Bospop Festival 2014 vond plaats vlakbij de A2, Weert op 12 en 13 juli 2014. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers. (Lees hier het verslag van dag 1 zaterdag 12 juli -red.)
Zondag 13 juli
Na een geslaagde eerste dag is er zaterdagnacht en zondagochtend enorm hard gewerkt om de vele doorlopen plekken op het festival terrein droog te maken, te voorzien van houtsnippers, en het terrein weer klaar te maken voor vandaag. Ik wil toch even aandacht vragen voor de 1.500 vrijwilligers die geheel belangeloos dit gezellige festival hebben voorbereid en ondersteunen. En alles in het werk stellen om het voor de bezoekers zo plezierig mogelijk te maken. Onbetaalbare support en vele vrijwilligers uit Weert en omstreken vinden het een eer Bospop het gezelligste festival van Nederland te laten zijn.
Letz Zep opent met een bloemlezing uit oeuvre van Led Zeppelin. Als je je ogen dicht doet hoor je bijna niet dat we te maken hebben met een coverband. Het is trouwens zonde om je ogen dicht te doen omdat zanger Billy Kulke zijn stinkende best doet Robert Plant te imiteren en de ene na de andere gekke bek trekt. Gitarist Andy Gray gaat gekleed in een glamour pak met open jasje waaronder een typische Engelse bleke torso schuil gaat. Drummer Simon Jeffrey en bassist / keyboardspeler Shaun Herd zijn een fijn ritme tandem voor Gray, die op gezette momenten de show steelt. De muziek varieert in tempo van het spannende en langzame ‘Since I Have Been Loving You’ tot
een psychedelische uitvoering van ‘Whole Lotta Love’ met heerlijk keyboard werk van Herd. Het toestromende publiek is gewaarschuwd: de kwaliteit en passie van Letz Zep blijkt de opmaat te zijn naar een reeks heerlijke en gevarieerde concerten.
Om maar direct met de deur in huis te vallen: vorige jaar was het de eer aan BloYaTop om middels een optreden op Bospop zich te presenteren aan het grote publiek. Vandaag viel die eer te beurt aan Thorbjorn Risager & The Black Tornado. Deen Risager presenteerde zich vandaag met zijn complete band als een blues muzikant van wereld formaat. Risager is met een trompettist, saxofonist, drummer, bassist, keyboards en extra gitarist afgezakt in zijn eigen busje om op Bospop zijn visite kaartje af te geven. Bij aanvang was er nog nauwelijks publiek; mede door het uitlopen van Letz Zep. Maar na de eerste akkoorden stroomde de tent direct half vol. Deze erg sympathieke Denen laten zien dat ze diverse stijlen beheersen. Het concert wordt geopend met een rock and roll nummer waarbij de blazers een prominente hoofdrol spelen en het Nord keyboard warmte uitstraalt. Risager heeft een volwassen blues stem die zo uit de USA zou kunnen komen. Het uptempo nummer ‘Burnin’ Up’ zorgt voor een goede sfeer in de tent. Met de boogie woogie ‘The Straight And Narrow’ wordt het feestje definitief gestart. Mede dankzij een weergaloze saxofoon solo en daarop volgende piano improvisatie stijgt de temperatuur. Risager en zijn kompanen zijn zichtbaar verrast door de positieve respons vanuit het publiek. ‘Paradise’ is een groovende talking blues die je meeneemt op reis naar een paradijs. In de drie kwartier die de mannen gegund is te spelen wordt een visitekaartje afgegeven voor blues rock minnend Bospop door de tent gewoon plat te spelen. Hopelijk hebben de aanwezige delegaties van o.a. Moulin Blues & Blues Peer deze band ook gehoord; programmering van Risager op dit soort festivals zou een no brainer horen te zijn. Het zou de band ook gegund zijn op basis van wat ze hebben laten horen. Hulde weer aan de Bospop programmering om Risager en zijn cats deze kans te bieden.
Op het hoofdpodium speelt Jimmie Vaughan and The Tilt-A-Whirl Band een uur lang een dijk van een rhythm and blues programma het hier en daar muzikale hoogstandjes. Muzikaal van een hoger niveau dan Risager, maar de winnaar van de twee is voor mij vandaag Risager.
De tweede dag staat, buiten aandacht voor de blues, in het teken van de stevigere rock. Bospop en Adje VandenBerg [Lees hier ons interview met Adrian Vandenberg -red.] zijn beiden erg trots dat ze elkaar hebben gevonden. Ruim voordat de Moonkings het podium betreden stroomt de tent tjokvol. Het verwachtingspatroon vooraf was hoog. Tijd voor een potje onvervalste hardrock voor de liefhebbers. Los van de legendarische status van de gitarist staat er in de tent misschien wel de beste rockband van Nederland te spelen. Zanger Jan Hoving is in vorm en bassist Sem Christoffel en drummer Mart Nijen zorgen dat VandenBerg al zijn kunsten kan laten zien zonder dat het doorslaat in technisch gepiel. De Moonkings spelen een zevental nummers van de in 2014 verschenen CD. En natuurlijk kon de band 
er niet omheen: ‘Burning Heart’ alsmede Whitesnake klassieker ‘Here I Go Again’ werden ook gespeeld tot groot plezier van liefhebbers van deze muzieksoort. En last but not least als afsluiter een cover van Free: ‘Allright Now’.
Na het optreden breekt eindelijk de zon door en dat past natuurlijk prima bij de muziek van Southside Johnny & The Ashbury Dukes. Johnny Lyon [Lees hier ons interview met ‘Southside” Johnny Lyon -red. hoort voor de echte kenners thuis in het rijtje waar ook ene Bruce Springsteen toe behoort. Lyon is misschien in een aantal facetten nog origineler en door de tijd heen zijn roots meer trouw gebleven. Na zaterdag tot laat in de nacht een optreden in de UK afgewerkt te hebben zijn de Dukes met nauwelijks een paar uur slaap het Kanaal over gestoken om op tijd het hoofdpodium op te kunnen stormen; Lyon voorop in het voetbalshirt van het Amerikaanse Elftal. Tijdens de opbouw was er wat ongerustheid over het Hammond orgel, maar dat kwam net op tijd goed. Ondanks dat Lyon weinig slaap heeft gehad is hij in een uitermate goede bui en zet ‘This Time Is For Real’ in. Direct is duidelijk dat band de nummers goed in de vingers heeft en zich laat bijsturen door een druk gebarende en rond rennende Lyon. Tijdens de uitvoering van ‘Without Love’ is er een hoofdrol weg gelegd voor de bariton sax en trompet en wordt er bij menigeen in het publiek een gevoelige snaar geraakt. Hoe je het wendt of keert, John Lyon is in staat in simpele woorden de complexe zaken van leven rondom liefde en menselijke relaties prachtig te verwoorden. De teksten gaan altijd vergezeld door mooie en vaak subtiele arrangementen waarin menig instrument en soms met vier mannen gezongen koortjes appelleren aan de gevoelens en emoties die nu eenmaal bij het magische woord en universele thema ‘liefde’ horen. Er is ook ruimte voor het werk van vriend Steve van Zandt: ‘Angel Eyes’ waarin Lyon zijn Jukes weer op zijn typische wijze ‘coacht’ en dit nummer gaat traditie getrouw over in van Zandt’s ‘Forever’. ‘Princess Of Little Italy’ wordt op een mooie kwetsbare manier gezongen met een ingetogen brandende Hammond begeleiding. De band werkt zich door nog een aantal klassiekers waarin ‘ Talk To Me’ wellicht het hoogtepunt was van het uurtje Dukes; het publiek zingt het nummer op aangeven van Lyon en Lyon is zo enthousiast dat hij bijna het publiek inspringt. Hij krijgt een oranje voetbalshirt toegeworpen dat hij even om zijn hoofd drapeert maar niet durft aan te trekken. Veelzeggend detail: na het optreden werd het Engelse shirt snel verwisseld voor het shirt van het Nederlands elftal. ‘Love On The Wrong Side Of Town’ wordt prachtig gedragen door de blazers met een geweldige solo op schuiftrombone. Dit magnifieke pure optreden werd afgesloten met Lyon op de mondharmonica in duel met zijn blazerssectie. In de evaluatie met een aantal muziekliefhebbers kwamen wij tot de conclusie dat Bospop op dit moment het enige festival heeft dat het aandurft dit soort pure unieke kwaliteitsmuziek te programmeren.
Nog in de ban van de Dukes wisten we ons in de tjokvolle tent te persen om ons te laten meenemen door weer zo een groep rasmuzikanten: The Paladins. Dit Rockabilly trio heeft in Weert en omstreken een naam hoog te houden. Waar ze ook komen, overal wordt er een ongebreidelde show uit de hoed getoverd en intens gemusiceerd. Het optreden in de tent is daar geen uitzondering op. Bassist Thomas Yearsley bespeelt de contrabas elk optreden alsof het de laatste daad van zijn leven is. Ondertussen gebruikt hij zijn instrument als danspartner en maakt hij zijn bas nog net niet zwanger. Tussen de nummers door maakt hij regelmatig selfies met zijn telefoon van een steeds doller en enthousiast wordend publiek. Brian Fahey bekijkt het allemaal op zijn manier achter de drumkit. Los van het imago de hardst werkende band van de USA te zijn maakt het trio geweldige muziek. De muzikale hoofdrol wordt echter gespeeld door gitarist Dave Gonzales die opgejaagd door zijn maten geweldige gitaarpartijen speelt. Fahey krijgt op het eind de ruimte om al zijn resterende energie in een vlammende drumsolo te leggen onder luid gejuich van een bezwete, hete en opgewonden tent. De missie is weer met vlag en wimpel geslaagd voor de Paladins. En wij hebben de pijp even leeg.
Tijd om weer even terug te keren naar de hardrock. Op het hoofdpodium trekt Extreme zwaar van leer. De band zet snoeihard in met onder andere ‘Decadence Dead’, ‘Rest In Peace’ en ‘It’s A Monster’. Een deel van het publiek kent Extreme echter van ‘More Then Words’ en wacht smachtend op deze hit. Halverwege het concert wordt deze klassieker ten gehore gebracht. Daarna gaat het rock concert door. Extreme zet een stevig rock concert neer dat door de wisseling in de aard van de gespeelde 
nummers niet bij elke bezoeker goed is gevallen.
Veel muziekliefhebbers en muzikanten hebben uitgekeken naar het supertrio The Winery Dogs. Het drietal staat er typisch op vanavond. Mike Portnoy oogt en gedraagt zich als een reïncarnatie van de duivel; het lichaam onder de tatoeages, blauw geverfde sik als onderdeel van een onverzorgde baard en voor de rest overal veel haar. Als je de status hebt van Portnoy en genoeg op de bankrekening hebt staan is het gemakkelijk overal lak aan te hebben. Richie Kotzen ziet er met zijn nieuwe look uit als een vriendelijke musketier en gentleman Billy Sheehan is zoals altijd zichzelf. Portnoy kijkt woest de tent in als hij aanzet voor ‘Elevate’; Sheehan laat meteen zien dat hij een beest op de bas is. Voor zover het nog niet bekend is: Sheehan is de uitvinder van het met twee handen tappen op de basgitaar. Deze techniek is door Eddie van Halen overgenomen op de gitaar. Buiten het feit dat Sheehan bekend is als lid van Mr. Big kennen wij hem met name van zijn werk met Niacin, een ander power trio waarin hij jazzmuziek wilde leren spelen en daarin furore maakte samen met Dennis Chambers (drums) en John Novello (Hammond B3). Grote namen als bijvoorbeeld Steve Vai maakten ook dankbaar gebruik van zijn diensten. We hebben het niet kunnen klokken maar Sheehan heeft gedurende het uur durende concert minimaal 5.000 noten op zijn bas gespeeld. En als je naar het samenspel van deze heren kijkt is het geen dwaas technisch gefreak. Wat deze heren vanavond hebben laten zien en horen in de tent neigt naar het ongelofelijke. Drumgigant Portnoy staat meer dan de helft van het optreden staande te drummen zonder veel foute slagen en zingt de meeste nummers luidkeels mee. Deze duivel geselt de meest waanzinnige ritmes uit zijn drumkit. Sheehan voelt dat blind aan en raust er met simpelweg onnavolgbare baspartijen doorheen. Het is aan Richie Kotzen’s intelligentie en vaardigheid toevertrouwd om daar bovenop meesterlijke ritme en solo partijen te spelen. Kotzen’s wat nasale stem geeft dit instrumentale geweld een extra dimensie. Wij hebben zelden een zo complexe en energieke ritmetandem als Sheehan en Portnoy samen gezien. Het hele concert bestaat uit louter muzikale hoogtepunten. Hoewel de tent vol zat is deze muziek niet aan de gemiddelde Bospopgangers besteed. Het enige foute in dit geweld was dat Portnoy aan het einde van het concert zijn drumstel nagenoeg aan gruzelementen sloeg.
Na deze uitbarsting was het tijd voor drie vriendelijke Belgen genaamd Triggerfinger. Triggerfinger is ook al een bekende in de regio. Een aantal jaren geleden kwamen 
we de band regelmatig tegen op affiches van kleine lokale festivals. Door hun tomeloze energie en doorzettingsvermogen is het tegenwoordig een veel gevraagde rockformatie op de grote festivals. Chapeau vooraf voor deze mannen wat zij al bereikt hebben in hun muzikale carrière. Triggerfinger speelde een set zoals we dat inmiddels gewend zijn. Relatieve pech was dat het tijdens het optreden pijpenstelen regende en daarmee het publiek wat lastig op de hand te krijgen was. Het mocht de pret van de mannen niet drukken, wat bleek uit de tomeloze energie en vreugde die Triggerfinger tot het 
einde liet zien. Muzikaal technisch misschien wat minder dan een aantal voorgaande bands van de zondag maar toch een dikke voldoende voor dit trio.
Een ander bewijs dat Bospop 2014 hoge kwaliteit te bieden had was een dijk van een optreden van Paul Carrack. Op het moment dat je je als muziekliefhebber openstelt voor de ziel en diepgang van deze muziek wordt je mee gezogen in de wereld van Carrack. Ook hij bezingt net als John Lyon veel rondom thema’s als liefde; echter op een andere, meer sophisticated manier. Carrack had voor dit concert een stevige instrumentele bezetting meegenomen: twee drummers, saxofoon, twee keyboards, bas en twee gitaristen. Met de opener ‘Time Waits’ werd meteen alle aandacht naar het podium getrokken. Dit optreden had op veel bezoekers in de tent een hypnotiserende werking. Het krachtige en verbeeldende van Carrack’s composities is dat de thematiek die bezongen wordt in de regel herkenbaar is voor mensen die al wat kerven op hun ziel hebben. Dat was ook te merken in de reacties van fans in het publiek. Mensen waren op momenten zichtbaar ontroerd tijdens het concert. Op de plaat mogen Carrack’s songs soms wat zoetgevooisd klinken; live is het een geweldige ervaring mits de luisteraar er zich voor openstelt. Kwaliteitsmuziek van een bijzonder hoog niveau als je het mij vraagt.
De afsluiter voor Bospop 2014 was oude bekende John Fogerty. Kenmerkend voor het optreden van deze troubadour was de kreet die op bas drum gedrukt stond en naar aanleiding van een CD uit 2013: John Fogerty wrote a song for everyone. Vader en zoon Fogerty en de rest van de band hadden er zin in. Gedurende een uur en drie kwartier kwamen er alleen maar hits voorbij. Tijdloze songs waar mensen in de regel gewoon goede zin van krijgen. Veel liedjes werden vergezeld door mooie karakteristieke filmpjes met Fogerty in de hoofdrol van familyman, protestzanger, levensgenieter, countryman. Los van de jukebox aan tijdloze songs die over het publiek gestrooid werd was er voor de bandleden ook voldoende ruimte om zich uit te leven. Met een gedreven John Fogerty had Bospop een waardige afsluiter van een geslaagd weekend.
Terugkijkend op twee dagen Bospop is onze conclusie: Bospop heeft een goede nieuwe locatie gevonden. Hoewel nog steeds veel liefhebbers zweren bij de locatie op Boshoven biedt deze nieuwe locatie de potentie om als gezelligste en enig echte classic festival verder te groeien. Er waren over de twee dagen geteld 15.000 betalende bezoekers. Het weer, onbekendheid met de nieuwe locatie, het WK voetbal en natuurlijk het programma vooraf bepalen dat voor een deel. Bospop valt en staat ook een beetje met welke bands er gecontracteerd kunnen worden en dat heeft de organisatie niet geheel zelf in de hand. Terugkijkend op 2014 durf ik te stellen dat naarmate het festival vorderde de kwaliteit telkens toenam. Dus toch een vet compliment aan de programmering om het zo neer te zetten; wellicht dat Mojo kan zorgen dat er in 2015 enkele topacts geboekt kunnen worden zodat we hier een vol huis tegemoet mogen zien. Mijn conclusie is dat Bospop toekomst heeft met haar gedreven en vriendelijke vrijwilligers.
