Swing Wespelaar 2014 vond plaats van 15 tot en met 17 augustus 2014. Het verslag van dag 1 door Nicolette Johns (tekst) met foto’s van José Gallois. Line-up Friday 15/08: Buckwood Mojo (B), Albany Down (UK), The BluesBones (B), Rachelle Plas (FR), Tommy Castro & The Painkillers (USA).
Alweer de 27e editie van dit gratis festival in Vlaams Brabant staat te gebeuren; Swing Wespelaar 2014! De organisatie van dit bijzonder sympathieke festival kan zichzelf weer een schouderklopje geven dat zij voor de zoveelste keer een diversiteit van artiesten heeft weten te strikken hier het derde week-end van Augustus te komen optreden. Omdat het vandaag Maria-Hemelvaart, ook wel ‘moederkes-dag’ genaamd in den Belgique, is hebben de organisatoren gemeend de vrijdagavond programmering aan te vullen met twee extra sets met als gevolg dat de eerste dag van Swing Wespelaar om 16:00 uur aanvangt.
De eerste band die hier het podium mag betreden is een Belgische band, Buckwood Mojo, een verzameling door de wolgeverfde muzikanten die ieder hun ervaringen in en invloeden uit andere bands geïmplementeerd hebben in Buckwood Mojo. Buckwood Mojo bestaat uit 6 man, nou ja 5 man en een vrouw! Diane Bruyndonx in het gezelschap van de 5 heren speelt de toetsen en doet dat niet op onverdienstelijke wijze! Zanger Hans Deboeck is er een van het ‘stuiterend over het podium type’ maar zingt lekker. Zijn vocals balanceren ‘on the edge’ van jazz meets blues. De band bestaat verder uit Leo Dresselaers die zich ontpopt tot een goede blues-harpist, gitarist Jan Carels en de ritme sectie bestaat uit drummer Jan Van Den Eynde en bassist Louis De Cat.
We zijn getuige van ‘Tattoo Girl’ een swingend nummer waarbij mij beelden van Mike Sanchez achter zijn piano opdoemen. Dat Diane Bruyndoncx nog meer instrumenten bespeelt blijkt als zij verrassend ook de accordeon ter hand neemt voor het Zydeco-achtige ‘One Gig More’. In een goede slow blues wordt het publiek onthaald met een mooie gitaar solo van Jan Carels. De Buckwood Mojo band blijken leuke openers voor Swing Wespelaar.
De tweede band die als het extraatje voor deze vrijdag op het programma staan is Albany Down, een band gevormd rondom de heren Paul Muir die er al vanaf 2007 bij is, hij tekent voor de vocals, de andere Paul van de band heet Paul Turley en hij is de gitaarvirtuoos op de Gibson van het gezelschap. Deze twee heren die samen dezelfde voornaam delen worden begeleid door een ritme-sectie die bestaat uit Billy Dedman op de 4-snarige bass en de drummer is Donna Peters. De tweede band die een dame in hun gelederen heeft, de line-up van Swing Wespelaar heeft in het verleden bewezen nooit bang geweest te zijn van dames op hun poster te zetten. Deze band die voornamelijk blues rock speelt hebben alweer 3 albums op hun naam weten te schrijven, ‘South of the City’ (2011), ‘Jack’s Juke Joint’ (2012) en in 2013 kwam het album ‘Not Over Yet’ uit.
Wat mij het eerste opvalt is de enorme tremble op de microfoon van zanger Paul Muir, hierdoor zijn de aankondigingen van de songs amper te verstaan en dan heb ik nog niet eens over zijn ‘dikke’ Schots aandoende accent. Enfin, de muziek dat is wat telt……’The Working Man’ is een mooie slow blues waarbij de zanger zijn klasse toont als hij tijdens de gitaarsolo vanPaul Turley verdwijnt om zich gehurkt bij de drummer te verschansen. Tijdens ‘You Better Run’, net als voorgenoemde te vinden op ‘Not Over Yet’, zijn we getuige van een zéér goede bass solo van Billy Dedman. Jammer dat de enige échte professional van de band (de anderen zijn nog steeds semi-professional) Donna Peters denkt deze solo kracht bij te moeten zetten. Bij de aankondiging van titeltrack ‘Not Over Yet’ uitPaul Muir zijn frustratie over de geringe respons op zijn “are you ready to rock” door zijn handen op te heffen maar dit is slechts het bewijs van mijn eerder vermeldde gewaarwording omtrent de tremble. Mijn favoriet van deze set is toch wel de titeltrack van Albany Down’s eerste album ‘South of the City’ wat oogt als een mooie ballad ontpopt zich tot een Southern Rock nummer waarin Paul Turley, inmiddels op de rode Fender, een behendige slide speelt. Albany Down toont zich hier op Swing Wespelaar een échte festival band!
Dat de volgende band op geen enkele 2014 editie van de vele toonaangevende Belgische festivals mag ontbreken blijkt uit het feit dat wij hen vorige maand nog op Blues Peer zagen optreden. Ook Swing Wespelaar willen de winnaars van de 2012 ‘Public Favorite’ prijs van de Belgische Blues Challenge hun bezoekers aanbieden; The BluesBones zijn de derde band van de vrijdag line-up. Veel introductie heeft de band hier vandaag niet nodig, vele fans uit binnen en buitenland hebben zich al aan de hekken geposteerd om vooral maar niets te hoeven missen van deze sympathieke band. Beseffend dat vele lezers van ‘The Blues Alone?’ de bandleden van buiten kennen zal ik ze tóch nog eens voorstellen. Dominique Christens – drumms, Ronald Burssens – bass, Andy Aerts en Stef Paglia – gitaar en dé stem waar België en Nederland niet meer omheen kunnen, de stem van zanger Nico De Cock. Dat het gitaargeweld van Stef Paglia en de finesses vanAndy Aerts het publiek keer op keer versteld doet staan mag genoteerd worden, ook hier op Swing Wespelaar is het weer van grote klasse.
De band begint met een intro van Stef op de Airline naar een zéér low down beat van ‘Hoochie Coohie Man’, niet mijn favoriet maar ik weet maar al te goed dat het tempo nog opgevoerd gaat worden. Tijdens het tweede nummer ‘Witchdoctor’ wisselt Stef de Airline voor Fender terwijl Andy weer heerlijk de snaren van de Gibson verwent met zijn liefdevolle aanslagen. ‘Broken Down Car’ is het volgende nummer waar in het publiek een kleine gitarist in wording fervent luchtgitaar staat te spelen, hij krijgt het dan ook met de paplepel in gegeven door Andy Aerts. Ook Andy wisselt bij tijd en wijle van gitaar, de Gibson wordt ingeruild voor de Steffen bij Voodoo Guitar en ook hier weer een excellente Stef die het publiek verwent met de mooiste riffs. Laatstgenoemde kampt heel even met een losse plug tijdens ‘Allergic To Work’ wat weer een heel erg lekker dansbaar nummer is, en bij ‘Riding Out’ kan dezelfde Stef nog maar eens de krullen losschudden! Tijdens de aankondiging van ‘Believe Me’ meldt Nico De Cock dat er een nieuw album aan zit te komen uit te brengen in 2015. De band heeft voor December a.s. de studio al heeft geboekt voor de opnames hiervan, goed nieuws! Ook op Swing Wespelaar wordt de onlangs overleden vader van Stef, Mario Paglia, geëerd met het nummer ‘Little Wing’ waarbij het publiek elkaar tot stilte maant en er op het plein in Wespelaar een serene stilte neerdaalt onder een plotsklaps verschenen regenboog! Is dit een teken van vader Mario zijn goedkeuring te tonen? Wie het weet mag het zeggen, zeker is dat vele aanwezigen al slikkend, sommigen met tranen in de ogen naar de hemel staren. Alweer een goede set van een band die hopelijk niet zullen bezwijken onder de druk het voorgaande album te overtreffen.
De jonge dame die aanstonds het podium gaat betreden is voor ons niet geheel onbekend, in 2009 deelden we met haar een tafeltje in de Parijse ‘rokers club’ L’Utopia waar de inmiddels bij Johnny Hallyday spelende mondharmonica speler Greg Szlapczynzky zijn Gregtime avonden, velen met een thema, hostte. Niets vermoedend hebben wij ‘gekeuveld’ met de ‘Normande’ over de harp-skills vanGreg, haar ‘professeur’ gedurende zes jaar mondharmonica lessen in dat zelfde L’Utopia. Nu staat onze tafeldame van weleer zélf op het punt haar eigen harp-skills te tonen. Rachelle Plas nog maar 22 lentes oud, zilveren medaille winnares tijdens wereldkampioenschappen judo in 2010, treedt alweer een aantal jaren op met haar band. De dame wordt vergezeld door Breton Philippe Hervouët op gitaar, niet de minste want deze heer musiceert al sinds 2008 bij Serge Lama.
De andere heren zijn Marc Hazon op drumms en Philippe Gonnand op de bass. Al bij het eerste nummer pakt de band uit, met name de gitarist zet meteen zijn handtekening. Rachelle Plas, inmiddels niet alleen bekend voor haar werk op de smoelenschuiver maar ook voor haar met blauwe glitters bespoten haar speelt inderdaad een goede partij bluesharp maar haar vocalen zijn héél erg matig. Haar dikke Franse accent doen de songs geen eer aan, de kennis van Engels belemmert haar de nadrukken op de juiste woorden te leggen maar als het dan ook nog eens onzuiver is… Tóch durft deze jonge dame een legendarische song als ‘I’d Rather Go Blind’ op te nemen in haar repertoire, is er nu niemand in haar entourage die haar durft te zeggen dat zij dit nummer (nog) niet aan kan? Als Charlie Musselwhite die een gedeelte van haar show goedkeurend had gadegeslagen tijdens dit nummer het voor gezien houdt verlaten ook de reporters van ‘The Blues Alone?’ ontgoocheld de pers-pitt. Wij wensen Rachelle Plas een goeie stylist, zangleraar en leraar Engels om haar fantastisch harmonica skills aan te vullen.
Tommy Castro en zijn Painkillers zijn de main act van de eerste dag van de 27e editie van Swing Wespelaar en daar zijn vele bezoekers van binnen en buiten België op afgekomen! Persoonlijk ben ik niet heel erg bekend met Tommy Castro, ik zag hem slechts eenmaal optreden op Moulin Blues – Ospel in 2008. In mijn herinnering een hele energieke set waar de man, als een van de eersten (de eerste was Buddy Guy) het podium afkwam om in het publiek te musiceren. De man die grossiert in Blues Music Awards, 2008 ‘entertainer of the year’ en maar liefst 5 awards in 2010 opent met het nummer ‘I’m Tired’ als dat maar geen voorbode is voor deze show in Wespelaar! The Painkillers zijnRandy McDonald op de 4-snarige bass, David Tucker op drums, James Pace bespeelt mijn o, zo geliefde B3, àlle heren zorgen samen voor de backing vocals.
Met een ” I’m Back ” begroet de super fit ogende Castro het aanwezige publiek. Het openingsnummer komt van zijn laatste album ‘The Devil You know’ waar Castro en z’n Painkillers vanavond natuurlijk meer werk van spelen, overigens op dit album speelt o.a. ook Tab Benoit mee! Naar mijn idee een gitarist die we véél te weinig in Europa kunnen bewonderen – dit terzijde. Het wordt een uitgebalanceerde set van veel nieuw werk, sommige met een écht Nola feel to it, maar ook een paar klassiekers passeren de revue. In sommige songs horen we effecten op de microfoon die ik uitmuntend gekozen vind, ook bij deze band heeft de technologie zijn intrede gedaan als we Tommy de iPad zien gebruiken om tussendoor te stemmen en wat er al niet meer af te lezen valt tijdens een optreden. Tommy Castro, inmiddels alweer 59 jaar, mag dit optreden als een zeer succesvol optreden op zijn palmares schrijven!
LATER:
Line-up Saturday 16/08 Hideaway (B), Dave Chavez Band (NL), Eugene “Hideaway” Bridges (USA), The Statesboro Revue (USA), Bart Walker Band (USA), Charlie Musselwhite (USA)
Line-up Sunday 17/08 from Boogie Beast (B), Black Market III (USA), Doghouse Rose (USA), Joanne Shaw Taylor (UK), Walter “Wolfman” Washington (USA).
