Dave Alvin speelde met Phil Alvin en the Guilty Ones op 11 november 2014 in de kleine zaal van Metropool te Hengelo. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
De supportact speelt zijn blues voor een handjevol mensen. Imco Ceelen, alias Duketown Slim, heeft het er maar druk mee. Een half uurtje kunnen spelen en dan verschillende gitaren en mondharmonica’s moeten zoeken en afwisselen is eigenlijk zonde van de tijd, vindt hij zelf. De zaal vult zich gaandeweg maar er had nog wel wat publiek bij gepast.
Dave en Phil Alvin and the Guilty Ones betreden het podium en vragen zich af wat mensen op een doordeweekse dinsdag in november naar de stad lokt. Ik heb het mij ook afgevraagd toen ik over verlaten donkere tweebaanswegen naar Hengelo koerste. De, uit California afkomstige, broers Alvin vertonen zich niet vaak in Europa en dus moet je de kans grijpen wanneer die zich voordoet. Dave en Phil Alvin richtten eind zeventiger jaren de cult-roots-rockabilly-band, The Blasters op.
Ze verzamelden een enorme schare fans en hun optredens waren een happening. In 1986 verliet Dave plotsklaps de Blasters en zijn de broers lange tijd niet meer “on speaking and playing terms”. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon en de gemeenschappelijke liefde voor de muziek van Big Bill Broonzy, maakte dat de strijdbijl begraven werd. Met eHet is een curieus gezelschap dat het podium betreedt. Dave met cowboyhoed, een houterig bewegende Phil en gitarist Chris Miller met twee vlechtjes die speels onder zijn Stetson uitsteken.
De ritmesectie wekt de indruk vanavond liever iets anders te gaan doen. Bassist Brad Fordham is getergd met zijn geluid in de weer en zonder blikken of blozen neemt Lisa Pankratz plaats achter het drumstel. Dat zie je niet vaak een vrouw die in een rood jurkje de drums beroert. Kortom, we zijn benieuwd wat dit gaat worden. Boeiend is het nu al.
Er wordt afgetrapt met een aantal songs uit het Big Bill Broonzy songbook. Lekker in het gehoor liggende blues zoals Key to the Highway en All by myself. Er wordt afgewisseld met werk uit de “Blastertijd”. Met Maree Maree gaan we de rockabillykant op. Phil bespeelt de akoestische gitaar op een wonderlijke manier en hij doet nog steeds zijn voordeel met de mondharmonicalessen van Sonny Terry. Tussen de bedrijven door lacht hij zijn tanden bloot en knijpt hij gelijkertijd zijn ogen dicht.
Dave neemt de gitaarsolo’s voor zijn rekening en praat de avond aan elkaar met een enkele anekdote. Hij zingt zeker niet onverdienstelijk, maar het geluid van de zang is soms wat aan de zachte kant. Het verschil in zangstem tussen de broers is opvallend. Dave met het donkere timbre en Phil met een in hogere regionen gelegen stemgeluid. Dat verschil kunnen we goed horen bij het duetje What’s Up With Your Brother waarin de stemmen elkaar afwisselen. Het Big Bill Broonzy songbook wordt regelmatig geopend: How You Want It Done, Truckin’ Little Woman en Stuff They Call Money, passeren. One Bad Stud is weer zo’n typisch Blasternummer. Dry River, van Dave Alvin zelf, wat op zich al een prachtige song is, wordt verfraaid met een geweldige drumsolo van Lisa Pankritz.
Het lijkt of deze dame agressie van een heel mensenleven afreageert op het drumstel; met bolle wangen, blazend als een trompetspeler dan weer venijnig briesend als een leeuw. Solo’s zijn er niet veel voor bescheiden countrygitarist Chris Miller, maar dat wil niet zeggen dat hij niet kan soleren en gaandeweg wordt de blik op het gezicht van Brad Fordham ook wat minder grimmig. Prima bassist trouwens. De avond is misschien wat houterig begonnen, het geluid is misschien wat aan de ongenuanceerde kant, muzikaal gezien is het een mooie reis door de blues met twee mannen die de kunst ervan meer dan verstaan. Country-blues, rockabilly, westcoast swing het komt allemaal voorbij. Big Bill Broonzy, bedankt!
