Sam Baker feat. Chip Dolan & Carrie Elkin gezien & gehoord in: Showtime (Bar 21+) te Maassluis op woensdag 5 november 2014.
Organisatie: The Lock Keepers tekst, vid & pics: Giel van der Hoeven met foto’s van: Jos Kafoe
Sam Baker (painting)
Evenals in het najaar van 2013 deed Sam Baker ook nu weer een tour door Nederland en de UK met Chip Dolan & Carrie Elkin. Want de immer aimabele Texaanse singer-songwriters vormt een consistent trio met de eveneens Texaanse folk/country zangeres en de van oorsprong uit New Jersey afkomstige pianist/accordeonist. Het door The Lock Keepers georganiseerde optreden in Maassluis vond plaats in de bar van club Showtime en die was met ongeveer honderd bezoekers goed gevuld. Achteraf gezien een prima locatie dus voor dit muziekgenre, al deed het qua akoestiek wel onder voor bijvoorbeeld Paradiso, Lataarn Venster of de Amstelkerk, waar we Sam eender in actie zagen en hoorden.
Maar, wel een locatie zo goed als in de achtertuin van mijn muziekvrienden Ronald en Wim en van mijzelf. Dus een must voor ons om er een mooi avondje van te maken. En ook Sam en consorten hadden het naar hun zin in Maassluis. Sam raakte maar niet uitgepraat over de grote containerschepen die hij die middag door de Waterweg had zien varen. En hij vroeg zich meerdere malen vertwijfeld af hoe deze bakbeesten de wereldoceanen konden bevaren? En met namen hoe ze zouden keren in dat smalle stuk verbinding – De Nieuwe Waterweg – van Rotterdam met de zee (wat hij continu ‘oceaan’ noemde). Het was de bekende prietpraat tussen de nummers door wat we inmiddels van de grappenmaker gewend zijn. Hoe dan ook, het zal The Lock Keepers (vrij vertaald: De Sluis Wachters) goed gedaan hebben.
Sam Baker is zeker geen grappenmaker van beroep. Maar de destijds bouwvakker en amateur muzikant is sinds de bomaanslag op zijn leven in 1986 een positivo geworden zonder wrang te zijn. Een écht mensenmens die geniet van het leven, de wereld en de mensen om hem heen. En hij uit dat met zijn songs en in zijn (omhelzende) levensstijl. Dat klinkt tegenstrijdig en is dat welbeschouwd ook. Maar dankzij een intensieve revalidatie en het verwerken van veel pijn en verdriet in zijn (eerste) songs is Sam geworden tot wat hij is. Want volgens Baker draait het leven om verhalen vertellen en ziet hij zichzelf meer als een schrijver van liedjes dan een vertolker ervan. Desondanks maakt de singer-songwriter uit Itasca bij Dallas sinds 2004 (Mercy) albums die van een grote schoonheid zijn. Waarbij hij tijdens het performen ervan zelfs de stilte als een krachtig instrument weet te gebruiken.
De liedjes van zijn vier albums waren keurig verdeeld over de twee sets, plus een tweetal nieuwe songs. Dolan speelde behalve piano ook accordeon en akoestische gitaar. Ook Carrie Elkin nam bij enkele nummers de gitaar en ook een keer de accordeon ter hand. De 40-jarige zangeres zingt hoofdzakelijk prachtige harmonieën en enkele tedere solopartijen (‘Dear Sam’). Het feit dat ze vorige maand getrouwd is met – eveneens muzikant – Danny Schmidt, was voor Sam uiteraard een reden om daar opgewekt over te schimpen (“sinds ze getrouwd is speelt ze veel beter accordeon”). De dialogen tussen de plagende Sam en het virtuoze lachebekje zijn essentiële en frivole onderbrekingen tussen de beladen songs. Dat geld ook voor toneelstukjes als de driehoeks uitvoering (triangle performance) waarbij alle drie zonder microfoon ergens in de zaal gaan staan. En ook met een nieuw nummer als ‘Peace Out’ lijkt Sam meer lichthartige onderwerpen aan te willen snijden.
De andere nieuwe song was ‘Moses and the Reeds’, geschreven door de Americana troubadeuse Mary Gauthier uit New Orleans. In de tweede set kregen we toch weer de zwaar beladen nummers ‘Steel’ (Mercy) en ‘Broken Fingers’ (Pretty World) te horen. De songs die zo nauw verbonden zijn met zijn desastreuze treinreis naar Machu Picchu (Peru). Tijdens het spelen ervan, en ook al bij de introductie waarin Sam vertelt over de drie Duitse medepassagiers die omkwamen, liepen de emoties weer hoog op. Het grote onrecht dat mensen ertoe brengt andere mensen (kinderen!) opzettelijk te doden blijft vreselijk en (figuurlijk) onbeschrijflijk. Toch heeft Sam dat (letterlijk) gedaan, omdat dit de enige manier is om toehoorders en vooral zichzelf ervan te overtuigen dat niet één extremist in staat mag zijn om de positieve zin in andermans leven te verknallen. Zienderogen grijpt het hem na 28 jaar nog steeds erg aan.
Sam signeert het boek Op Het Live Geschreven voor Wim
‘Go In Peace’, mede geschreven met Lizzie Rose, is standaard het korte slotlied van de twee sets. Baker wenst hiermee zijn publiek welgemeend een ‘veilig thuiskomen’. De encores waren ‘Pretty World’ en ‘Truale’ waarbij voor het slotlied publieksparticipatie in welke vorm dan ook was toegestaan. Vandaar dat er werd meegezongen, geneuried, geklapt, bewogen en geknuffeld. De verbondenheid met zijn publiek is zo intens dat elk individu voelt dat Sam er alleen voor hem of haar is. Eens te meer werd met dit intieme optreden duidelijk dat Sam Baker een unieke Americana artiest is. In zijn eigen onnavolgbare wijze heeft hij de gave om binnen de kortste momenten een lach in een traan om te zetten, en andersom. En ook na afloop van zijn concerten toont hij zich altijd erg begaan met zijn publiek. Voor wie maar wilt neemt hij de tijd voor een praatje, fotootje, krabbeltje of – vanzelfsprekend – een gulle lach en omhelzing. Zo ook met ons. Het zijn zo van die gelegenheden om oprecht blij van te worden. Peace Out Sam!
Wimmus, Sammus & Ronus
Setlist: Palestine II; White Heat; Isn’t Love Great; Peace Out (new song); Dixie ; Cotton ; Orphan; Moses and the Reeds (new song written w/ Mary Gauthier); Road Crew; Ditch Set 2 Steel; Mennonite; Juarez ; Say Grace ; Broken Fingers; Dear Sam (sung by Carrie Elkin) ; Button by Button ; Waves; Change; Go in Peace Encore: Pretty World; Truale.
Zie ook:
Sam Baker, schoonheid van eenvoud in optima forma! 19-09-2013
Foto’s Sam Baker at Amstelkerk 14-09-2012
Review Sam Baker – Paradiso A’dam 19-09-2009
Sam Baker – Broken Fingers @VPRO Vrije Geluiden 20-09-2009
