Blues Peer Festival vond plaats van 18 tot en met 21 juli 2014. Het verslag van dag 3 door Nicolette Johns (tekst) met foto’s van José Gallois. [lees hier ook de verslagen van dag 1 en dag 2 ]
Dat een optreden op Blues Peer niet alleen op het verlanglijstje stond van The Bluesbones bleek uit de festivalbrochure, ook Blues Peer hield al sinds dat de band in 2012 de Belgian Blues Challenge won de band nauwlettend in de smiezen. Vooral na het beluisteren en zien van hun live-cd en -dvd “@ De Bosuil” was er geen ontkomen meer aan voor de organisatoren van Blues Peer gaat de brochure verder. Nu op de 3e dag van de 30e editie van Blues Peer is het dan eindelijk zover. The Bluesbones, allen vaste bezoekers van Blues Peer, mogen de zondag openen! De blues-rock band heeft nog steeds dezelfde bezetting, Nico De Cock – vocals, Andy Aerts – gitaar, Dominque Christens – drumms, Ronald Burssens – bass en youngster Stef Paglia – gitaar. De vaste lezers van dit on-line music-magazine weten dat The Blues Alone? geen onbekende is van de band, maar nog steeds zijn wij van mening dat zo’n mix van getalenteerde heren maar heel weinig voorkomt. Hoewel de band slechts 3 kwartier heeft om de festivalgangers op deze vroege zondagmiddag wakker te schudden weten wij zeker dat zij op het publiek een onuitwisbare indruk zullen achterlaten. Nico De Cock opent met ‘Witchdoctor’ met de onvervalste klanken van Ronald’s Duessenberg bass. Jammer, Nico de Cock heeft niet direct in de gaten dat zijn vocals niet helemaal goed afgesteld staan, wij horen hem écht niet goed. Dat de band toch ondanks de volle toeragenda kans ziet om aan een nieuw album te werken getuigt het nieuwe nummer ‘The End’. Natuurlijk krijgen Andy en Stef ook hier op Blues Peer elk de tijd om hun virtuositeit op de gitaar te tonen, mooi hoe Nico de Cock van beide solisten kan genieten! Ook hier in Peer staat de titel track van hun debuutalbum op de set-list, ‘Voodoo Guitar’. Als het up-tempo ‘Riding Out’ volgt neemt Andy Aerts de recent aangekochte Epiphone ter hand, mijn hemel wat een mooi geluid produceert deze! Nóg een relatief nieuw ‘nummerke’ zoals Nico in goed Vlaams pleegt te zeggen, ‘No Good For Me’ wat weer een lekker funky nummer is mede door de bass riffs van bassist Ronald Burssens en de altijd strakke beats van drummer Dominique Christens. Het geheel is zó indrukwekkend, opzwepend en entertainend dat het publiek bijna vergeet te applaudisseren na de diverse solo’s van Andy Aerts en Stef Paglia, het kan slechts met open mond de kunsten van deze 2 heren gadeslaan! Dat de jonge Stef steeds minder timide is blijkt uit het feit dat hij vooraf ‘Cruisin’ het publiek vraagt zich te laten horen “Let Me Hear You, I Can’t Hear You”; duidelijk is dat de jongeman alle live-acts die hij de laatste jaren bezocht goed heeft gadegeslagen en hiervan veel geleerd heeft hoe het publiek aan te spreken. The Bluesbones sluiten af met het nummer wat begrijpelijk voorlopig niet (en hopelijk nooit) van de set-list zal verdwijnen gezien de beladenheid van dat dit nummer ‘Believe’ , wederom een mooi einde van een perfecte set. Een lang gekoesterde wens van beide partijen is in vervulling gegaan en getuige de cd verkoop nadien hebben The Bluesbones er veel, vele fans bij!
De volgende set zal verzorgd worden door een Scandinavische band, uit Karlstad-Zweden om precies te zijn. The Hightones staan op het programma, de 4 heren mochten hun land vertegenwoordigen op de European Blues Challenge dus met de muzikaliteit zit het wel goed lijkt me. Pierre Sjöholm tekent voor de vocalen en de gitaar, de ‘muscle-boy’ Christen Ring zingt ook een bekkie mee maar de blues-harp is écht zijn ding, ook leidt hij e.e.a. in gelardeerd met een vet Zweeds accent. Daniel Frederiksson zien we niet alleen de bass bespelen maar ook hij neemt een deel van de vocalen voor zijn rekening. De benjamin van de heren is Lucas Lindstedt, hij is de drummer van de band. We worden getrakteerd op goed uitgevoerde blues en rockabilly, The Hightones ogen zeer professioneel, dat de band o.a. ‘I Wish You Would’ van Billy Boy Arnold ten gehore brengt zal louter op een toeval berusten, konden zij weten dat de schrijver van dit nummer later deze zondag ook op het podium van Blues Peer zal verschijnen? The Hightones laten bij mij een goede indruk achter, zéker na voorgenoemd nummer maar ook Shawn Pittman’s slow blues ‘Somebody Please’ een nummer waarbij frontman Pierre Sjöholm alle zijn skills, techniek en vocale capaciteiten kan etaleren is sterk gebracht! Klein misverstand als Pierre Sjöholm denkt nog maar tijd te hebben voor 2 á 3 nummers afhankelijk van de tijd die de heren gebruiken om te improviseren. En júist dat is bijzonder bij een band die voor het eerst op zo’n groot podium staat als van Blues Peer. The Hightones zijn dus zó zeker van hun samenwerking dat de band níet op zeker gaat, improviseren is dus onderdeel van hun optreden! Dat The Hightones niet alleen covers kan brengen getuige het eigen nummer ‘Are You To Believe’. Het publiek krijgt écht onvervalste blues solo’s voor hun kiezen, wij van The Blues Alone? denken dat de vele aanwezige promotors goede zaken doen de Zweden te boeken voor het aankomende seizoen.
Volgens de schrijver van de jaarlijkse brochure van Blues Peer staat er een ‘whiplashmoment’ te geschieden met de komst van Nikki Hill (29 jr) met haar band. Nikki Hill wordt begeleid door haar man Matt Hill op de Fender gitaar, Ed Strosall op bass en Joe Meyer op de drumms. Nikki Hill, natuurlijk ook geschoold in de kerk, is dé ontdekking van 2013. Vorig jaar werden de reporter en de fotograaf al getipt om naar een van haar eerste optredens over de grote plas in het mini theater de Melkbus in Dordrecht te gaan maar waren helaas verhinderd. Haar geluid is het best te omschrijven als de vrouwelijke Little Richard, bovendien had zijn geluid had altijd al iets vrouwelijks. Ondanks haar kleine gestalte werd zij al omschreven als een charismatische krachtpatser van een zangeres die alle muziekgenres moeiteloos combineert. Dat niet alleen haar strot en charisma van indrukwekkende grootte zijn maar ook haar looks zijn ‘retestrak’ en ‘stunning’ een fijne bijkomstigheid voor de vele, vele mannen die inmiddels zich verdringen aan de hekken. De dame schrijft en componeert ook zelf, al dan niet geholpen door manlief Matt Hill getuige het nummer ‘Ask Yourself’ en ik krijg spontaan flashbacks naar mijn pick-upje waarop ik in mijn kamertje vele singletjes van een piekie (Fl. 1,00) draaide waaronder Little Richard. De band switcht onder de bezielende leiding van echtgenoot Matt Hill van slow blues, naar soul, naar up-tempo nummers; de vele genres van muziek lijken voor deze band geen enkele barrières te herbergen. Op speciaal verzoek zingt Nikki Hill Little Richard’s ‘The Girl Can’t Help It’ met de mededeling “for all you LR fans outthere” slechts 2 personen geven een gil en Nikki pareert met “there’s got to be more than you two” en “good thing about being the band ; we’re gonna do it anyway” en gelijk hebben ze! Matt toont zich een beest op zijn axe, samen zingen ze het chorus en als het publiek laaiend enthousiast hun waardering tonen door loeiend, fluitend te applaudisseren zegt de wervelwind Nikki “I knew you’d like Little Richard”. Van het EP-tje ‘Soul Meets Country’ dat zij met Deke Dickerson maakte horen we de sixties soul meets twang song ‘Struttin’ en ook dit muziek genre kunnen Nikki Hill en haar band moeiteloos aan! Er komt nog een reggae nummer langs gevolgd door weer zo’n tribute aan een grote rock ‘n roll legende, Chuck Berry‘s ‘Sweet Little Rock ‘n Roller’ . Inmiddels is het publiek helemaal om, pure blues of niet Nikki Hill heeft de harten van alle Blues Peer bezoekers gestolen. Dat Matt Hill niet tussendoor hoeft te stemmen is een verademing, waarschijnlijk is Nikki Hill er té ongeduldig voor blijkens het feit dat zij alweer een andere song, ‘Dancing Teardrops’ inzet speciaal voor alle dansers in de tent. ‘I’ve Got A Man’ lijkt wel speciaal geschreven voor dit echtpaar; niets meer en niets minder dan liefde wat ons toestroomt vanaf het podium. Begrijpelijkerwijs wordt er werkelijk oor-ver-do-vend gegild voor een toegift die volgt in de vorm van ‘Sharpdressed Man’. Jammer dat Nikki Hill ook na een dikke 20 minuten wachten bij de publicity stand zich niet laat zien; waarschijnlijk was het album ‘Here’s Nikki Hill’ al tijdens deze toer uitverkocht!
De volgende gast op de line-up stond ook al 2 keer eerder op het podium van Blues Peer, de eerste keer zo’n twintig jaar geleden! Dat de man nog steeds de wereld rond reist om acte de présence te geven is mede te danken aan zijn aimabele persoonlijkheid. Niets is hem te veel, coseren, poseren met fans en mede muzikanten, jammen, de 45 jarige van origine ‘Coloradoan’ alweer jaren woonachtig in Texas tovert altijd een brede lach op het gezicht! Al vóór zijn aantreden op het podium gonst het in de zaal omtrent de show die het publiek te wachten staat, Guy Forsyth, winnaar van de 2005 Austin Best Male Vocalist Award, staat n.l. garant voor onvervalste blues waarbij de dobro vaak de hoofdrol speelt. Ook is Guy Forsyth bekend voor zijn act met de ‘zingende zaag’ , eerlijk gezegd hoopt uw reporter van The Blues Alone? dat hij die deze keer thuis heeft gelaten. Guy Forsyth wordt geflankeerd door George Rarey op gitaar, Naj Conklin op bass en Mark Hays op de drumms. Guy Forsyth presenteerde daags voor zijn optreden in Blues Peer alweer zijn tiende album aan het publiek in de Metropool van het Nederlandse Hengelo, dus brengt hij ook hier in het Belgische Peer een aantal songs van dit nieuwste schijfje, m.n. het up-tempo ‘Carried By Six’ vind ik een heel lekker nummer en meteen leg ik de link naar “six of your friends will be carrying you by the handles’ uit ‘Hard-pressed’ van Ian Siegal. De man heeft ook in Blues Peer weer de beschikking over een gewéldige band, wát kan die George Rarey gitaarspelen! Persoonlijk vind ik dit een hele goede zet, Guy is zo véél vrijer om te performen. Dat Guy Forsyth een grote fan-base heeft getuige het feit dat het publiek de titels van de oudere hits scandeert, natuurlijk geeft Guy hieraan gehoor door na het omhangen van de blues-harp belt o.a. ‘Taxi’ van zijn 1994 album ‘High Temperature’ te zingen. Ook het Ellas McDaniel a.k.a. Bo Diddley nummer ‘Oh Mona’ komt voorbij, dat de bassist inmiddels druipend nat is van het dansen op de tonen van het geproduceerde hebben we nog niet eerder gezien op een podium. Ook zingt het publiek in de inmiddels uitpuilende tent het chorus van ‘Oh Mona’ uit volle borst mee, er is een feestje gaande. Het nummer ‘For The Last Time’ bezorgt me kippenvel, de stem van Guy en de gitaarsolo van George een ‘winning team’! Tijdens ‘Goin’ Back To Louisiana’ hanteert Forsyth de slide, een prachtige met vele kleuren gedessineerde bottleneck, als géén ander – wát een gigant is deze muzikant! Eerlijk gezegd is dit optreden het beste wat de reporter en de fotograaf ooit van de aimabele man zagen, Guy Forsyth kwam, zag en overwon! Ik zeg kopen dat nieuwe album!
De band die met Los Lobos moet wedijveren betreffende de meeste bandleden heet Chicago Blues a Living History; een verzameling van legendes zullen hier op het podium van Blues Peer het publiek onvervalste Chicago blues gaan voorschotelen. Wij zagen de begeleidende bandleden, Johnny Iguana – piano, Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith – drums, Billy Flynn – gitaar, Felton Crews – bass en Matthew Skoller – blues-harp, initiator van dit CBaLH én MC al velen malen afzonderlijk in Chicago of ergens in Europa optreden. De headliners of CBaLH, achtereenvolgens Billy Boy Arnold – vocals en blues-harp, John Primer – vocals en gitaar, Lurrie Bell – vocals en gitaar, Carlos Johnson – vocals en gitaar en natuurlijk Billy Branch – vocals en blues-harp zagen we ook al eerder op een van de voorgenoemde continenten optreden. Déze samenstelling zagen we al in 2009 op de Antwerpse Boeienweide van het Antwerp’s Rhyhm ‘n Blues Festival en ook daar zorgden zij, ondanks de vele mini optredens van iedere legende, voor een zeer coherente show. Nu inmiddels alweer een vijftal jaren later staan de 10 man weer op een podium in België en wel op het podium van Blues Peer! Als eerste legende treedt de inmiddels bijna 84 jarige Billy Boy Arnold aan om het publiek te laten zien wat de écht Chicago blues inhoudt, hij die ooit mondharmonica les bij buurman Sonny Boy Williamson kreeg is een van de weinigen legendes die ook écht in Chicago geboren werd. De heer van stand stelt zich voor met de gevleugelde tekst “My name is Billy Boy Arnold, that means I sing nothing but the blues” Ten tijde van zijn deelname bij de band van Bo Diddley schreef hij ‘I wish you would’ zijn tweede nummer hier op Blues Peer waarover hij de hier aanwezige fans nóg maar eens vertelt dat dít specifieke nummer hem als muzikant op de kaart zette en tot op de dag van vandaag een groot deel van zijn inkomsten bepaalt “that’s what kept me alive”. Verbazingwekkend hoe krachtig de man dit nog op hoge leeftijd kan spelen, ik geniet! Dan na de introductie van MC Matthew Skoller komt de bij het Nederlandse King Bee Agency gecontracteerde John Primer een staaltje van gitaar (Epiphone) virtuositeit weggeven. John Primer, ooit gitarist bij Muddy Waters en die ondanks zijn strakke tour-schema (we zagen hem 2 weken eerder in Spanje met Bob Stroger) behoorlijk fris oogt, opent met ‘Just Can’t Sleep At Night” waarbij Matthew Skoller tekent voor de opzwepende blues-harp ondersteuning; lekker hoor! Dan, als John Primer zijn slide aanschuift volgt er een authentieke blues ‘Call Me John Primer’ waarbij hij toenadering tot het publiek zoekt door naar de rand van het podium te komen waar de gitarist van Guy Forsyth, George Rarey, zichtbaar geniet van het spel van John Primer maar ook hier zijn de klanken van de Mississippi saxofoon van Matthew Skoller een onmisbaar onderdeel van deze slow blues. Als intermezzo tussen de legendes neemt Matthew Skoller nog eenmaal het podium voor zich alleen, waarna Billy Branch het Blues Peer publiek zal versteld doen staan. De 62 jarige Branch is een zeer sociaal gedreven muzikant, hij zet zich in Chicago o.a. in voor ‘Blues in Schools’ een project waarbij de scholieren van Chicago muzikaal bewust gemaakt worden van de heritage van de blues en waarvan de reporter en de fotograaf gelukkig ooit getuige mochten zijn. Inmiddels staat de man alweer zo’n kleine 40 jaar op de planken en blaast en zingt nog steeds heel goed zo niet beter als toen hij jong was. Op Blues Peer wordt natuurlijk leermeester Junior Wells geëerd met ‘Hoodoo Man’ en allemachtig wat laat Branch ook hier weer zien dat hij met gemak in hetzelfde rijtje van blues-harp masters als Junior Wells thuis hoort! Branch‘s tweede nummer is van Howlin’ Wolf‘sblues-harp speler James Cotton’s ‘Cry No More’ Als u bedenkt dat Billy Branch als sinds de zeventiger jaren met Lurrie Bell en Carlos Johnson verenigd is in de ‘Sons of Blues’ is het natuurlijk geen verrassing dat de laatst genoemden ook hier hun moment zullen pakken. De eerste die dat zal doen is Carlos Johnson, de man is een kleine 25 kilo zwaarder dan 10 jaar geleden in Chicago en juist die extra kilo’s maken dat hij al bij aantreden transpireert als een otter. Goed, het gaat om het gitaarspel en de vocals die hij ons laat horen nietwaar? Carlos Johnson, gezeten op een kruk, is nog steeds heel erg veel blues, zo niet meer dan voorheen. Sommigen uit het publiek hadden nog nooit van hem gehoord maar zijn, gezien hun reactie, hevig onder de indruk van de bluesgigant in de breedste zin van het woord. Ook leden van The Hightones staan inmiddels te genieten in de vip ruimte. De linkshandige Johnson zal met de slechts twee nummers die hij brengt niet onopgemerkt blijven bij de vele aanwezige promotors, ik hoop dat wij hem in niet al te verre toekomst nog eens op een Vlaams of Nederlands podium tegen mogen komen. De zoon van blues-harp legende Carey Bell, ‘best kept secret of the blues’ Lurrie Bell is de laatste van de CBaLH familie die op Blues Peer zijn aantreden maakt. Als ik zie hoe hij door Matthew Skoller geïnstalleerd wordt, de tekst wordt aan de mic-stand gehangen, breekt mijn hart. De man, geteisterd door manische depressies (zélfs ooit verslaafd) ligt heel anders in mijn herinnering. Hij nodigde me ooit back-stage uit in het Bimhuis (2007) 6 maanden na het overlijden van zijn vader en had daar een entertainend gesprek met hem over onze ontmoeting in Chicago. Er is niets meer van deze grote sterke man over, heel breekbaar zingt hij haast onverstaanbaar (doordat de microfoon te hoog is afgesteld) een nummer op de melodie van ‘Dust My Broom’. Bij het tweede nummer zie ik echter weer een heel klein ‘sparkle-tje’ van de 55 jarige gitarist terug maar er zal een goede genezer hem onder handen moeten nemen willen we de oude ‘Song of the Year’ Blues Award Winnaar Lurrie Bell weer terug kunnen zien.
De volgende act van de 30e editie van Blues Peer is thuis in een heel ander genre dan de Chicago Blues, Jimmy Vaughan (63 jr) ooit deel uitmakend van The Fabulous Thunderbirds én grote broer van de veel te jong overleden Stevie Ray Vaughan speelt veelal bluesrock. De Texaan behoeft voor de trouwe Blues Peer bezoeker geen enkele introductie want ook hij stond net als Stackhouse’s Willem van Dullemen al op het eerste BRBF; desalniettemin krijgen we ook hier weer een tenenkrommende muzikale introductie van Jan de Smet. De vraag die mij elke keer na zo’n ‘affreuse’ introductie weer bezig houdt, wààr is Walter Broes – ik scandeer het bijna “Wij willen Walter Broes terug”. Het publiek en de vele reporters zijn het eens, dit nóóit wéér maar we moeten het ermee doen dit jaar. Jimmy Vaughan wordt hier op Blues Peer ter zijde gestaan door een blazerssectie die bestaat uit Doug James op de tenor en bariton saxofoon en Michael Rinta op trombone, ritmesectie bestaande uit Bill Horton op de up-right bass en drummer George Rains, de andere Billy in de gelederen, Billy Pitman is de gitarist (Epiphone) van de band. Dat Jimmy Vaughan nog maar eens bewijst dat mama en papa Vaughan niet 1 maar 2 hele talentvolle kinderen op de wereld gezet hebben wordt op de 30e editie van Blues Peer nog maar eens benadrukt, hoewel ik moet zeggen dat ik niet onder de indruk van zijn vocalen ben – zijn stem is ‘worn’. Dat is vooral erg te merken bij ‘White Boots’ waarin hij wél het publiek helemaal door hele dolle krijgt met zijn act van het achter de rug bespelen van de gitaar! Misschien heeft Jimmy Vaughan veel zelfkennis dat hij een gast meegebracht heeft in de personificatie van leeftijdgenoot Lou Ann Barton (ooit zangeres bij en mede oprichtster van SRV’s Double Trouble) de vocalen van deze dame kunnen mij wél bekoren. Haar stem klinkt doorleefd en al zingt zij praktisch alles met de ogen gesloten, het is écht! Natuurlijk wordt er om een toegift gescandeerd wat ondanks het strakke festival schema gehonoreerd kan worden, wij van The Blues Alone? hebben echter al een eet-pauze ingelast vóórdat de laatste entertainer acte de présence zal geven.
De afsluiter van deze 3e dag van de 30e editie van Blues Peer stond aanvankelijk niet op de line-up, hij vervangt Jeff Beck die helaas door ziekte geveld verstek moet laten gaan, en ook al speelt hij niet hetzelfde genre blues hij zal ongetwijfeld de harten van de vele bezoekers winnen. We hebben het hier over de charismatische, Steven Wold a.k.a. Seasick Steve. De ooit als, al dan niet door de platenmaatschappij gefabriceerd, in het verleden als zwerver door het leven gaande speelt een mix van blues, folk, country en rock op o.a. een zelf gefabriceerde 3-snarige gitaar. De verschillende reporters van The Blues Alone? deden al vaker verslag van een aantal optredens van de Amerikaan en zijn er zeker van dat ook dit optreden weer een klein feestje zal worden. Het openingsnummer is ‘Self Sufficient Man’ waarbij we getuige zijn van een nieuwe telg in de familie van ‘self created strings’ de 1-snarige wash-board gitaar waar Seasick Steve slide op speelt “only one string means you can’t go wrong” zegt Steve. Partner in crime Dan Magnusson op drumms heeft er klaarblijkelijk ook zin in de harten van de ‘blues police’ voor zich te winnen. Mijn hemel al in het tweede nummer doet de slide dienst als zangpijpje; Hugh, de naam van zijn cigar-box, Dan en Steve zijn “all happy to be here”. Ook hier op Blues Peer horen we het verhaal van de Thunderbird Wine (“headache in a bottle”) als intro tot het nummer ‘Thunderbird’. Seasick Steve zou zichzelf als rebel verloochenen als hij hier op Blues Peer geen statement zou maken omtrent de afstand van publiek tot het podium. Hij komt de trap af en loopt via de v.i.p. ruimte naar het door dranghekken afgescheiden publiek waar hij een mooi meisje over de hekken tilt nadat hij haar uitgenodigd heeft hem te vergezellen naar het podium om zo zijn liefdesverklaring ‘Walking Man’ te ondergaan. Dat inmiddels niemand uit het publiek nog mort over de afwezigheid van Jeff Beck is geheel te danken aan de show van deze twee bejaarde heren op het podium, deze heren hebben België bewezen dat muziek in vele genres de harten van mensen kan beroeren. Seasick Steve hét bewijs dat authenticiteit herkend én gewaardeerd wordt, geen van de toeschouwers verlaat na dit optreden de tent van Blues Peer zonder glimlach.
Jammer genoeg hebben Nederlanders geen nationale feestdag op 21 Juli zodat wij niet de 4e dag van deze 30e editie van Blues Peer kunnen bijwonen.
Wij van The Blues Alone? bedanken de 170 vrijwilligers van Blues Peer voor hun enthousiaste en vriendelijke bijdrage, de organisatoren voor het samenstellen van de jubileum editie van dit bijzondere festival én natuurlijk voor hun gastvrijheid. Tot volgend jaar!
Dank voor de prima verslagen en de foto’s !