Gezien en gehoord op 12 oktober 2014: Mike Stern in Paradox. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers
Wat zijn ze toch weer goed bezig daar in de muzikale oase genaamd Paradox! Voor het komend seizoen zijn weer een keur van gerenommeerde muzikanten en bands vastgelegd. Vanavond is het de beurt aan de Mike Stern Band. Na in 2011 Paradox vereerd te hebben met een geinspireerd optreden keert Stern vanavond terug op dit intieme podium. Naast het concert op 12 oktober is er op maandag in samenwerking met de Rockacademie Tilburg een workshop voor studenten en alumni van de Rock Academie. Hulde aan de organisatie van Paradox die dit soort uitwisseling mogelijk maakt en faciliteert. Beide evenementen zijn trouwens helemaal uitverkocht. Paradox toont hiermee wederom aan een belangrijk knooppunt te zijn in het samenbrengen van muzikanten van wereldformaat, het ondersteunen van de ontwikkeling van de, veelal geimproviseerde, muziek, regionale muzikanten. En last but not least, het bedienen van een breed publiek met een enorm breed scala aan muzikale stijlen. En dat allemaal zonder subsidie en kapsones.
Een concert van gitarist Mike Stern is altijd trouwens voor de kenners in ieder geval iets om naar uit te kijken. Mocht je op een dag met wat minder goede zin naar een concert van hem gaan dan is meestal de glimlach van een altijd in een goedlachse bui zijnde van Stern in de regel al genoeg voor een verandering van de sfeer. Een nog belangrijke reden is dat Stern, in wisselende samenstellingen, altijd collega muzikanten in de band heeft die muzikaal op een erg hoog niveau musiceren en hun sporen op diverse vlakken vaak al verdiend hebben.
Neem nu de jonge meester drummer Keith Carlock. Carlock heeft gespeeld met o.a. John Mayer, James Taylor, Chris Botti en Wayne Krantz. Noemenswaardig is ook dat hij op de Steely Dan CD Everything Must Go (2003) alle drumpartijen voor zijn rekening nam. In 2014 was Carlock al op tournee met Toto en Steely Dan. Recentelijk heeft Carlock meegewerkt aan nog uit te brengen werk van Christopher Cross, Wayne Krantz en Oz Noy. Een bezige en veelzijdige muzikant dus. De in Denemarken geboren bassist Chris Minh Doky hebben we al eens eerder aan het werk gezien met Stern. Dat was tijdens een jazz festival in Maastricht waar Stern een gedenkwaardig concert neerzette met Didier Lockwood op viool. Doky is een meester op de (elektrische) contrabas en speelt afwisselend ook op de elektrische basgitaar. Hij is, net als bas gigant Jeff Berlin, een fervent aanhanger van Mark Bass versterkers en speakers. Saxofonist en fluitspeler Bob Franceschini maakt het kwartet voor vanavond compleet. Stern’s optredens zijn altijd een combinatie van variatie op bestaand werk gecombineerd en afgewisseld met volledige geïmproviseerde, vaak lange stukken. Een ander kenmerk is dat Stern geen ego tripper is en collega muzikanten veel ruimte geeft om ieders kunnen te tonen. Stern is een erg sympathieke bandleider.
Als we ons plekje in de zaal gevonden hebben zien we op het podium diverse koffers staan met het vliegveld labels nog aan koffers bevestigd. De muzikanten zijn in de ochtend vertrokken uit Uppsala (Zweden) om vanavond in Tilburg acte de préséance te geven. Het is dan ook niet vreemd dat Stern enigszins vermoeid oogt als hij ruim een kwartier voor aanvang het optreden zijn Yamaha Telecaster inspecteert en wat vingeroefeningen doet op een houten stoeltje aan de zijkant van het podium.
Het concert begint met een lange uitvoering van Out Of The Blue van Stern’s recentste CD All Over The Place. Stern zet het nummer in, allerlei akkoorden en loopjes spelend en de ritme sectie valt snel bij. Hoewel het begin wat stroefjes klonk was direct merkbaar dat de band er zin in had. Franceschini had een wat afwachtende houding en vond echter rap zijn plekje in het muzikale samenspel. Het stoeltje kwam goed uit want gedurende de improvisaties van zijn bandleden keek Stern glimlachend met erg passende invullingen op de gitaar toe. Na een minuut of tien werd duidelijk voor wie de hoofdrol van de avond was weg gelegd. Drummer Carlock was de stuwende kracht achter het dik anderhalf uur durende optreden. Een hardwerkende Carlock gaf feitelijk anderhalf uur een lange ‘drumsolo’ die nagenoeg 100% in dienst van de muziek van het kwartet stond. Naast de 
finesses en variatie die hij in zijn drum spel legt tartte hij zijn Gretsch drumstel op een verschrikkelijk gedreven en harde manier. Hij mist wellicht een beetje de subtiliteit van Dave Weckl maar dat mag geen naam hebben. Bassist Doky duwde Carlock en de eerste nummers tot een geweldige hoogte. Tijdens de stukken dat Doky de contrabas bespeelt doet de stijl in de verte denken aan een andere Europese bas virtuoos, Miroslav Vitous. Ongeveer halverwege het 
concert wordt er een volledig geïmproviseerd nummer gespeeld. Stern daagt zijn mede muzikanten uit diep te gaan tot grote hilariteit van het publiek.
Met muzikale pallet, dat werd geschilderd was erg divers. De stukken waarin Stern mee neuriede spraken ons wat minder aan. Het bracht echter wel de nodige variatie in het concert.
De uitvoering van Tipatina’s, vast onderdeel van een avondje Mike Stern, was voor ons het muzikale hoogtepunt. Een maniakaal drummende Carlock en stuwende bas van Doky gaven Stern in deze Stern klassieker alle ruimte vele akkoorden en loopjes te etaleren gelardeerd met in en uit de groove vliegende sax partijen van Franceschini. Franceschini freewheelt er lustig op los en gebruikt in een van zijn solo’s het themaatje van Michael Jackson’s ‘Wanna Be Starting Something’.
Het concert werd afgesloten met een sympathieke uitvoering van Red House en Sterns klassieke oproep nog wat CD’s aan te schaffen: ‘Remember, Christmass is coming...’ We waren getuige van een memorabel optreden van wereldklasse.
Mike Stern Band:
- Mike Stern: gitaar en zang
- Bob Franceschini: tenor saxofoon
- Chris Minh Doky: basgitaren
- Keith Carlock: drums
