Keb’ Mo’ speelde op 29 juli 2014 in de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik plof neer op een stoeltje en verlekker mij aan de namen en foto’s van muzikanten op de posters aan de wand. Er komen nog heel wat mooie concerten in de North Sea Jazz Club. Op deze warme zomeravond werd niemand minder dan Keb’ Mo’ geprogrammeerd in het kader van de serie Summer Sessions All Stars.
Keb’ Mo’ staat al een tijd op mijn “emmerlijst”en hij is niet zo vaak in Europa. Ik ben blij dat ik er vanavond bij ben want je weet maar nooit wanneer hij de oversteek weer gaat maken. De club is stampvol. Door een gelukkig toeval kan ik mijn staanplaats inruilen voor een stoeltje vooraan met goed zicht op het podium. Veel meer dan keurig rechtop zitten wordt het niet want ik zit aan alle kanten ingeklemd. De fotograaf van The Blues Alone? staat ergens aan de andere kant tegen de muur geplakt en die spreek ik pas aan het eind van de avond.
Keb’ Mo’, alias Kevin Moore, treedt aan met Stan Sargeant op bas, Casey Wasner op drums en Mike Hicks op toetsen. De Europese tournee is vooral bedoeld om, het in april uitgebrachte album, Bluesamericana te promoten. Na het openingsnummer Everything I need, is Somebody hurt you de eerste song die voorbij komt van het nieuwe album. Sargeant en Hicks bewijzen direct dat hun vocale bijdrage iets toevoegt. Old Me Metter wat op de cd terug te vinden is in dixieland versie houdt ook met twee kazoos stand. Na werk van eerdere albums volgt The Worst Is Yet To Come, het openingsnummer van de cd. Lekker swingend, mondharmonica erbij en gaan.
Shave Yo’ Legs, afkomstig van een eerder album, bevalt de dames in de club. Je zal zo’n partner hebben, die het geen moer uitmaakt of je erbij loopt als een voddenbaal en je toch leuk vindt. Ladies, ze bestaan!
Keb’Mo’ straalt voortdurend positiviteit uit en als hij het publiek vraagt of het happy is en iemand de vraag terugkaatst: “are you happy?” antwoordt hij “I’m deep ground 
happy, not just superficial” en ik twijfel daar geen moment aan. Als hij bij Remain Silent de opmerking plaatst dat de song stamt uit de tijd dat hij niet deugde betwijfel ik dat ten zeerste. Keb’Mo’ die over de schreef gaat. Ik kan me er niks bij voorstellen.
Over de schreef gaan doet hij in ieder geval niet vanavond. Het is blues, soul, countryblues. Afwisselend akoestisch, 
elektrisch en slide. De solo’s zijn nooit te lang, het is nooit ongestructureerd. Het is fraai, ingetogen, klein. Chique blues, damesblues, zomeravondblues; wij proberen er een allesomvattende term voor te bedenken, wat ons niet lukt. Het is in ieder geval niet de blues die je keihard raakt. Deze muziek druppelt binnen en blijft hangen. Dat geldt ook voor de verhalende teksten, vaak met een boodschap. Ik leg zijn cd’s al jaren in de cd-speler, omdat de muziek een soort positieve rust in huis brengt. Maar voordat ik al te zweverig word, even terug naar vanavond.
Van eerdere albums worden Just Like You, The Itch en She Just Wants To Dance met gejuich ontvangen. Dangerous Mood is ook een song die de stemming erin houdt. Somebody Hurt You, I’m Gonna Be Your Man en Move, het werk van het nieuwe album passeert, swingt en smaakt naar meer.
De band heeft er plezier in. De toetsenist heeft voortdurend de slappe lach. Ik kan er niet achterkomen waarom. Wel lees ik op zijn twitteraccount dat hij brownies aangeboden heeft gekregen van een fan. Wat zat er in die brownies? De drummer is strak en functioneel en de geweldige bassist geeft even een fijne solo weg, waarin hij laat horen dat hij ook bassist is bij Al Jarreau. En passant maakt Keb’ Mo’ een paar danspasjes en krijgt een swingende dame een veelbetekenende blik toegeworpen. Met die band zit het wel goed en ook met de kwaliteit van het geluid hier in Amsterdam.
Mensen die met een gesigneerde cd naar huis willen gaan, komen van een koude kermis thuis. Uitverkocht!!! Als pleister op de wonde geeft de North Sea jazz Club iedereen die dat wil een poster mee. Deze kan aan de wand als bewijs dat we er bij waren.
