Swing Wespelaar 2014 – Come Rain or Come Shine – Dag 3

Ondanks een goede nachtrust blijkt dat de benen nog niet écht uitgerust zijn maar desondanks staan de reporters van ‘The Blues Alone?’ te trappelen van ongeduld om de openers van de laatste dag van de 27e editie van Swing Wespelaar te zien optreden. Waren wij al gecharmeerd van één van de leden van deze ‘beesten’, Jan Jaspers die op de vorige editie van Swing Wespelaar samen met Henk Van der Sypt het duo The John Henry Orchestra vormde. Na voorproeven op YouTube van de band die zo meteen gaat optreden, zijn wij ook gecharmeerd geraakt van de The Boogie Beasts. De band is hét voorbeeld dat verdeeld België, het land van de taalstrijd, zich wél kan verenigen in de muziek. Muziek verbroedert dat weten de lezende blues brothers en sisters al lang, muziek overschrijdt alle grenzen. De drie andere leden van The Boogie Beasts zijn Vlaming drummer Gert Servaes, Waal Matthias (achternaam onbekend) ook wel bekend onder de naam The Goon Mat uit de band van Stinky Lou & The Goon Mat op de gitaar en vocals en de tweede ‘Lord’ van deze 2014 aflevering van Swing Wespelaar de Waalse ‘Lord’ Fabian Bernardo ook afkomstig uit voorgenoemde band. De band brengt een mix van Blues, Garagerock en Southern Rock, John Lee Hooker meets Dan Auerbach meets R.L. Burnside meets Luther & Cody Dickinson. Trance-achtige Boogie Garageblues dus! Volgt u het nog? Dat de weersomstandigheden vandaag behoorlijk te wensen overlaten gaan in deze eerste set geheel aan mij voorbij, wàt sta ik te genieten van deze Boogie Beasts! Podiumbeest ‘Lord’ Bernardo is van meet af aan bezig om het aanwezige publiek op dit vroege uur van de zondag wakker te schudden. Overigens naar mijn bescheiden mening een té vroege programmering voor een band van dit kaliber, dit ter zijde.

‘Lord’ Bernardo , speelt een vuige, vette stijl op de bluesharp maar doet ook een duit in het zakje als het om vocals gaat. De twee heren gitaristen, Jan Jaspers en Matthias wisselen elkaar af in zang, maar doen in het geheel niet voor elkaar onder qua gitaarspel. Boogie Beast Gert Servaes heeft een eigen fanclub meegebracht getuige de kleine dametjes (<10 jaar) die met een zelfgemaakt spandoek voor het podium staan. We horen stuwende Chicago blues in ‘You Don’t Love Me’ maar ook Howlin’ Wolf’s ‘Who Will Be The Next’ en alles op die geweldige klinkende Epiphone van Jan Jaspers en op een Harmony lijkende gitaar van Matthias The Goon Mat. De band speelt niet alléén covers maar ook een aantal eigen nummers komen voorbij o.a. ‘The Game’ en ‘Soul On Fire’ zijn er twee van de door mij onmiddellijk na dit optreden aangeschafte EP-tje van de band. Matthias The Goon Mat wisselt zijn vintage gitaar voor een ander mooie klinkend exemplaar, een Silvertone deze keer waarop hij een onverbiddelijke slide partij speelt – heerlijk! Wàt een trein staat hier op het podium, geen geklooi tussendoor met stemmen en afwachten wat te gaan spelen, gewoon een stel klassebak muzikanten die mij zeer imponeren. Professioneel ook te zien hoe ‘Lord’ Bernardo de aandacht van het mankement aan Matthias‘ versterker af leidt door op de zich op de trap van het podium te posteren. De heren gaan ‘eruit’ met een mooi loopstation ‘encore chant’ Boogie Beasts, grappig en goedgevonden! De band wordt niet alleen door hun eigen loopstation terug gevraagd maar ook het publiek op het plein in Wespelaar is uitzinnig en willen hen terug op het podium, de Belgische Boogie Beasts brengen niet één maar zelfs twee bis-nummers!

De tweede band van de line-up is weer een Amerikaanse, de uit San Diego afkomstige Black Market III staan in de coulissen van het Swing Wespelaar podium. Frontman, zanger/gitarist, drager van een tattoo van de Vlaamse Leeuw en België Scottie ‘Mad Dog’ Blinn, ooit Mississippi Mudsharks en Mississippi Mud wordt nu vergezeld door levenspartner Roxy Coverdale die liefelijk de bass-snaren beroert en drummer Gavin Glenn. De III in de bandnaam slaat niet op dat het de derde band is van Blinn maar op het feit dat het een trio is. Trouwens méér muzikanten hebben de meeste bands niet eens nodig! Ook deze band heeft een album om te promoten, het in 2013 uitgebrachte ‘Black Roses’ zal ongetwijfeld aangesproken worden deze namiddag in Wespelaar. De band zegt als invloeden o.a. Tom Waits en Hank Williams te hebben maar starten als mijn oren mij niet bedriegen met een Link Wray nummertje; hoe dan ook de Southern California Rock band Black Market III schijnt tóch de tekenen van de intensieve tour door Europa parten te spelen want ik vind e.e.a. soms slecht te verstaan. Toont Scottie ‘Mad Dog’ Blinn’s stem vermoeidheid of zijn de albums overgeproduceerd? Ik kan het niet beoordelen omdat ik de Black Market III voor het eerst live zie optreden. De dame op het podium wil ook graag van zich laten horen maar meer dan een schriel stemmetje produceert zij niet want haar bass partijen hebben mij niet bereikt. Black Market III zakt herhaaldelijk in en ‘Mad Dog’ Blinn probeert dan te redden wat er te redden valt op de B.B.King Lucille Gibson met o.a. een cover van Neil Young‘s ‘Old Man’ – is het een reflectie van hoe hij zich voelt vandaag? Wie het weet mag het zeggen maar dit optreden van Black Martket III heeft mij niet over kunnen halen tot aanschaf van het schijfje ‘Black Roses’. Juist als we gaan schuilen voor de regen baant drummer Gavin Glenn zich een weg drummend naar beneden ritme tikkend op alles wat hij tegenkomt op zijn route; Swing Wespelaar‘s trouwe, regen negerende, publiek smult van dit showman-ship. Wanneer we terug komen als de grootste druppels overgetrokken zijn horen we nog een goede uitvoering van T-Bone Walker’s ‘Mean Old World’ waarna de Gibson verruild wordt voor een Danelectro waar Scottie ‘Mad Dog’ Blinn nog ‘When The Sun Goes Down’ (hoe toepasselijk) op speelt alvorens het podium in Wespelaar te verlaten.

Doghouse Rose de volgende voor ons onbekende band die het podium zal betreden komen i.t.t. de aankondiging op de affiche niet de US maar uit Ontario – Canada. Doghouse Rose al na één jaar samen spelend winnaars van Jack Richardson Music Award voor Beste Country/Bluegrass spelen een mix van Country, Bluegrass, Roots en Blues. Vooraf het optreden vertelt Jefferson Sheppard, kortaf Jeff, mij al dat de band ‘Rebel Country’ brengt en dat de invloeden komen van Hank Williams en Johnny Cash maar ook rockabilly en rock ‘n roll. De dame in het gezelschap van de 3 heren van Doghouse Rose is zoetgevooisde gitariste Sarah Beth Mathieson. die met gemak van instrument wisselt met Jeff die de up-right bass bespeelt, we zien een ietwat sullig ogende maar goed spelende Iain Leslie op de wondermooie zwarte Gretch en Jordan Zagermann op de drumms. Dat rockablilly meisje Sarah Beth Mathieson in het geheel niet van de donkere wolken boven Wespelaar onder de indruk is blijkt als ze zich al snel van haar jasje ontdoet waarna haar ondeugende ondergoed het wint van haar weinig bedekkende topje. Finesse meisje dààr is waar het om gaat, zoal Eva Jinek mama’s zei “if you have it flaunt it” – goed gedacht zó steek je boven het maaiveld uit! De muziek is aanstekelijk vrolijk, we horen covers van Cash zoals ‘Jackson’, wisseling van instrument bij ‘Folsom Prison’ – Jeff vertelt me vooraf de set dat de band tijdens deze tour zélf óók optreden in een Belgische gevangenis – waarin nog maar eens de gelijkenis van Jeff‘s stem met die van Cash benadrukt wordt. Goed, wel een aantal decennia’s jongere stem maar toch. Tijdens Lynnerd Skynnerd‘s ‘Sweet Home Alabama’ ontdoet gitarist Iain Leslie zich van de afwachtende pose, hij komt een paar treden de trap af en het publiek beloont dit door massaal dit nummer mee te zingen. We zien en horen ook nog een swingend ‘Let’s Go Do The Hop’. Sarah Beth die al back-stage van het “Cherry Beer” Kriek geproefd had neemt tijdens het optreden nog maar eens een glaasje. Dit is de introductie naar George Jones’ nummer ‘White Lightnin’ wat handelt over de door Popcorn Sutton gestookte Moonshine in de Appalachian Mountains. De band brengt overigens niet alleen covers maar ook eigen werk van hun album ‘Doghouse Rose’ zoals ‘Let’s Go’, een up-tempo vrolijk meezing nummer maar ook het Imelda May-achtige S.O.B. en een ander vrolijk nummer ‘Hellbound’. De band laat de bezoekers nog éénmaal dansen met de cover van Elvis’ ‘Mystery Train’. Doghouse Rose sluit af met meezinger ‘Country Road’ van John Denver en mag weer een show op de lat van succesvolle sets bijschrijven in de reeks van 31 shows in 29 dagen.

De laatste dame op de line-up van deze 27e editie van Swing Wespelaar is een Engelse dame met haar band, Joanne Shaw Taylor staat als vóórlaatste op het affiche. We hebben haar vorige maand al zien optreden op Blues Peer. Joanne Shaw Taylor werd al 12 jaar geleden ontdekt door Dave Stewart (Eurythmics) iets wat haar geen windeieren heeft gelegd. Tóch heeft 2010 Best British Blues Singer Award winnares Joanne Shaw Taylor de status van wereld toerend muzikant bereikt door veel te willen leren tijdens de vele verblijven in de U.S. Joanne Shaw Taylor brengt blues uit het rock segment en ze is in het bezit van zo’n lekkere hese stem. Ook in Swing Wespelaar wordt Joanne begeleidt door Tom Godlington op de bass, Oliver Perry drums en Joe Leadbeater op de keys. De set blijkt een exacte kopie van die op Blues Peer, dat vind ik altijd weer jammer. Muzikanten zouden zich meer moeten realiseren dat de échte bluesadepten vele zomerfestivals aflopen om zo aan hun ‘kick’ te komen, de hier aanwezige bluesadepten zijn ook kritisch zéker waar het herhaling betreft. Ik hoor dus wat gemor om mij heen…..  De set is niet spannend, het wordt weer een opeenstapeling van noten en akkoorden. Ondanks de herhaling van de set-list ben ik weer blij als het ‘Who’s To Say’ volgt, blijft een lekkere funky song. De nieuwkomers op het plein van Wespelaar tonen hun waardering voor de gitariste en zangeres Joanne Shaw Taylor óók zij zijn getuige van de cover van Frankie Miller’s ‘Jealousy’. Hoewel velen aan de hekken vinden dat Alan Nimmo‘s King King deze song beter vertolkt vind ik het nog steeds geen verkeerde cover van deze dame. We horen nog de titeltrack van haar in 2010 bij Ruf Records uitgebrachte ‘Diamonds in the Dirt’ maar moeten ons helaas uit de voeten maken tijdens het nummer ‘Time Has Come’ (White Sugar 2009) omdat het inmiddels weer pijpenstelen regent. Een goede set van Joanne Shaw Taylor, zélfs beter dan op Blues Peer ongetwijfeld doordat de afstand tussen artiest en toeschouwer op Swing Wespelaar stukken kleiner is waardoor de interactie makkelijker wordt bewerkstelligd!

Eigenlijk zou de slotact van Swing Wespelaar 2014 hier al in 2012 op het podium hebben gestaan ware het niet dat dit optreden door onvoorziene omstandigheden geen doorgang vond. De organisatoren hebben toen op korte termijn Engelsman Big Joe Louis bereid gevonden zijn plaats in te nemen. Eerlijk gezegd had Walter ‘Wolfman’ Washington toen beter kunnen opdraven want de 2012 editie van Swing Wespelaar was in de verzengende hitte waar zélfs de gemeente voor de verplichte waterzakjes zorgde! Nú zijn de weergoden Walter ‘Wolfman’ Washington heel anders gezind, de songtitel ‘the sky is crying’ is inmiddels niet meer van toepassing – het water gutst werkelijk naar beneden!! Back-stage heeft de pers, allen aan de koffie (!) voor de warmte, haar vraagtekens of het wel veilig zal zijn voor de inmiddels 70 jarige Walter ‘Wolfman’ Washington en zijn Roadmasters op het podium. Enfin, gehuld in plastic, petten, winterjassen, regenponcho’s vertrekt de perskaravaan toch richting podium om het beste er van te maken. Laten we eerst even de Roadmasters aan u voorstellen; Jimmy Carpenter en Antonio Gambrell tekenen respectievelijk voor de saxofoon en the trompet, Wayne Maureau en Jack Cruz zijn de ritme sectie en bespelen respectievelijk de drumms en de bass. Walter ‘Wolfman’ Washington tekent voor de gitaar en natùùrlijk zijn onmiskenbare vocals. Deze Nawlins’ geboren heer Washington heeft zijn sporen dik verdiend in de muziek, vooral in de tachtiger vierde hij hoogtij in de muziek scene van de ‘Big Easy’ waar hij een graag geziene gast was in de vele opname studio’s. Al bij het afronden van het eerste lang uitgesponnen, jazzy aandoende nummer krijgen de ‘die-hards’ die de regen trotseren de ‘howl’, waaraan ‘Wolfman’ zijn artiesten naam dankt te horen. Helaas staan er steeds minder toeschouwers voor het podium van de charismatische, in een rood pak gehulde Walter ‘Wolfman’ Washington. Onze benen en onze inzet bezwijken ook onder de vermoeidheid, kou en nattigheid en na een paar nummers besluiten de reporters van ‘The Blues Alone?’ dit optreden voor gezien te houden. Soul of geen soul, er wacht nog een lange reis terug naar huis en de heilige koe wacht warm en vertrouwd.

‘Merciekes’ aan alle vrijwilligers die ieder jaar weer met een glimlach en een vriendelijk praatje onze pintjes tappen, programmeur Hans Baes voor de geweldige line-up, organisator Filip Le Roy voor zijn tomeloze enthousiasme en de MC die met zijn mooie stem de introducties een geheel eigen touch geeft. Deo Volente zijn de reporters van ‘The Blues Alone?’ in 2015 weer graag van de partij.