King of the World speelde op 5 en 6 april jl. een drietal uitverkochte concerten in de Amer te Amen. Review: Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Er is geen bluesband in Nederland die op dit moment zo aan de weg timmert als King of the World. Zeg zelf, hoe vaak zie je een bluesband op de televisie? King of the World zagen we in korte tijd bij Vrije Geluiden, Pauw en Witteman, ja zelfs bij omroep Max. En dat is goed voor de blues in Nederland. Binnen twee jaar tijd werden twee albums afgeleverd, waarvan de laatste, KOTW, vorige week in de schappen van de winkels belandde. Dat is een mooie aanleiding om deze band eens van dichtbij te gaan bekijken.
Dichtbij betekent in de Amer ook echt van dichtbij. Minutieus zijn 110 stoelen in de deel van de boerderij gepast en gemeten. Als je je tussen de rijen door wilt persen om bij de bar te komen moet je niet te breedgeschouderd of -geheupt zijn. Niemand maakt zich druk om het gedrang, er is geen spoor van irritatie. Het publiek is vastbesloten er een mooie avond van te maken. De band ook ! Voor wie het nog niet weet of vergeten is King of the World bestaat uit: zanger/bassist Ruud Weber, gitarist Erwin Java, drummer Fokke de Jong en Govert van der Kolm op toetsen. Er staat vanavond een boel muzikale ervaring op het podium. Ervaring en vier muzikanten met de blues als bestemming.
De nieuwe c.d. had ik deze week al heel wat keren in de cd-speler gehad en ik was al enthousiast. Live zijn de nummers misschien nog wel beter. Of het nu het rockende Hurricane is, de onontbeerlijke shuffle, Messing with my mind, of het ingetogen en persoonlijke Beating like a drum. Het is slechts een kleine greep uit een repertoire dat je op de punt van je stoel houdt tot het einde. Bluesified en Learn how to cry van het eerste album raken nog altijd en het publiek houdt de adem in bij Can’t go home, de ode aan Harry Muskee; applaudisseren lijkt ongepast in een muisstille Amer. King of the World is een genot om naar te luisteren en een genot om naar te kijken. Er gebeurt iets op het podium, men daagt elkaar uit, ik zie gedrevenheid en plezier. Het verschil tussen muziek maken en muziek zijn. Ik hoef dus niet uit te leggen dat het soleerwerk geweldig is, de kunst van het begeleiden wordt verstaan en de ritmesectie de boel laat swingen, subtiel ondersteunt of desgewenst voortstuwt. Een klasse apart.
