Blues & More @ Blues Peer Dag 1

Ook dit jaar mogen de reporters van The Blues Alone? weer verslag doen van het, inmiddels tot de grotere festivals in Europa, behorende omgedoopte BRBF tot Blues Peer. Ook al is Jan Meurs nog steeds de voorzitter, de programmering wordt aan anderen overgelaten. Laten we eens een blik werpen op de line-up van deze jubileum editie, inderdaad we tellen alweer de dertigste editie van Peer.Grote namen prijken op de line-up zoals Elvis Costello, Sonny Landreth, The Paladins, Jimmy Vaughan en Arno. Maar ook nieuwkomers zoals The 45’s, Joanne Shaw Taylor, Nikki Hill en de Belgische Bluesbones krijgen van de organisatoren een podium. Kortom een mooie mix van oud gedienden, sommige stonden al meerdere malen op dit mooie festival waar anderen voor het eerst een groot festival aan hun palmares mogen toevoegen.

De vrijdagavond wordt deze editie niet overheerst door louter bands van Belgische bodem, niemand minder dan Elvis Costello zal de eerste avond van de 2014 editie van Blues Peer afsluiten. Vóórdat we afsluiten staan er echter nóg 3 bands op het programma. We beginnen klokslag 19:00 uur met een band van Belgische bodem, Rusty Roots die ook op de nationale podia in ons land regelmatig te signaleren is. Alweer bijna een decennium samen musicerend mogen zij het publiek, wat helaas nog maar mondjesmaat de festivalweide gevonden heeft 3 kwartier vermaken. Rusty Roots speelt een goede samenhangende set die bestaat uit blues, bluesrock, soul, hun krachtige songs komen echter vanavond naar mijn smaak niet goed uit de verf doordat het geluid niet goed is afgesteld. Het geheel klinkt wat blikkerig en scherp, jammer want zanger Jan Bas op de Airline gitaar is samen met Bob Smets op de Gibson een bijzonder goed stel muzikanten. Stefan Kelchtermans op de bass en Nico Vanhove op drums vormen samen de ritme sectie van deze band die vandaag in Peer hun 4e album Your Host promoten. Tegen de tijd dat de mannen er goed de vaart in krijgen is het alweer tijd om af te sluiten, ondanks tegenvallend geluid een goede set.

De volgende act huist de jongsten van de 30e editie van Blues Peer; de uit Carlisle (UK) afkomstige leden van The 45’s zijn nog maar 17 jaar oud! De band geformeerd in 2012 kon al op steun van Dr. Feelgood’s Wilko Johnson rekenen en dus leek de weg naar de grotere festivals als vanzelf sprekend. Dat de band bestaande uit James Green op blues-harp en vocals, Tom Hamilton initiatiefnemer en gitarist van de band, Joe Wyatt op de bass en Bailey Claringbold op drums blijken 1 bonk talent zijn. Ook al is het snoeihard, de oorpluggen zitten in de oren, de songs bijzonder kort, tóch denk ik dat we nog meer van deze band zullen horen. Ze spelen o.a. ‘Devil of a Woman’ waar ik meteen van denk, zijn de lyrics gestoeld op ervaring? Jammer dat de licht-technicus even een dipje heeft tijdens de gitaarsolo, de ‘youngster’ staat jammer genoeg heel in het donker te soleren! De heren hebben ook duidelijk nagedacht over de look van de band; ook al vallen de mussen nog steeds om 20:30 uur dood van het dak de gitarist houdt zijn corduroy jack aan! Jammer dat zanger James Green bij tijd en wijle moeite heeft om boven de band uit te komen, maar kwaliteit heeft hij wel. Een band die we nog meer op de Nederlandse en Belgische podia zullen tegenkomen maar laten we hopen dat ze dan de volume knop iets minder ver open draaien zodat we meer kunnen genieten van de muzikale kwaliteiten van het kwartet.

Franse rhythm & blues, wat moet men zich daar nu weer bij voorstellen? Zullen er een aantal lezers direct aan Shaggy Dogs denken, anderen denken misschien aan Drew Davies en zijn rhythm combo. De band die vanavond de inmiddels beter gevulde tent tijden van weleer zal doen gaan herleven heet Nico Duportal & His Rhtyhm Dudes. Allereerst ziet het geheel er gelikt uit, de mannen allen gekleed in fifties pakken en dito haarstijl zetten een mooi plaatje neer, hoe is het met de sound gesteld zult u zich afvragen? Nu, ik kan deze vraag met een overtuigend “goed” beantwoorden, wat deze band hier op het podium van Blues Peer weet te bereiken is van gróte klasse. Het is zó goed dat zélfs de ‘blues-police’ later toegeeft dat deze act een van de betere was! Het geluid was goed, de beleving van de muzikanten aanstekelijk maar vooral muzikaal van grote kwaliteit. Ondanks de herkomst van de zanger is zijn uitspraak van het Engels goed en zelfs goed te verstaan, iets wat bij sommige Engelstalige bands een probleem kan zijn. De bassist van de band, Thibault Chopin, zagen we al eerder op de diverse Nederlandse podia o.a. bij Mike Sanchez. Nico Duportal, frontman, gitarist (Gibson Les Paul) en zanger van de band wordt vergezeld door Pascal Mucci op drums, Olivier Cantrelle op piano. De blazers-sectie bestaat uit bariton sax speler Gilles Cagin en tenor sax speler Arnaud Desprez en natuurlijk eerder genoemde, ook zingende Thibault Chopin op de up-right bass. Wat een feest valt ons ten deel, ik kan al heel snel niet meer de heupen in bedwang houden ondanks dat dit genre van de blues niet mij favoriet is.

Na alweer een korte ombouw-pauze wordt het publiek wederom door 2014-MC Jan de Smet (De Nieuwe Snaar) op zijn eigen wijze muzikaal ingeleid in de volgende act; de afsluiter van de vrijdagavond van de 30e editie van Blues Peer is niemand minder dan Declan MacManus a.k.a. Elvis Costello (solo) die man zichzelf vernoemde naar Elvis Presley en de meisjesnaam van zijn moeder. Vele, vele vrouwen staan al lang voor aanvang te wachten op het fenomeen zo bekend voor zijn teksten en vele hits. Elvis, die doordat hij ooit begon bij het Stiff record label te snel in het vakje punk-rock werd geplaatst is inmiddels vele jaren dit genre en de new wave ontgroeid, inmiddels woonachtig in de US en alweer 11 jaar de echtgenoot van jazz zangeres/pianiste Diane Krall. Elvis Costello is nog steeds gekleed in zijn zo bekende outfit, zijn signatuur. Niet alleen de bekende hoed maar ook het 3-delig pak, de gelikte laarzen (zwart met groen elastiek!!) hebben niet hoeven wijken voor de temperaturen die op het podium oplopen tot tegen de 50 graden. Een prachtige verzameling van 6 Gibsons staan voor het grijpen om door de meester bespeeld te worden, een stoel en een elektrische piano vormen de kleine setting die o.a. door de entourage van Costello opgeleukt is door twee neon reclame balken die de teksten ‘On Air’ en ‘Detour’ vertonen. Ondanks het gemor dat Elvis Costello niets met blues te maken heeft ben ik blij dat ik de man eindelijk eens live aan het werk kan zien. The Blues Alone?-fotograaf heeft inmiddels geseind dat hij i.t.t. de eerdere 3 nummers per set nu slechts 1 nummer mag fotograferen; jammer maar we moeten het ermee doen.

Ook jammer is de grote afstand tussen podium en publiek, ook al staat volgens de kauwgom kauwende Elvis Costello “the ff-ing Royal Family” wel in de v.i.p. ruimte (dit is nieuw dit jaar, een té smalle fotopit gevolgd door hekken die de 3 1/2 meter brede v.i.p ruimte scheidt van het ‘gewone’ publiek) hij nodigt hen de hekken te trotseren en zich dichter bij hem te voegen. My Hero!! Grote verwondering is op zijn gezicht te lezen als diegene die hier gehoor aan geven terug gestuurd worden door de beveiliging. Volgens mijn, uit Maastricht afkomstige, buurvrouw die al eerder de concerten van Elvis Costello bezocht is Elvis een man die de interactie met publiek nodig heeft. Goed de man zoekt de gulden middenweg door zélf op de trap van het podium te gaan zitten om zo de afstand te overbruggen. Alle 6 babies, akoestisch en elektrisch, àlle 6 Gibson worden bespeeld we horen o.a. ‘The Angels Wanna War My Red Shoes’, ‘Vicious Girl’ (incl. de wah-wah pedaal), ‘Every Day I Write The Book’ en een crooner achtige versie van ‘Allison’ waarbij de bijna 60 jarige achterover leunend op de stoel musiceert. Na het bekende, óók bekend bij het blues publiek getuige de velen die deze song kunnen meezingen, ‘Good Year For The Roses’ meldt mijn Maastrichtse buurvrouw dat zij normaliter bij het horen van dit nummer de tranen over de wangen lopen echter bij deze setting en vertolking van Elvis Costello is zij niet geraakt, jammer! Het geroezemoes in tent zal hier ook debet aan zijn, het wordt nergens intiem, ondanks dat Elvis Costello als een onbuigzame man bekend staat wil hij hier in Peer er écht iets van maken maar deze kans is hem al voor het aantreden op het podium ontnomen. Ik ben vooral erg blij met distortion bij ‘Less Than Zero’ en zijn loopstation en sirene bij ‘Watching the Detectives’. Als hem ter afsluiting nog een elektrische Fender wordt aangereikt weigert hij kordaat en breekt het optreden iets voortijdig af, Elvis Costello ziet in dat hier in de festival tent geen interactie geforceerd kan worden. Hopelijk zijn wij in de gelegenheid om de man deze herfst nogmaals aan het werk te zien in een andere setting wellicht.