Blues Peer Festival vond plaats van 18 tot en met 21 juli 2014. Het verslag van dag 2 door Nicolette Johns (tekst) met foto’s van José Gallois. [lees hier ook de verslagen van dag 1 en dag 3 ]
Heel blij zijn de fotograaf en de reporter van The Blues Alone? met de keuze van de programmeur om de opening van festivaldag 2 te laten verzorgen door een Nederlandse band. Stackhouse, de band die bestaat uit gitarist Willem van Dullemen, Machiel Meyers vocals/blues-harp, Emiel van Pelt op de Harmony Stratone en Fender gitaar, Fred ‘Fretless’ van Unen (5-snarige) bass en Bert ‘UPC’ Post op drums bijten zaterdag het spits af. De band die een mooie mix van diverse leeftijden en dus ervaringen herbergt timmert inmiddels behoorlijk aan de weg en komt in Blues Peer ongetwijfeld hun eerste album ‘Big Fish Boogie’ ten gehore brengen. Willem van Dullemen, je ziet het fysiek er niet vanaf maar hij stond met zijn band al op het podium van de eerste editie van BRBF , schreef samen met Machiel vele nummers van dit schijfje. De ritme sectie van Fred en Bert vormt de brug naar die andere jongere in de band Emiel van Pelt die o.a. ‘Peltdown’ schreef waarbij hij hier op Blues Peer een virtuoze solo ten toon spreidt, leuk is dat tijdens deze solo Willem en Machiel de danspartij voor hun rekening nemen. De band speelt onvervalste blues, gelardeerd met veel blues-harp maar ook meer funky nummers staan op het repertoire. ‘Have You Heard The News’ is weer een lekker swing nummer waarin een uitgebreide solo voor Willem van Dullemen. De turquoise Fender wisselt de ’eminence grise’ Willem van Dullemen in voor de Kay K-134 als met de introducerende tekst “Won’t be the first won’t be the last of this” de tribute aan de recent overleden gitarist Johnny Winter staat te gebeuren als Stackhouse Elmore James’ ‘Fine Little Mama’ in de uitvoering van de overledene brengt. De oplettende lezer van The Blues Alone? weet dat ik erg geniet van teksten, maar nog meer als e.e.a. goed uitgesproken wordt, nu ik kan u melden dat ik blij ben met een man als Machiel Meyers, het zou mij niet verbazen als ik later zou vernemen dat de jongeman een tijdje in een Engels sprekend land heeft vertoeft. Natuurlijk horen we ook de titel track van het album ‘Big Fish Boogie’ waar ook Willem een lekker potje zingt. Machiel is een échte showman die mijn inziens het podium goed gebruikt en als ik het voor het zeggen had zien we deze band nog heel veel optreden de komende herfst en winter.
Op de tweede dag van de 30e editie van Blues Peer vertoont de line-up opvallend veel vrouwelijke muzikanten, drie wel te verstaan. De eerste dame staat al in de coulissen om de vele internationale bezoekers van Blues Peer te entertainen. Deze dame die al voor een miljoenen tv-kijkend publiek stond tijdens haar optreden in de band van Annie Lennox ten tijde van de ‘Jubilee’ viering van de Britse koningin Elisabeth, werd al op haar zestiende (12 jr geleden) ontdekt door de ex van Annie, Dave Stewart. Joanne Shaw Taylor ook in het bezit van de 2010 Best British Blues Singer Award, heeft het bereiken van haar status echter niet aan haar kruiwagen Dave te danken, ze heeft het zelf kunnen bereiken door hard te werken en te willen leren. Dat leren deed ze o.a. door veel tijd door te brengen in de US. Joanne Shaw Taylor brengt bluesrock en heeft een fijne stem met een randje, zó fijn dat bij mij ondanks dat de thermometer meer dan 34 graden aanwijst binnen in de tent de haren op de armen al bij het 1e nummer ‘Soulstation’ omhoog staan. Joanne‘s band bestaat uit de zittende Tom Godlington op de bass, Oliver Perry drums en Joe Leadbeater op de keys. Tóch moet ik bekennen dat het niet lang boeit, het wordt een display van vele noten en akkoorden en het lijkt alsof Joanne Shaw Taylor die allemaal in dat ene uurtje wil proppen. Als het ‘Who’s To Say’ volgt wordt mijn aandacht weer getrokken, een mooi funky nummer. Joanne Shaw Taylor een goede gitariste en zangeres die mij toch nog verrast met een prachtige uitvoering van Frankie Miller’s ‘Jealousy’.
De tweede dame op de line-up zagen we al vele jaren geleden optreden in een van de clubs die de south-side van Chicago rijk is, Deitra Farr staat hier op Blues Peer met haar Europese cadeautje, Soul Gift. Soul Gift bestaat uit Alex Schultz op gitaar, de altijd goedlachse Raphael Wressnig op de Hammond, Silvio Berger drumms, Sebastian Girmus en Werner Wurm vormen samen de blazerssectie met respectievelijk Girmus op sax en Wurm op trombone. Een staaltje ‘Old School Chicago Blues’ staat het publiek in Peer dus te wachten. Allereerst krijgen we een etalering van de skills van de diverse muzikanten uit de band te horen en te zien; het is een lekker funky begin van deze set. Alex Schultz (US woonachtig in Duitsland) bewijst meteen in dit eerste nummer waarom hij er altijd weer bij is als leadgitarist.; ook Raphael Wressnig kan natuurlijk in een old school blues setting niet gemist worden. De passie en het plezier wat deze man aan de dag legt als hij zijn Hammond bespeelt is van hoge kwaliteit en werkt behoorlijk aanstekelijk! De blazerssectie nemen ook hun 15 seconds of fame voordat diva (in de goede zin van het woord) Deitra Farr op het podium wordt uitgenodigd. Deitra Farr, bijna 57 jaar en eigenlijk journaliste, treedt alweer zo’n 40 jaar op, natuurlijk werd ook bij haar het talent voor de blues ontdekt in de kerk. Zong ze in het begin van haar carrière voornamelijk in soulbands, als snel stapte ze over naar de blues met als hoogtepunt de leadvocals in Mississippi Heat in de negentiger jaren. Inmiddels heeft ze haar eigen bands met bijvoorbeeld blues-harpist Matthew Skoller (we komen later nog tegen) in de US en Soul Gift in Europa. De diva staat in een schril contrast tot haar voorgangster Joanne Shaw Taylor, Deitra liet de volle tent nog maar eens zien hoe de blues en soul in ‘Sweet Home Chicago’ beleefd en gebracht wordt. Natuurlijk staat er hier op het podium van Blues Peer samen zo’n honderd jaar ervaring, de virtuoos Schultz samen met Wressnig. Beter wordt het niet naar mijn mening! Het tweede nummer ‘Bad Company’ is een getuigenis van de vele slechte ervaringen die Deitra in de loop van haar leven had; jammer maar het levert altijd wel mooie songs op! Met de woorden “some low down dirty blues, how about that fellers?” leidt Deitra Farr het publiek naar ‘Worried Life Blues’ waarin ook een hoofdrol voor Raffie is weggelegd maar de afstand die Deitra tot de microfoon hanteert is van ontzagwekkende grootte. Het nummer ‘I Gotta Leave My Troubles Behind’ is weer een lekker up-tempo nummer, ook komt er nog een gospel-aandoende/soul nummer langs waar ik ook erg van gecharmeerd was ‘All That I Got Babe’. Bij de Chicago blues ‘Feeling Good’ gaat de toetsenist a.k.a. acrobaat Raphael pas écht los terwijl Deitra Farr de trombone speler Werner Wurm lekker uitdaagt. Een super set échte Chicago blues door een dame met haar Europese soul cadeautje die veel te weinig hier in de lage landen te zien is geweest!
De heren die de volgende set zullen verzorgen waren al diverse malen te gast op Blues Peer , de eerste keer in 1989, en ook deze keer hebben zij weer een hele meute trouwe fans op de been gebracht om samen met hen op deze zaterdagmiddag een fijne rockabilly-middag te beleven. The Paladins, Dave Gonzalez op gitaar, Thomas Yearsley op de up-right bass en Brian Fahey op de drums hebben gezien hun lachende gezichten er écht zin in. De mannen die alweer zo’n dertig jaar, met een sabbatical van 6 jaar (2005-2011), lief en leed met elkaar delen blijken nog steeds ‘hot’ in het circuit. Deze band uit San Diego trekken hier op Blues Peer natuurlijk weer alle registers open, zij kunnen putten uit zo’n 10 albums dus dat zit wel goed. Het geluid van de prachtige dikke Guild van Dave is mij muziek in de oren, velen in stijl geklede toeschouwers dansen dat het een lieve lust is. Leuk te melden is dat men ondanks de vele bezoekers hier ook de ruimte voor krijgt van het overige publiek, en diegene die meer ruimte zoeken staan nét buiten de tent te dansen getuige de vele sstelletjes die daar staan te jiven. Wederom weer een kwaliteitsset van deze mannen, die minder last van de hitte lijken te hebben dan hun discipelen vóór het podium.
Het bewijs dat het iemand het voor de wind kan gaan in muziekland is toch wel de Servische Ana Popovic (38 jr). Zagen wij haar ooit in de pauze in hal van Theater aan de Schie (Schiedam) musiceren tijdens Night of The Blues in 2005. Een 9-tal jaren later, inmiddels moeder, sinds 2 jaar woonachtig in Memphis, veel ervaringen rijker treedt zij het podium van Blues Peer op in een strak gegoten rood leren ‘kleedje’. De dame heeft het duidelijk begrepen, gitaarspelen en zingen kunnen meer vrouwen maar weinigen zien er zo goed uit als Ana Popovic! Om het verschil te maken moet je met je kop boven het maaiveld uit durven steken. Nou dat durft Ana Popovic, de hekken worden bij het zien van deze diva haast door de velen mannen omver gedrukt en dat terwijl ze nog bijna geen noot heeft gespeeld! Ana, ooit studerend in Utrecht, kreeg de muziek met de paplepel in Belgrado ingegoten, haar vader was bassist en introduceerde haar in de blues. Na het funky intro door de band geleid door Ronald Jonkers op de 5-snarige bass, Stef Avellaneda drumms, Stephen Malinowski Hammond en blazers Ronald Kirk Smothers – sax en Ewing Joseph Dyce – trompet tovert Ana Popovic haar eerste tonen uit de Fender. Natuurlijk is het openingsnummer ‘Can You Stand The Heat’ van haar in 2013 uitgekomen gelijknamige album. Ook Ana Popovic staat niet voor de eerste maal op dit podium, de 30e editie van Blues Peer is eigenlijk gedeeltelijk een revival van weleer. We horen ook nog ‘Object of Obsession’ en Albert King’s ‘Can’t You See What Your Doing To Me?’. De ene mooie solo volgt de andere op, nergens overdone, lekkere stem die het completeert. Ik sta te genieten! Ana “lets her axe talk and it ain’t nothing but love from those strings!!”
De revival wordt gecontinueerd met de volgende act; Sonny Landreth! Deze slide-master uit Louisiana stond 10 jr geleden op dit podium. Wij hebben hem echter nooit eerder live zien optreden maar zijn wel bekend met zijn muziek. Het publiek vertoont een gezonde spanning voor wat hen te wachten staat. Wat mij als eerste opvalt is de positie van zijn gitaar, zijn Fender Stratotone hangt heel hoog. Van meet af aan hanteert Sonny Landreth de slide en de fingertips. Jammer dat de mic rondfluit tijdens ‘Promised Land’. De ‘King of Slideco’ zoals Sonny Landreth in het festival boekje beschreven staat wordt geflankeerd door Dave Ranson op bass en Brian Brignac op drumms. Allemaal heel mooi wat deze man op zijn gitaar doet maar om de een of andere reden lijkt het of ik naar m’n wiskunde leraar sta te kijken, niet écht boeiend. Juist als ik in goed overleg op afstand gebaar dat ik het voor gezien wil houden volgt er een verrassing op het podium. Sonny Landreth nodigt niet alleen Ana Popovic uit om een nummer meer te spelen maar er komt ook een dame het podium op die niet op deze editie van Blues Peer geprogrammeerd staat, het is de Canadese Layla Zoe die aan een zegetocht in Europa bezig is. Klaarblijkelijk is dit niet de eerste keer dat deze dames bij hem op het podium aantreden; volgens Sonny was de eerste keer in Zurich. Goed geen primeur maar mijn hemel dit is wél een spannende combinatie, samen brengen zij ‘Walkin Blues’ ! Dat Sonny Landreth het niet van zijn vocalen moet hebben zullen de de meeste lezers van The Blues Alone? wel weten dus is de versterking van de dames een zeer goede zet! Vooral Layla Zoe heeft mijn hart op hol gebracht, wat een lekkere stem hoort er bij dat mooie mens! Uiteindelijk tóch nog energie op het podium gezien tijdens de set van Sonny Landreth, de fotograaf en ik gaan in ieder geval proberen de Canadese nog eens te treffen deze winter!
Normaal komen de ‘werewolves’ pas rond middernacht uit hun schuilplaatsen maar déze wolven treden een kleine 2 1/2 uur eerder aan! De wolven waar ik het over heb zijn natuurlijk Los Lobos! Dat de mannen alweer een heel mensenleven samen musiceren (bijna 40 jr) is niet aan hun enthousiasme te merken; zagen wij ze al back-stage met de hele clan binnenkomen (de associatie met een zigeuner familie gaan niet mank) ook hier op het podium is het behoorlijk vol met wat ‘entourage’. David Hidalgo, de vriendelijke ogende grijsharige reus spelend op de Fender (én accordeon), linkshandige Cesar Rosas op de Gibson jammer genoeg vanavond niet op de 12-snarige Mexicaanse bajo sexto, de man die ik de meeste instrumenten zag bespelen Louie Perez, óók de man met de meeste pick-ups op zijn gitaar speelt ook percussie en drumms, bassist Conrad Lozano en Steve Berlin afwisselend op de toetsen en de bartiton sax en de jongeling van de Lobos familie Enrique ‘Bugs’ Gonzalez op drumms. Tijdens ‘Que Bonita Suele’ krijgt de dame uit de entourage een bemoedigend kusje van Cesar Rosas. Al vroeg in de set wordt Sonny Landreth uitgenodigd om een potje mee te spelen maar niet alleen Sonny óók Raphael Wressnig komt het podium op! Wat een schik hebben deze mannen met elkaar! De verrassing wordt nóg groter als het gekozen nummer in het geheel niets met de sound van deze East LA-ers te maken heeft, het is klink klare soul waar men voor kiest! Het Whitfield/Strong nummer ‘Papa Was A Rolling Stone’ wordt de tent in geslingerd en de ‘blues police’ smult ervan! Het feest is begonnen, de hele tent is propvol want er is een feestje aan de gang waar niemand iets van wil missen, de hitte is bijna ondragelijk maar toch probeert het publiek te dansen op de vierkante centimeter! Raphael blijkt een blijvertje want ook tijdens het volgende nummer, één van de hand van Carlos Santana ‘Oye Como Va’ maakt dat ik mijn Spaans nog een opvijzel! Ook ‘Kiko’ volgt waarin David Hidalgo gelukkig even de Hohner accordeon omhangt, Louie Perez heeft nu plaats genomen achter de drumms. Alsof de heren op leeftijd helemaal geen vermoeidheid kennen vragen ze nog meer gasten hen te vergezellen, Paladins’ Dave Gonzalez speelt mee als de monsterhit ‘La Bamba’ ten gehore wordt gebracht, en wat zie ik ook Raphael is weer terug! Los Lobos de enige act die de vrijheid kreeg om niet 1, niet 2 maar 3 toegiften te geven! Een heerlijk einde aan een warme, afwisselende mooie festivaldag!
