Een sfeerimpressie van de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort in Groningen op 3 mei 2014. Tekst door Ria Pronk, met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Het festivalseizoen is geopend. Terwijl in het uiterste zuiden van ons land Moulin Blues al lekker op stoom is blijft ook Groningen niet achter en begint de Rhythm & Blues nacht in de Oosterpoort om klokslag 20.00 uur. Een aantal namen die we op Moulin Blues tegenkomen is ook present in Groningen. Pokey La Farge, Tedeschi Trucks Band, Jonny Lang en Drippin’Honey maken de reis van zuid naar noord dit weekend.
Bij binnenkomst trakteert Coco Montoya het publiek in de foyer op een eerste portie onvervalste blues. Dat is een fijne appetizer waar helemaal niks mis mee is. Toch willen we graag verder naar Band of Heathens in de kleine zaal. We zijn blij verrast. Oké we moeten even wennen aan dit totaal andere genre dan zo-even, maar al snel zitten we er helemaal in. Het geluid van het gezelschap doet denken aan The Band maar dan in een eigentijds jasje. We pikken nog even een mooie uitvoering van Maybe I’m amazed van McCartney mee. De Americana heeft een toekomst met deze jongens uit Austin, Texas.
Het vervelende van festivals is het maken van keuzes. Zeker als je daar niet zo goed in bent en je voortdurend het idee hebt dat je iets mist. Doug MacLeod speelt tegelijkertijd met eerdergenoemde acts. We pikken nog net een staartje mee van deze uiterst sympathieke bluesman die ons een fraai staaltje fingerpicking laat beleven. Met de boodschap op zak dat we de zaken eens met andere ogen moeten bekijken, verpakt in het liedje My brand new eyes, bewegen we ons verder door de Oosterpoort. We kunnen nu kiezen uit de band van Johnny Lang of de Tight Ropes. We bezoeken beiden. Jonny Lang speelt stevig bluesrock met hier en daar een tranentrekkende ballad, waarmee de muur van geluid die hij voortdurend neerzet ineens volledig lijkt te zijn afgebroken. Dat boeit. The Tightropes met hun rauwe bluesrock wekt op hetzelfde moment de entreehal tot leven. Een beetje “too much” voor ons op dit tijdstip van de avond.
Bij de Tedeschi Trucks band is de zaal tot de nok toe gevuld. De band bestaat naast Derek Trucks en Susan Tedeschi uit een podium vol muzikanten. Dat is fijn om naar te kijken omdat er altijd wel wat gebeurt. Er staat bijvoorbeeld een heerlijke blazerssectie op het podium die een eigen feestje bouwt en niet verblikt of verbloost van een uitzinnig publiek. Over de ingetogen verschijning van Derek Trucks is al veel gezegd en geschreven. Wat wij vooral erg waarderen aan zijn gitaarwerk zijn de oosterse invloeden die we erin terug horen. Hoewel hier een dijk van een band staat mis ik interactie met het publiek en ook de rol van Susan Tedeschi had van mij iets groter mogen zijn. Maar goed, een uur bestaat uit slechts 60 minuten en als iedereen van het circus dan aan bod moet komen dan is het begrijpelijk dat ik er als Tedeschi fan wat bekaaid vanaf kom.
Bij JJ Grey & Mofro gaat het er energiek aan toe. JJ Grey is een echte performer die met zijn mix van blues, rock en soul het publiek uiterst tevreden stemt. Tegelijkertijd steelt in de foyer King Khan & The Shrines de show. Ons kan dat niet zo boeien.
Pokey Lafarge die onlangs zijn authentieke “riverboatsoul” nog ten gehore bracht in de kleine zaal van de Oosterpoort lijkt wat minder op zijn plek op het grote podium. Aan het begin van het optreden is de grote zaal behoorlijk gevuld, maar naarmate het concert vordert ontstaan grote gaten in het publiek. Op de stoeltjes zijn mensen her en der in slaap gevallen. De blazers vergeten mee te doen tijdens het laatste nummer. Je merkt aan alles dat de nacht zijn intrede heeft gedaan.
Hoewel het nog niet echt voorbij is, eindigt voor ons hier de Rhythm & Blues Night 2014. Complimenten voor de programmeurs van het festival. Voor iedere muziekliefhebber is er wat wils en dat zie je terug aan het publiek. Van jong tot oud, iedereen vindt in een van de hoeken van de Oosterpoort wel iets van zijn of haar gading.
