Virgil Donati Band daagt de elementen, zijn band en zichzelf uit

Virgil Donati Band speelde in De Bosuil op 1 november 2014. Review door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers

Vanavond staat het een na laatste optreden op het programma voor de Virgil Donati Band. Donati heeft met zijn jonge band een Europese tournee achter de rug om zijn in 2013 verschenen CD In This Life te promoten.

Voor de kenners behoeft meester drummer Donati eigenlijk geen introductie. Donati staat in de Westerse wereld op eenzame hoogte. Zijn vermogen om meerdere maatsoorten tegelijk te spelen wordt door eigenlijk niemand geëvenaard. Zijn recentste CD is daar het bewijs van. Deze muziek live brengen is een enorme uitdaging; zeker als je een zo perfectionistische instelling als Donati hebt. In de keren dat wij Donati live hebben mogen meemaken daagde hij zichzelf elke keer opnieuw uit nieuwe elementen aan zijn rijke spel toe te voegen. En het spelen van deze muziek stelt ook erg hoge eisen aan de bandleden.

Donati wordt vergezeld door drie nog jonge en wel ervaren muzikanten. De bas wordt gespeeld door de uit Memphis afkomstige Anthony Crawford. Crawford is een enorm talent geïnspireerd door o.a. Victor Wooten, Doug Wimbisch en Les Claypool. De 33-jarige Crawford heeft al gespeeld met grootheden als Allan Holdsworth, Dave Weckel en Jeff Lorber. Zijn favoriete basgitaar is de zes-snarige Roscoe LG3006. Zijn eerste CD Urban Jazz (2010) is een bewijs van de diversiteit en het talent van deze zelfbewuste muzikant. Op keyboards speelt de pas 25 jarige in Los Angeles geboren Isamu McGregor. McGregor heeft zich een brede basis van invloeden eigen gemaakt; variërend van Herbie Hancock, Red Hot Chili Peppers, Lenny Kravitz en Rage Against the Machine. Hij bespeelt bij voorkeur Nord keyboards. En op de gitaar vanavond de 28 jarige André Niéri uit Sao Paolo. Niéri heeft zich bekwaamd in zowel de klassieke gitaar als de elektrische gitaar. Hoewel zijn invloeden reiken van Bossa Nova tot Extreme Metal wil hij altijd de Braziliaanse invloeden laten doorklinken in zijn spel. In januari van dit jaar bezocht Niéri de Namm Show en speelde hij voor het eerst met Donati samen. Donati bood op basis van zijn eerste indruk Niéri meteen een contract aan voor de In This Life tournee. Niéri had naar eigen zeggen slechts 14 dagen de tijd om zich het zeer complexe muzikaal materiaal eigen te maken voor de tour. Niéri speelt afwisselend een zes- en zeven snarige gitaar.

Prompt om 21:30 zet de band The Empire in met een 21/16e (!) maat en neemt het viertal de ruimte zich muzikaal voor te stellen aan het publiek. De oren waren meteen gespitst want hier werd meteen duidelijk dat dit viertal ongekende hoge school fusion aan het spelen was. Voice Of Reason werd geïntroduceerd met waanzinnige breaks. Donati was degene die dit inleidde en zijn bassist en gitarist uitdaagde met hem de grens over te gaan. McGregor vulde dit spektakel aan met lange uitgesponnen akkoorden.

Wat na de eerste zes nummers duidelijk werd dat deze band niet op zeker speelde en onder aanvoering van Virgil Donati risico neemt om het complexe materiaal elk optreden weer verder te brengen. Het 75 koppige publiek bestond hoofdzakelijk uit muzikanten en die merkten op dat er hier en daar wel eens iets mis ging. Donati is zo geconcentreerd met zijn spel bezig en probeert daarbinnen ook live te vernieuwen dat natuurlijk niet alles lukt zoals beoogt. Donati inschattende baalt hij hiervan als een stekker maar bij het publiek oogst deze houding alleen respect en waardering. Daarnaast hebben deze mannen dermate veel muzikaal vermogen en improvisatie talent dat ze elkaar wel opvangen als de nood aan de man is.

Donati heeft zijn waardering voor Allan Holdsworth nooit onder stoelen of banken gestoken. Holdsworth is zelfs een van de grote voorbeelden voor de eigenzinnige drummer. Er zijn dan ook drie Holdsworth composities opgenomen in het optreden. Als eerste wordt Material Real (Road Games) gespeeld. Deze compositie wordt ruim ingeleid door sferische akkoorden van Niéri. McGregor neemt hier de zang evenals een mooie keyboard solo voor zijn rekening. Wat noemenswaardig is dat op de originele opname de vorige week overleden Jack Bruce de zanger was. Klassieker Metal Fatigue (Metal Fatigue) was het tweede Holdsworth nummer. Deze stevige rocker wordt dor Donati luchtiger gedrumd dan op het origineel. Met Water On The Brain (Road Games) wordt het blok Holdsworth songs afgesloten. Crawford bast de partijen meer geaard dan het origineel en chapeau voor Niéri die in huid van Holdsworth kruipt zonder zijn eigen stijl te verloochenen. Niéri laat een fabelachtige techniek zien en de klassieke vinger technieken werpen zicht- en hoorbaar hun vruchten af. Iceland wordt met een dromerig keyboard landschap ingeluid voordat de band collectief invalt.

Planet X’s The Thinking Stone (Quantum) wordt gekenmerkt door een behoorlijk tempo met af en toe de rem erop. Donati zoekt met elke bandlid een duel op. Hier wordt duidelijk dat het voor de jongen kompanen van Donati een eer en een enorme uitdaging is om deel te mogen uitmaken van deze band. Pyrotechniek ten top wat hier getoond werd. Kingdom Of Dreams (Quantum) is naar zeggen van Donati voorzien van wat nieuwe arrangementen en wordt opgeluisterd door een geïmproviseerde drumsolo van een enorm geconcentreerde Donati. Hij was achteraf niet tevreden over zijn spel, maar de beheersing en risico’s die hij toonde tijdens deze solo verdienen respect. Er is voor zover we weten namelijk niemand die het hem nadoet.

Het twee uur durende concert werd afgesloten met titelsong In This Life. Het publiek was zo voldaan, verzadigd en tevreden dat er niet om een toegift werd gevraagd. Na afloop mengde de band in het publiek om uitgebreid te spreken met de toegewijde liefhebbers die nog bleven hangen in de zaal.

Chapeau aan de Virgil Donati Band voor het weergaloze optreden en aan De Bosuil om deze eclectische acts ook te programmeren.

Virgil Donati Band: