere Down The Road, in 2011 gevolgd door Dare To Stand Out. Sindsdien is het geluid van de band na enkele bezettingswisselingen wel flink veranderd. Twee mensen, die mede bepalend waren voor het geluid van de groep, gitarist Harald Koll en harmonica speler Michel de Kok, zijn inmiddels vertrokken. Op 20 februari 2015 zal de releasepartij plaatsvinden van een nieuwe (live) cd in Calypso in Wijk bij Duurstede bij Bluesinwijk.

Tijd dus om eens even bij te praten met het echtpaar Mariëlla Tirotto en Heins Greten, de drijvende krachten achter de band. Hoe hecht dit duo is blijkt regelmatig uit het afmaken van elkaars zinnen.  Na een zeer hartelijke ontvangst met koffie en gebak gaat de recorder op tafel en volgt een lang gesprek:

Om te beginnen, waarom een live cd?

MT: Er was eigenlijk veel vraag van onze fans naar een live DVD en dat wilden we heel graag, vooral ik, maar …
HG: … daar hebben we geen geld voor.
MT: Het is voor de verkoop en dan moet je wel een bepaalde kwaliteit leveren. Je kunt wel zeggen, we zetten een camera neer en nemen een concert op, maar dat is niet goed genoeg. Ik ben gaan informeren en rondkijken en als je ziet hoeveel dat allemaal kost. De enige manier om dat bij elkaar te krijgen is middels crowdfunding. En misschien komt dat ook nog wel, maar er zit wel veel werk en tijd aan vast. Als een soort handreiking naar de fans komen we dus nu met een live cd, een soort tussenoplossing eigenlijk.

De opnames worden wel in de studio gemaakt?

MT: Ja, maar bewust ook met publiek. We willen gewoon de live sfeer krijgen en voor het live geluid is het belangrijkste dat je ook de reacties van het publiek hoort. We gaan bewust ook maar één dag mixen achteraf. Normaal doen we dat drie dagen, soms vier. Dan ga je echt alles apart doen, maar nu is het mixen alleen maar voor het bijwerken van de balans: een solo, die achteraf net iets te zacht of te hard blijkt, die soort dingen. We willen niet gaan knoeien met het geluid of met effecten. Het blijft zoals het is.
HG: Dus als er iemand doorheen schreeuwt vanuit het publiek, het blijft zo staan.

Dus jullie spelen gewoon een live set?

MT: Ja, we spelen eigenlijk twee keer dezelfde set en dan pikken we daar van elk nummer de beste versie uit.
Het gekke is dat ik me van de eerste cd een recensie uit België kan herinneren van een recensent of recensente dat het een prima cd was, maar dat we moesten uitkijken voor overproductie, terwijl we toen eigenlijk hetzelfde gedaan hebben, maar dan zonder publiek. We hebben die cd eigenlijk ook gewoon live opgenomen met alleen toevoeging hier en daar een slagpartijtje voor de gitaar of voor een spontaan ideetje als de tweede en derde stem op “House On The Hill”.

Omdat je geen standaard blues band bent, klinkt het misschien wat complexer?

MT: Inderdaad, terwijl dat toch niet zo was. Aan de ene kant vond ik het een compliment dat het klinkt alsof er veel aan gedaan is, aan de andere kant …
HG: De exponent is eigenlijk de goede interactie tussen band en publiek. Als de vonk overspringt en je weet dat vast te leggen, dan heb je een goede live cd. In een studio krijg je dat niet voor elkaar natuurlijk.
MT: Een studio blijft toch vrij klinisch, ook al neem je het met zijn allen tegelijk op en er wel interactie is met elkaar.

Het is gewoon een moderne studio, waar je het gaat opnemen?

HG:  Ze hebben een moderne opnametafel, maar er staat wel enorm veel vintage spul. Er staat bijvoorbeeld een oude vleugel, een Hammond, versterkers. En er is ruimte voor publiek.

Wanneer is Harald eigenlijk vertrokken?

Onze visies over voor de toekomst en onze muzikale ideeën liepen de laatste tijd toch wel ver uiteen en op 27 september is de knoop doorgehakt. Op 28 september was ons laatste optreden met hem, een benefietconcert in Delft.

Dus heel kort voor de (Dutch Blues) Challenge? Een ongelukkig moment eigenlijk, niet?

MT: Ja, maar eigenlijk is er nooit een echt goed moment voor zoiets, de Challenge komt eraan, als je wint moet je samen nog naar Memphis en Brussel, de nieuwe cd komt eraan, er is altijd wel iets. Een week voor de Challenge is de knoop dus doorgehakt. Hij wilde zelf nog het benefiet al afsluiter meedoen, daarna hebben we afscheid genomen, afscheidscadeau enzovoort. Dat was 28 september en toen zijn we eigenlijk pas gaan zoeken naar een andere gitarist. Anders zouden we de Challenge met zijn vieren hebben gedaan. In mijn vriendenlijst op Facebook ben ik op zoek gegaan naar een vervanger.
HG:  We kregen ook nog wat tips. …
MT:  … en daar kwam Micha Sprenger uit van The Damned and Dirty

Dat is een totaal andere gitarist als Harold?

HG: Ja, totaal anders.
MT: Kijk, iedere gitarist heeft zijn eigen speelstijl, maar het is niet een kwestie van beter of slechter. De gitarist moest wel minstens van hetzelfde niveau zijn, maar de speelstijl maakt niet zoveel uit, het is soms wel heel verfrissend om in een totaal andere stijl te spelen.
HG: Als er een andere muzikant bijkomt, wordt een nummer vanzelf heel anders. Ook wij gaan dan anders spelen.
MT: Ik heb hem gebeld en gevraagd voor de Challenge met de wetenschap dat mochten we per ongeluk winnen, je dan ook samen naar Memphis en Brussel moet in dezelfde bezetting. Nou, dat vond hij hartstikke leuk. We hebben helaas niet gewonnen, maar wel veel goede reacties gehad op ons optreden en het was deze keer ook heel leuk om mee te doen. Er was dit keer ook een goede onderlinge sfeer tussen de deelnemende bands.

MT: Toen zaten we nog met twee optredens in het buitenland en op een van die data had Micha al iets staan, dat hij niet kon afzeggen. Dus weer mijn rijtje Facebook vrienden langs en uiteindelijk werd ik op Loek van der Knaap attent gemaakt. Ik had hem wel ergens in mijn achterhoofd, maar wist dus dat hij bij Livin’ Blues Xperience speelde. Maar toen dacht ik, waarom ook niet. Ik heb hem gebeld en hij kende ons eigenlijk niet. Ik vertelde hem dat we met Nicko Christiansen gespeeld hadden, maar hij wilde toch eerst onze muziek horen. Ik heb hem toen wat youtube filmpjes gestuurd en de link naar de website en hij vond het leuk. Hij zag het helemaal zitten. Daarna heb ik hem MP3 files gestuurd en hij kwam naar een repetitie. Het kan een goede gitarist zijn, maar het blijft natuurlijk afwachten of iemand betrouwbaar is of goed voorbereid. Nou, we hebben alle nummers een keer doorgespeeld en het was alsof hij al jaren bij de band zat.

Ook persoonlijk klikte het goed?

MT: Het weekend in Duitsland verliep uitstekend, we hebben de grootste lol gehad. Op de terugweg informeerden we nog of hij iemand wist voor onze band en toen zei hij dat hij zichzelf wel wilde aanbieden. Hij voelde de klik ook.
Het is natuurlijk wel zo dat hij al twintig jaar af en aan bij Livin’ Blues Xperience speelt en wij Nicko niet onder zijn duiven willen schieten. Livin’ Blues Xperience blijft gewoon zijn eerste band en we wagen de gok dat onze agenda’s elkaar niet te vaak kruisen. En ja, dan komt 16 november er aan en …
HG:  Loek moet met Livin’ Blues Xperience spelen.
MT:  Maar we hadden Micha na de Challenge al gevraagd om op de cd te spelen en als Loek beschikbaar was geweest, was het een soort mix van die twee geworden.

Je neemt dus nu een nieuwe cd op, maar daarna heb je live toch weer een ander geluid?

MT: Ja, maar we hebben we hebben van ons optreden in Rheine (D) opnames en die gaan we vooral gebruiken richting programmeurs. Filmpjes met Loek dus. Dus dan weten ze toch wat ze kunnen verwachten.

Jullie hebben nog voldoende ambitie?

MT:  Ja, vanuit Engeland is veel belangstelling voor de band en ook nog altijd vanuit Zwitserland. Maar het probleem blijft natuurlijk dat we internationaal nog niet zo bekend zijn en we met zijn vijven zijn. Hotelkamers, vervoer, catering, we willen minimaal uit de kosten komen en er ook nog wel iets aan overhouden. In Duitsland durven de mensen nog wel wat risico te nemen, maar verder blijft het moeilijk, hoewel onze fanbase nog steeds groeit, ook internationaal.

Het Fonds Podiumkunsten is geen optie?

MT: Nou moet ik eerlijk zeggen, ik werk al dik zeventig uur per week voor die band, als je en management en boekingen en een deel van het schrijven en de PR doet, de website enzovoort. Op een gegeven moment ben ik er wel gaan kijken en dan moet je weer een hele lading formulieren invullen. Ik had op een gegeven moment zoiets van laten we het maar op eigen kracht proberen en zien waar het schip strandt. Kan zijn dat we het wel een keer doen, maar daar zitten weer zoveel dingen aan vast, ik kan dat niet als persoon aanvragen, dat moet je dan weer als band doen, je moet weer een bepaalde rechtsvorm hebben, al dat soort toestanden … pffff.  Er zit ook een grens aan wat we kunnen investeren. We hebben ook besloten om alles met de band te doen. Er wordt ook wel eens gevraagd of wij niet samen kunnen komen en ter plaatse muzikanten  Inhuren, maar wij zijn als band zo op elkaar ingespeeld. Bij lokale muzikanten moet je maar afwachten op de chemie er is.

In dergelijke gevallen wordt vaak teruggevallen op standaard repertoire, maar jullie zijn wat dat betreft toch wel een buitenbeentje.

MT: Ja, dat zijn we ook. We spelen niet de standaard twaalf maten blues, dus is er ook wat meer voorbereiding nodig voor zoiets.

Jullie doen alles weer in eigen beheer?

MT: Ja, en dat is min of meer een bewuste keuze. We hebben nooit echt naar een label gezocht, we zien er niet echt het voordeel van in.
HG: Of je moet iemand vinden, die echt hard voor je gaat rennen, maar dat soort mensenzijn er gewoon niet. De markt is er te klein voor en niemand die er zoveel energie in kan gooien dan wijzelf.
MT: Maar dan nog, stel dat iemand onze cd wil financieren, dan zitten er nog allerlei voorwaarden aan vast. Nu zijn we helemaal eigen baas over wat we er op zetten, hoe we het naar buiten brengen. Het is wel heel, heel, heel veel werk. Maar mocht er ooit een label bij ons aankloppen, dan zouden we wel gaan praten, maar we zouden echt van de voordelen overtuigd moeten worden.
Voor de jazz cd heb ik destijds ook alles zelf gedaan en had op een gegeven moment en op een gegeven moment had ik een uitnodiging binnen voor VPRO’s ‘Vrije Geluiden’ …
HG: … en heb je bij Barend & Van Dorp opgetreden. Alles zelf geregeld.
MT: Het kan dus wel, met een beetje geluk weliswaar. De concurrentie is moordend, maar bij een label is dat ook zo.

Je bent erg actief op de social media, je reageert altijd op berichten.

MT:  Ja, ik erger me soms aan muzikanten, die alles over zichzelf posten, maar verder eigen zelf nooit reageren …
HG:  … zelfs niet op hun eigen fans …
MT:  … en dat vind ik dus niet kunnen. Je leeft van je fans en het zijn ook mensen, waar je best wat aandacht mag besteden. Alleen eerlijk is eerlijk: ik heb ruim tweeduizend vrienden of Facebook, waarvan ik er schrikbarend veel persoonlijk van ken en het soms bijna niet bij te houden is. Mijn computer gaat om negen uur ’s morgens aan tot middernacht. Ik ben er echt veel mee bezig.

Je gaat er zonder problemen mee om. Sommige mensen weten direct een discussie uit te lokken, maar daar heb je geen probleem mee?

MT: Soms mis ik wel eens een berichtje, dan reageer ik pas na een paar dagen en voel me daar soms zelfs schuldig om. Mijn vingers jeuken soms wel eens, maar ik ga geen discussies aan. Daar doe ik alleen face to face aan mee. Via Facebook en zo is er teveel ruimte voor misverstanden. Voor de duidelijkheid: ik ben hartstikke feministisch, politiek zeer links georiënteerd en vegetariër. Het is niet dat ik niet voor dingen uit wil komen, maar ik begin niet aan discussies via de social media. Bovendien vind ik ook dat je niet altijd je mening hoeft te geven.
Hoe bekender je wordt, des te meer je wel benaderd wordt over allerlei zaken. Mensen die vragen wat je van hun cd vindt of mensen die in Nederland willen gaan toeren en om adressen van clubs vragen. Die verwijs ik door naar de Myblues database van de Dutch Blues Foundation. Pas had ik nog een Italiaan, die me bestandjes doorstuurde van zijn muziek.  Het klonk best leuk, maar ik maakte de fout te zeggen dat ik het in het Italiaans wel grappig vond en dat ik benieuwd was hoe het in het Engels zou klinken. Vroeg hij me gelijk of ik er geen Engelse teksten op zou willen maken, hij had nog veel meer nummers liggen. Ik heb het beleefd afgewezen. Maar dat soort dingen krijg je naarmate je bekender wordt.

Het vervolg:

Na dit gesprek zien we elkaar op zondag 16 november terug in de DMI Studio in Weesp bij de opnames voor de nieuwe cd. Voor ongeveer zeventig man publiek wordt daar twee keer dezelfde set van tien nummers gespeeld plus een bonusnummer.

Tijdens de eerste set lijkt het af en toe wel op je in de kerk zit. Het publiek zat eerbiedig en aandachtig te luisteren en kwam na elk nummer met een beleefd applaus. De muzikanten zelf zijn ook niet echt geheel vrij van spanning en hier en daar is wel een foutje te horen. De participatie van het publiek moet af en toe flink aangewakkerd worden door Mariëlla, maar uit deze eerste set is wel het nodige bruikbare materiaal te halen.

Maar het beste moet nog komen, tijdens de tweede set speelt de band meer ontspannen en komt het publiek ook helemaal los. De verwachte interactiviteit is er nu wel en de nummers worden nogmaals gespeeld en opgenomen. Ik zal de setlist niet helemaal openbaren, maar begint met Mose Allison’s “If You’re Goin’ To The City” en als bonusnummer komt het door Heins op de vleugel gespeelde “Window Of My Eyes” op de cd te staan. Het repertoire bestaat uit een aantal nieuwe versies van nummers van de eerste cd, enkele nummers die al wel live gespeeld werden, maar nog niet eerder zijn opgenomen, een paar gloednieuwe nummers en het op de Blues Challenge op de Blues Challenge al a capella gebrachte “Are You Ready”.

Naast Mariëlla (zang) en Heins (toetsen) bestaat de band verder uit de groovende bassist Arno Hagemans en de magistrale, vrijwel onzichtbaar achter zijn drumstel verstopt zijnde John Kakiay. Gastgitarist Micha Sprenger geeft met zijn puntige gitaarsolo’s het funky en jazzy bandgeluid een down to earth bluesy tintje, terwijl percussionist Onny Tuhumena en een lekker latin sausje overheen gooit.

Mariëlla Tirotto & the Blues Federation blijven een bijzondere positie innemen binnen het blueswereldje, met hun warme mix van veel stijlen en ik kijk uit naar de nieuwe cd en de presentatie met hopelijk op sax als gast … Bobby Malach. Mariëlla heeft geprobeerd om deze saxofonist van wereldklasse, die ook op haar jazz cd Stranger te horen is, meer te laten spelen op de live cd, maar dat is door diens drukke toerschema niet gelukt. Maar ze zal van alles proberen om dat bij de cd presentatie goed te maken.