The Rolling Stones op Werchter: Till the next goodbye?

The Rolling Stones waren op Rock Werchter op 28 juni 2014. Belevingsverslag en foto’s van Paul Meerman

Til the next goodbye. Een Rolling Stones nummer geschreven door The Glimmer Twins (Jagger/Richards) en in 1974 uitgebracht op het album It’s only Rock ’n Roll. Het was het laatste album waar Mick Taylor zijn bijdrage aan verleende. Dezelfde Taylor stond op 28 juni jl., veertig jaar later, als gast op het podium in Werchter waar de Stones hun kunstje in België vertoonden. 1974 we hadden een wereldkampioenschap voetbal in Duitsland en nu, op 28 juni, zaten we midden in het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië.

Historie

We moeten even terugbladeren om het laatste optreden van de Stones in België te traceren. Ook toen was het overigens Werchter Park, zoals het festivalterrein officieel heet, de plaats van handeling. Het was begin juni 2007. Till the next goodbye. Het Belgische volk had vermoedelijk in 2007 verwacht dat ze de heren nimmer meer op het podium zouden zien in hun land. Maar zie, een tandje ouder, (nog) meer getekend in het gezicht en daar stonden ze toch maar weer. De verschillen met het optreden van toen en van 28 juni jl. zijn, behalve de uiterlijke verschillen, duidelijk: toen was het een “los” optreden, nu was het optreden binnen het festival Werchter Classic, toen waren er “slechts” ca 25.000 toeschouwers, nu tegen de 70.000, toen varieerden de heren nog in de setlist, nu beperkten ze zich voornamelijk tot het afspelen van hits en toen had Keith the Human Riff (nog) minder last van artrose.

Publiek

Dat The Rolling Stones zich op een ander publiek richten was voor de “volgers” al langer zichtbaar. Men probeerde in 2012 door middel van ‘moderne’ gasten een jonger publiek aan te trekken, om zo klaarblijkelijk de verkoop van digitale nummers of albums nog wat omhoog te stuwen en daardoor nog wat meer centen in het laatje binnen te krijgen. Dat jonger publiek is deels gelukt, hoewel het niet met zekerheid is te zeggen dat de Stones dit jonger publiek naar zich toe hebben getrokken, of dat dat komt doordat ouders hun kids mee nemen om de legendarische band – in ieder geval samen – nog eenmaal te mogen aanschouwen. Bij Pinkpop was immers al te zien dat veel ouders hun kids mee namen naar het concert. Een trend die zich in België, naar het leek, voortzette. Maar, eerlijk is eerlijk, we zagen in België ook behoorlijk veel 65-plussers.

Organisatie

We kunnen vaak en meestal terecht opmerkingen plaatsen over de organisatie van concerten/festivals. Te weinig water, te volle vakken, slecht geluid, chaotische entree en ga zo maar door. Bij Werchter Classic heb ik geen bizarre zaken mee gemaakt of er over gehoord. Ik heb wel vernomen en gehoord van kaartjes die als dubbel gescand werden beschouwd. Ook hoorde ik dat dopjes van flesjes af moesten, maar dat binnen kleine flesjes verkocht werden met dop en al. Het zijn zo van die kleine dingen waar je je van af vraagt, wanneer is het nu eens 100% in orde. Maar, ach, we zijn bij een rock ’n roll concert, dus het mag allemaal ook wel minder dan 100%, toch?

Voorprogramma

In het voorprogramma stonden Admiral Freebee, Sea Sick Steve, Arno (de Belgische Herman Brood), Triggerfinger en de good old Simple Minds. Muziek blijft altijd een kwestie van smaak. Ik ga dus geen waardeoordeel vellen over deze muzikanten. Feit is wel dat ze allemaal wel delen van het publiek los kregen, maar nooit geheel. Het was duidelijk, iedereen was echt gewoon aan het wachten op de magische woorden: Ladies and Gentleman, The Rolling Stones.

Show

Stipt om 22.30 uur, volgens schema, begon de openingsfilm en werden de bovenstaande magische woorden uitgesproken. De heren betraden in uitbundig en felle –al dan niet glitter-, kleren het podium. De opening was eigenlijk direct goed, geen grote miskleunen. Dit hebben we wel eens anders mee gemaakt. Het festivalterrein was mudje vol en België verwarmde The Stones met een hartelijk welgemeend applaus en dito gegil. Het openingsblokje van 4 nummers ging in rap tempo aan ons voorbij. Jumpin’ Jack Flash zette de toon gevolgd door You got me Rocking, It’s only Rock ‘n Roll en Tumbling Dice. Jagger dartelde als immer vernuftigd en parmant over het podium, Keith was geconcentreerd en actief aanwezig. Ronnie is Ronnie en speelt heel erg sterk. In tegenstelling tot andere jaren waar hij – door overmatig drankgebruik? – nog wel eens de plank kon misslaan, is hij nu nadrukkelijk de trekker van het geheel. Hij vangt de missers op en verbindt het team. En Charlie zet met een serieus gezicht zijn slagen te maken. Een mooi shot leerde ons dat Charlie in een rood shirt, zwarte broek en met gele sokken achter de drums zat. Voilà, les tricolores de Belgique.

Bobby Womack

Als vijfde song kregen we de mooi ingetogen gespeelde ballad Wild Horses. Een prachtige uitvoering dat moet gezegd worden, voor mij zeker een van de toppers van de avond. Daarna kwam Doom and Gloom, het nieuwste speeltje van de heren. Zeker niet slecht, maar wat mij betreft nog steeds vlees nog vis, ik had liever een echte klassieker gehad. Die kregen we prompt voorgeschoteld. Alleen lag er wel een vervelende basis aan ten grondslag. Het werd It’s ALL over now, een nummer geschreven door Bobby Womack. Bobby was in de nacht voorafgaande aan het concert overleden. De oude rockers brachten op deze wijze een mooie passende ode en eerbetoon aan de vermaarde soulzanger. En uiteindelijk plezierden ze daarmee ook een groot deel van hun vaste fans. Want laten we eerlijk zijn, dit zijn toch de nummers die je veel meer zou willen horen. Dit zijn de nummers waar je nog eens diep voor in de beurs zou willen tasten. Toch niet voor de x-ste uitvoering van Honky Tonk Women met pakweg Lady Gaga of iets dergelijks. De uitvoering van It’s ALL over now was sterk en toch ook gezellig tegelijk. Als je je ogen sloot en een kleine indoorzaal in gedachten nam, dan zou je willen dat de heren ooit nog eens dat circuit aan gaan doen en daarbij teruggrijpen naar hun oude nummers. Heerlijk. Het voelde aan als thuis komen.
’T fijne aan dit concert was dat direct na deze flashback een uitstapje gemaakt werd naar eind jaren ’90. Het nummer Out of Control is dan weliswaar hedendaagser dan It’s all over now, het klonk echter ook erg lekker en strak.

Human Riff

Wat dan volgt is een blok wat je ieder concert in kan vullen. Honky Tonk Women is gewoon HTW en niet veel bijzonders meer. Een meezinger die naar ik dacht te bespeuren niet helemaal vlekkeloos verliep. Bij de bandintroducties vergeet Jagger in eerste instantie pianist (en dirigent van het geheel) Chuck Leavall. Hij vraagt in zoet Nederlands aan waar Ronnie waar zijn regenlaarzen zijn. Jagger krijgt de gebruikelijke rustpauze en Keith neemt het stokje over. Met zijn karakteristieke slaande bewegingen Head-Heart and Balls begroet hij het publiek. Zijn eerste nummer zet hij prachtig weg. Niet in de laatste plaats omdat Ronnie hem van voor tot achter en weer terug helemaal begeleidt en in de pas houdt. Met You got the Silver bracht Keith het publiek in verroering. Het is prachtig om te zien hoe deze man nog steeds door vele fans geadoreerd wordt. Iedere beweging wordt passioneel ontvangen. En als je dan even de gedachte zou krijgen van: ‘dit kan toch niet meer, laat deze man stoppen’ dan wordt je daar onmiddellijk uit getrokken door de strakke sound die Ronnie Wood neer zet en waarmee hij het nummer, én Keith, boven water houdt. Dat Keith kopje onder kan gaan bewijst hij keer op keer met zijn volgende nummer in het blokje van twee: Can’t be Seen. Zelf vind ik het wel een aanstekelijk nummer, maar je merkt dat de Human Riff er zelf moeite mee heeft. Of is dat juist zijn klasse, zijn charisma. Hij mist delen van de tekst, murmelt naast de microfoon en lacht het weg.
Keith is amper klaar of de mondaccordeon van Jagger galmt over het terrein. De tonen worden herhaald door een paar messcherpe licks van Mick Taylor. Zie daar, de ietwat corpulente gitarist mag on stage zijn kunsten vertonen. Onbegrijpelijk dat deze man slechts voor 1 nummer en wat akoestisch gepingel bij een ander nummer op het toneel mag verschijnen. Dat hij zich daar voor leent is ook weer bewonderenswaardig natuurlijk. De hele tour, nou ja … het zijn maar 14 concerten per continent (Azië/Australië/USA en Europa). De vraagprijs is omhoog gegaan, het aantal concerten is geslonken. Cashen is de big business nowadays. Neem een voorbeeld aan de Merchandise. Altijd een sterk punt van de Stones geweest. Uitmelken die tong. In iedere vorm komt hij wel terug. Nu weer, hoe toepasselijk, met Manneke Pis uit Brussel.

Brussels Affair

Als we het over Brussel hebben, denken de kenners natuurlijk ook aan Brussels Affair, volgens velen DE bootleg van de Rolling Stones, opgenomen in Forest National, oktober 1973 te Brussel. We waren nu zo dicht bij Brussel, Werchter ligt er namelijk slechts 29 km vandaan, speelden de heren op een paar nummers na bijna de hele bootleg Brussels Affair. Alleen klinkt het nu allemaal wat anders. Weliswaar is de bezetting op het podium vrijwel net zo minimaal als destijds, nu hebben we te maken met graphics en filmpjes die mede de lengte van de nummers bepalen. Ruimte voor improvisatie (zoals bijv. Bruce Springsteen en zijn E Street band dat wel doen) is er niet. Ook niet met gastspeler Mick Taylor. Het openingsduel mondharmonica – gitaar komt ieder concert terug. Vervolgens doet Mick Jagger een stapje naar voren (nee niet opzij, maar juist naar voren) en krijgt Mick Taylor op de achtergrond zijn platform. Hij trekt zoveel als hij kan uit zijn houten kast, en het klinkt lekker. Ronnie doet mee, Keith doet een beetje mee, Charlie kijkt genoegzaam toe en laat zijn stokken op het juiste moment neer dalen. De heren staan achter op het podium, verzameld rond good old Charlie. Jagger danst en zwiert over het podium en probeert de aandacht van het publiek op hem te richten. Respect voor wat die man doet op zijn leeftijd. Prachtig. Het nummer wisselt in tempo’s en duurt ruim 13 minuten. Naar mijn gevoel hadden een aantal nummers best ingedikt mogen worden. Enorme outtro’s zijn er, zoals bij Tumbling Dice, bij Midnight Rambler en ook Miss You, het volgende nummer wordt erg lang gerekt. Tijdens Miss You neemt Darryl Jones de bassolo voor zijn rekening. Keurig. Mick Jagger trekt zich niets aan van de miezerregen die neer daalt en laat zich veelvuldig zien op de catwalk. Hij probeert het publiek mee te krijgen richting de grande finale. Maar het Belgische publiek is tam, bescheiden, rustig. Hierdoor krijgt het concert net niet dat kolkende randje dat een concert wel behoort te hebben. Zelfs Lisa Fischer kan het veld niet helemaal in extase krijgen. Deels lukt dat wel, maar dat heeft bij veel mannelijk publiek meer met haar rondingen te maken. Nou, nee eerlijk is eerlijk. Er is maar 1 zangeres die Gimme Shelter kan vertolken en dat is een sexy Lisa als ze op haar best is. Matthijs van Nieuwkerk heeft nog geprobeerd een zangeres uit The Voice (o.i.d.) op Pinkpop te krijgen. Aardige, maar tegelijk idiote, actie. Niemand komt aan Gimme Shelter, die is voorbestemd voor onze Lisa. Ze doet het goed in Werchter, maar helaas komt ze niet tot het gouden moment. Althans bij mij niet. Smaken verschillen.

Goodbye

We gaan naar het slot en de heren toveren Start me Up er uit. Ook weer enorm lang opgerekt. Dit nummer hoort toch in het begin hoor. Jagger blijft maar over de catwalk paraderen, wat gezien zijn leeftijd dus eigenlijk wel heel knap is. De hemel rond Werchter en omgeving kleurt ineens rood. Sympathie for the Devil. Whooo-hooo. Mooie strakke uitvoering met –nog immer- een mooie combi van pyro en lichteffecten. Good old meedeiner Brown Sugar doet eindelijk wat mensen meer bewegen, dansen zelfs. Het nummer leent zich er uitstekend voor. De heren vertrekken van het podium maar slechts voor heel kort. Inmiddels staat DeKoor uit Utrecht opgesteld. Dit koor bestaande uit jonge mannen en dames begint You can’t Always Get What You Want. De refreinen zetten zij ook in, maar daar worden ze compleet overstemd. Het blijft een prachtig nummer. De echte finale wordt ingezet met, hoe kan het ook anders, Satisfaction. Het korte krachtige venijnige nummer wordt nu uitgesmeerd over ruim 8 minuten. Willen de Stones geen afscheid nemen, of is dit hun tactiek om het publiek super enthousiast te laten vertrekken, in de wetenschap dat ze dan eerder geneigd zijn de volgende keer weer een entreeticket te kopen. De of Een volgende keer: Till the Next Goodbye. Ik ga er van uit dat de heren nog een keer een rondje gaan doen. Waar en wanneer bepaalt tevens of dat een verstandige keuze zal zijn. In ieder geval hebben ze de 70.000 aanwezige een bijzondere en prachtige avond gegeven. De show was weer perfect en die kleine missers, ach die nemen we op de koop toe. Het is immers Rock ’n Roll. Toch ?

Tot slot wil ik het gezelschap op deze dag > Lizzy-Henck-Rob-Tess-Martijn-Daniëlle-Sander-Herman en Willem < die samen met mij het concert beleefde danken voor de gezellige toffe dag

Paul M