Verslag van het Southern Bluesnight in ParkstadTheater in Heerlen. Review door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Na het kortstondig bijwonen van de opnames van de live radio uitzending van ‘Hubert on Air’ (L1 radio) waar een aantal muzikanten te gast waren die op de line-up prijken van de 18e editie van de Southern Bluesnight 2014 besluiten wij toch weer snel naar buiten te gaan omdat de zon Heerlen tot 23 graden wist te verwarmen.
Als we om 19:45 uur klaar staan in de DSM Jukejoint worden we verrast door de band die winnaars van het eerste Brul contest georganiseerd door de Heerlense Nieuwe Nor. We hebben het hier over ‘The Nines’; na enig research nog steeds geen idee waar die naam vandaan komt. Wat we wél inmiddels weten is dat de band uit Venlo komt en dat Kristel Roulaux de zangeres is en een ‘mean little blues diva’ in de dop is. Zij stond in 2009 in de halve finale bij Popstars waar zij derde werd. Deze dame weet met haar ‘stem met randje’ de band ‘smoel’ te geven. ‘The Nines’ bestaat verder Roel Konings op gitaar die keer op keer rete strakke gitaarsolo’s weggeeft. De band heeft het naar hun zin, zijn vereerd de opening te mogen verzorgen en willen het publiek laten zien wat zij in hun mars hebben. Graag wil ik de bassist Dave Wijnans even complimenteren voor het hanteren van de 5-snarige bass maar tegelijkertijd wil ik hem vragen af en toe iets meer te laten zien en vooral met meer volume. Rest mij nog drummer Tom Wetzels te noemen die deze set als een ervaren drummer met veel verve speelt. Tweede nummer van de set is Stevie Wonder’s ‘Supersticious’ de uitvoering is wat mij betreft leuk maar Kristel klinkt bij momenten wat nasaal en ook is zij niet altijd goed te verstaan wat mede veroorzaakt wordt door de grote dosis tremble op haar microfoon. Het eigen geschreven nummer ‘You’ is duidelijk geïnspireerd op the Hoax (we kunnen het slechter treffen tóch?) maar is een zeer entertainend nummer. We horen een mooi gecontroleerd gezongen slow blues waarin Roel Konings wél hier en daar een steekje laat vallen maar dat heel goed opvangt zodat het slechts voor de geoefende luisteraar is waar te nemen en dan ook weer die kei van een drummer. Goeie set van een band waarin we in bluesland zeker nog van zullen gaan horen.
Dan is het opschieten geblazen want tijdens de Southern Bluesnight overlappen de optredens elkaar dus zetten we de pas erin naar de Limburg zaal waar Albert Castiglia al een half uur bezig is. De uit de Big Apple van de Verenigde Staten afkomstige gitarist is, als ik hem dan tóch in een hokje mag zetten de lezers van ‘The Blues Alone?’, er een uit het rock-blues segment. Zijn bandleden zijn bassist Matt Shuler en drummer Bob Amsel. We stappen de zaal dan ook binnen bij een denderende rock solo van de man, eerlijk gezegd vind ik het geluid van zijn Fender nogal blikkerig overkomen, jammer dat Albert Castiglia hiervoor gekozen heeft want de man kan wel degelijk goed musiceren. Bij de up-tempo boogie ‘Put Some Stank On It’ verrast de bassist me met zijn zangpartijen, maar ook Albert Castiglia raakt mij met dit nummer; een winner zeg ik!
We kunnen hier ook niet te lang blijven omdat legende Erwin Helfer en zijn Chicago Boogie Trio al is begonnen in de Rabo zaal en de trouwe lezer weet dat dit de theater zaal van Parkstad Limburg Theater Heerlen is dus als we een goed plaatsje willen bemachtigen voor de fotograaf van uw magazine moeten we voortmaken! Na binnenkomst in de zaal is het of we ineens op een andere planeet zijn, er is volledige aandacht van het publiek voor wat er zich op het podium afspeelt. Daar hoef je weinig moeite voor te doen want er speelt zich niet zoveel af met een trio. Erwin Helfer speelt zijn piano, Katherine Davis zingt en als ik mag zeggen niet zo heel erg geweldig, saxofonist John Brumbach blaast. Het lijkt of het trio, er zijn hen toch vele goede recensies te beurt gevallen, vermoeid is, zijn zij het reizen beu en kan men zich niet meer zo goed opladen als weleer? Het is allemaal wat tam en voorspelbaar wat het publiek in de Rabo zaal voorgeschoteld wordt. Na het plaastnemen van Katherine Davis op het op het podium opgestelde bankje neemt zij nog éven het voortouw een bluesklassieker met het publiek te delen als zij ‘The Blues Is Allright’ in zet. Dàt is voor mij het moment om de fotograaf te laten merken dat ik liever een versnapering ga nemen. Natùùrlijk is het kwaliteit wat er op het podium gebracht wordt maar verder gaat er weinig tot geen enthousiasme van uit. Ik moet bekennen dat ik het een Southern Bluesnight onwaardig optreden vind en zelfs behoorlijk gedesillusioneerd de zaal verlaat.
Na een kleine zoektocht naar de fiches verkooppunten, deze keer is er slechts die in de foyer van het theater complex, wat geproost met bekenden posteren we ons weer voor het podium van de DSM Jukejoint om daar de sympathieke Engelsen Tom Attah & Katie Bradley hun performance te zien doen. Tom Attah is volgens ingewijden dé belofte in akoestische blues. Nu, de trouwe lezer van ‘The Blues Alone?‘ weet dat wij dit segment keer op keer verkennen en dus geoefende luisteraars zijn. ‘s Middags mochten wij tijdens de radio opnames al getuige zijn van een nummer van voorgenoemden; laten we nu eens zien wat aanwezig publiek en ambiance voor muzikanten kan betekenen inzake beleving van muziek. Tom zingt ‘Black Diamond Express To Hell’ wat een goed nummer is. Volgens Tom Attah moet zijn muziek ons meevoeren naar de Mississippi Delta…..wij zijn er klaar voor! Het tweede nummer, Catfish, maakt dat Tom Attah tijdens het zingen al helemaal weg is van de DSM Jukejoint, mooi om mee te maken. Bij het bijzondere ‘Help Me’ hanteert Tom Attah de zogenaamde loopbox, natuurlijk modern maar het komt voor ‘wegvoeren langs de Mississippi Delta’ wat te gekunsteld over. Ook overschreeuwt Tom Attah zich bij tijd en wijle vinden wij (en een aantal toeschouwers in het publiek ook zodat er geschuifel waar te nemen is). Jammer! Als Katie Bradley haar intrede doet met ‘You Got Me Running’ kan ik me slechts afvragen waarom Tom een zangeres nodig vind……we horen een lieftallige uitvoering van ‘Champagne & Reefer’ waar wij en velen met mij denken dat het allemaal wel wat vuiger mag we zijn ten slotte in Nederland hot damn! Katie bespeelt dan wél weer lekker de Mississippi Saxofoon en al laat Tom hier en daar een steekje vallen zij krijgen wel degelijk de handen op elkaar van de toeschouwers. Tijdens de voor ons bijzonder betekenis dragende ‘I’ll Fly Away’ wil ik weg, ik wil dit nummer in een andere uitvoering blijven koesteren niet op de manier waarop Tom Attah het hier in de DSM Jukejoint interpreteert. Ik zeg “Tom kom écht solo de volgende keer en laat de muziek je wegvoeren om je te kunnen geven aan je publiek”.
Ook al bevinden wij ons nu weer in de Limburg zaal dít is de échte Jukejoint van het Heerlense theater; deze wordt omgetoverd door Tail Dragger en de Fossen Struijk Band! Ondanks dat Tail Dragger hier in Heerlen ook al in 2008 op het podium stond is de zaal weer bomvol! James Yancy Jones, beter bekend als Tail Dragger, lijkt zijn pensioen te komen incasseren in Europa want hij toert veelvuldig de laatste jaren met de Dutch Blues Challenge Award winnaars van 2012 en 2013 IBC finalisten Robbert Fossen (bluesharp en gitaar) en Peter Struijk (gitaar) die als band gecomplementeerd worden door Eduard Nijenhuis op drums en bassist Jan Markus. Tail Dragger is natuurlijk een entertainer pur sang die weet wat de mensen willen, hij komt de zaal in, charmeert de dames met ‘Baby Please Don’t Go’en ‘How Many More Years’ maken dat het publiek hem wederom in het hart sluit. De échte sterren die staan mijn inziens op het podium, ik heb het natuurlijk over Robbert Fossen en Peter Struijk die samen met de kompanen Eduard en Jan een super strakke set neerzetten en Tail Dragger de ruimte gunnen en volgen daar waar het een goede band betaamt. De sssuppppppperrrrrr ssssslide van Peter Struijk tijdens ‘Long Distance Call’ is wéér van grote klasse. Voor mij behoort dit optreden tot een van de beste optredens van de 18e editie van de Southern Bluesnight.
Dan is het weer zaak dat wij voortijdig de zaal verlaten om naar de, voor mij althans, ontzagwekkende zanger/gitarist Jim Byrnes (CA) te kunnen. Ook hém zagen we al een aantal jaren geleden op dit festival optreden, 2010, maar wat ik vanmiddag mocht meemaken tijdens de radio opnames van ‘Hubert On Air’, heeft gezorgd dat ik Jim Byrnes voor eeuwig in mijn rijtje van bijzondere muzikanten zal plaatsen. Wat deze man aan doorzettingsvermogen moet bezitten is niet in woorden te vatten. De man heeft 2 geamputeerde benen ten gevolge van een bizar ongeluk nu alweer zo’n dertig jaar geleden en loopt dus met 2 been protheses en geloof me dat zijn niet van de geavanceerde zoals ‘Bladerunner’. RESPECT heb ik voor deze man, is het doordat hij ook echt de blues heeft meegemaakt dat zijn muziek mij raakt? Ik weet het niet maar de man is in ieder geval een sublieme vertolker van zowel de blues als de country of traditional. Als ‘I Believe’ van Ray Charles wordt gezongen heb ik kippenvel over m’n hele lichaam, dé graadmeter voor uw reporter. De Southern Bluesnight heeft er goed aan gedaan zich te herhalen door deze man te programmeren. De bandleden Lindsay Mitchell op gitaar, Rob Becker op (4-snarige) bass en op drums Geoff Hicks zorgen voor niet slechts een omlijsting. Met name de gitarist Lindsay Mitchell laat veel van zich horen en als ik mag kiezen mag dit de hele avond nog voortduren. Genoten heb ik , als dan ook nog van de vertolking van Albert King’s ‘Don’t You Lie To Me’ mij weet te raken dan besluiten de reporter en de fotograaf van ‘The Blues Alone?’ dit wij in de toekomst zeker een avondvullend programma van de sympathieke zanger/gitarist/acteur Jim Byrnes willen gaan meemaken.
Over de volgende man hebben wij ons in ons verslag van C-Blues Heerlen ons al lovend uit gelaten. Zanger/gtarist ‘Little’ Steven van der Nat is samen met zijn ‘Big Beat’ Martijn van Toor op tenor saxofoon (ook de man met de coolste schoenen van het festival), Evert Hoedt die de baritonsax hanteert en de ritme sectie Bird Stevens bass/zang en drummer Guido Willemsen aan een opmars in bluesland bezig. Het is druk rondom ‘Little Steve’ want zoals u eerder kon lezen in bovengenoemd verslag maakt de man ook deel uit van Mike Donkers’ band Mike & de Mellotones. Wat de jonge man uit zijn s.o.b. blonde Gibson krijgt bezorgt ons een voortdurende glimlach op het gezicht, ja blij worden we hiervan maar dat komt ook door de sfeervolle klanken van de blazerssectie bestaande uit Martijn ‘Tinez’ van Toor en Evert Hoedt. Blazers waren een tijdje van het toneel verdwenen maar zijn gelukkig iets waar tegenwoordig meer en meer een beroep op wordt gedaan tijdens optredens. Lekkere opzwepende klanken waar de heupen alsmaar meer los van komen; rockabilly invloeden tijdens ‘Count on You’ maken dat mijn vriendinnetje uit het zuiden het liefst de fotograaf de dansvloer op zou treken maar hij moet zijn werk doen…….Wéér een fantastisch optreden van deze ‘Little Steve’ mij slechts benieuwd maken naar waar de meeste vraag in de toekomst naar uit zal gaan…..naar Mike & the Mellotones of zijn eigen band?
Het is weer doorlopen geblazen naar de Limburg zaal voor afsluiter van de avond het optreden van toetsenist/gitarist/zanger Lucky & Tamara Peterson (zang) en band. Tijdens ons bezoek aan het Chicago Blues Festival in 2002 zagen wij de man, toen nog zonder eega Tamara, al het spreekwoordelijke dag eraf spelen in de Petrillo Shell van dit festival, zijn wij nu zeer benieuwd naar deze combi. De meegebrachte gitarist, Shawn Kellerman, is een feestje op zich om mee te mogen maken. Wat een gitarist is dit zeg, een ware virtuoos, kan Lucky Peterson dit overtreffen? Overtreffen misschien niet maar evenaren wel, multi-instrumentalist is een vakman want ook hij speelt intussen wel de sterren van de hemel op de Leslie, écht hij doet het wéér…..hij weet wat entertainen is, wat het publiek uitzinnig kan maken! Blues, funk, soul, het publiek smult ervan! Tja en dan komt Tamara Peterson op het podium, niet écht de highlight van de set zal ik maar zeggen. Tuurlijk kan ze wel zingen maar daar heb je ook alles mee gezegd, slimme formule van de twee zo ben je tenminste altijd samen op tour maar of het muzikaal er beter van wordt? Dàn als donderslag bij heldere hemel komt frontman Lucky Peterson het podium af en neemt plaats op de box waar ik al de hele set het geheel op het podium gade sla. De man speelt zo vol overgave dat hij een snaar breekt, ‘un’-Lucky Peterson onverstoord speelt verder en bouwt een feestje op 5 snaren. Geweldig!!!! Dat de man de tegenwoordigheid van geest heeft zich nog bij mij lieftallig te excuseren als de gebroken snaar van de Epiphone mij bijna een oogaandoening bezorgt, is slechts te waarderen. Het kan me niet deren want ook ík vind dit een écht Chicago blues optreden. Lucky poseert gewillig voor de vele aanwezigen die de trend ‘Selfie Mét ??’ hier in de Limburg zaal tot Art verheffen. John Hendrix, programmeur van de Southern Bluesnight, heeft o.a. met de boeking van dit echtpaar wéér een bijzondere editie neergezet.
Zoals altijd eindigt de Southern Bluesnight met een Jamsessie die in het verleden al tot bijzondere samenwerkingen mocht leiden dus willen we ook op de 18e editie van de Southern Bluesnight geen verstek laten gaan. We zien Little Steve met zijn Big Beat samen met Tom Attah & Katie Bradley, een voor ons volstrekt onbekende gitarist die wel potentie heeft. Wij worden ingefluisterd dat hij Ernest van Aaken heet uit Waalre komt, een solo muzikant maar heeft wél met Little Louis een live cd opgenomen in Kraaij en Balder Eindhoven, hoop oprecht dat we hem nog eens tegen mogen komen. Ook is de Fossen Struijk Band te zien op deze jam maar naar mijn mening worden zij iets té snel aangevuld met Tail Dragger. De hele foyer is getuige van échte Chicago blues. Het bleef nog lang gezellig op de Jamsessie van de Southern Bluesnight.
