Moulin Blues (dag 2) – passie, emotie, schoonheid en zelfs wat ouderwetse deltablues”

Gezien & gehoord in Ospel, gemeente Nederweert (L): Moulin Blues (dag 2) met Little X Monkeys, The Baboons, Boogie Beasts, Pokey LaFarge, Honey Island Swamp Band, Layla Zoe, Kenny Wayne Shepherd, Sugaray Rayford Band, Drippin’ Honey, My Own Holiday en Sugar Ray & The Bluetones. Review door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.  En lees hier het verslag van dag 1 !!

De tweede dag van Moulin Blues zit erop. Een dag die in het teken stond van een breed aanbod van uitwaaierende stijlen. Dit legendarische festival trekt al jaren verschillende soorten bezoekers: Moulin Blues gangers die alleen voor de sfeer en camping komen en het geen moer uitmaakt wat de line-up is. Moulin Blues gangers die veel over het festival en haar historie gehoord hebben en het ook wel eens willen meemaken. En de echte muziekliefhebbers die speciaal voor de muziek naar Ospel komen. Stichting Moulin Blues doet heel de programmering zelfstandig zonder directe inmenging van de grote vaak opdringerige en bepalende boekingskantoren. Hoewel het lijkt dat het festival soms wat afdrijft van de core blues hebben de Moulin Blues organisatoren toch weer een zeer gevarieerd muzikale snoeppot weten te vullen waar eigenlijk voor iedereen wel iets lekkers bij zit. Deze gemengde en gevarieerde programmering levert hier en daar ook wel wat gemengde reacties op. Een gedurfde programmering levert vaak onverwachte hoogtepunten op en dat was dit jaar ook weer het geval. Met onder de programmering een aantal acts die op authentieke wijze deze muziek levend houden voor de huidige generaties. Qua bezoekersaantallen was deze 29^e editie ook een succes. Over de beide dagen heen zijn er een dikke 7.000 betalende bezoekers geweest en dat is een lichte stijging ten opzichte van het vorige jaar. Met veelal acts die binnen de Europese landsgrenzen nog niet zo vaak te zien zijn geweest of aan het doorbreken zijn naar een groter publiek. Hoewel de muziek die op Moulin Blues wordt voorgeschoteld in de regel een traditionele en soms voorspelbare achtergrond heeft hebben we bewijs gezien dat het genre nog wel degelijk leeft in Nederland en België.

Het Moulin Blues Café was voor 3 mei gereserveerd voor een Nederlands – Belgisch onderonsje. De eerste band was Little X Monkeys. Wij hebben dat optreden helaas moeten missen maar hebben uit reacties van het publiek begrepen dat het een verfrissend optreden was.  Met de optredens van The Baboons en Boogie Beasts bewijzen onze Belgische buren wederom dat ze het blues en bluesrock gedachtegoed actief een warm hart toedragen. Met hun gedreven rock and roll en tomeloze inzet krijgen The Baboons in twee sets de kleine tent uiteindelijk collectief aan het swingen.

Boogie Beasts spelen twee harde sets met bij vlagen ouderwetse Delta blues en soms uitwaaierend naar de energie van Jon Spencer Blues Explosion. Dit kwartet doet me bij de sommige nummers ook sterk denken aan het spetterende debuutalbum uit 1969 van Killing Floor. Dit is allemaal bedoeld als oprecht compliment. Stevige harmonica partijen en scheermes scherpe gitaarpartijen met een vaak repeterend karakter in de begeleiding zorgen voor een feest en zekere trance in de tent. En dat is een mooi stukje vakwerk van onze Belgische vrienden.

Op het hoofdpodium zien we kort na 16 uur Pokey Lafarge met zijn 5 bandleden zijn set starten. Het sextet is keurig en prachtig gekleed in de traditionele kledij die ons direct doet herinneren aan de lang vervlogen tijd waar deze mengelmoes van ragtime, jazz, country blues en swing vandaan komt. Dit gezelschap heeft een behoorlijke bekendheid ontwikkeld sinds het televisie optreden in Vrije Geluiden (april 2012). De half gevulde tent wordt getrakteerd op een dik uur erg authentieke muziek van hoog gehalte waarin we met zijn allen teruggaan naar de muziek uit het begin van de vorige eeuw. Het optreden zit vol muzikale grapjes en uiteindelijk weet de band het publiek zo ver te krijgen mee te zingen en klappen op deze filmische muziek. Het is een acquired taste en muzikaal vakmanschap van de bovenste plank.

Honey Island Swamp Band speelt een set van soms lange, jam-achtige, uitgesponnen nummers die me doet denken aan o.a. Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd, Grateful Dead en Little Feat en dat toch met een eigen smoel. Voor het eerste concert in Europa pakken deze ervaren muzikanten stevig uit. Er volgen vlammende duels tussen de gitaren en Hammond en de heren geven elkaar de ruimte om hier en daar duchtig te soleren. Chris Mule met lange haren en baard doet me qua uiterlijk en uitspattingen op de gitaar denken aan wijlen Lowell George. Naast de swingende muzikaliteit van het collectief is het bassist Sam Price die met zeer elastische baslijnen opvalt gesteund door heerlijke drumpartijen van Garland Paul. Misschien op sommige punten wat langdradig maar ook tijdens de rustige nummers wel heerlijk om naar te luisteren. Een blazerssectie had trouwens niet misstaan tijdens dit optreden.

De revelatie van de tweede Moulin Blues 2014 dag was voor ons het bezielende optreden van Layla Zoe. Schoonheid Zoe met een dijk van een begeleidingstrio trakteerden ons op een partij snoeiharde en vette bluesrock. Het samenspel tussen drummer Hardy Fischötter en bassist Gregor Sonnenberg brengen herinneringen boven aan Cream. Sonnenberg laat de bas spreken zoals Jack Bruce dat ook zo mooi kan. Het tweetal verzorgt tijdens alle nummers een heerlijk ritmische en gevarieerde basis waarop gitarist Jan Laacks en lady Zoe al hun energie kwijt kunnen. Natuurlijk draait deze band rondom de Canadese zangeres, maar tijdens het optreden was er naast de originele zangpartijen erg veel ruimte voor Laacks. Luisterend naar Laacks hoor je dat hij het werk van Johnny Winter, Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan beheerst en dat combineert met persoonlijk en emotioneel gedreven sterk gitaarspel. Dit alles in nauwe samenwerking met een volledig los geslagen en toch zichzelf blijvende Layla Zoe. Ik heb zelden zo een originele bluesrock concert gezien waar ook ruimte voor rustige Tin Pan Alley achtige passages was. Hoogtepunt, figuurlijk en ook bijna letterlijk, was de uitvoering van het erotisch getinte Rock And Roll Guitar man, waarop Zoe zichzelf en Laacks muzikaal tot orgastische hoogte brengt. Enige invloed van een van haar helden Frank Zappa in stage acting was hier zichtbaar. Naast de fotografen op de eerst rij had menige mannelijke getuige de tong uit de mond hangen tijdens dit stukje theater. En dat was niet allen van de dorst. Dit kwartet is echt een verademing in het toch vaak uitgekauwde bluesrock genre en Zoe is een zangeres en artieste van formaat met een geweldige band naast haar.

De meningen over het optreden van Kenny Wayne Shepherd waren verdeeld. Shepherd is een enorm talent en dat hoorde je ook meteen vanaf de eerste akkoorden. En de sympathieke Shepherd speelde met ziel en zaligheid. Echter onze waarneming was dat het viertal als band op een typische Amerikaanse manier hun show afdraaiden. Een ingestudeerde show met weinig ruimte voor inspelen op en spelen met het publiek. Shepherd diehards vonden het allemaal wel geweldig. Muzikaal was het gewoon een sterk staaltje muziek; alleen Chris Layton maakte een niet aanwezige indruk en speelde plichtmatig zijn drumpartijen. Ook de zangpartijen van Hoah Hunt waren goed maar niet onderscheidend ten opzichte van andere artiesten. Passie en beleving maken live muziek zo leuk en dat misten we een beetje tijdens dit optreden. Kenmerkend was dat het publiek niet massaal om een toegift vroeg en de band er toch een paar op de setlist had staan. En die werden dan ook gespeeld. Ik stel me voor hoe het concert had geklonken met iets meer humor en band met het publiek. Dan was het dak van de tent er zeker afgegaan. Shepherd en consorten hebben het in zich collectief te vlammen en dat kwam spijtig genoeg niet helemaal uit de verf.

Afsluiter van Moulin Blues 2014 was Sugaray Rayford Band. Rayford verdient alle lof over de authentieke en bezielde wijze waarop hij het festival afsloot. De zeer geoliede band speelde eerst een vijftal soul en funk nummers alvorens er over geschakeld werd naar de blues. Deze band zou ook zo op North Sea Jazz kunnen spelen. Zonder de rest van de band te kort te willen doen; de muzikale hoofdrollen waren weggelegd voor drummer Lavelle Jones en gitarist Gino Matteo. Echter de man of the match was Mr. Rayford himself. Qua postuur kun je niet om de man heen en de manier waarop hij zich inzet en een band opzoekt met publiek is aandoenlijk. Halverwege het optreden zingt Rayford akoestisch om de publiek wat stiller te krijgen. Weinig kans natuurlijk met een half aangeschoten tent. Hij loopt iets later als een soort predikant met de microfoon in de hand het publiek in om te zingen en komt via de backstage ingang weer op het podium. Geweldig wat deze man in een optreden stopt op zijn publiek te betrekken en voor zich te winnen.  Erg aangrijpend en indrukwekkend was de sobere ode aan zijn aan kanker overleden moeder en zijn broer die op dit moment vecht tegen deze ziekte. Een zichtbaar geëmotioneerde Rayford trakteerde het publiek op een diepe pure blues uitvoering die door merg en been ging. Dit was voor mij het kippenvel moment van de dag.  De bevriende harp speler Big Pete werd uitgenodigd om een aantal nummers mee te spelen.  Deze band sloot Moulin Blues in stijl, met op het eind toch nog echte blues, af. Moulin Blues had voor de open mind muzikaal voor elk wat wils, het was er weer oergezellig. Gezien het succes van deze 29^e editie is het toeleven naar de 30 jarige jubileum editie begonnen.

En lees hier het verslag van dag 1 !!