Zoetermeer Blues: Focus On…..Fat Harry & the Fuzzy Licks, R.J. Mischo & Dave Chavez Band

Zoetermeer Blues Festival vond plaats op 30, 31 mei en 1 juni 2014. Verslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois

Begin juni is steevast de tijd dat het Stadshart van Zoetermeer verandert in ‘Blues Square’, viel de programmering in het verleden vaak samen met Blues Open in Geldrop na goed overleg tussen de organisatoren hoeven de bezoekende blues brothers en sisters geen keuze meer te maken tussen de festivals omdat de beide feestjes nu 1 week na elkaar plaatsvinden.  Omdat de podia nogal uit elkaar liggen hebben de reporter en de fotograaf hun oog laten vallen op de Nederlandse Fat Harry & the Fuzzy Licks, de uit de US afkomstige R.J. Mischo en zijn Europese band en de wederom Nederlandse Dave Chavez Band die hier op Zoetermeer Blues aan zal treden met de Belgische vervanger van de geblesseerde Robin van Roon, Antwerpenaar Paul de Laat.

De 2 eerste bands kunnen we zien optreden aan de Dorpsstraat in Oud Zoetermeer, podium Café Hovestein, dat we na een kleine zoektocht vinden, het podium staat een beetje weggestopt vinden wij van ‘The Blues Alone?’ maar de zoektocht leverde tenminste een leuke mede wandelaar op; Michael Arlt, zanger en blues-harpist van B.B. & the Blues Shacks wil n.l. ook graag R.J. Mischo en zijn band zien optreden. We lopen gezamenlijk naar het podium, ondertussen herinneringen ophalend aan een optreden van zijn band in Barcelona.

Het is wat frisjes maar juist op het moment dat Fat Harry, Harold van Dorth, en zijn Fuzzy Licks hun eerste tonen het plein insturen breekt de zon door! Dàt is een goed omen voor een mooi optreden lijkt me. Volgens eigen zeggen brengt de band eigentijdse blues die ongetwijfeld is geïnspireerd is door de vele optredens die de band samen met de diverse Amerikaanse muzikanten die op tour door Europa reisden verzorgden zoals bijvoorbeeld in het recente verleden Preston Shannon, Joe Louis Walker en Lucky Peterson. Dat er kwaliteitsmuziek geschreven wordt blijkt uit het feit dat Joe Louis Walker ‘Why Don’t You Go Back To Your Mother’ opnam in een akoestische versie. Hulde aan Harold van Dorth lijkt me op zijn plaats. Ook hun samenwerking met Preston Shannon wierp vruchten af tijdens de opnames van hun laatste album ‘Hard Lovin’ Man’ die graag mee wilde werken aan de totstandkoming van dit schijfje. Inspirator Albert King wordt al meteen bij het tweede nummer geëerd met ‘Woke Up’, gelardeerd met het saxgeluid van de man met de meest markante kop van dit festival, Jan de Ligt. Niet alleen zijn kop is markant maar ook zijn sax-geluid is markant, heerlijk! Keyboard speler René Schutte is lekker bezig op zijn geliefde toetsen en geniet zichtbaar van de tonen die Fat Harry van Dorth afwisselend uit de Gibson en Danelectro tovert. Dezelfde René Schutte is ook verantwoordelijk voor het nummer ‘Jealous Man’ een nummer met een lekkere ‘swing to it’ door de elektrische piano en natuurlijk de mooie riffs van Harold op de gitaar. Maar tijdens de andere nummers zoals B.B. King’s ‘How Blue Can You Get’ of het eigen werk van vorig album ‘Getting Out of Your Life’ mogen we natuurlijk niet het werk van Jacco van den Heuvel a.k.a. Jack Hill op drums en Hassan Abudaldah op de bass onvermeld laten. De 5 koppige band met in hun gelederen ‘three smart dressed men’, de mooiste shirts van het hele festival droegen Harold, Jacco en natúúrlijk Jan, zetten een goede set neer waar stiekem de volgende act R.J. Mischo om een hoekje in het zonnetje van zat te genieten.

Hierna is het tijd voor wat mij betreft de knaller van deze editie van Zoetermeer Blues, waarbij ik tevens de kanttekening wil maken dat ik niet begrijp waarom de man in kwestie niet in het Stadshart geprogrammeerd staat maar enfin wíj zijn in ieder geval klaar voor om na vele jaren sinds zijn optreden in café Wilhelmina – Eindhoven R.J. Mischo (US) weer te zien schitteren op de blues-harp. Vandaag is hij samen met zijn Europese band die bestaat uit ex B.B. & the Blues Shacks drummer Bernard Egger (DE), gitarist Jan Mohr (DE) en bassist Jaska Prepula (Fin). Leeftijdgenoot R.J. Mischo komt van origine uit Wisconsin maar resideert in Arkasas (Fayetteville) en musiceert al sinds de tienerjaren. Tijdens zijn optreden in Zoetermeer vertelt hij het publiek dat zijn leven plotsklaps veranderde toen hij Muddy Waters zag optreden, dit is wat hij ook wilde, optreden voor publiek. R.J. Mischo speelde met groten als Mojo Buford en Milwaukee Slim waarna zijn carrière als zelfstandig naamgever van een band tot stand kwam. Tijdens zijn loopbaan sleepte R.J. Mischo al vele nominaties voor beste blues-harp speler in de wacht en zijn spel leverde zelfs in 1996 de Minnesota Music Academy award op. R.J. Mischo blaast zeer melodieus, wat hem heel makkelijk af lijkt te gaan maar legt ondertussen wél passie in zijn spel. Dat het spelen van het eerste nummer ‘Walk with Me’ al vorstelijk de handen op elkaar krijgt zegt genoeg over de kwaliteit van is R.J. Mischo en is voor muzikant Jan Markus van o.a. Dynaflow en de Fossen Struijk Band die ook op Zoetermeer Blues geprogrammeerd staan samen met de Amerikaanse Taildragger genoeg om vast te stellen dat hier op het podium “een dijk van een band” staat. Vooral de Duitser Jan Mohr is daar debet aan. De man, die zo weg gestapt lijkt uit de zeventiger jaren, is een virtuoos op de custom made gitaar. Maar ook de ritme sectie met  bassist Jaska en drummer Bernard dragen flink hun steentje bij. R.J. Mischo is goed bij stem zo op de, voor artiesten, vroege dag (het is nog vóór vijf uur!) en zichtbaar geniet hij van de kleinschaligheid van het plein bij Café Hovestein. R.J. Mischo die alweer zo’n zeven albums op zijn naam schreef brengt hier op Zoetermeer Blues een greep uit zijn oeuvre. De term ‘making love through the bluesharp’ is naar mijn bescheiden mening de meest geschikte uitdrukking om dit optreden te doen omschrijven; wij van ‘The Blues Alone?’ hebben genoten en hopen dat er nog vele optredens in Nederland en België zullen volgen.

Als de reporter en de fotograaf van ‘The Blues Alone?’ arriveren in het Stadshart van Zoetermeer zien we nog nét het staartje van het optreden B.B. & the Blues Shacks. De band in 1998 opgericht door de gitaarspelende broer van de, eerder op de Dorpsstraat ontmoette Michael, Andreas Arlt zetten gelijk zoals overal, we zagen hen ooit voor het eerst in Barcelona en Blues Open Geldrop waarna diverse andere podia volgden, de heupen in ‘swing-mode’. Deze sympathieke verzameling van muzikanten, de Arlt broeders, bassist Henning Hauerken toetsenist Dennis Koeckstadt en drummer Jochen Reich timmert alweer jaren aan de weg van het festival circuit in Europa. Mede omdat deze mannen een breed spectrum ten gehore brengen, van swing tot blues naar rock ‘n roll zien we hen op line-ups van Rhythm Riots tot Blues Festivals en ondertussen past Michael daar zijn outfit op aan. Het aanwezige publiek ,steevast door Michael als “Ladies & Gangsters” genoemd, roepen op initiatief van MC Bert Lek nog om een toegift een verzoek waaraan de band maar al te graag gehoor aan geeft. Weer een zeer goede set van een sympathieke band die gezien het aantal wachtenden die een cd willen aanschaffen bij de bassist van B.B. & the Blues Shacks, Henning Hauerken weer nieuwe fans heeft verworven.

Dan is voor uw reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ het laatste optreden aangebroken; Dave Chavez en zijn band zullen het inmiddels volle plein gaan verrassen met hun volwassen Chicago en West Coast sound. Dat er vandaag weer een andere formatie op het podium in het Stadshart van Zoetermeer staat is te wijten dat vaste blues-harp speler Robin van Roon nog steeds herstellende is van het ongeluk dat hij had met de fiets waarbij hij 3 ribben brak. Voorlopig zal hij adem-oefeningen op de bank in de vertrouwde omgeving van zijn woonkamer moeten doen, wij van ‘The Blues Alone?’ wensen hem een voorspoedig herstel. Goed vandaag dus geen Robin van Roon maar wél de Belgische Paul de Laat, bekend van ‘The Laat Brothers’ die hij o.a. vormt met de gitarist uit de familie de Laat, Johan de Laat die vandaag in Zoetermeer e.e.a. op de gevoelige plaat vastlegt. Ook vaste bassist Erik Lipman is niet van de partij, hij wordt vervangen door ex Big Pete & the Backbones, ex M.O.C.T. , ex King Mo maar speelt ook in het huidige Bruce James Soultet bassist Jules ‘Lord Julius’ van Brakel (ooit zo aangekondigd in de Boerderij door Ian Siegal waar hij Andy Graham verving) die gezien zijn loopbaan zijn sporen heeft verdiend in de blues en jazz scene. De drummer Darryl Ciggaar is dan gelukkig wél weer deel van de vaste kern, want laten we zeggen dat de wisselende bezetting een beetje verwarrend kan werken voor het publiek. Tóch zegt het met meerdere muzikanten optreden óók wat over de kwaliteit van een muzikant, zowel frontman Dave Chavez als de free-lance muzikanten moeten over een improvisatie vermogen bezitten die het zónder repeteren mogelijk maakt een gedegen set neer te zetten.

Natúúrlijk horen we hier op het Stadhuisplein in het Stadshart van Zoetermeer vele nummers van het album ‘Sharp Like A Knife’ maar tóch zijn de sets nooit dezelfde. ‘Baby Paul’ de Laat blijkt niet voor een gat te vangen als hij door Dave Chavez en Jules van Brakel flink aangespoord en uitgedaagd wordt, hij kwijt zich goed van zijn taak als blues-harpist. Jammer dat de Dave Chavez Band hier op Zoetermeer Blues niet door ‘Wolf in Loveland’ toetsenist Rowan de Vos gecompleteerd wordt zoals de eerste avond van het recente ‘Blues On The River’  uit de vele berichten hebben wij mogen vernemen dat dit een mooie wisselwerking opleverde tussen gitarist Dave en toetsenist Rowan. Ik, liefhebber van o.m. de Hammond B3,  zal mijn geduld moeten behouden totdat deze combinatie weer een keer op het podium staat. Dave Chavez die de op de arm getatoeëerde term ‘Nothing But The Blues’ volledig gestalte geeft als hij een podium betreedt, blijkt ook nog een buiten de blues een andere ‘softspot ‘te hebben als het om honden gaat. Als hem uit het publiek door een zekere Angélica een puppy genaamd Cash aangereikt wordt, zie ik zijn gezicht veranderen, een zachte liefelijke Dave neemt van de artiest meester – pràchtig deze emotie. Als klap op de vuurpijl neemt Darryl Ciggaar in de toegift de vocals over van Dave en zingt heel overtuigend en goed ‘One Bad Stud’ (the Blasters), waarbij Dave en Jules het chorus zingen. Die stem van Darryl wàt lijkt die stem toch ongelofelijk veel op die van vader D.J. Ciggaar (Charley Cruz & the Lost Souls) – ik zou zeggen Boyd Small ‘eat your heart out’ want hier is je opvolger! Wederom een entertainende set van een steeds vaker op de Nederlandse, Belgische en zélfs internationale podia te signaleren Dave Chavez Band.

We feliciteren mede-organisator en programmeur Rob de Koning van King Bee Music met de succesvolle 2014 editie van Zoetermeer Blues