Walt Wilkins & The Mystiqueros speelden op 1 november 2014 in Café De Amer te Amen.
Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Vier mannen, drie gitaren en toetsen; daar moet het mee gebeuren. Twee opvallend beschilderde gitaren trouwens. Dat zijn van die details die me opvallen als ik in een bomvolle Amer wacht op wat komen gaat. Het podium is vanavond voor Walt Wilkins en zijn kompanen, Jimmy Davis, Bill Small en Bart de Win. Thuisbasis van de band is Austin, Texas. Uitzondering hierop is toetsenist Bart de Win. De man uit het zuiden van Nederland, die u kunt kennen van zijn samenwerking met o.a. Stevie Ann en Gerard van Maasakkers en van zijn eigen band The Simple Life. Bart kwam in aanraking met Walt Wilkins toen hij in Austin een album opnam dat door Wilkins werd geproduceerd.
De band speelt soulvolle countrymuziek, countryrock zo u wilt. Walt Wilkins is bekend als producer van Sam Baker en schreef liedjes voor o.a. Kenny Rogers. Zelf is hij een begenadigd zanger met een prachtig warm stemgeluid. Vanonder zijn lange haardos, kijken twee ondeugende ogen het publiek in. Hij is een gemakkelijke prater, die op smakelijke wijze liedjes aankondigt en toelicht. Als publiek heb je het gevoel op een intiem feestje te zijn beland. Het speelplezier druipt eraf en werkt aanstekelijk. De teksten zijn goed verstaanbaar over onderwerpen van alledag, beeldend en melancholisch. Trouwens de liedjes zijn niet alleen van de hand van Walt, ook songs van de andere muzikanten komen voorbij. En dat is leuk, want daardoor is er ruimte en aandacht voor de eigenheid van de muzikanten afzonderlijk.
Aan de bar verklapt Bill Small dat de inspiratie voor de muziek bij hem vooral op de grasmaaier ontstaat en de naam Mystiqueros gewoon een verzonnen naam is. Muzikaal is het een topavond. Drie gitaren vervelen geen moment en de aanvulling met piano en accordeon door Bart de Win is subliem. De gitaarsolo’s komen vooral voor rekening van Bill Small, die ook verantwoordelijk is voor de hoge stem in de koortjes. De solo’s zijn nooit over de top, altijd mooi afgestemd op het grote geheel. Wat zeker genoemd moet worden zijn de vocalen. De meerstemmige zangpartijen strelen de oren en ik kan er niks aan doen maar ik krijg er bij tijd en wijle tranen van in de ogen. Dat gebeurt soms als iets je hart raakt.
