Feestje met The Hoax komt uiteindelijk op gang in De Bosuil

The Hoax speelde in De Bosuil op 26 oktober 2014. Review door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.

‘Ga nou toch een keer mee naar The Hoax’ wordt me regelmatig ingewreven door fans van deze band. Het klinkt wellicht een beetje vreemd, maar als schrijver voor TheBluesAlone? had ik tot afgelopen zondag The Hoax nog nooit live mee gemaakt; laat staan hun muziek beluisterd. Ik hoor wel regelmatig de positieve verhalen van vrienden en bekenden over de live reputatie van dit illustere Engelse gezelschap. En dat ze in de Zuidelijke contreien populair zijn blijkt wel uit hun regelmatig terugkerende concerten in de Limburgse regio.

De Bosuil is al gevuld met ruim 450 bezoekers als ik een dik uur voor het optreden arriveer. Op het podium speelt het duo Take This akoestische covers van klassiekers uit de rock en pop historie. Het duo speelt mooie muziek; alleen het optreden is niet besteed aan het merendeel van publiek dat een ruigere opwarmer had verwacht. In de tussentijd doet het merendeel van het publiek zich te goed aan goed getapte glazen Jupiler om de stemming er alvast in te brengen. En dat naast drank ook muziek verbroederd is te merken aan de grote schare blues liefhebbers die elkaar vandaag weer eens ontmoeten rondom een concert van The Hoax.

Rond kwart over vijf stapt de band het podium op. Wat me direct opvalt, is dat zanger Hugh Coltman er veel sjieker opstaat in zijn driedelig pak dan de rest van de band.

The Hoax zetten energiek het eerste nummer in. Het geluid van de basdrum staat echter zo laag en zwaar afgestemd dat de trillingen door mijn lijf lopen. De intro van Please Love Me doet me direct aan Dust My Broom denken. Na een recht toe rechtaan uitvoering van Stick Around introduceert Coltman de nieuwe ‘evil’ CD Recession Blues die opgedragen is B.B. King. Cover How Blue Can You Get wordt op een heerlijke langzame manier gespeeld waarbij Coltman een erg relaxte indruk maakt. Gitarist Jesse Davey speelt rauwe licks die heerlijk begeleid worden door de tweede gitarist Jon Amor. Voordat Keep On Messin’ helemaal los gaat wordt het nummer ingeleid door een aan J. Geils Band’s Magic Dick achtige herinnerende harp solo. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het publiek de eerste zeven nummers van het concert wat tam reageerde.

De sfeer in het publiek verandert echter compleet na de eerste akkoorden van Give Me A Drink. Het publiek begint spontaan mee te klappen. Dit nummer kent prachtig gitaarwerk van de heren. Het nummer heeft een hypnotiserend loopje en wordt afgesloten met een mooi harp werk van Coltman. De temperatuur in de zaal en het muzikale tempo gaat verder omhoog tijdens B.B. King’s You Upset Me. De broodnodige connectie tussen band en publiek komt eindelijk tot stand. In Scratch My Back hoor ik naast een heerlijke groove invloeden terug van Creedence en Red Devils. Met Big City Blues schakelen The Hoax nog een tandje bij. Coltman had zich een paar nummers eerder al ontdaan van zijn jasje, nu gaat ook zijn vestje uit en het verwachte feest breekt eindelijk los. Coltman naait de fans op en de drumsolo van Mark Barrett wordt met luid gejuich begeleid.

Voorlopig muzikaal hoogtepunt Hipslicker wordt met een zompige, zuigende sound gespeeld. De muziek jankt, trekt en komt zo uit de natte klei. Wat hier ook duidelijk wordt is de cruciale rol die Jon Amor speelt in het dragen en kleur geven van de muziek. Met de recht toe rechtaan begeleiding van drum en bas op de achtergrond zorgt Armor dat Davey kan excelleren en Coltman zijn verhaal via de harp kwijt kan. En soms zijn de rollen omgedraaid; dan draagt Davey de muziek en kan Amor zijn energie kwijt in goed geplaatste solo’s.

Na enig gedoe met een eigenwijze microfoon standaard wordt 2 Step ingezet. Dit nummer kent een sfeer dat sterk aan klassieker I Put A Spell On You doet denken. Dit muzikaal erg gevarieerde nummer krijgt het publiek eindelijk helemaal plat. En omdat de diepe basdrum eindelijk weg gemixt is komt het geluid in de zaal ook veel beter tot zijn recht. Waarvan akte.

Feeding Time wordt het hoogtepunt van de middag. Dissonante akkoorden worden afgewisseld met gierend gitaar werk, Coltman ontpopt zich zittend op een monitor speaker als verhalenverteller met alleen wat drum en percussie als illustratie op de achtergrond. Hij valt tijdens het nummer regelmatig op zijn knieën terwijl hij zich helemaal geeft op de harp en oerkreten slaakt. De set wordt in stijl afgesloten met een rocker van de bovenste plank genaamd Let It Shine. Davey vlecht er zowaar een uitvoering van Star Spangled Banner doorheen.

Als toegift wordt Automatic van de The Red Devils gespeeld. Leuk detail hier is dat Coltman het publiek zo ver krijgt een collectief orgasme te faken en dat wordt door de heren van The Hoax netjes op film vastgelegd. Coltman vraagt nog speciale aandacht voor twee fans, Nick en Hilary, uit de UK die speciaal voor 3 gigs naar het vast land zijn gekomen. Omdat 26 oktober Nick’s verjaardag is wordt er ook nog collectief voor Nick gezongen. Het feest is compleet.

Het laatste nummer, Cream’s Strange Brew, wordt opgedragen aan de op 25 oktober overleden Jack Bruce. Een erg sympathiek gebaar richting deze legende en een toepasselijke afsluiter van uiteindelijk een feestelijke muzikale mix. Strange Brew dat was het vanmiddag.

The Hoax: