Maison du Malheur en WB & The Mercenaries speelden bij CC Luchtbal op 26 april 2014. Review door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois (Klik hier voor het volledige fotoalbum)
Van oudsher hebben de fotograaf en reporter van uw on-line muziekmagazine ‘The Blues Alone?‘ de gewoonte om tijdens Koninginnedag Nederland te ontvluchten. In het verleden is Antwerpen een goed toevluchtsoord gebleken, zo ook deze eerste Koningsdag! Na eerst de inwendige mens te hebben verwend is nu de geestelijke mens aan de beurt als wij besluiten een optreden bij te wonen in C.C. Luchtbal in Antwerpen-Merksem waar Walter Broes en zijn nieuwe huurlingen hun opwachting zullen maken.
Maison du Malheur is de support-act van de avond. Zij brengen een mix van pre-war blues, rag-time en rock ’n roll. Gehuld in twintiger jaren outfits ziet het geheel er zeer verzorgd uit. De band huist van voldoende blazers, Wouter Hakhoff op trompet, Hans Sulmann op de saxofoon maar waarin de hoofdrol is weggelegd voor de tuba die door de markante Arno Bakker bespeeld wordt. Maison du Malheur huist zeven mannen die gezamenlijk een goede act neerzetten met een big-band-achtige sound. De front-man/zanger van M d M, J.P. Mesker, hanteert zowel de gitaar als de banjo. Helaas moet ik bekennen dat zijn stemgeluid niet àltijd boven de band uit komt en ook vind ik zijn teksten bij tijd en wijlen slecht te verstaan. De muzikanten zijn stuk voor stuk goede solisten, met name Thijs Elzinga de gitarist van M d M heeft op mij een bijzondere indruk gemaakt. Hij mag wat mij betreft meer van zijn kunsten met de fingerpicks op de Telecaster laten zien! Leuk weetje is dat drummer Martin de Ruiter ook bij Mischa den Haring’s T-99 in de band drumde! De vorm van M d M’s optreden wat ik in 2013 bijwoonde op Westerpop – Delft hebben zij naar mijn mening hier in C.C. Luchtbal echter niet geëvenaard. Op deze plek én in het voorprogramma van WB & the Mercenaries had ik ze toevertrouwd juist voor méér vuurwerk te zorgen. Is Maison du Malheur dan toch meer een feestband voor festivals? Wél heel apart is de hantering van de Theremin (ook te horen op hun album Wicked Transmission). Na de set vraag ik J.P. Mesker hoe het ding eigenlijk werkt; het is een Russische natuurkundige uitvinding die geluidsgolven aantrekt en door de handen rondom de ‘antenne’ te bewegen worden de golven langer of korter gemaakt wat dan weer een verschil in geluid weergeeft. Ik vind het een geweldig ding maar hierover blijken de meningen over verdeeld.
Heel blij ben ik om Walter Broes, de frontman van de hoofdact van vanavond na een aantal maanden van ziekte weer het podium te zien 
betreden. Het moet nog wat onwennig aanvoelen maar laten we hopen dat het publiek in C.C. Luchtbal hem weer die oude vertrouwde drive van ‘performen’ in hem kan doen aanwakkeren. De ‘Seatsniffer’ van weleer Walter Broes iswederom in het gezelschap van een van zijn vele ‘babies’ een prachtige vintage Guild, die door de kundige handen van Walter Broes een prachtig, mooi vol geluid de zaal in slingert. Maar het móet gezegd; wélke gitaar Walter Broesook bespeelt zijn strelen van de snaren is àltijd van een indrukwekkende kwaliteit. Drummer Lieven Declerc is een van Walter‘s huurlingen, die samen met Bart Vanstaen op de up-right bass samen de ritme-sectie vormen van WB & the Mercenaries. Bart Vanstaen is ook wel bekend van the Baboons, één van die andere kwaliteitsbands die België herbergt. Het publiek wordt getrakteerd op een mix van blues, traditionals en rock ‘n roll en als ‘Mary-Ann’ van Ray Charles voorbij komt vertonen er toch wel héél veel mensen een blij gezicht. Het eigen nummer waarvan ik denk dat de titel ‘Man Child’ luidt had al in de Trix, WB & the Mercenaries speelde november j.l. in het voorprogramma van de Ian Siegal Electric Band, een enorme indruk op mij achtergelaten en dit Waitsiaans aandoende nummer is inmiddels mijn persoonlijke favoriet. Walter Broes bespeelt vanavond niet alleen de vintage Guild maar ook een lichtgewicht Coppertone Baritone Telecaster (http://youtu.be/HevomlOCdQ4) die hij zelf bouwde en van de kleur voorzag en die ook weer de oren van de aanwezigen met zo’n prachtig vol geluid verwent. De tegenwoordige maatschappij wordt nog even kritisch bezongen in alweer een ander geweldig nummer waarin lyrics als “Bankers Are Calling The Shots – They Take You For Ev’rything You Got” voorbij komen; een waar woord Walter!
betreden. Het moet nog wat onwennig aanvoelen maar laten we hopen dat het publiek in C.C. Luchtbal hem weer die oude vertrouwde drive van ‘performen’ in hem kan doen aanwakkeren. De ‘Seatsniffer’ van weleer Walter Broes iswederom in het gezelschap van een van zijn vele ‘babies’ een prachtige vintage Guild, die door de kundige handen van Walter Broes een prachtig, mooi vol geluid de zaal in slingert. Maar het móet gezegd; wélke gitaar Walter Broesook bespeelt zijn strelen van de snaren is àltijd van een indrukwekkende kwaliteit. Drummer Lieven Declerc is een van Walter‘s huurlingen, die samen met Bart Vanstaen op de up-right bass samen de ritme-sectie vormen van WB & the Mercenaries. Bart Vanstaen is ook wel bekend van the Baboons, één van die andere kwaliteitsbands die België herbergt. Het publiek wordt getrakteerd op een mix van blues, traditionals en rock ‘n roll en als ‘Mary-Ann’ van Ray Charles voorbij komt vertonen er toch wel héél veel mensen een blij gezicht. Het eigen nummer waarvan ik denk dat de titel ‘Man Child’ luidt had al in de Trix, WB & the Mercenaries speelde november j.l. in het voorprogramma van de Ian Siegal Electric Band, een enorme indruk op mij achtergelaten en dit Waitsiaans aandoende nummer is inmiddels mijn persoonlijke favoriet. Walter Broes bespeelt vanavond niet alleen de vintage Guild maar ook een lichtgewicht Coppertone Baritone Telecaster (http://youtu.be/HevomlOCdQ4) die hij zelf bouwde en van de kleur voorzag en die ook weer de oren van de aanwezigen met zo’n prachtig vol geluid verwent. De tegenwoordige maatschappij wordt nog even kritisch bezongen in alweer een ander geweldig nummer waarin lyrics als “Bankers Are Calling The Shots – They Take You For Ev’rything You Got” voorbij komen; een waar woord Walter!
Dat de ziekteperiode waarin Walter de dagen vooral televisiekijkend doorbracht en hij jammer genoeg moest constateren dat vele tv-series tegenwoordig over vampieren gaan heeft geleid tot het schrijven van het nummer ‘Lou Garou’ ook een song waarbij Walter Broes het publiek om participatie vraagt in de vorm van het hard meezingen van het refrein wordt gretig opgevolgd. Graag vermeld ik ook nog even het Sam Cooke aandoende nummer ‘Security’ wat mij betreft een blijvertje op de set-list mannen, super mooi en als we naar het einde toelopen en de band ‘Dearest Darling’ speelt laat Walter nog maar eens te meer zien waarom hij een van de betere gitaristen is, de schijnbare souplesse waarmee zijn gitaar bespeelt is van ontzagwekkende kwaliteit.
De WB uit WB & the Mercenaries is weer “back in the saddle” en daar zijn de fotograaf en de reporter van The Blues Alone? erg ver’Guild’ mee en verwachten de band deze zomer nog veelvuldig tegen te komen op de diverse festivals die Nederland en België rijk zijn.
