13e Blues aan Zee festival gezien & gehoord in: De Noviteit in Monster Westland op zaterdag 8 november 2014. Tekst & filmpje door: Giel van der Hoeven met foto’s door: © Johan Sonneveld
De 13e editie van het indoor Blues aan Zee festival had een programma om de vingers bij af te likken. Want de crème de la crème van de blues scène gaf in de Noviteit acte de présence. Qua muziekgenres was er dan ook ruim te kiezen. Uiteraard was alle muziek wel in sterke mate gebaseerd op de traditionele bluesmuziek. Maar de Blues kent vele variaties en gezichten. En een groot aantal daarvan kwam zaterdagavond voorbij in vier speciaal daarvoor ingerichte zalen. Er viel onder meer te genieten van rustige luistermuziek, jazz- en funk georiënteerde artiesten en keiharde bluesrock als muziek- én dansvorm. Met tussendoor ook nog eens de mogelijkheid om rustig te eten en drinken of lekker bij te kletsen in de foyer van het luxe zalencomplex. Een avondje blues als multifunctioneel vermaak dus.
Alleen al op de Mainstage in de Tuinzaal waren de hele avond een aantal toppers uit de Nederblues scène actief. Oké, zangeres/violiste Dede Priest van het trio Tangled Eye mag dan uit Dallas (Texas) afkomstig zijn, sinds ze gestrand is in ons kikkerland is ze een graag geziene dame in het Nederblues circuit en daar buiten. En ook haar metgezellen gitarist Jan Mittendorp en drummer (ook bassist) Jasper Mortier zijn geen onbekenden bij de rechtgeaarde bluesliefhebbers. Beide namen eerder meerdere malen – voornamelijk Amerikaanse – bluesartiesten op sleeptouw. Met Tangled Eye brachten ze in januari het goed ontvangen album ‘Dream Wall’ uit en sindsdien struinen ze ook naarstig de Europese bluespodia af. Hun originele – vaak dansbare – roots music sloeg goed aan bij het Westlandse publiek.
Jean Paul Rena en zijn band zagen we evenals Tangled Eye dit jaar al eerder optreden op het De Koninck Bluesfestival in Delft. En later dit jaar ook nog eens solo tijdens de Barre Blues XL kroegentocht, eveneens in Monster. Maar de Haagse boogieman speelt eigenlijk nooit dezelfde set dus blijft het altijd spannend en boeiend. Omdat dit trio het festival om acht uur in The Chapel opende waren er helaas nog niet al teveel bezoekers binnen. Dat was jammer voor hun maar vooral voor diegene die de originele JPR roots-rock en dance-stomps gemist hebben. Ook het jonge muzikanten collectief Ashtraynutz met daarin o.a. de tweeling Joël & Tess Gaerthé (zang), Darryl Ciggaar (drums) en Nick Croes (gitaar) liepen wij van TBA? dit jaar al een paar keer eerder live tegen het lijf. En niet alleen v.w.b. hun leeftijden maar ook muzikaal lijkt het zestal per optreden volwassener te worden. Nee, hun muziek heeft weinig met authentieke blues te maken maar de mix van soul, funk, blues, jazz en zelfs hiphop is zeer aanstekelijk en werkt erg goed op het humeur. Prima dat de BaZ organisatie ook oog heeft voor de happy urban-folk van deze ongekende talenten.
Zowel Duketown Slim, David Philips als Mattanja Joy Bradley & Alex Akela gaven een ingetogen (semi-)akoestisch optreden in de Poortzaal, voor deze gelegenheid Juke Joint genaamd. Het kleinste vermaakscentum van dit festival met een podium dat was omgeturnd tot een 19e eeuws etablissement. De van oorsprong Bosschenaar Imco ‘Duketown Slim’ Ceelen kwam binnen met een lichte verkoudheid maar vertrok gelukkig zwaar tevreden. Hij liet horen dat vooroorlogse (delta) blues niet altijd kommer en kwel hoeft te zijn. Hij deed dat met verschillende type gitaren, attributen en diverse mondharmonica’s als toegevoegde waarde. Zijn stem is geknipt voor dit genre en zijn passie voor deze oerdegelijke eerlijke muziek is groot. De gesproken songintroducties waren boeiend en soms leerzaam. Zo wist hij op ludieke wijze te vertellen dat de stalen resonator gitaar niet alleen is ontwikkeld om meer volume te krijgen maar ook om fluitende kogels van ontevreden klanten af te ketsen. Zijn ‘klanten’ waren in elk geval wel tevreden gezien de vurige maar vreedzame reacties die hem uiteindelijk ten deel vielen.
De Engelsman David Philips draaide een ‘double shift’ deze avond. Hij was zowel in de Juke Joint als in de Cotton Club te horen en te zien. Ook hij speelde akoestisch maar tapte weer uit een heel ander muzikaal vaatje. Zijn eigen composities zijn duidelijk geïnspireerd door de jazz, maar we hoorde voornamelijk traditionele folk en alt-country invloeden in zijn repertoire. Echte luistermuziek die zeer laid-back klonk. Wellicht heeft het feit dat hij de laatste jaren in Barcelona woont daar ook iets mee te maken.
Na zeven jaar was Mattanja Joy Bradley eindelijk ook weer eens te gast bij Blues aan Zee. Samen met de klassiek geschoolde violist en multi-instrumentalist Alex Akela speelden ze voornamelijk repertoire van haar solo CD ‘Wake Me Up’ (2013). Zelfs één covertje, het verbluesde ‘Silhouette’ van Lisa Lois uit ‘De Beste Zangers van Nederland’. Maar ook composities van haar band Bradley’s Circus, waarmee ze in 2007 al in de BaZ Cotton Club aantrad. En, zo benadrukte ze: “Bradley’s Circus bestaat nog steeds en komt binnenkort met een tweede live CD!” Ook Mattanja omkleedde haar songs met genoeglijke babbeltjes, hetgeen dit soort voorstellingen nóg huiselijker maakt. Binnenkort vertrekt ze voor een jaartje naar de USA om daar al rondtrekkend inspiratie op te doen voor een tweede solo album.
Het rocktrio De Wet en blueszanger/gitarist Big Bo waren de anderen twee acts in The Cotton Club. De rauwe vuige blues met Motown invloeden van eerstgenoemde mannen knalde letterlijk de kelder uit. Volgens sommige net iets te hard voor zo’n kleine ruimte. Maar dat de Rijnmonders, gitarist Edmond Bravenboer, bassist Roger Groen en drummer Mel Hage goed bezig zijn staat vast als een ongeschreven wet.
Big Bo (Bo Brocken) oogstte ook veel waardering van het enthousiaste kelderpubliek. En zelf prees hij de Blues aan Zee organisatie voor deze fijne avond, da’s altijd leuk om te horen natuurlijk. Big Bo is gepokt en gemazeld in de internationale blues scène met o.a. de powerblues formatie Slow Blow Fuse maar vooral als soloartiest. Vandaar dat alles wat deze Bra-Bo deed authentiek en doorleefd klonk.
De Peter Green Tribute Band (Mainstage) is een initiatief van gitarist Will Sophie (o.a. Oberg, Erwin Nijhoff) en gitarist/zanger Richard van Bergen (o.a. Rootbag, Qeaux Qeaux Joans). Drummer Jody van Ooijen en bassist Roelof Klijn vormen de strakke ritme-sectie. Peter Green was eind jaren 60 de oprichter van Fleetwood Mac, en heeft wereldwijd nog steeds veel diehard volgers. Klassiekers als ‘Need Your Love So Bad’, ‘Black Magic Woman’, ‘Albatross’ en ‘Oh Well’, maar ook obscuur werk (o.a. ‘Rattlesnake Shake’, ‘Man Of The World’) werden vakkundig en enthousiast onder grote belangstelling door deze band gespeeld en monden soms uit in een jam de la crème. Door liefhebbers voor liefhebbers dus! Ook The MarbleTones is zo’n band die authentieke ’60’s maar ook 50’s style rhythm and blues speelt. Hard-hitting rock & roll met solid funk grooves, zoals ze dat zelf graag zeggen. Zanger/bassist Anne-Maarten ‘Hills’ van Heuvelen heeft er in elk geval de attitude and skills voor. Samen met bluesharpist Ben ‘Thumb’ Bouman , gitarist A.J. ‘Tubeman’ Folkerts en de nieuwe drummer Rogier Berben gaven ze in The Chapel een stomend optreden dat deed (terug) denken aan de hoogtijdagen van The Red Devils en The Fabulous Thunderbirds.
De slot act was King of the World. De band rond ex-Cuby + Blizzards gitarist Erwin Java en volgens kenners verplichte kost voor elke bluesliefhebber. Althans, als je van gevarieerde popblues houdt met soul, jazz en New Orleans invloeden. Zanger/bassist Ruud Weber (o.a. Snowy White) drukt met zijn warme stem duidelijk een stempel op het bandgeluid. Een sound waarin ook het freaky keyboard geluid door Govert van der Kolm op zijn Hohner en Hammond toetsen prominent aanwezig is. En waarbij drummer Fokke de Jong (o.a. Normaal) de andere helft vormt van de strakke ritmesectie. Toch ontbrak op de BAZ mainstage enigszins het kippenvelgevoel dat de platen ‘Can’t Go Home’ (2013) en ‘KOTW’ (2014) – of voorgaande optredens – steeds zo kenmerkte. En dat had niets te maken met de inzet of beleving van de bandleden zelf – ze gaven ook nu weer 100% ondanks het late aanvangstijdstip van half één – maar meer met het aanwezige publiek dat blijkbaar nog niet voldoende bekend was met de eigen composities van deze band. Overduidelijk toch de grootste aanwinst voor het Nederlandse bluescircuit sinds hun oprichting begin 2012.
Al met al toch weer een ouderwetsch aandoend bluesavondje ter leering ende vermaeck. Met een prima uitgebalanceerde line-up en dik tevreden bezoekers. Het enige minpuntje was dat het bezoekersaantal t.o.v. van de twaalf voorgaande edities enigszins achterbleef. Naar alle waarschijnlijkheid mede te wijten aan andere evenementen (o.a. Golden Earring concert) in de buurt voor dezelfde doelgroep. Wellicht een lesje voor de volgende keer voor muziekminnend en organiserend Westland.
De line-up:
THE CHAPPEL
Jean Paul Rena band
Ashtraynutz
Marble Tones
JUKE JOINT
Duketown Slim
David Philips (UK)
Mattanja Joy Bradley & Alex Akela
THE COTTON CLUB
De Wet
Big Bo
David Philips (UK) (reprise)
MAINSTAGE
Tangled Eye (USA)
Peter Green Tribute Band
King of the World
Zie hier alle foto’s.
