Rolling Stones @ Pinkpop – It’s Only Rock ‘n Holland!

Fotoverslag van het The Rolling Stones [14 On Fire Tour] optreden tijdens Pinkpop – Megaland in Landgraaf op za. 7 juni 2014 door: Giel van der Hoeven met foto’s © door: Giel & Arjan Vermeer.

Natuurlijk stond hun lijflied ‘It’s Only Rock ‘N’ Roll (But I Like It)’ ook nu weer op de setlist. Het was destijds voor mij de eerste Rolling Stones single (van de gelijknamige elpee uit 1974) die in een toen nog vrijwel lege platenkast kwam te staan. IORR was het laatste album met Mick Taylor en de eerste waarmee zijn opvolger Ronnie Wood (letterlijke en figuurlijk) in beeld kwam. En beide gitaristen stonden afgelopen zaterdag – de meer dan een halve eeuw legendarische – Mick Jagger, Keith Richards en Charlie Watts gewoon weer/nog bij. Het langverwachte Pinkpop optreden werd eindelijk een vaststaand historisch feit. Want in navolging van die andere mega band (Bruce Springsteen & the E Street Band) heeft ook “the greatest rock and roll band in the world” de weg naar de festivals gevonden. In plaats van voornamelijk twintigers trotseerde nu vier verschillende generaties de festivalontberingen op het Limburgse evenemententerrein Megaland in Landgraaf.

Een paar uur voor aanvang van wat het 37e Rolling Stones concert sinds 1965 in Nederland zou gaan worden, hielden we in het Pinkpop mainstage voorvak een kort praatje met Dirk. Mijn dochter wilde wel eens van hem weten het hoeveelste Stones concert dit voor hem zou gaan worden. “De 133ste” zei Dirk, zonder hierover na te hoeven denken. “En van jou?” pareerde hij de vraag. “Uhh… de vierde”, zei ze wat aarzelend, met het getal honderddrieëndertig(!) nog natrillend op haar trommelvliezen. “Maar…” , voegde hij er geruststellend aan toe: “…niet hoe váák je gaat, maar hoe je het per keer belééft is belangrijk!” En daar werd eigenlijk gelijk álles mee gezegd door deze kenner en grootverbruiker! Want ieder Rolling Stones concert is steeds weer een aparte beleving. Live Stones-prikkels veroorzaken bij legio liefhebbers voortdurend een sensationele gewaarwording. Dat was 50 jaar geleden al zo en dat is nu nog steeds zo. Het bezoeken van een Stones concert is eigenlijk net zoiets als op visite gaan bij je oma: ze is behoorlijk op leeftijd en afgeleefd, maar het respect voor haar wordt met de jaren groter.

De verering van hun helden door veel Stones-fans kent geen grenzen, dat klopt. Nee, Mick Jagger is geen Jezus Christus, evenmin als dat Rolling Stones een religie is. Ja, hun muziek en imago verbindt wel mensen en biedt ook houvast, plezier en troost. Maar in tegenstelling tot veel religies is er geen intolerantie ten opzichte van andersdenkenden. The Rolling Stones is gewoon een verdomd goeie band die het al héél lang volhoudt. Met fans die er in dat opzicht een manier van leven op nahouden. Het meebeleven is het geloven! Vandaar dat op de Pinkpop zaterdag meer dan de helft van de 69.000 bezoekers speciaal voor The Stones kwamen. Want wie dacht dat de 50 & Counting concert tour in 2012/2013 een afscheidstournee was had het dus mis. In 2014 wordt het vuurtje nog maar eens extra opgestookt met deze 14 On Fire Tour. En als ze dan na zeven jaar weer eens bereid zijn om ook ons land voor een optreden aan te doen, zullen we ze waardig ontvangen ook! Wij deden dat met vele bekende Stones-vrienden en kids. In het voorvak welteverstaan, want het meemaken is leuk maar het van dichtbij meebeleven is nóg veel leuker!

Geduld is dan wel geboden. Maar gelukkig stonden er meer aardige bands op de mainstage geprogrammeerd. Acts die vanwege de bijzondere headliner eigenlijk in één klap stuk voor stuk tot supportacts werden gedegradeerd. Ed Kowalczyk & het Noordpool Orkest brachten het doorbraakalbum ‘Throwing Copper’ uit 1994 integraal ten gehore. Een leuk idee (maar niet nieuw) met in dit geval als manco dat de sterke nummers annex hitjes in het voorste gedeelte zaten. ‘Selling The Drama’, ‘I Alone’, ‘Lightning Crashes’en ‘All Over You’ waren voor de meute herkenbaar en werden ook door veel Stones-fans spontaan meegezongen. Maar daarna verslapte de aandacht en daalde het enthousiasme. Terwijl de temperatuur wel met het uur hoger opliep. Zanger en oprichter Dave King van de Amerikaanse folk-punkband met Ierse wortels Flogging Molly, kwam op met een kater en een koele fles Guinness bier. Die kater mocht hij houden maar naar die koele fles bier keken we allemaal met jaloezie. De Molly-fans vermaakte zich goed met terugkerend wild gespring in circle pits, maar wij vonden het muzikaal vooral veel van hetzelfde.

John Mayer is een prima muzikant maar mist bezieling voor een groot festival optreden. Het is bluesmuziek voor meisjes die hem ‘een poepie’ vinden. Erg spraakzaam en beweeglijk was hij ook niet waardoor elke vorm van interactie ontbrak. Het klonk verder best lekker hoor om op te loungen bijvoorbeeld, ware het niet dat het koele drankje ontbrak. Ondanks dat de temperatuur in het stampvolle voorvak inmiddels de 30+ graden had bereikt, werd er vreemd genoeg geen water meer uitgedeeld (de waterbron was leeg volgens de organisatie?!). Aangezien de jaren ’60 hippiecultuur ons Stones-fans heeft geleerd dat delen net zo belangrijk is als spelen, werden de laatste bekertjes water door gepasst naar de Mayer tienermeisjes die nog waren blijven hangen. En dan, iets over negen uur, horen we het intromuziekje en betreden de Rolling Stones eindelijk het podium. Een siddering van opwinding. Evenals in Noorwegen en Portugal was ‘Jumpin’ Jack Flash’ de concertopener. Je voelt en ziet de reacties op de sensatie die wordt waargenomen van de mensen om je heen. Wat massaal wordt geuit in het meezingen… nee mee blèren van tekstflarden van de eerste vier nummers onafgebroken tot aan ‘Tumbling Dice’: “There’s fever in the funk house now!”

Het eerste rustpuntje ‘Angie’, wordt zelfs helemaal van het begin tot het einde vocaal ondersteund door de fans. ‘Doom And Gloom’ en de song vote winner ‘Rocks Off’ (van het Exile On Main St. album) blijken bij de neutrale toeschouwers de minder bekende nummers qua meezinggehalte. En ‘Out Of Control’, een song die niet al te vaak live wordt gespeeld, was weer extra leuk voor de Stones-diehards. Keith’s treat: ‘You Got The Silver’ en ‘Can’t Be Seen’ is ook niet het allerbeste leadvocals blokje dat we ooit van hem gehoord hebben, maar hé… het is wél Keith! Wat voor ons een reden was voor nóg meer opwinding en ondersteunende yells. Maar voor sommige andere juist een reden voor een sanitaire onderbreking of om drank te gaan halen (iets wat in een voorvak überhaupt onmogelijk is). Het kan en mag allemaal. Natuurlijk was het technisch geen perfect optreden. Want de heren van de Rolling Stones zijn allesbehalve volmaakte wezens. Keith en Ron lieten in hun gitaarspel af en toe een steekje vallen en ook Mick Taylor was in zijn performance met ‘Midnight Rambler’ niet foutloos. Toch was ook nu weer deze strak gespeelde blues opera met de drie gitaristen en met Mick Jagger op de bluesharp wederom één van de setlist hoogtepunten.

Jagger oogde opvallend monter en kwam regelmatig de catwalk opgerend die speciaal aan de Rolling Stones was voorbehouden (en ‘s nachts weer van het Pinkpop terrein zou worden verwijderd). Bij ‘Miss You’ kwamen ook Keith en Ron hem vergezellen en speelde ze gehurkt en breed lachend richting het pit-publiek hun gitaarpartijen. Ook het bloedstollende zangduet met Lisa Fisher in ‘Gimme Shelter’ werd langdurig op de podiumuitloop gezongen. Prachtig om te zien hoe deze mannen (en dame) ondanks de massa toch hun best doen om contact te maken met hun publiek van de voorste rij tot achter op het veld. Keith gebruikt daarbij zijn ‘head, heart & balls’ uitstraling en kwajongen Ronnie zijn grappen en grimassen. De expressieve Mick had zich donders goed verdiept in de Nederlandse taal en extra werk gemaakt van zijn gebruikelijke verkleedpartijen. Want Holland was voor één avond serious business voor de Stones, en terecht! Maar het meest strak in zijn pak zat Charlie Watts (73). Muzikaal dan, want zoals altijd droeg hij een eenvoudig T-shirt dat voor deze gelegenheid dan wel oranje van kleur was. Hij weet in zijn karakteristieke stijl de snare, kick, toms en bekkens zo strak te bespelen dat hij steeds weer uitblinkt in soberheid.

Het slotgedeelte van de show met warhorses en de encore was evenmin verrassend maar bleef wel opwindend. In één van de bekendste nummers ‘Sympathy For The Devil’ transformeert Jagger in Lucifer, de duivel, die anno 2014 nog steeds getuige is van al het geweld (vaak in naam van religie!) dat de mensheid zichzelf aandoet. De “Whoo Whoo” vocalen galmde onheilspellend door het groene hart van Parkstad Limburg. In de eerste toegift ‘You Can’t Always Get What You Want’ wordt sinds 2012 ook live gebruik gemaakt van een heus koor. Voor dit optreden in Nederland en binnenkort ook in België is deze eervolle taak toebedeeld aan het Utrechtse Close-Harmony dameskoor Dekoor. Al decennia lang is de afsluiter ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’, nog één keer hard meebrullen met zijn allen dus! Ondertussen knoopt Jagger zijn overhemd los waaronder hij het actuele Oranje Nederlands elftal voetbalshirt draagt. It’s Only Rock ‘n Holland! …but we liked it, liked it, yes, we did!

Bij het verlaten van het Megaland festivalterrein schoot oma weer even in gedachten. Je weet dat dit wel eens je laatste bezoekje aan haar geweest zou kunnen zijn. Maar in het schijnsel van de schemerlamp, leek ze veel charmanter en nóg meer opgeleefd dan voorheen. She’s so respectable.

SET LIST
Jumpin’ Jack Flash
You Got Me Rocking
It’s Only Rock ‘N’ Roll (But I Like It)
Tumbling Dice
Angie
Doom And Gloom
Rocks Off (Song Vote Winner)
Out Of Control
Honky Tonk Women
You Got The Silver (with Keith on lead vocals)
Can’t Be See (with Keith on lead vocals)
Midnight Rambler (with Mick Taylor on guitar)
Miss You
Gimme Shelter
Start Me Up
Sympathy For The Devil
Brown Sugar
ENCORE
You Can’t Always Get What You Want (w/ the Dekoor Close-Harmony Choir)
(I Can’t Get No) Satisfaction (with Mick Taylor)

The Rolling Stones – Pinkpop 2014 Full concert :