The Gaslight Anthem speelde op zaterdag 15 november 2014 in de HMH A’dam. Review en live foto door: Paul Meerman met promofoto’s van thegaslightanthem.com
Born in the USA
New Brunswick, New Jersey. Gelegen in de nabijheid van New York City en op slechts 35 minuten rijden van Freehold, New Jersey, dat is de geboorteplaats van The Gaslight Anthem.
Deer Tick
De band bestaat nu 8 jaar en bracht haar vijfde album uit. Ter ondersteuning van dat album, Get Hurt, werd op 15 november de Amsterdamse HMH aan gedaan. Get Hurt heeft een andere sound dan de eerder uitgebrachte albums, maar tijdens het concert waar een mix van oud en nieuw samen werd gespeeld bleek dat er harmonie was in de stromingen. Niet geheel uitverkocht, maar een toch zeer goed gevulde HMH ontving als voorprogramma eerst Bayside en daarna Deer Tick. Met name Deer Tick wist het al aanwezige publiek goed te boeien, no nonsens muziek die soms wat sombertjes/kalm overkomt maar dan een swing krijgt door Ierse invloeden. Mogelijk valt het nog het beste te beschrijven als muziek met een vleugje Rock, Folk en Blues gemixt tot een aangename cocktail. Deer Tick een band die meer verdiend dan de 40 minuten die ze in een voorprogramma op mogen treden, en dus zeker eentje om te onthouden.
U2
De hoofdschotel van de avond, The Gaslight Anthem, trapte door de twee voorprogramma’s rond tien over half tien af. De eerste drie nummers Stay Vicious (openingssong van het nieuwe album Get Hurt-2014); Handwritten (titelsong van Handwritten-2012) en 1000 Years (eveneens van Get Hurt) gingen rap achter elkaar door. Na afloop hoorde je in de wandelgangen dat men het had over de sound van U2. Zeker bij Stay Vicious (de drumpartij in combinatie met de zang) hoor je die sound terug komen.
Curfew
De band, bestaande uit zanger Brian Fallon, basgitarist Alex Levine, gitarist Alex Rosamilia en drummer Benny Horowitz, maakt grote stappen. Brian Fallon refereerde hier zelf nog aan in de introductie na 1000 Years. De laatste keer (vrij recent overigens) dat zij in Nederland waren stonden ze in Paradisio zoals hij het zo mooi verwoorde: “The Pa-ra-di-sio was great, but this is awesome. Thanks for coming.” Hij beloofde veel te spelen, want daar waren zij én wij immers voor gekomen. En ze moesten opschieten anders zouden ze te maken krijgen met de curfew.
Tempo
Het tempo maakte de band helemaal waar. De band wordt veelvuldig aan Bruce Springsteen gekoppeld, Brian Fallon krijgt zijn inspiratie door The Boss en The Boss zelf heeft de band meerdere malen geroemd en benoemd. En, The Boss is opgegroeid in Freehold, New Jersey wat dus in de nabijheid ligt van New Brunswick. In de HMH ontwaarde je dan ook best wel wat Springsteen gerelateerde shirtjes. Het tempo van de nummers en het one, two, three, four is zeer vermoedelijk zo’n adoptie die ze van Bruce en de E-Street Band hebben overgenomen.
Persoonlijk kende ik de band niet. Ja, ik had stukjes op tv van het goede optreden op Lowlands 2012 gezien, en ik was sinds kort in het bezit van hun 5 albums. Maar dan ken je de band nog niet natuurlijk. Live is alles anders.
Modern
Ik moet bij deze band denken aan een moderne uitgave van verschillende punk en new wave bandjes uit de begin jaren ’80. Een lekker tempo. Aangename refreinen, een harde drumlijn, zware bass, zingende gitaren en dan die stem met de rauwe randjes. Inderdaad een jonge U2, een beginnende Simple Minds, Echo and the Bunnymen, The Only Ones, uptempo van The Sex Pistols, snelheid van The Ramones en het ritme van Ian Dury. Maar hé, nu schiet ik wellicht teveel door naar mijn eigen jeugd. Tegenwoordig heb je Kings of Leon, Mumford & Sons, The Editors en The Killers. En ook daar passen ze perfect tussen. De jeugd van tegenwoordig boft maar met zulke leuke bands. Al missen ze echt grote jongens die het vermoedelijk ook heel lang gaan vol houden. Alhoewel dat zich nog moet bewijzen. Toch? We zullen zien. Terug naar de hoofdsschotel van vanavond, The Gaslight Anthem. Ik hoor dus ook een vleugje Killers. Of is dat de hedendaagse sound die dit bepaalt? Brian en zijn collega’s hebben een eigen sound, een pakkende sound zelfs. En, dat mag ook best eens gezegd worden, een fantastische lichtshow. De light- en soundengineer hebben beiden hun werk meer dan naar behoren gedaan. Perfect geluid, perfecte lichtbalans.
Teken van liefde?
Voorafgaande aan Too Much Blood speelde de band War Pigs van Black Sabbath, een helemaal naadloze overgang was het niet en ik moet eerlijk bekennen dat ik de meerwaarde er niet zo van heb ingezien. Maar het was wel gedurfd en de band liet zien dat het die kant dus ook makkelijk op kan. Brian Fallon had inmiddels al een op het podium geworpen schoen liefdevol ontvangen. Hij deed het nog met een grap af en gaf keihard aan dat je wel gestoord moest zijn om je schoen op het podium te gooien. Toen hij ook nog eens mededeelde dat de gooier nu op 1 schoen verder door het leven moest omdat hij hem zou houden, werd de tweede schoen geworpen. Deze ging echter rakelings langs Fallon en hij maaide de ‘fan’ nu helemaal met de grond gelijk toen die schreeuwde dat hij van hem hield. “Is het gooien van een schoen een teken van liefde? Wat nu als ik een versterker naar jouw hoofd gooi, is dat ook een teken van liefde?”
Akkoordje
En hup we gingen weer verder. De (klaarblijkelijk) beschonken man kwam uit Dublin, Ierland. Op kousenvoeten moest hij het concert verder tot zich nemen. Na een nummer of 4, juist op het moment dat we vol in het up-tempo nummer 1930 zaten, stopte Brian Fallon abrupt en ontstak in grote woede. “First you fucked me, now you fucked these other people. I want you out”. Hij stapte van het podium om de fan eigenhandig de deur te wijzen. Zover kwam het echter niet. Er werd een akkoordje bereikt en de idioot mocht blijven. Helaas waren we wel een minuut of 3 uit het concert gehaald, en daar zouden we later dus de tol voor betalen. De band startte door met het nummer 1930, maar de magie was er bij dat nummer voor mij uit. Met Sweet Morphine, Wooderson, American Slang, We’re Getting a Divorce (you keep the diner) en natuurlijk The Backseat werd de avond net na het passeren van de curfew afgesloten.
Cijfer: 8
Fallon had beter door kunnen gaan met spelen en de bewaking haar werk moeten laten doen. Het was moedig en zeker gepast dat hij de Ier terecht wees, maar hij liet hem uiteindelijk staan en wij werden beroofd van 2 nummers. 1930 viel gedeeltelijk in het water en She Loves You werd door het overschrijden van de curfew zelfs helemaal uit de setlist geschrapt. Al met al was het een waardig en aangenaam optreden van een band met potentie en een lekkere sound. The Gaslight Anthem krijgt van mij daarom een vette 8.
Setlist: Stay Vicious/Handwritten/1000 Years/Old White Lincoln/Rollin’ And Tumblin’/We Came to Dance/HelterSkeleton/Even Cowgirls Get the Blues/High Lonesome/BiloxiParish/Too Much Blood (War Pigssnippet)/45/Get Hurt/Selected Poems/Ain’t That a Shame/Film Noir/Great Expectations/1930/Sweet Morphine/Wooderson/American Slang/We’re Getting a Divorce, You Keep the Diner/The Backseat.
