Kenny Wayne Shepherd in de NSJC – ‘the blues is for everyone’

The Kenny Wayne Shepherd Band speelde in de North Sea Jazz Club, Amsterdam op donderdag 13 november 2014.  Tekst & filmpjes door Giel van der Hoeven met  foto’s © van Arjan Vermeer.

In zijn thuisland Amerika is Kenny Wayne Shepherd (37) duidelijk grotere venues en podia gewend. Want tijdens de laatste toegift ‘Voodoo Child’ keek de gitaarvirtuoos donderdag eerst even naar boven of het plafond wel hoog genoeg was, alvorens hij zijn gitaar triomfantelijk verticaal de lucht in zou gaan steken. Een gebaar dat overigens meer dan terecht was na het enige maar prima optreden in Nederland dat KWS met zijn band in het kader van de Europese Goin’ Home najaarstour 2014 had gegeven. De Amsterdamse North Sea Jazz Club was ook niet bepaald het ideale podium bij uitstek voor deze bluesrocker. Maar in ons land (en ook in de rest van Europa) moet de succesvolle Amerikaan het nog steeds van clubs van dit kaliber hebben, om hier uiteindelijk ook stevig voet aan de grond te krijgen bij een groter publiek. En evenals in de Melkweg 2013  en dit jaar ook nog in Atak Enschede en op het Moulin Blues Festival in Ospel, hadden zijn trouwe fans weer geen spijt van een bezoekje aan hún held.

Een onopvallende grootheid dus die desondanks toch alweer bijna twee decennia aan de top staat van de internationale blues- en bluesrock scène met de bijbehorende live reputatie. En die met ‘Goin’ Home’ dit voorjaar een ijzersterk bluesrock album uitbracht. “Het is mijn waardering voor een aantal van mijn allergrootste helden en hun muziek”. Zo betitelde Kenny Wayne Shepherd de plaat – alweer zijn achtste album – die werd opgenomen in zijn hometown Shreveport (Louisiana). Hij doelde met ‘helden’ op onder meer: Stevie Ray Vaughan, Albert en BB King, Muddy Waters en Huddie ‘Lead Belly’ Ledbetter. Sommige zagen Shepherd destijds dan ook als de opvolger van eerstgenoemde, de onvolprezen SRV-man. De Texaan die kleine Kenny 30 jaar geleden al op zevenjarige leeftijd eens mocht ontmoeten. Het bleek achteraf een onvergetelijk moment voor hem te zijn, maar óók zijn inspiratiebron voor het leven! En eigenlijk is KWS zelf momenteel té goed om in andermans schaduw te staan. Zijn illustere voorganger in bluesheaven zal dat ongetwijfeld beamen. Dat deden ook de aardse aanwezigen in de volgepakte NSJ Club, met enkel staanplaatsen dit keer.

Want dat werd gelijk al duidelijk tijdens de stampende opener ‘Never Lookin’ Back’ waarbij de Kenny Wayne Shepherd Band, met leadsinger Noah Hunt voorop, er gelijk al een flinke snok aangaf. Hunt is sinds 1997 ‘the voice’ van de KWS Band en neemt dan ook de meeste zangpartijen voor zijn rekening. Met een beetje van zichzelf en een beetje van Paul Rodgers weet hij de zangrecepten – zoals o.a. in Dylan’s ‘Everything Is Broken’ – pittig te kruiden. Bij SRV’s ‘The House Is Rockin’ nam de gitaarmeester zelf plaats achter de microfoon terwijl Noah Hunt de slaggitaar ter hand nam. Kenny heeft een enigszins funky stemgeluid dat meer bij de blues-based rocksongs past dan bij het meeste standaard blues materiaal. Met voormalig SRV’s Double Trouble drummer Chris Layton binnen de gelederen rockte het huis inderdaad al in een vroegtijdig stadium, ‘Don’t bother knockin’!’ Opvallend genoeg was dat tevens het enige up-tempo nummer van ‘Going Home’ (2014) dat we deze avond te horen kregen. B.B. King’s blues ballad ‘You Done Lost Your Good Thing Now’ was een andere van dat album. In combinatie met de B.B. medley werd het een extra lange versie waarbij Kenny een heerlijke walsende bluessolo speelde op zijn zwarte KWS racing-stripe signature Strat gitaar.

Eén van die momenten ook waarop Noah Hunt – die ook regelmatig de tamboerijn liet rinkelen en rammelen – het podium kon verlaten om de spots volledig op de stergitarist te laten schijnen. Gelegenheden ook waarin deze gitarist met de looks van een surfer-dude transformeerde in een ware blues-hero. Want “the blues is for everyone” zo liet KWS ons vanaf het podium weten. Verder kregen we een gevarieerde setlist voorgeschoteld met “many songs of many different albums”, zoals Shepherd dit ook al zelf aankondigde. Dus zowel eigen composities als tribute/coversongs die varieerde van Iggy Pop’s ‘Search and Destroy’ (ook al gezongen door Kenny) tot de blues traditional ‘Talk to Me Baby’ van Elmore James. Welke hij vorig jaar nog met het side-project The Rides  (met Stephen Stills en Barry Goldberg) opnam.

De Engelsman Tony “Fretless Monster” Franklin is de vierde zwaargewicht in de KWSB. Hij heeft als bassist een reputatie om ‘U’ tegen te zeggen. Sinds de jaren tachtig begeleide hij heel veel grote artiesten zoals Roy Harper, Jimmy Page, Paul Rodgers, David Gilmour en Kate Bush, en hij speelde o.a. in de bands Blue Murder en Whitesnake. Hij introduceerde destijds ook de fretless basgitaar bij het hard rock/heavy metal publiek (vandaar die bijnaam). Franklin is met zijn vet klinkende en flitsend uitziende frettles basgitaar absoluut een aanwinst voor deze KWS Band. Kenny zelf had ‘The One’, zijn vintage 61-strat, dit keer thuis gelaten ten faveure van zijn eigen signature modellen.

En helaas doet toetsenist Riley Osbourn (o.a. Willie Nelson) ook niet mee tijdens deze Europese tour. Zijn B-3 Hammond geluid en de Rebirth Brass Band maken die recente plaat juist zo smeuïg. Evenals natuurlijk de gastbijdragen van Kenny’s muziekvrienden Ringo Starr, Joe Walsh, Warren Haynes, Keb’ Mo’, Robert Randolph, Pastor Brady Blade, Sr. en Kim Wilson (Fabulous Thunderbirds). Maar, óók live als power-quartet kwam de KWS Band zeker weer uitstekend uit de verf, mede omdat het repertoire onberispelijk op deze viermans line-up was aangepast. In de lange encore speelde het kwartet tot slot de KWS signature song ‘Blue on Black’, die net als diverse andere eigen songs ook fanatiek werd meegezongen. En ‘I’m A Kingbee’ (Slim Harpo) plus de tiptop cover-climax: Fleetwood Mac’s ‘Oh Well’ en een briljante versie van de Jimi Hendrix klassieker ‘Voodoo Child’.

Prijzenpakker Shepherd weet zijn talenten dus passievol te benutten, hij heeft groot respect voor zijn voorgangers en weet ook nog eens adepten te inspireren met zijn spel en stijl. Bovendien heeft hij zich in de afgelopen 20 jaren geprofileerd als een werklustige topper. Want tussen het toeren door is er nu ook alweer nieuw materiaal voor The Rides geschreven om in het najaar op te gaan nemen. Daarna zien we hem graag volgend jaar graag weer terug met – wie weet – het super sessie trio The Rides of weer met zijn eigen (uitgebreidere?) band voor nog meer Europese optredens, op podia zonder verlaagde plafonds. Want, zoals hij al eerder concludeerde: “verschillende dingen uitproberen is evolueren, als musicus en als persoon”.

SETLIST:

Never Lookin’ Back;
Everything Is Broken (Bob Dylan cover);
Butterfly;
The House Is Rockin’ (Stevie Ray Vaughan and Double Trouble cover);
King’s Highway;
True Lies;
Search and Destroy (Iggy Pop cover);
Heat of the Sun;
Talk to Me Baby (Elmore James cover);
Deja Voodoo;
Born With A Broken Heart;
B.B. King medley:
Woke Up This Morning/
You Done Lost Your Good Thing Now;
Dark Side Of Love;
Shotgun Blues.

Encore:
Blue On Black;
I’m a King Bee (Slim Harpo cover);
Oh Well (Fleetwood Mac cover);
Voodoo Child (Hendrix cover).