Full House – Four Aces !! Ian Siegal Band @ North Sea Jazz club

Donderdag 17 April is het aan de Ian Siegal Band hun opwachting te maken in de North Sea Jazz club van Amsterdam als een van de gasten van Johan Derksen oftewel ‘Het Lijstje van Johan’. Een dag eerder was Ian Siegal en zijn band, ook wel bekend als The Rhythm Chiefs, te gast bij het live Radio6 programma Mijke & Co waar zij een vol uur musiceerde t.g.v. een live album en waar Ian proclameerde “with these guys my music is sounding as good as it ever has and I’m hoping we can capture the freshness and energy of our live performance on record.”. U leest het goed; nà het tijdens London BluesFest in de Royal Albert Hall opgenomen live solo-album ‘Man & Guitar’ (release 12 Mei a.s.) heeft Ian Siegal zijn zinnen gezet om nóg een live-album uit te brengen maar dan met zijn nieuwe band. De drie heren, drummer Rafaël Schwidessen, bassist Danny van ‘t Hoff en gitarist Dusty Ciggaar hebben Ian Siegal klaarblijkelijk weer nieuwe energie en inspiratie gegeven voor de opname van het inmiddels bij platenlabel Nugene Records alweer achtste album van de hand van de Britse meervoudig onderscheiden zanger, gitarist en lyricist. Het volgende album is eigenlijk zijn negende als je zijn allereerste album bij platenlabel Taksim uitgebrachte ‘Standing in the Morning’ meetelt en die bij ons thuis nog steeds heel vaak de weg naar de player vindt. Ian Siegal is van plan de opnames die hij een dag eerder maakte in de Sugarfactory voor Radio6 aan te vullen met wat de band vanavond hier in de Amsterdamse, uiterst sfeervolle en met vele diner-gasten gevulde, North Sea Jazz club gebracht materiaal aan te vullen. Alsof dit alles nog niet genoeg is worden er óók nog eens opnames gemaakt voor een later uit te brengen DVD van de avond in de North Sea Jazz club wat tot gevolg heeft gehad dat de normale opstelling van de tafeltjes ietwat opgeschoven is van het podium.

Wij, het publiek, het geluid en de cameramensen zijn er klaar voor als om vijf over negen Johan Derksen het podium op komt om Ian Siegal en zijn band aan te kondigen. Meteen zet Ian de toon door met ‘Kingdom Come’ van het album Broadside te beginnen waarbij hij weer eens de Harmony Stratotone hanteert, de gitaar die er tijdens de tour in November niet bij was. De vele gasten aan de tafels proberen op de vierkante centimeter hun stoelen zó te zetten dat zij binnen de omgangsnormen geldende toelaatbare hinder een zó goed mogelijk zicht op het podium kunnen krijgen. Het zal moeilijk worden stil te blijven zitten vrees ik voor de nóg met Ian‘s kunsten onbekende aanwezigen; de die-hard fans die weten wat hun te wachten staat hebben óf gekozen voor een plekje aan de buitenkant van de vele tafels óf hebben zelfs voor een staanplaats gekozen. Naadloos gaat Ian door met ‘Better Than Myself’ track nummer 7 van The Skinny het eerste album wat hij met de Dickinson broeders opnam in Mississippi.  De vaart zit er lekker in en Dusty Ciggaar is, getuige zijn inbreng in voorgenoemde songs, ook van plan er een memorabele avond van te maken. Na deze twee nummers heet Ian Siegal het publiek welkom met de mededeling dat hij vanavond zal proberen een mix te maken van ouder en nieuwer materiaal maar dat het niet veel blues zal zijn wat de klok slaat op deze donderdag in Amsterdam. Als de 43 jarige Brit zijn Fender aangereikt krijgt horen we een introductie tot een mooi nummer dat ooit geschreven werd door een vriend uit Nottingham waar de frontman van de band, voordat hij in London neerstreek, resideerde. Het nummer heeft de titel ‘Writing on The Wall’ en als het aan mij ligt mag dit nummer van Harry Stephenson àltijd deel uit maken van Ian‘s set-list. Een mooie tekst, daar ben ik altijd al een ‘sucker’ voor geweest, maar ook een nummer met een catchy melodie.

Tja en als de band dan het BBA winnende nummer ‘I Am The Train’ (Candy Store Kid) inzet kàn ik gewoon niet meer blijven zitten, de onder tafel dansende benen hebben inmiddels al een fles goddelijk vocht om gestoten dus besluiten we de zitplaats te laten voor wat het is. De ene na de andere gitaar solo van Dusty valt ons ten deel maar ook zelf laat Ian Siegal geen enkele steek vallen op de gitaar. De slides zijn weer van opzwepende kwaliteit, de vocals voorzien van ouderwetse scream, het geheel is hot & spicy, zoals hij zelf ooit zei tijdens zijn optreden in Paradiso “a five-course meal”!  Voor de liefhebbers van Ian‘s oudere werk is er vanavond ook een verrassing als ‘Brandy Balloon’, van het eerste bij Nugene Records uitgebrachte album, Meat & Potatoes ook op de set-list prijkt. Eerlijk gezegd vind ik het ook wel leuk om te zien dat ook dit album weer eens aangehaald wordt. Het is nog steeds een lekker album om naar te luisteren en wie weet zijn de nieuwe leden van de Ian Siegal aanhangers nieuwsgierig naar de rest van het album zodat zij tot koop overgaan. De rust keert weer met ‘Everything is Temporary’ een nummer van Braindogs (Hongaarse band) kompaan Ripoff Raskolnikov waarin Dusty Ciggaar alweer zo’n prachtige, jaw-dropping, vette solo weggeeft, maar waar ik ook Rafaël graag wil roemen om zijn timing, hitting the copper-baas Rafaël Schwidessen is uit de schulp en geniet met volle teugen van de synergie voor hem op het podium. Danny van ‘t Hoff, naar mijn mening de man die de moeilijkste rol heeft, hij moet volgen maar toch ook initiëren en body geven, is een bassist van ‘standing’.

Als Ian de Fender Stratocaster aangereikt krijgt, ja ja deze avond zit érg professioneel in elkaar, wordt het aanwezige publiek door Ian ingeleid tot ‘Early Grace’. Een song wat Ian schreef voor het allereerste album ‘Standing in the Morning’. Dit nummer wat overigens ook op Candy Store Kid te vinden is maar dan onder de titel ‘Earlie Grace jr.’. Bizar deze verandering van schrijfwijze maar nog steeds staat dit nummer voor mij als een huis. Lyrics als “He seems to think he’s bullit-proof and no one has proved him wrong”,”He’s off to California where all your dreams come true and all your nightmares too” , “He treats her like a lady when he isn’t on the booz” en “He only wipps her when she’s being doing something wrong” maakte al in 2004 dat ik mijn oren spitste en deze uitvoering met band geeft me het gevoel dat dit nummer wel eens veel op de radio gedraaid zou kunnen gaan worden. De timing van de man die, zich inmiddels heeft ontdaan van het met de “how about that lining?” (red. quote uit een eerder optreden) colbert, is ook hier in de North Sea Jazz club weer fenomenaal. De door Ian goed gecontroleerde slidepartij in dit nummer maakt indruk op de vele aanwezigen. John Derksen is niet weg te slaan uit de coulissen van het podium, natuurlijk zijn wij net als hij ook hevig onder de indruk van Dusty Ciggaar. Deze jonge man is in vorm, hij wil net als Ian Siegal een professionele show neerzetten zodat de DVD die vanavond opgenomen wordt hét visite kaartje voor de band wordt. De heren van The Rhythm Chiefs die door Ian steevast beschreven worden als “great musicians, with a fantastic feel for my music” doen hun bewonderaar hier vanavond in de North Sea Jazz club eer aan.

Dan als we allemaal denken dat het niet mooier kan worden vanavond valt ons een verrassing ten deel als Ian Siegal een “long-time friend” uitnodigt het podium op te komen; het is niemand minder dan Mischa Den Haring gitarist en frontman van T-99 en de heren brengen ‘On The Verge Of a Breakdown’; wat een mooi plaatje en wat een muzikaliteit hier op dit inmiddels voller wordende podium! Het meest jonge succes, ‘Gallo del Cielo’, een akoestisch nummer van Tom Russell waarvan de drie jonge mannen en de doorgewinterde Ian een ‘electric version’ hebben gemaakt wordt natùùrlijk ook hier opgevoerd, het publiek is ook hier weer laaiend enthousiast over deze vertolking van dit prachtige nummer. Het Standing in the Morning nummer ‘Queen of the Junior Prom’, ook een nummer waarop Dusty wéér zijn stempel drukt met mooi a capella einde, vind ik goed in deze set passen waaruit blijkt dat er duidelijk goed over nagedacht is dat wat er vanavond in de North Sea Jazz club gespeeld wordt. In de aanloop naar Broadside’s ‘Hard Pressed’ wat naadloos overgaat in Prince’s ‘Get Off’  introduceert Ian de man die hem al tijdens de hele show zijn gitaren overhandigt. Het is Isa Azier gitarist bij Qeaux Qeaux Joans en inmiddels goed bevriend met Ian. Toen ik Isa voor de show al herkende hoopte ik nog even dat Coco (front vrouw van Qeaux Qeaux Joans) ook van de partij zou zijn, dit echter niet het geval. Juist als ik denk dat dit de afsluiter van de set zal zijn, komt Ian Siegal alwéér met een verrassend nummer én een tweetal gasten op de proppen.

Hij zingt samen met de tweeling Joël en Tess Gaerthé (Ashtraynutz) een werkelijk fenomenaal mooie song van een muzikant, Rudy Lentze (de Nederlandse ‘Sugar Man’?) die hij in Groningen zag optreden waarbij Dusty Ciggaar de pedalsteel bespeelt. Het nummer ‘Please Don’t Fail Me’ heeft een tekst waarvan ik rillingen van over mijn lijf krijg, het nummer heeft het niveau van het eveneens prachtige ‘Walk in the Wilderness’ en ‘Let My Love’ beide vaak gecoverd door Ian maar geschreven door de Schot Big George Ross Watt. Een mooiere afsluiter kan ik me niet wensen van deze dikke twee uur durende set door de ‘Four Aces van de Rock & Roll‘! Blijkbaar wil Ian zélf ook niet dat de avond ten einde is en met “one more” wordt Tess Gaerthé weer uitgenodigd op het podium om samen met Ian het Everly Brothers c.q. Nazareth nummer ‘Love Hurts’ te zingen.