Een sfeerimpressie van Hondsrug Blues op 10 augustus 2014 in Gieten. Tekst: Ria Pronk met foto’s door Gerrie van Barneveld.
De organisator van Hondsrug Blues, Henk de Ruiter moet een droom hebben gehad. De droom om dicht bij huis een bluesfestival te organiseren. Het is vandaag de tweede editie van het 3-daagse festival, Hondsrug Blues in Gieten. Bezigheden buitenshuis hebbende op vrijdag en zaterdag bezoeken wij het festival op zondag. 
Het is wellicht de aangekondigde komst van Bertha, die op zondagmiddag het aantal bezoekers laag houdt. Jammer want restanten van de tropische storm laten het festival voor het grootste deel ongemoeid. Er komt zelfs af en toe een zonnetje door de donkere wolken prikken, dat de temperaturen opdrijft tot zomerse waarden. Volgens welingelichte kringen werden zowel de vrijdagavond als de zaterdagavond van het festival beter bezocht; volle bak hoor ik. Om de kleinschaligheid van het festival te waarborgen zijn er per dag sowieso niet meer dan 650 kaarten beschikbaar. Twee podia zijn opgebouwd op het festivalterrein. In de nagebouwde jukejoint spelen solisten en duo’s. Op het grote clubpodium staan de volledige bands. Het publiek kan neerploffen op strobalen of plaatsnemen aan lange houten tafels onder grote partytenten. Het heeft iets weg van een dorpsfeest. Wat het ook wordt vanmiddag, aan de aankleding zal het niet liggen.
The Guitar Guy alias Henk de Ruiter en Thomas Toussaint op mondharmonica bijten het spits af en brengen het publiek in een zonnige bluesstemming. Acclimatiseren met delta- en countryblues in afwachting van wat komen gaat. The Mudbirds nemen het podium over. Het duo bestaat uit Alan Laws (zang, akoestische gitaar en mondharmonica) en René Tweehuysen (dobro, lapsteel gitaar). Traditioneel en ook wat moderner blueswerk passeren de revue. Het past geweldig bij de entourage van de jukejoint.
Op het grote podium treden de Mississippi Kings aan. Fijne band is dat toch. Afkomstig uit Drenthe spelen zij een thuiswedstrijd. Opvallend is de man met het wasbord, Jaap Fijma; hij geeft zo’n band direct een nostalgisch smoel. Naast frontman zanger/gitarist Ronald Schoonfeld, blijkt ook bassist Ton Töben een prima zanger, die zeker het swingender werk lekker weg zingt. Maar ja wat wil je, als je lief en je kleinkind voor het podium staan. Dan zing je natuurlijk je op je mooist!
De Canadese Brandon Isaak is “aan de blues” sinds zijn vriendin “crushed his heart”. Goede stem, timing en uitspraak. En hij weet het ook nog eens leuk aan elkaar te praten. De volledig autodidacte Felix Slim uit Spanje neemt aansluitend plaats in de jukejoint en vermaakt ons met een portie authentieke blues, ragtime en swing. Die jukejoint begint me meer en meer te bevallen. Ik zou zeggen: trek nog maar een vat open and let the good times roll. Omdat Bertha nu toch ook koers lijkt te zetten richting Gieten, wordt uit voorzorg een deel van het terrein ontmanteld. De strobalen gaan op de platte wagen, zeiltje er over, vastzetten met strotouwtjes. Laat de storm maar komen. Inmiddels spelen op het hoofdpodium The Antones. Zij komen niet uit de verf. Twee optredens achter elkaar en een jamsessie met andere muzikanten in de late uurtjes van de vorige nacht, hebben hun tol geëist. Frontman Mark Bocken is zijn stem kwijt. Kortom, die moeten we nog maar eens beluisteren als ze in betere doen zijn.
Fat Harry & Fuzzy Licks zet een prima set neer, waarin alles lijkt te kloppen. Goede ritmesectie en natuurlijk de charismatische zanger/gitarist Harold van Dorth zelf die, nog net voor de regen losbarst, een rondje met gitaar over het terrein doet. Het bluesfestival wordt afgesloten door de Fossen & Struijk Band. De band rond Robbert Fossen (gitaar en zang) en Peter Struijk (gitaar) met Jan Markus op bas en Eduard Nijenhuis op drums. Real deal Chicago blues wordt opgesierd met het geluid van plenzende regen. Het publiek heeft zich verschanst achter strobalen. De nog aanwezige muzikanten maken er zo hun eigen feestje van. Met het handjevol publiek dat nu nog over is blijft het tot het laatst gezellig en gemoedelijk. Twee stoere “bluesboys” beloven plechtig voortaan alles van The Blues Alone? te lezen als zij met hun tatoeages op de foto mogen. Onder paraplu’s en regencapes, zien we de band van Fossen er gemakkelijk op los improviseren. Peter Struijk bescheiden opgesteld aan de zijkant van het podium, doet prachtige dingen op de gitaar. Inmiddels komt het water met bakken naar beneden en moeten de monitors worden gered van de verdrinkingsdood. Iets eerder dan de bedoeling is, wordt Hondsrug Blues afgesloten.
Het was een lang weekend voor de muzikanten, dat zie je aan alles. Een scheefgezakt dasje, een minder scherpe blik. Dochter Fossen is met roze oordoppen op de oren bij iemand op schoot in slaap gevallen. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Complimenten voor organisatie en vrijwilligers. We waren getuige van een ongedwongen, origineel en prima bluesevenement, voor zowel publiek als muzikanten. Ik heb vernomen dat Henk de Ruiter volgend jaar ook een editie in Duitsland wil organiseren. Ik zou zeggen: doen! Dromen komen uit, als je erin gelooft.
Bekijk alle foto’s hier.
