Exclusief interview met The Romance [Hollestelle, Hayes & Van Holland]; door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer in Theater Koningshof, Maassluis op zaterdag 5 april 2014. (bekijk hier foto’s van het optreden in de Koningshof)
Een rockband met drie (solo)gitaristen is vrij uniek in Nederland. Dat was sowieso een reden voor ons om de heren David Hollestelle jr, John Hayes en Jan Willem van Holland eens een keer gelijktijdig en stevig aan de tand te voelen. Een andere aanleiding was o.a. de vraag of een zoveelste tribute anno 2014 wel zinvol is? Dit ondanks dat Herman Brood & his Wild Romance een belangrijk onderdeel uitmaakte van onze jeugd. En, zoals het échte rockers betaamd zette het trio zich schrap om ons charmant en tegelijk vol humor te overtuigen van hun gezamenlijke belang. Met ongeveer net zoveel opwindende kracht als dat hun huidige rockband The Romance voort kan brengen. Lees hoe een ondervraging met geoorloofde pressiemiddelen langzamerhand overging in een openlucht onderonsje met een apotheose die vergelijkbaar was met de slotscène van een amusante Wie van de Drie aflevering. Met veel vragen aan en nog veel meer antwoorden van drie olijke kandidaten die samen verschenen en weer verdwenen als schimmen achter een gordijn. Maar die ‘s avonds weer schouder aan schouder opdoken in de spotlights om hun instrumenten te laten spreken! Waarbij de meerwaarde van drie live gitaren onder meer aan het licht kwam in een spetterende jam tijdens de Wild Romance hitsingle ‘Still Believe’.
De eerste versie van Herman Brood and his Wild Romance had in 1976 slechts één gitarist. Aanvankelijk Ferdi Karmelk en later Dany Lademacher. The Romance anno 2014 heeft er drie! Wat is er mis gegaan in 37 jaar tijd?
David: Oké gaan we zo beginnen, wéét wel wie je hier voor je hebt hè?! Hahaha. Maar Herman had inderdaad steeds maar één gitarist ja. Na Dany kwamen begin jaren tachtig achtereenvolgens Erwin Java en ik zelf de Wild Romance versterken. En Dany is toen later ook nog eens terug gekeerd als gitarist.
Jan Willem: Sinds 2009 bestaan we in verschillende samenstellingen onder twee namen; eerst als Wild Romance en nu dus kortweg als The Romance. Dany (Lademacher) en ik waren van oorsprong de gitaristen, daarna is John erbij gekomen en vervolgens David. John is vooral bekend uit Mother’s Finest en was altijd al een grote fan van Herman Brood & his Wild Romance, vandaar die connectie en deze huidige band.
John: Alright buddy, kijk tribute bands hoeven natuurlijk niet altijd in een zelfde samenstelling te spelen. Een mooi voorbeeld is de Amerikaanse gitarist Randy Hansen Hij speelt al 30 jaar erg goed de muziek van Jimi Hendrix, op dezelfde manier in hetzelfde tempo. Maar hij doet dat met zowel een Europese als een Amerikaanse band. En hij heeft zelfs ooit met de originele Jimi Hendrix Experience- en Band Of Gypsies bandleden opgetreden.
Hoe komen jullie als rock and roll band nou in een theater met pluche zitplaatsen terecht?
Jan Willem: Dat is eigenlijk gewoon toeval hoor. In het verleden zouden we een keer optreden in Café Notre Dame hier in Maassluis. Dat kon toen om één of andere reden niet doorgaan en we zijn hier terecht gekomen. Sindsdien heb ik heel goed en leuk contact met de beheerder van Theater Koningshof en zodoende zijn we er nu weer. En bovendien komt onze zanger Ronald ‘Stick’ van Beest ook uit Maassluis. Zitplaatsen zal je overigens niet tegenkomen vanavond want heel de vloer wordt leeg geruimd en er komt een extra bar in die zaal.
Ik las op jullie website dat Ronald ‘Stick’ van Beest als frontman geen substituut is voor Herman Brood. Maar hij is wél iemand die barst van de raakvlakken. Maar hebben jullie er misschien toch ook over nagedacht om met een vocalist(e) op te treden die helemaal géén raakvlakken heeft?
David: Dat is wederom een vraag voor onze initiator Jan Willem.
Jan Willem: Een jaar of zes geleden hebben we dus het idee opgevat om de Wild Romance weer nieuw leven in te blazen. Want schandelijk genoeg gebeurde er toen op muzikaal gebied helemaal niets ter ere van Herman. Ja, Koos van Dijk deed natuurlijk wel het kunstgebeuren en je had de website Planet Brood met daarop zijn kunstcollectie, maar live bleef het stil. Eerst was er de band Yada Yada met Stick als zanger en ikzelf als gitarist wat eigenlijk meer een cover idee was. Maar dat groeide later met Dany erbij uit tot een volwaardige band waarbij steeds meer voormalige Wild Romance leden betrokkenen werden [lees ook onze Wild Romance review op Highlands 2011 – red.] En Dany vond zo’n zekere mate van professionaliteit en het in stand houden van het oorspronkelijke Wild Romance geluid ook heel belangrijk.
David: Ronald was als klein jongetje al een grote Brood-fan die veel concerten bezocht en altijd vooraan stond. In die tijd gebeurde het wel dat Herman hem als ventje het podium optrok, en dan mocht hij ‘Never Be Clever’ meezingen. En dan “baf!” sloeg ‘ie hem er zo weer vanaf, whaha ha! Maar Ronald is zeker geen na-aper, hij is een soort vereenzelviging van Herman geworden. En ik kan het weten want ik heb 20 jaar met Herman samengespeeld, ha! [David slaat nu demonstratief met zijn vuist op tafel – red.]
John: Je moet het ook als een theatraal iets zien hoor, Ronald heeft wel the looks en een vergelijkbare stem maar hij ís natuurlijk geen Herman. “We just want the people to imagine” met daarbij die authentieke sound.
Behalve The Romance bestaat ook nog Romanza Brava met daarin o.a. Dany Lademacher en Dirk Vermeij (en later wellicht Nina Hagen als gastzangeres erbij?). Verder treden de Bombita’s XL momenteel weer apart op met diverse gasten. En hier vlakbij in Vlaardingen treedt vanavond Bertus Borgers op met zijn theatershow ‘Ik hou van Herman’. Is dit alles niet teveel van het goede? Of anders gezegd, kunnen al deze projecten wel naast elkaar bestaan?
David: Maar wij zijn de beste, haha! Nee, zowel Romanza Brava als wij mogen de naam Wild Romance niet meer gebruiken, dat is een rechten dingetje. Ik heb ook in Romanza gespeeld met o.a. bassist Ruud Engelbert die er nu nog steeds inzit maar nu speel ik in The Romance, zo gaan die dingen soms. Ik ken Nina Hagen goed en heb ook met haar opgetreden, maar ik geloof niet dat ze met Romanza Brava mee zal gaan doen, maar we zullen het zien.
Jan Willem: Je mag er natuurlijk geen oordeel over vellen of dat er bepaalde projecten naast elkaar kunnen bestaan. Mijn mening is wel dat áls je zoiets doet, dat je het goed moet doen en respectvol. Als je naar de theatershow kijkt van Bertus Borgers is het natuurlijk geweldig wat die man doet. Hij verteld inspirerend zijn eigen levensverhaal met Herman, en wordt begeleidt door zijn dochter Nova. Lies en Inge doen met veel gastmuzikanten o.a. ook muziek van Gruppo Sportivo, Powerplay en Vitesse. En Romanza Brava is dus weer een nieuw initiatief van Koos van Dijk wat veel lijkt op wat wij al jaren lang doen. Maar mij hoor je niet zeggen dat we concurrenten zijn of dat projecten niet naast elkaar zouden kunnen bestaan. Ik wens iedereen al het goede.
David: En Koos is een fantastische gast, hij doet veel dingen intuïtief met veel passie.
Het blijft natuurlijk wel uniek dat jullie dit met drie (solo)gitaristen doen. Wat is er waar van het gerucht dat jullie aanvankelijk de naam De 3H’s hebben overwogen?
David: Haha de 3H’s, da’s een goeie!
John: Ja, maar dan wel in het Engels hè, the Three Hayes!
David: En dan vragen we Barry er ook bij en hebben we the Four Hayes, whaha!
John, wat was of is eigenlijk jou betrokkenheid met Herman Brood?
John: Ik heb meerdere jamsessions gedaan met Herman & his Wild Romance en ik was in de VS al groot fan van hun. Ik herinner me dat ik in de zomer van 1979 tickets had voor een Kinks concert in het Fox Theater in Atlanta (Georgia). De supportact was Herman Brood & his Wild Romance – wij noemde hem Hurmen Broed – en wisten niet wat we konden verwachten. “But man, he kicked everybody’s ass, it was the most stunning rockshow!” Eigenlijk de perfecte muziek voor het publiek in Atlanta destijds. Wij waren gek op die southern vibe, zoals the Allman Brothers dat in hun muziek hadden, en vreemd genoeg had Dany Lademacher dat ook min of meer. Dus voor het tweede Kinks concert kocht ik weer een kaartje, maar dit keer wel speciaal voor het voorprogramma! Daarna heb ik door de jaren heen al hun platen gekocht, waar gebeurt! Die tweede avond heb ik ze nog aan de achterkant van het theater op staan wachten. Ik zag ze uit de auto stappen en hoorde ze Nederlands praten en ik dacht: “damn, these’s guy are pimps man, the coolest guys I’ve ever seen!” En Herman kwam het podium op en zei: “wij hebben zoveel eigen songmateriaal, dat past echt niet in één live show!” En ik dacht: “what the fuck, this is awesome!” En veel later voelde ik ook met David Hollestelle een grote verbondenheid omdat wij eigenlijk een zelfde soort situatie hebben meegemaakt. Want hij moest in de Wild Romance de legendarische Dany Lademacher opvolgen en ik in Mother’s Finest Gary “Moses Mo” Moore. Ik weet dus uit ervaring hoe lastig dat soort dingen soms kan zijn. In het begin werd er ook steeds aan mij gevraagd: “hey man, where is Mo?”
David: Juist, daar dacht ik dus ook net aan! Trouwens, Herman vertelde mij eens dat hij toen aanwezig moest zijn bij een persconferentie, samen met Ray en Dave Davies van de Kinks. Dus hij komt die persruimte binnen en de gebroeders Davies – die samen nog wel eens bonje hadden – zaten daar aan een tafel elkaar te treiteren met bestek, vorken en messen. Maar Herman moest zich als support natuurlijk wel aan hun voorstellen, dus hij loopt beleefd met gestrekte arm en open hand naar Ray toe [David staat nu op en speelt dit tafereel na – red.] en hij zegt: “Hi, I’m Hurman Broed“. En Ray Davis zegt, nog gewapend met dat bestek in zijn handen: “of course you are!” [allemaal schateren ze het nu uit van het lachen – red.].
Courbois & Rambeaux, twee namen die klinken als stripfiguren uit een Asterix & Obelix boek, maar het is jullie razende ritmetandem! En niet de minste namen want Barend Courbois was volgens het gerenommeerde tijdschrift The Guitarist ‘Best Bassplayer Benelux 2014’. En Ramon Rambeaux is één van de ex-drummers van de originele Wild Romance. Jullie hadden het minder kunnen treffen toch?
Jan Willem: Ik ken Ramon al een hele tijd natuurlijk maar op het podium is het momenteel echt vuurwerk!
John: Yep, want ook Barend is top notch, echt van een hoog niveau!
Hoe is het voor een Amsterdammer, een Utrechter en een Amerikaan om samen op één podium de spotlights te delen?
David: Dynamiek!
John: Onze theorie is: meer is meer. Ik bedoel, we zijn dan wel van verschillende afkomst en misschien ook tegenpolen maar in de praktijk blijkt dat we elkaar goed aanvoelen en aanvullen. Als de één naar de ander wijst geeft die een solo en andersom…
Jan Willem: …en ze wijzen nooit eens naar mij…
David: … jij speelt de hele avond één lange solo joh, haha.
John: “We are a three-guitar-team, we all three just fucking blister!”
David: Ik heb die southernrock sound helemaal bestudeerd h
è, Allman Brothers, Doobie Brothers, Lynyrd Skynyrd… daarin heerst een bepaalde onderverdeling tussen de gitaristen. Dus, als wij bij wijze van spreken ‘Saturday Night’ als volgt spelen: D-F-G-E, en ik speel D, John F, Jan Willem G… en zo verder. Kan je je voorstellen hoe dat dan zou klinken?!
Jan Willem: Ja, live stereo.
David, je hebt dus ruim 20 jaar Herman Brood vergezeld. Is dat een stempel waar je niet meer vanaf komt of was het juist een stimulans om eens wat anders te gaan doen?
David: Ik ben na Herman zijn dood heel veel gevraagd om cover- of tribute dingen te doen. Kijk, met een Memorial of reünie voor de familie deed ik natuurlijk wel mee, dat was een soort van opdracht. Maar verder zei ik steeds: “ik doe alleen mee als Herman zelf óók mee doet”, dan was ik van dat gezeur in ieder geval weer af. Ondertussen was ik met allerlei andere projecten bezig. Zoals recent bijvoorbeeld met SLICK, een rock fenomeen met mijn vriendin de zangeres Dee Dee Dekkers, waaraan o.a. ook bassist Patridas van Teylingen, drummer Sven Bakker, toetsenist Brian Hickey en Frans Sitanala op de steelguitar meedoen.
John: “Yeah, Slick is cool man!”
Jan-Willem, je bent voor het grote publiek misschien wel de minst bekende van de drie, maar ook de meest veelzijdige. En met nu als main band en prioriteit dus The Romance. Wat is eigenlijk de romantiek aan wat je nu doet?
Jan Willem: Ik ken David ook al heel lang. Als ik dan wel eens bij hem thuis kwam en hij was op zijn gitaar bezig dan lette ik altijd heel erg op zijn speelstijl. Hij heeft namelijk nogal rare vingers moet je weten, kijk maar eens wat een kolenschoppen…
David: “What the fuck?!”
Jan Willem: … nee serieus, dan ging ik weer met de trein terug naar Utrecht en dan thuis al die gitaarpartijtjes uitzoeken en proberen na te spelen zoals hij dat deed. Er is nu denk ik geen enkele Brood-song die ik niet kan spelen op de gitaar. Niet alleen de muziek klopt bij Herman Brood maar ook de feeling die erbij komt. Als je vroeger naar een Brood concert ging had je vaak een bepaald verwachtingspatroon. En als je dan zo’n concertzaal of club binnen kwam lopen gonsde het ook van de opwinding en klopte alles gewoon. Dat zijn toch de mooiste herinneringen die ik aan de Herman Brood concerten heb. Zodoende heb ik later ook besloten om de Wild Romance nieuw leven in te blazen, zonder dat het aanvankelijk de bedoeling was om er zelf ook in te spelen hoor. Maar ik deed aan bandcoaching en heb een boekingsburo en dat bood eveneens perspectieven. Maar omdat ik al die nummers gewoon kon spelen ben ik toch ook maar mee gaan doen.
John, we hebben jou in 2012 als gitarist van Mother’s Finest al eens eerder geïnterviewd. Ook jij houdt niet van stil zitten. Waar zit voor jou de grootste uitdaging om in deze samenstelling te spelen?
John: Ondanks dat ik nog regelmatig met Mother’s Finest optreed en ook nog The John Hayes Project feat T.I.M. erbij doet ben ik deze uitdaging toch aangegaan. Ik heb het er druk mee maar ben er ook trots op om dit te mogen doen, want Herman Brood was geniaal. Met de repetities merkte ik weer eens hóe geniaal ook deze muziek is! Het tempo en de akkoorden wisselingen in hoofdzakelijk korte punkrockachtige songs, afgewisseld met groovy (cover)ballads zoals ‘Champagne (& Wine)’ en ‘Still Believe’. Ik neem het erg serieus allemaal en het is natuurlijk ook weer goed voor mijn eigen ontwikkeling. Ik probeer als wisselwerking met onze ritmesectie ook mijn eigen chunk-chunk flavour toe te voegen aan de bekende gitaarsound die David en JW produceren. “That’s my job”.
David, in het tijdperk vóór The Wild Romance speelde je al in de bands Bruno Basta! en Roberto Q & The Boppers (1980-1981). Hoe ben je destijds eigenlijk bij Herman Brood terecht gekomen?
David: Ik komt uit een muzikale familie, mijn vader die ook David heet was een bekende klassieke bas- bariton zanger, dus ik zat al vroeg in de muziek en heb 5 jaar conservatorium opleiding doorlopen. Toen we begin jaren tachtig met Roberto Q & The Boppers in het voorprogramma van Herman en zijn band in Hilversum speelde viel ik blijkbaar al op bij coach Koos van Dijk. Die dacht toen “Wait a minute…”, niet dat ik virtuoos was of zo maar mijn stijl paste blijkbaar bij de Wild Romance. We mochten toen eerst heel die tour als supportact mee het land door. We speelde op een avond in Susteren (Limburg) toen Herman naar me toe kwam en zei: “hé Hollestelle, wil je meedoen in de toegift? Jumping Jack Flash in B”. Dus daar sta je dan als ventje van begin twintig jaar, ik dacht dat ik droomde. ‘s Nachts terug in Hilversum ben ik gelijk een nachtclub ingegaan en heb ik tegen iedereen die het maar wilde horen geroepen: “wat ik nóu toch heb meegemaakt…”. En toen riep iemand terug: “misschien willen ze jóu wel vast in die band hebben!” En zo geschiedde dus ook!
Kunnen jullie iets vertellen over de gitaren die straks live gebruikt gaan worden?
Jan Willem: Behalve op de Gibson Les Paul en Fender Stratocaster speel ik ook op een te gekke Alleycat Relics Esquire gitaar. Sinds een jaar of wat gebruik ik Tonerider Pickups P90 die kunnen worden uitgerust met een gitaar die is gemaakt voor humbuckers. Het is gereedschap en ziet er niet uit maar ik gebruik het voor de Les Paul gold top met de Vox amp. Dus geen toestanden ertussen maar gewoon inprikken en gelijk gáán. Daar speel ik ook vana
vond op. David heeft die Alleycat bij zich en John gebruikt een Paul Reed Smith.
David: Mijn idee is, als we met z’n drie-en gitaar gaan spelen dan moet er toch zeker ook een Telecaster bij zijn, zodat we een range van al die sounds krijgen. Die Fender wil ik dan voortaan wel spelen hoor, dat kan John zijn PRS gebruiken, Jan Willem de Les Paul en ik doe de shit inbetween gewoon met de Telly, haha.
John: Maar je échte eigen sound heeft natuurlijk te maken met wat er uit je vingers komt hé, en niet met welk merk instrument of over welke versterker dat je speelt. En je moet je laten leiden door je gehoor, hoe klinken de bassist en de drummer en wat doen je medegitaristen? Dát bepaald namelijk een bandsound en is pas écht belangrijk.
David: Absoluut John, mooi gezegd!
De documentaire ‘Mama don’t like no guitarpickers ’round here‘ uit 2009 waarin David ook te zien is toont hoe de ongebreidelde liefde voor de gitaar wordt gevierd! Maar ook dat een carrière in de muziek niet de kortste weg is naar het geluk in de liefde. Hebben jullie muzikaal of relationeel ergens spijt van?
David: Ik zat relationeel toen niet in de beste fase van mijn leven, dus over mijn uitspraken in die film zal ik verder niets zeggen. Op muzikaal gebied heb ik niet echt berouw van dingen. Niet van de Los Vast Band (met Jan Rietman) en niet van de Wild Romance, om maar eens twee uiterste te noemen. Ik ben ooit door Scott Gorham gevraagd om met hem mee te gaan maar toen Herman dat hoorde werd hij heel obstinaat. Want wij hadden juist een serie optredens in Duitsland voor de boeg en hij wilde zijn vaste gitarist natuurlijk niet kwijt raken. Dat had dan misschien een overstap kunnen worden, maar spijt nee.
Jan Willem: Ik heb met veel plezier allerlei muziek geproduceerd en gitaar gespeeld met acts als bijvoorbeeld Saskia & Serge tot aan studiowerk voor REM. En ook met diverse bands opgetreden van Kutklapperveen tot aan meerdere malen Rotterdam ‘Ahoy uitverkocht.
John: Ik heb gespeeld met o.a. Sheryl Crow, Sting en natuurlijk nog steeds met Mother’s Finest. Daar kan je moeilijk spijt van hebben. En, oh ja, ik heb nog gewerkt met hiphop- en R&B artiest Cee Lo Green vlak voordat hij beroemd werd. Ook allemaal goed voor de ontwikkeling.
David, In 2009 zat je ook in een TV aflevering van De Wereld Draait Door om de beste gitaar-riff ooit te kiezen. De top-3 volgens Music Radar was toen: 1. ‘Voodoo Child’ van Jimi Hendrix 2. Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’ en 3. Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’. Wat is jullie favoriete riff momenteel?
David: Echt tè gek vind ik mijn eigen riffs, haha! Sorry, ja ik zat daar bij die Matthijs in een soort panel die daarover discussieerden; een goochelaar, een minister, een muzikant van Moke en ééntje van de 3J’s. Die laatste kwam met ‘Satisfaction’ op de proppen geloof ik en van de rest weet ik het niet meer. Volgens mij koos ik wel voor ‘Whole Lotta Love’ maar mijn all time favorite riff is toch echt: ‘Rebel Rebel‘ van David Bowie.
Jan Willem: ‘Layla‘ van Derek and the Dominos Door Johan Derksen ooit ouwelullen muziek genoemd, maar dat is nou juist te charme ervan!
John: Voor mij is dat een song genaamd ‘The Red and the Black‘ van Blue Oyster Cult Ik draaide dat vroeger heel vaak en mijn zusje werd daar dan stapelgek van!
Jullie zijn alle drie in leeftijd rond of over de 50 jaar. Zit in jullie nog steeds de drang om een hit te scoren, of is het uitsluitend bühnensucht?
David: We hebben er bij elkaar nog genoeg kwaliteit en energie voor hoor. Ik heb zelf elke dag een stuk of drie nieuwe songideeën…
Jan Willem: … maar een hit moet gewoon kloppen en écht goed zijn. We hebben best wel plannen om op te gaan nemen hoor, maar daar kan je beter later mee beginnen in plaats van het te gaan overhaasten. En als je kijkt wat er nu op het podium staat is de potentie voor een goed nieuw product absoluut aanwezig. Maar alles is nu nog open en we gaan voorlopig lekker live spelen!
Omdat zanger Stick inmiddels is gearriveerd en hij zijn bandleden komt begroeten, en John Hayes alweer is vertrokken voor de soundcheck wordt besloten om het interview te beëindigen met een ludiek spelletje Wie van de Drie. Wil de echte gitarist nu opstaan? Het spel wordt inclusief een geneuriede eindtune meegespeeld maar de strijd blijft onbeslist. Want dé gitarist van The Romance anno 2014 is een “goddelijke gitaar drie-eenheid” die aanbeden behoort te worden door Herman Brood & his Wild Romance fans uit alle geledingen en van alle tijden. Prrr Cha-cha!
Bekijk hier foto’s van het optreden in De Koningshof
Wow, heel prettig om lezen. thx!
prachtig interview Giel.
Met veel plezier gelezen!!