Bospop Festival 2014 vond plaats vlakbij de A2, Weert op 12 en 13 juli 2014. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers. (Lees hier het verslag van dag 2 zondag 13 juli -red.)
Vrijdagavond impressie
Donkere wolken hangen nog boven het Bospop terrein aan de A2 in Weert Noord. Rond 21 uur zitten er al een dikke 2.000 mensen op de camping en worden er nog eens 1.000 verwacht. Die zullen verspreid over de rest van de avond en morgenvroeg arriveren. Jan Sonnemans van de organisatie vertelt dat het festival terrein er op dit moment goed bijligt en er niemand op mag. Het is inderdaad hermetisch afgesloten. Laten we hopen dat de weergoden ons vanaf nu en het hele Bospop weekend goed gezind zijn en geen modderpoel creëren voor het festival begint. De 24 uurs tent is redelijk gevuld met door gewinterde festival gangers en bospop liefhebbers. Gezien het aantal lege bekers is er al behoorlijk ingedronken. Het campingterrein is nat maar wel goed beloopbaar. Terwijl we over het terrein lopen speelt op de achtergrond ‘Born In The Bayou’ in de 24 uurs tent. Hopelijk dat John Fogerty deze klassieker ook speelt komend weekend. Een mooi toepasselijk nummer dat het tafereel geboden wordt mooi beschrijft. Op de camping brandt al menig barbecue vuurtje en hoor je hier de flessen en blikken drank opengaan. Weer of geen weer: het feestje is begonnen …
Zaterdag 12 juli
De eerste dag van Bospop op de nieuwe locatie heeft bewezen dat het Bospop concept een mooie toekomst kan hebben. Vooraf is er door velen gediscussieerd hoe het met de gezelligheid zou zitten in vergelijking met de locatie in Boshoven en of er wel voldoende publiek zou komen. Een ding werd duidelijk gisteren in de loop van de dag: Ondanks een regenachtige dag was het veld 60% vol in de loop van de middag en hebben de vele bezoekers genoten van brede variatie aan 
muziekstijlen in zonder uitzondering kwalitatief goede optredens. Gezien de ruimte die de nieuwe locatie biedt kon de organisatie ook qua logistieke en sanitaire voorzieningen meer bieden dan op Sportpark Boshoven. De klachten van bezoekers rondom sanitair en de drukte zijn serieus genomen en goed verwerkt in de blauwdruk en realisatie van festival terrein. Ondanks de bakken met regen die gevallen waren lag het terrein er alleszins acceptabel bij.
Het festival wordt geopend door The Pheromones die net hun eerste CD hebben uitgebracht. Het is altijd natuurlijk een eer om op het hoofdpodium te mogen openen. Van de andere kant moet het festival dan nog op gang komen. Dit energieke viertal start met een alarmsirene die de vele wormen die onder de oppervlakte van het zompige terrein nog lagen te slapen zeker wakker gemaakt hebben. Het publiek stroomt voorzichtig toe en er hangt een motregenachtige waas over het hele terrein. De eerste bezoekers zijn vooral gasten die er al een nacht op de camping op hebben zitten. Het viertal speelt lekkere stevige bluesrock en zet het publiek aan al voor 12 uur de eerste bekers bier naar binnen te werken. Dat is een verdienste van de band. Hopelijk helpt dit optreden voor meer airplay voor deze hardwerkende muzikanten. Bospop werd in ieder geval stevig en goed geopend.
De opening in de tent was voor Eric Steckel. Het geluid was in het begin wat schel en Steckel ging direct stevig van kiet. Steckel is een natuurtalent en dat wordt bewezen door de (voor mij te korte) set van deze band. Steckel wordt uitgedaagd door een ander jong talent, Thijs Schrijnemakers op Hammond. Schrijnemakers doet muzikaal niet onder voor Steckel en de twee drijven elkaar tot muzikaal grote hoogte. Steckel laat meteen horen dat hij de gitaar tot in de finesses beheerst en schiet een aantal licks het publiek in die de nagenoeg volle tent meteen in zijn ban krijgt en houdt. In met name de covers van ‘Born Under A Bad Sign’ en ‘ Mary Had A Little Lamb’ worden heerlijke grooves afgewisseld met solowerk en geïmproviseerde stukken. Als balans voor dit geweld worden er ook enkele langzame nummers gespeeld waarin Steckel en Schrijnemakers de gevoelige kanten van hun muzikale kunsten laten zien. Gevoel voor muziek, de boodschap van de songs en technische beheersing gaan hier hand in hand. Sublieme en heerlijke muziek voor muzikanten met een nog mooiere toekomst voor de boeg. Dit zijn muzikanten die het bluesrock genre naar de komende generaties kunnen overdragen.
Een andere Hammond gigant, Sven Figee, neemt het stokje over met zijn Sven Hammond Soul. Deze band is een bekende in de regio door o.a. een zeer sterk optreden in het verleden in De Bosuil. Zowel de muziek als het boegbeeld hebben de afgelopen jaren een metamorfose ondergaan. Figee heeft zich van een nuchtere Hollandse jongeman qua uiterlijk ontwikkeld tot een gesoigneerd uitziende podium persoonlijkheid inclusief baardje en Dali snor. Wat niet veranderd is is de bravoure. Muzikaal is de muziek meer toegegroeid naar het rock genre, waarin de schatplichtigheid aan Figee’s voorbeelden nog altijd in ere gehouden wordt. De blazerssectie is er niet meer bij; iets dat mij in de eerste incarnatie van Sven Hammond Soul enorm aansprak. De band brengt een vrolijke handgreep van de door Tony Platt geproduceerde sterke CD ‘The Usual Suspects’ ten gehore. Met ‘Miss America’ wordt direct stevige rock ingezet. Ivan Peroti heeft zicht ontwikkeld tot een echte podium persoonlijkheid en fungeert als voorganger. Onderdeel van de metamorfose is dat gitarist Tim Eijmaal meer ruimte krijgt om naast de sterke begeleiding ook zijn solistische kant meer te tonen. Ritme tandem Joost Kroon en Glenn Gaddum zijn ingespeeld en Kroon behoort tot de top van de Nederlandse drummers. Het publiek, dat nog steeds gebukt gaat onder een sluier van motregen, laat de swingende rock songs soms een beetje gelaten over zich heen komen. De set is muzikaal van een hoog niveau. Tijdens ‘ We Belong Together’ komt het publiek wat meer in beweging. Hoogtepunt voor mij was het instrumentale ‘Pussy’ waarin alles wat deze band in zich heeft aan de oppervlakte komt. Hoewel deze band het verdient op een hoofdpodium te staan had ik wel eens willen weten hoe het was geweest als ze los waren gegaan in de warme tent.
Dat Bospop ruimte biedt voor aankomend talent is genoegzaam bekend. De programmering van Kovacs, de band van de jongen Nederlandse zangeres, Sharon Kovacs was een volledige verrassing. De meeste festival bezoekers hadden er nog nooit van gehoord. Dat Kovacs puur natuur Nederlands is hoor je niet aan de muziek. Sharon Kovacs heeft een stem die een zeldzame klankkleur en herkenbaarheid heeft. De meningen in het publiek waren gemengd. Kovacs was echter voor ons een grote onbekende verrassing. Muzikaal spannend, begeleidt door 2 violisten en een celliste wordt er een betoverende, hypnotiserende en dromerige sfeer gecreëerd met door R&B en soul geïnspireerde muziek. Het is een beetje een acquired taste; als je je erdoor laat meeslepen roept deze muziek beelden op van verpauperde steden, mistige wijken en oude gebouwen die je vaak in urbex fotografie terug ziet. De entourage van schemerlampjes en vintage koffers op het podium ondersteunt dat ook nog eens. De band heeft al een internationaal platencontract op zak en wacht een grote toekomst; met wellicht het optreden op Bospop als springplank. En met de typische muts die ze voortdurend draagt kan Sharon Kovacs ook zo meespelen in de Amerikaanse serie Salem.
Dire Straits cover band The Straits, met de oud Dire Straits leden, Alan Clark and Chris White, start erg hard en nadat het geluid wat beter afgestemd was werd het publiek getrakteerd op nagenoeg alle hits van de Dire Straits. Argeloze bezoekers en gasten die zich niet bewust waren dat hier een coverband aan het werk was dachten 
dat het de Dire Straits zelf waren. Jong en oud vermaakte zich en hier en daar werd er duchtig gedanst op de klassiekers.
The Heritage Blues Orchestra kan zo op elk roots, blues of festival a la North Sea Jazz. Dit kwintet, in de kern bestaand uit Bill Sims, dochter Chaney Sims en Junior Mack schotelde het publiek in de tent op blues georiënteerde muziek voor. Het drietal heeft de diepe oorsprong en oorspronkelijk bedoeling van de blues zich tot in de poriën eigen gemaakt. De verhalen zoals die door John Steinbeck zijn beschreven worden tot leven gebracht. Tijdens de zang van Bill zit dochter Chaney minutenlang met gesloten ogen mee te wiegen. Je ziet de negerslaven ’s avonds na het werk samen muziek maken om het dagelijkse leed en zware arbeid met elkaar te delen. We waren getuige van een zeer authentiek en vrolijk optreden. Harp speler Vincent Bucher en drummer Kenny Smith verrijken de songs en geven het merendeel van de set een swing naar de blues. Hoewel de band enigszins op zichzelf speelde was de waardering en connectie met het merendeel van het publiek er absoluut.
Venice gaf een optreden zoals de Bospopgangers het van deze formatie gewend zijn. Fijne, zonnige songs uit Californie waar mensen in de regel goede zin van krijgen. Mooie harmony vocalen werden gecombineerd met toegankelijke poppie nummers. Het is een kwestie van smaak; soms komt het geheel wat zoetjes over.
Groot collectief respect is op zijn plaats voor Mike Peters, voormalig boegbeeld van The Alarm. Hij trakteert het publiek op een speciale en eenmalige one manshow: The Alarm – Declaration show. Dit optreden krijgt een zeer bijzondere lading als je je realiseert dat Mike Peters al jarenlang vecht tegen een sluipmoordenaar onder naam van leukemie. Hij moet elke 8 weken aan het infuus om een chemo kuur te ondergaan. Het optreden was enorm aandoenlijk en wat oversloeg naar het publiek was de aanstekelijkheid en energieke manier van deze rocker in hart en nieren. Zichzelf begeleidend op alleen gitaar en mondharmonica en zich zichtbaar in het zweet werkend werd een heel oeuvre aan songs uit de periode van Declaration doorgewerkt. Hier en daar met referentie aan The Black Keys en Morrisey. Peters is in ieder geval een levend bewijs van pure rock and roll en zal spelen tot hij in het harnas sneuvelt. De phrase ‘live your life as it should be lived’ uit de song “Shout To The Devil’ werd hier live gepraktiseerd iets voor ons allen om mee te nemen.
BLØF zet op hoofdpodium een show neer die je van BLØF verwacht. Paskal Jakobsen deelde mede dat dit concert het laatste zou zijn voor hun vakantie en dat alle registers open getrokken worden. Ondanks het feit dat BLØF een bekende is op Bospop lag het publiek snel aan de voeten van deze sympathieke band. De klassieke 
nummers werden weer vol overgave gespeeld. Tijdens ‘Omarm me’ gaf het publiek gehoor aan de oproep mee te doen. Dit doet het altijd goed op een festival. De kwaliteitspop werd zo goed ontvangen dat er drie ongeplande toegiften werden gespeeld. De ode aan The Lau van The Scene met ‘Iedereen Is Van De Wereld’ mag hier natuurlijk niet ontbreken.
De laatste tentact voor de zaterdag was voorbehouden aan het prettig gestoorde trio Fun Lovin’ Criminals. Het publiek in de tent reageerde wat onwennig in het begin van het optreden. Echter, na het inzetten van ‘Scooby Snacks’ slaat de sfeer om en wordt de tent op de kop gezet. Niet onverdeeld positief hebben de meeste bezoekers genoten van de energieke, aanstekelijke rap en beats van deze New Yorkers.
De zaterdag wordt afgesloten met een verrassend sterk optreden van The Simple Minds. Met een mooie lichtshow en gedragen door stuwende en drijvende keyboard en gitaar partijen werkte Jim Kerr en de zijnen zich door een gedegen concert. De synthesizer partijen doen al lang niet meer denken aan de Gotische klanken van het grote voorbeeld Joy Division. Dat zal het aanwezige publiek aan de rozen zijn. Jim Kerr ontwikkelde een hecht contact met het publiek en zong de ene na de andere hit de wereld in. Hij ging regelmatig op de knieën voor zijn fans; al ging hem dat fysiek niet meer zo gemakkelijk af dan vroeger. De set was opgebouwd uit louter toegankelijke nummers. De soms wat lange uitgesponnen partijen spreekt niet iedereen aan, maar de conclusie was wel dat we hier een professionele afsluiter voor de zaterdag aan het werk gezien en gehoord hebben.
