Bill Wyman’s Rhythm Kings: pretentieloos, maar wel gezellig

Bill Wyman’s Rhythm Kings in De Melkweg (The Max), Amsterdam, 5 november 2014: verslag van Ton Kok en foto’s van Arjan Vermeer.

Na tweeëndertig jaar met de Rolling Stones op pad te zijn geweest, toert Bill Wyman inmiddels ook al weer zeventien jaar rond met zijn Rhythm Kings. De achtenzeventig jarige rock-veteraan vindt dat het nu mooi geweest is en trekt nog eenmaal Europa rond voor zijn ‘Farewell Tour’. Afgelopen donderdag staat hij voor een goed gevulde grote zaal van de Amsterdamse Melkweg. Terwijl men bij de kleine zaal, waar Hennie Vrienten deze avond speelt, direct door naar binnen kan lopen, is het voor Bill Wyman’s Rhythm Kings toch even in de rij aansluiten.

Bij binnenkomt in de zaal valt het me op, dat het publiek niet uitsluitend uit oude rockers bestaat, maar dat behoorlijk gemêleerd is. Na afloop weet ik een jeugdige fan nog dolblij te maken door de setlist voor hem te bemachtigen, waar hij zelf niet bij kan.
De muziek: een eerste blik op de setlist maakt me duidelijk dat we niet echt op grote verrassingen hoeven te rekenen. Om half negen komt Wyman rustig het podium op lopen, vertelt dat we vanavond wat blues, rock ‘n’ roll, soul, country en rockabilly kunnen verwachten en roept een voor een de bandleden op het podium, zes oudere mannen en een jongere dame. De dame, zangeres Beverly Skeete, verdwijnt al snel weer van het podium, want de heren starten met het instrumentale “Chicken Shack Boogie”. Hierna komen een aantal klassiekers uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis voorbij met afwisselend de diverse vocalisten op de voorgrond. Halverwege de eerste set wordt grand lady Mary Wilson geïntroduceerd. Uiteraard brengt deze zeventigjarige diva een aantal nummers van de Supremes en met haar energieke performance weet Mary mij toch aardig te imponeren. Na drie nummer verlaat de dame met verve het podium onder de woorden “She’ll Be Back Later On”. Dat ‘later on’ blijkt al heel snel te zijn, want de dame is aan de verkeerde kant het podium afgestormd en komt al snel terug om de juiste route naar de kleedkamer te nemen. Hilariteit alom. Na een uur komt er een einde aan de eerste set, waar eigenlijk alleen Albert Lee met Bill Haley’s “Rock This Joint” de zaal echt in beweging weet te krijgen.

Ook als special guest is aangekondigd onze eigen Ellen ten Damme. Helaas treedt ze niet op met de Rhythm Kings, maar krijgt ze na de pauze vijfentwintig minuten om haar kunsten te tonen. Bill Wyman kondigt haar aan en gaat vervolgens op een stoel op het podium zitten om het verder gade te slaan. Ellen, onder begeleiding van gitarist Robin Berlijn, zet direct een Nina Hagen cover in. Ondanks het feit dat ze wel bewijst een fantastische zangeres te zijn, is haar optreden niet besteedt aan een groot deel van het publiek en tussen het enthousiaste applaus van deel van de bezoekers, klinkt ook al snel ‘boe’geroep en ook kreten als ‘oprotten’ komen voorbij. Niet alleen het publiek, maar ook gastheer Wyman raakt enigszins geïrriteerd. Mevrouw Ten Damme probeert hem bij elk nummer te betrekken en lijkt af en toe alleen voor hem te zingen. Dieptepunt is haar uitvoering van (Si, Si) Je Suis Un Rockstar, Wyman’s hitje uit het begin jaren tachtig. De man laat zich niet kennen, zingt met zichtbare tegenzin een coupletje mee en bijt haar na afloop toch even toe: “Zoiets flik je me nooit mee op het podium.”

Na dit bizarre intermezzo is de tijd voor de tweede set en deze is eigenlijk hetzelfde als de eerste set, een hoge graad van herkenbaarheid en prima gemusiceer van muzikanten met opgeteld echt eeuwen ervaring. De sfeer zit er goed in, er is een hoog meezing gehalte, maar het is toch allemaal wel een beetje gezapig, hoewel duidelijk te merken is dat zowel de muzikanten als het publiek het prima naar hun zin hebben. Tot slot kondigt Wyman een nummer aan, geschreven door “a very unpleasant man, a nasty piece of work” en met het door hem zelf gezongen “You Never Can Tell” komt met dit Chuck Berry nummer een eind aan de reguliere show.

De toegift heeft nog wel een aardige verrassing in petto, een fraai duet van Beverly en Albert, de Everly Brothers hit “Crying In The Rain”, met begeleiding van Albert op piano en Terry Taylor op gitaar. Voor “Dancing In The Street” verschijnt het hele gezelschap nog een keer op het podium. Zelfs Ellen ten Damme voegt zich er nog bij, ongeveer vijftien seconden voor het einde om een plaatsje op de groepsfoto niet mis te lopen.

Al met al een pretentieloos avondje muziek in de Melkweg met een wat vreemde rol voor Ellen ten Damme. Maar wel heel gezellig.

Bill Wyman’s Rhythm Kings
Bill Wyman – bas, zang
Henry Spinetti – drums
Frank Mead – sax, harmonica, zang
Nick Payn – sax, harmonica, dwarsfluit
Geraint Watkins – toetsen/zang
Terry Taylor – gitaar, zang
Beverly Skeete – zang
Albert Lee – gitaar, zang
Mary Wilson – zang (special guest)

Set 1
Chicken Shack Boogie – Instrumentaal
Too Late – Terry Taylor
Sweet Soul Music – Beverly Skeete
Just Your Fool – Frank Mead
I’ll Be Your Baby Tonight – Albert Lee
Baby Love – Mary Wilson
Stop In The Name Of Love – Mary Wilson
My World Is Empty Without You – Mary Wilson
I’m A Fool To Care – Geraint Watkins
Good Rockin’ Daddy – Beverly Skeete
Talk To Me Baby -Terry Taylor
Rock This Joint – Albert Lee

Set 2
This Is A Man’s World – Beverly Skeete
Sugar Babe – Frank Mead
300 Pound Of Joy – Geraint Watkins
That’s Rock & Roll – Albert Lee
Baby Workout – Beverly Skeete
Race With The Devil – Terry Taylor
Back In My Arms Again – Mary Wilson
Don’t Know Why – Mary Wilson
You Can’t Hurry Love – Mary Wilson
It’s Raining – Geraint Watkins
I’m Ready – Albert Lee
I Just Want To Make Love To You – Beverly Skeete
You Never Can Tell – Bill Wyman

Encore
Crying In The Rain – Beverly Skeete/Albert Lee
Dancing In The Street – Mary Wilson

Lees ook: The Rhythm Kings geven muziek geschiedenis- les 30-01-2011