Een sfeerimpressie van Blues in Grolloo op 31 mei 2014. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld en Boudewijn Koch.
De zon schijnt, het Drentse land ligt er vredig bij. Veel mensen hebben een lang weekend vrij. Alles wijst erop dat het een rustige zaterdag zal worden. Maar schijn bedriegt. In de buurt van Grolloo staan ongekend veel auto’s langs de kant van de weg. Een weiland is ingericht als parkeerplaats en er klinkt muziek. Drommen mensen bewegen zich naar het hart van het dorp. Insiders weten het: het is Blues in Grolloo vandaag. Welkom in hèt bluesdorp van Nederland, welkom in Grolloo! Het is 
de tweede editie van het festival dat georganiseerd wordt door de Stichting Erfgoed Muskee. Ruim 20 acts verdeeld over 7 podia weten vandaag Grolloo te vinden. Deze zijn zorgvuldig uitgekozen door de programmeurs van de Amer, Harry de Jong en Jan de Haan. Verder zijn er workshops bluesharp blazen en staan de deuren van het C+B Museum wagenwijd open.
Het festival wordt geopend door het Drents Jeugdorkest. Voor deze gelegenheid is een stuk gecomponeerd op basis van drie songs van Harry Muskee (1941-2011). Het festival komt vervolgens in rap tempo op gang. Dirty Boulevard, speelt naast het museum een complete Brood set in het kader van de tentoonstelling gewijd aan diezelfde Herman. Martijje, met gitarist en saxofonist, trapt af in Café Gerrie met heerlijke relaxte jazzy blues. Even verderop speelt de Hoochie. Je kunt helaas niet alles zien op een dergelijk festival. Wij blijven steken bij Les Chats Cadiens, de band rond accordeonist Henk de Kat. De vrolijke Zydecoblues past bij de warme lentezon. Eigenlijk treedt Les Chats Cadiens niet meer op. Gelukkig wisten de programmeurs van de Amer de mannen over te halen om nog een keer aan te treden.
Op hetzelfde podium naast het borstbeeld van Harry Muskee trekt even later Ralph de Jongh de klompen aan om een setje blues van de bovenste plank te spelen. Knap dat je in je eentje het publiek zo kunt pakken. De min of meer door Harry Muskee ontdekte de Jongh wordt aangekondigd door Johan Derksen, de sportjournalist die de blues preekt in Nederland en die we vandaag voortdurend over het festivalterrein zien bewegen. Billy & Bloomfish, twee dames uit België, hebben niet te klagen over de belangstelling voor hun homemade roots- en bluesmuziek. Intussen speelt tussen het bouwmateriaal in een grote schuur Mississippi Kings deltablues van Drentse bodem.
In de kerk van Grolloo hebben de Gospel Kia Singers hun intrek genomen. De belangstelling is groot, de kerk puilt uit. Een rustpunt in het programma. Even lekker zitten en genieten van prachtig gezongen gospels door de keurig geklede heren uit Angola.
Naarmate de dag vordert kunnen we het allemaal niet meer bijbenen. Helaas zien we niets van Little Steven, Bluezofeel en van wat zich afspeelt in het C+B museum bij Big Bo, Miklos Fürst en Bert Pfeiffer. We blijven plakken bij Eric Bibb en komen er niet weg. Een mooie kerel met een warme, heldere bluesstem speelt rootsmuziek, geënt op countryblues, soul en gospel. Hij wordt vergezeld door de Zweedse gitarist Staffan Astner. Er komt een wonderschone uitvoering van Wayfaring Stranger voorbij. Aan het eind stapt ook nog even Big Daddy Wilson het podium op bij Bibb. Ach ja, zo’n festival is één groot feest der herkenning, ook voor muzikanten. De zon gaat onder, het wordt fris in Grolloo. De bezoekers schurken tegen elkaar aan en slaan een jasje om de schouders.
De beeldschone Karsu neemt plaats achter de vleugel en speelt een afwisselende set blues en rhythm & blues vermengd met Turkse volksmuziek. Om het fotogenieke echtpaar Hat Fitz & Cara Robinson kun je ook niet heen. De dame heeft een strot om jaloers op te worden en ze krijgt het voor elkaar om te zingen en tegelijkertijd te drummen op een uitgekleed drumstel. Hat Fitz begeleidt haar op gitaar. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen. Little Steve & the Big Beat en B.J. Hegen moeten we missen evenals Erja Lyytinen omdat uw reporter zelf een uur op het podium staat met Flamin’ Mamie. We pikken nog net een staartje mee van Big Daddy Wilson, die wordt geflankeerd door twee jonge muzikanten. Wilson heeft een lekkere warme soulvolle stem, passend bij het tijdstip van de avond.
De dag wordt afgesloten door de John F. Klaverband. Degene die de band zou aankondigen is naar huis of zoek, dus begint Klaver maar alvast. De aankondiger komt niet meer terecht. Klaver knapt het in zijn eentje wel op. De band speelt lekkere stevige blues met een niet te versmaden Hammondorgel en Lesliebox op het podium. Zo hebben wij het graag. Een dame op bas is ook weer eens iets anders. De muzikanten hebben duidelijk plezier op het podium en dat werkt altijd. Voor wie niet naar de Afterblues wil is het afgelopen. Through the window of my eyes klinkt uit de speakers en doet ons uitgeleide naar de parkeerplaats. De organisatoren van Blues in Grolloo kunnen terugkijken op een zeer geslaagd festival. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat meer dan 1500 bezoekers het festival hebben bezocht. Dat zijn er meer dan vorig jaar. Iedere bluesliefhebber vond vandaag wel iets van zijn of haar gading. Complimenten voor de programmering en voor de vlekkeloze organisatie. Het was een mooi feest.
