Danny Vera & Band speelde in De Kelder in Amersfoort met support van Dave Chavez. Review door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Als we in De Kelder van Amersfoort aankomen en we bij de kassa staan treft ons een verrassing in de vorm van het affiche van deze avond. Op het affiche staat niet alleen de hoofd-act Danny Vera & Band die Americana brengen maar ook een àndere bekende maar dan in de wereld van de blues! Het voorprogramma zal worden verzorgd door Dave Chavez & ‘Slim Robin’ van Roon!
Klokslag half negen is het showtime en nemen de twee mannen die de support verzorgen plaats op de voor hen opgestelde stoelen.Wij zijn zowat de e
nige in de zaal die weten wat er ons te wachten staat want ook de ‘Stripped’ Dave Chavez band staat voor ‘down home honest blues’. De mannen warmen het publiek in de zaal op met het ‘soft & easy’ ‘Hey Baby’ en ook zonder de ritme-sectie staat dit nummer als een huis. De stem van Dave lijkt al back-stage opgewarmd want in zijn stemgeluid is geen enkele hapering te bespeuren, ‘Slim Robin’ hij laat sommige toeschouwers uit het publiek voor het eerst kennismaken met de Mississippi Saxophone, de smoelenschuiver, de mondharmonica, de blues-harp hét instrument bij uitstek is om de luisteraar mee te nemen naar het zwampige zuiden van de VS. Als het tweede nummer ‘Time Change’ ingezet wordt richten alle ogen zich op ‘Slim Robin’ die in dit nummer niet alleen onverdienstelijk de vocals voor zijn rekening neemt maar natuurlijk ook de bluesharp. Achter mij wordt geschuifeld om iets dichter bij het podium te komen om zo nóg meer van de twee mannen op het podium te kunnen genieten. Tijdens ‘Hoochie Coochie Man’ kunnen wij slechts constateren dat ook deze keer het geluid in De Kelder weer helemaal top is; grote verdienste van de geluidsman maar ook niet onbelangrijk dat de, inmiddels een dikke twintig jaar musicerende Dave en Robin, kenbaar hebben kunnen maken wat de gewenste sound is die zij nastreven. Dave heeft tijdens dit nummer weer een goed bereik, hij heeft het niet nodig om de microfoon de kussen maar hanteert een kleine tremble die goed verdragen is. Tijdens B.B. King’s nummer ‘Ev’ry day I Have The Blues’ kiest ‘Slim Robin’ van Roon voor de Chromonica iets wat goed ontvangen wordt door het publiek, maar ook het gitaarwerk van Dave Chavez krijgt de handen op elkaar. De véél te korte set van slechts een half uur wordt door Dave Chavez & ‘Slim Robin’ van Roon afgesloten met Jimmy Reed’s ‘Big Boss Man’. Een zéér goede set die ons nieuwsgierig maakt naar een full-time set van deze ‘Stripped’ Dave Chavez Band, de heren hebben kwaliteit geleverd en het publiek verrast. Dave Chavez & ‘Slim Robin’ van Roon een duo die ik graag tip bij de diverse programmeurs van venues die ons land rijk is. Àls ik dan een puntje van kritiek mag uiten is het de belichting die het spectakel op het podium niet de benodigde accenten bezorgt; misschien is het zaak dat ook daar de volgende keer de aandacht naar uit gaat want ook een support-act verdient een mooie uitlichting.
Na een dik half uur is het tijd voor de main-act Danny Vera & Band. Danny Vera en zijn band zijn bij het grote publiek bekend doordat zij tweemaal per week de muzikale omlijsting verzorgen van het RTL-7 televisie programma Voetbal International. Danny Vera en kompanen zijn op toer door Nederland om het bij platenmaatschappij Excelsior in november 2013 uitgebrachte album ‘Distant Rumble’ te promoten waarvan de titeltrack tevens de openener van de set is. Het is een relaxed nummer waar meteen de herkenning naar zijn inspiratie de boventoon voert….Johnny Cash! Later we eerst even de band aan u voorstellen, de mannen die Danny Vera hier maar ook iedere week op t.v. begeleiden; Rob de Groot op de lead-guitar hij hanteert een diversiteit van D(uesenberg) Caster, Gretch, Fender Telecaster, Eric Swinkels neemt de keys van de Yamaha, Hammond en de Nord voor zijn rekening, de man op de 4-snarige bass is Almer Kaasschieter en last but not least Gert-Jan Zegel op de drums. Al bij het tweede nummer van de set, Worn Out Man (Distant Rumble) wisselt Rob de Groot zijn Duesenberg voor de wonderschone Gretch. De man is klaarblijkelijk een verzamelaar van mooie sound voortbrengende gitaren, er staan er een 5-tal in het gitaarrek onder zijn handbereik maar gelukkig voor de toeschouwers in De Kelder kàn hij er ook bijzonder goed op spelen. Ondertussen speelt en zingt Danny Vera alweer een derde track, One Shot, van dit door hem zelf geschreven album Distant Rumble. De reporters van ‘The Blues alone?’ zijn blij de rit naar Amersfoort ondernomen te hebben want nog zijn wij prettig verrast door het live optreden van de t.v. band. Het vierde nummer is er zo een die in je hoofd blijft hangen, okay het is een meezingertje maar niet minder mooi mede door het orgeltje in het nummer, Find Me is een track van het óók in 2013 gelanceerde album Best Of Danny Vera waar ook een mooie clip van te vinden is op Danny’s Youtube kanaal.
Het volgende nummer, Running With My Boots On, óók te vinden op Distant Rumble krijgt een speciale introductie. Danny Vera vertel het publiek dat niemand minder dan James Burton, ooit gitarist in Elvis Presley’s band, één van de sessie muzikanten wilde zijn. Een nummer waarin naar mijn idee Rob de Groot, inmiddels op de Fender, voor geen enkele Amerikaanse gitarist onderdoet. Wàt een gitaarvirtuoos is deze jongen, gelukkig straalt hij ook een enorm plezier uit wat een wisselwerking heeft op de frontman van de band, Danny Vera die keer op keer zijn waardering voor Rob de Groot laat blijken. Leuke gimmick tijdens de vertolking van dit nummer is dat de toetsenist nu ook de gitaar hanteert en daar klaarblijkelijk héél veel plezier in heeft. Als we dan worden verrast met een nummer van het 2009 album Pink Flamingo, C’Mon Hold On, krijgen weer zo’n heftige gitaar solo, mijn waardering kan niet langer onder stoelen of banken gestoken worden……commercieel of niet het is gewoon van goede kwaliteit wat hier gebracht wordt. Als The Dreamer langs komt is er jammer genoeg ineens iets mis met het geluid, het is een beetje ‘blur’. Zonde want het chorus wordt verzorgt door bassist Almer en toetsenist Eric, Rob zingt 2e stem. Ook horen we een nummer van Ordinary Man het album uit 2007, Maybe Tonight, maar tijdens dit nummer struggelt Danny Vera met zijn monitor.
Plotseling laat de band het podium voor wat het is en bevindt Danny Vera zich alleen on stage slechts met zijn overigens prachtig ‘custom made’ naar Mexicaans Mariachi voorbeeld gemaakte gitaar waar hij ons een klein 
inleiding naar het Bye Bye Eddie voorlegt, een nummer over een jeugdvriend die na een ski-ongeluk kwam te overlijden. En ja, eindelijk mag ik getuige zijn van de échte Danny Vera, een nummer waarin hij duidelijk veel emotie legt, dat siert hem. Geen paralellen met Chris Isaak, Johnny Cash of Roy Orbison, mannen waar Danny veelvuldig mee vergeleken wordt, zijn hier van toepassing maar de Middelburgse Danny Vera staat hier voor ons als Danny Polfliet een wondermooi nummer te zingen. Als ik tijdens How The Dice Will Roll (Distant Rumble) de tekst “I’ve No Control” hoor kan ik alleen maar denken “No Control”? Nou mannen volgens mij zijn jullie met deze band wel dégelijk ‘In Control’ ! We horen nog vele nummers voorbij komen, nummers die varieren van stijl zoals Rockabilly, Country, Rock & Roll maar het grootse deel is toch Americana. Een muziekgenre dat ik, zoals de trouwe lezer van ‘The Blues Alone?’ inmiddels weet, een warm, trouw hart toedraag. De introductie van ‘Devil’s Son’ wil ik u als lezer niet onthouden, na een interview aan een regionaal Dagblad ten huize Polfliet vroeg Danny na afloop de interviewer hoe het eigenlijk met hem gesteld was. Het antwoord is niet in uw stoutste dromen te bedenken en bleek de voeding voor een songtekst. De man bleek vroeger inbraken te plegen waarbij hij ‘s nachts de bewoners een pistool op de slapen zette wat hem dan weer erotisch opwinding gaf. Het resultaat is een nummer waarvan werkelijk een fenomenale clip op Danny’s YouTube kanaal te vinden is. Na Purple Velvet Roses van het album For The Light In Your Eyes (2003) komt Danny Vera speciaal voor ‘The Blues Alone?’ fotograaf poseren en vraagt of de ‘paparazzo’ misschien het podium op wil maar uw fotograaf is daar niet voor te vinden.
Soms zou ik als liefhebber willen dat de Hammond solo’s iet meer volume kregen, misschien een puntje om over na te denken Danny Vera? Ondertussen is het moment van de medley aangebroken en horen we nummers van The Doors Riders On The Storm, CCR’s I’ve Put A Spell On You en Gert-Jan Zegel’s drumsolo leidt Golden Earring’s Radar Love (waarbij Danny de neus dichtknijpt om diezelfde sound neer te zetten) zéfs Norma Jean van Michael Jackson komt langs. Leuk allemaal maar voor mij hoeft Danny Vera écht niet meer te bewijzen dat hij een veelzijdige muzikant is,dàt heeft hij wel bewezen met de aflevering van de 5 albums die hij maakte. Met name het nummer Hold On To Me laat mij denken dat Danny Vera misschien tijdens het schrijven geinspireerd is geweest oor I’d Rather Go Blind. Ondertussen hangt het publiek in De Kelder van Amersfoort aan Danny Vera’s lippen en hoor ik de dames kirren want niet alleen de band is van grote klasse, Danny’s stemgeluid van een warm timbre maar ook zijn looks spreken tot de verbeelding van de vele dames. Dan als afluiter wil Danny Vera onversterkt de zaal in maar vraagt wél het publiek tijdens dit alles stil te zijn en zingt o.a. My Confession van het in 2003 opgenomen album For The Light In Your Eyes, Till Death Do Us Part (geschreven voor eega Escha) en van Bruce Springsteen zingt hij Fire waarbij het publiek tekent voor het chorus. Als de band weer terugkomt op het podium dan worden we nog gefeteerd op o.a. de cover van Folsom Prison waarbij Rob de Groot een slide neerlegt met behulp van een bierglas; dìt mooise schouwspel is tevens het allerlaatste nummer van een zéér goed, entertainend optreden van een naar mijn mening een te makkelijk in de hoek van commercieel weggezette band. Óók op een van de vele festival dit land rijk is zou deze band in het geheel niet misstaan, wíj hebben genoten en zien uit naar de volgende uitzending van Voetbal International.
