Moulin Blues (dag 1) met de Tedeschi Trucks Band, Jonny Lang en meer moois…

Gezien & gehoord in Ospel, gemeente Nederweert (L): Moulin Blues Festival (dag 1) met John F. Klaver Band; Claude Hay; The Mighty Mojo Prophets; Patrick Sweany Band; Maison du Malheur; Jonny Lang; Tedeschi Trucks Band op vrijdag 2 mei 2014. Review & video door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer & Hen Metsemakers. Lees hier ons verslag van Dag 2 !!

De 29e editie van het Moulin Blues festival in Ospel had een pracht programmering. Althans, mits je als bezoeker bereid was om in het Groote Peel gebied (figuurlijk) van het bekende bluespad af te wijken. Want bij acts als Maison du Malheur, Jonny Lang of de Tedeschi Trucks Band zijn ook in grote mate invloeden van jazz en dixieland, rock ‘n roll, gospel classics, soul en retro-rock aanwezig. Wij van TBA? Online Magazine vonden het in ieder geval interessant genoeg om er twee dagen lang met een viermans team op af te gaan. In dit verslag wordt de Moulin Blues vrijdag onder de loep genomen. Een aparte review van zaterdag 3 mei over o.a. Layla Zoë, Kenny Wayne Sheperd en de Saugaray Rayford Band kun je hier lezen.

Vanwege onze lange reis hebben we de officiële opening door de heren Evers & Evers – respectievelijk festivalvoorzitter Jo en Nederweert/Ospel burgemeester Henk – moeten missen. Maar ze waren enthousiast en zijn beide ongeneeslijk doch prettig besmet met het Blues-virus, zo begrepen wij bij aankomst van een aantal bekende omstanders. Van de openbaring door de Mighty Mojo Prophets uit Long Beach (Californië) kregen we nog net een staartje vanaf het hoofdpodium mee. Onder leiding van de opperprofeten Tom “Big Son” Eliff (zanger/blues shouter) en Mitch “Da Switch” Dow (gitarist) speelt de band al zo’n jaar of zeven een mix van Chicago blues en swing muziek. Aanstekelijk repertoire waarmee het in de vooravond al voorzichtig jumpin’ & swinging geblazen was! Big Son & Co zijn profeten die het wel weten en de West Coast Blues overtuigend kunnen verkondigen. Bovendien een opener die nog niet veel (nooit eerder?) op de Nederlandse festivals te zien was.

In de kleine podiumtent, in Ospel het Moulin Blues café genoemd, was het de eer aan de John F. Klaver Band  om het Limburgse publiek op te warmen. Voor velen bezoekers en ook voor het Moulin Blues festival geen onbekende groep Westerlingen. Het kwartet timmert stevig aan de weg in het internationale bluescircuit. En “keeping the wheels in motion” met hun melodische jazzy blues stijl met elementen uit de funkmuziek. John F.K. is overduidelijk een liefhebber van de betere gitaarmuziek. Want later op de avond was hij tussen het publiek aandachtig toeschouwer bij het Tedeschi Trucks Band optreden (wie niet eigenlijk?). En mochten we een selfie met de slide guitar virtuoos Derek Trucks op zijn Facebook pagina aanschouwen. Een tafereel dat eigenlijk in één plaatje de gemoedelijke sfeer van Moulin Blues weergaf. Op het podium in het Moulin Blues café was tussen zes uur ‘s avonds en middernacht plaats voor twee bands die elk twee sets van een half uur mochten spelen. Zogezegd tijdens de pauzes van de grote tent optredens, ware het niet dat het tijdschema steeds meer uitliep.

Die tweede ‘band’ was de Australische one-man-band Claude Hay  uit Katoomba, New South Wales, jazeker! Voor de gelegenheid begeleid door bassist Ryan van Gennep. En zo verbaasd als het publiek was over zijn afkomst en de energieke solo blues- en roots performance, zo overdonderd werd hij zelf door het Nederlandse publiek. “I LOVE U Moulin Blues Fest… had the best gig. Man u guys party hard in Holland!” wist hij ons achteraf online te melden. Ook de Patrick Sweany Band  bivakkeert een paar weekjes in ons land en doet daarbij niet alledaagse concertplaatsen aan als Maassluis, Tiel, Bakkeveen en Edam. Maar eerst dus op dit festival in D’Oospel. Ohio-man Sweany staat garant voor een potje stevige bluesrock en werd bijgestaan door gitarist Zach Setchfield, bassist Jason Harris en drummer Dillon Napier. Muzikanten die zowel klassieke delta-country blues beheersen als wel een moderne (blues)rock stijl. En ook Patrick Sweany mengde zich na afloop in het publiek voor een praatje en om CD’s te signeren. Alles bij elkaar zorgde dit voor een hele relaxte festivalsfeer.

Toen gingen we er even uit voor de reclame; Maison du Malheur  zorgde in 2013 namelijk voor een nieuw geluid in een wereldwijde Heineken bier campagne. Tja, zoiets blijft je achtervolgen en hopelijk maakt het niet meer kapot dan hun en ons lief is. We houden het maar op een leuke (commerciële) bijkomstigheid voor de zeven Nederlandse muzikanten die zich met hun jump jive blues natuurlijk allang hadden bewezen op prestigieuze festivals als o.a. The Great Wide Open, Eurosonic/Noorderslag, het North Sea Jazz Festival en Lowlands. Oude jazz en dixieland door een heerlijk heldere jonge band o.l.v. zangersongschrijver J.P. Mesker (The Skidmarks, T-99) ondersteunt door een blazerssectie met toetermannen uit de voormalige ska-band Jammah Tammah. Met de voetjes van de houten vloer en een biertje van de concu-Leeuw in de hand. En wie niet meedanste bleef ook op temperatuur in de grote verwarmde festival tent. Een tent die overigens goed toegankelijk bleef met rondom vier ruime in- en uitgangen. Daar kunnen ze op andere festivals nog wat van leren om onnodig gedrang te voorkomen.

Rond tien uur betrad de eerste van de twee bands het podium waar wij hoofdzakelijk voor gekomen waren. Jonny Lang (& Band), wie kent hem niet? Nou, veel mensen dus niet zo ondervonden wij. Toch stroomde de grote tent flink vol met liefhebbers en nieuwsgierigen. De pas 33-jarige Jon Gordon Langseth Jr. uit Fargo (North Dakota) wordt in sommige kringen als een ware gitaarheld beschouwd. Zeker in de VS waar hij toerde met The Rolling Stones, Aerosmith, B.B. King en Jeff Beck. Op ondermeer zijn zwarte custom Telecaster Thinline gitaar liet hij vooral veel snelle licks en rock guitar riffs horen. Met hoofdzakelijk eigen door gospel beïnvloed bluesrock repertoire en een paar classic covers. Maar ook subtiele tonen zoals in de bluesballad ‘A Quitter Never Wins’ (Tinsley Ellis cover). Hoewel Jonny Lang zijn stem na een hardnekkig griepje nog wat hees klonk, konden we toch van een geslaagd festival debuut spreken. Een supertalent te scharen in het rijtje John Mayer, Gary Clark Jr, Kenny Wayne Shepherd en… Derek Trucks.

Niet geheel toevallig werd tijdens de change-over door het opstellen van een batterij Fender gitaarversterkers de komst van laatst genoemde persoon in kwestie al stilzwijgend aangekondigd. Derek Trucks (34), dé Slide Guitar Virtuoso van dit moment. Vele goede gitaristen zijn hem voor gegaan en maar weinig hedendaagse moderne elektrische bluesrock gitaristen evenaren hem. Maar voordat Derek hier door ons bedolven wordt onder superlatieven – hij die zelden lacht on-stage blijft er zelf overigens stoïcijns onder – moeten zijn echtgenote Susan Tedeschi en de overige Tedeschi Trucks Band  leden zéker ook geroemd en gelauwerd worden. Susan speelt zeer verdienstelijk solo- en slaggitaar en ook haar rasperige stem – die doet denken aan Bonnie Raitt – is een belangrijk ingrediënt in het smakelijke TTB-recept. We gaan hier niet de kwaliteiten van alle bandleden apart vermelden (het blues bigband collectief doet hen juist zo geweldig klinken) maar voor mede- leadsinger Mike Mattison maken we een uitzondering. Zijn soulvolle vocalen zijn geknipt voor het stilistische TTB repertoire dat is samengesteld uit een mix van muziekstijlen.

In een multi-instrumentale showcase van oude en nieuwe songs kwamen diverse krakers van de twee studioalbums, het met een Grammy bekroonde ‘Revelator’ (2011) en ‘Made Up Mind’ (2013), aan bod. Van de geprezen titelsong van dat meeste recente album tot aan een funky Sly and the Family Stone cover in de finale: ‘I Want to Take You Higher’. Het catchy ‘Bound for Glory’ en het zwoele ‘Midnight in Harlem’… ze vloeide erin als verfrissende koele biertjes in een dorstige keel op een broeierige zomerse dag. Waarbij het geluid van de toetsen en soms dwarsfluit als een briesje van het podium de zaal inwaaide. Maar ook een Derek Trucks Band cover zoals ‘Get What You Deserve’ of Freddie King’s ‘Palace of the King’ (ook bekend van o.a. John Mayall), vorstelijk gezongen door queen Susan. En met de Elmore James blues standard ‘The Sky Is Crying’ (ook bekend van o.a. Stevie Ray Vaughan) ging Derek los als een venijnige hoosbui in een droog bos. Altijd super geconcentreerd, tijdens solo’s opgaand in de betovering van de eigen unieke TTB-sound. De ogen gesloten en een beetje chagrijnig kijkend, maar dat deert niet. Derek is zoals hij is, een vakman en geen showman. De andere instrumentalisten om hem heen zorgde ondertussen voor voldoende visueel vermaak. Zoals het opzwepende drummers-duo en de swingende blazers sectie (uitgedost met attributen als hoedjes en brillen).

Het verbaasde ons enigszins dat mede door de aanwezigheid van kwalitatief hoogstaande top-acts als Jonny Lang en de Tedeschi Trucks Band, de Moulin Blues vrijdag niet geheel was uitverkocht. Zeker, smaken verschillen. Wat door de één als energieke moderne blues wordt bestempeld kan voor een ander als gezapige retro-rock worden ervaren. Maar één ding is zeker: alles aan de Tedeschi Trucks Band klopt als een bus en klinkt als een klok. Daar waren wij al van overtuigd op het North Sea Jazz Festival in 2011 [lees ook: Tedeschi Trucks Band is van wereldklasse! ] Reprise: 11 juli a.s. op het North Sea Jazz Festival 2014 in Rotterdam. En chapeau voor de Moulin Blues organisatie die de mogelijkheid hadden en het hebben aangedurfd om TTB op te nemen in hun programmering. Misschien minder bezoekers, maar zeker tevreden gezichten op deze eerste frisse maar verfrissende festivaldag van editie 2014.

[Lees hier ons verslag van Dag 2 !!]