Preston Shannon plays the blues with soul in North Sea Jazz Club

Preston Shannon met als begeleidingsband Fat Harry & the Fuzzy Licks speelde op 16 januari jl in de North Sea Jazz Club. Tekst en foto’s van Arjan Vermeer.

Hij wordt ook wel “King of Beale Street” genoemd. Maar om hem nu zomaar in het rijtje blues’kings’ te plaatsen leek het ons goed om zelf maar eens poolshoogte te nemen in de North Sea Jazz Club op 16 maart jl. alwaar hij zijn korte europese tournee begon. Begeleid door een van de beste bluesbassisten Henry Oden en de oer-nederlandse Fat Harry & The Fuzzy Licks beloofde dat een mooie blues-avond te worden.

Dit optreden was tevens de opening van ‘Johan’s Lijstje’: een serie blues-concerten in de North Sea Jazz Club waar niemand minder dan Johan Derksen op de stoel van programmeur mocht gaan zitten. Derksen deed dan ook hoogstpersoonlijk de introductie. Hij memoreerde aan een avond waarin hij verliefd was geworden op zijn eega begeleid door de soul-achtige bluessound van Preston en was dan ook benieuwd of zijn gehoor toentertijd niet versluierd was met zijn verliefde gevoelens. De volle zaal van de North Sea Jazz Club, gevuld met bluesliefhebbers en vaste gasten, was uiteraard eveneens benieuwd.

Maar eerst iets over Preston Shannon. Geboren in Olive Branch, Mississippi verhuisde hij op 8-jarige leeftijd naar Memphis. Hij speelde eerst in lokale bands, werd bekend door duetten die hij met soul-zangeres Shirley Brown zong (Shannon nam daarbij de rol op zich van Bobby Womack) maar brak pas echt door met zijn live-album ‘Break The Ice’ (met The Memphis Horns) in 1994. Daarna maakte hij -in 1999- hij een van de beste soulblues albums ooit, “All in Time“. Zelfs drie Grammy-nominaties vielen dit album ten deel. Maar het zou 7 jaren duren -tot 2006- alvorens Shannon met een nieuw album zou komen “Be With Me Tonight“. En dat Shannon deze productiviteitscyclus doorzet blijkt wel met de release dit jaar van zijn laatste album “Dust My Broom”, een ode aan Elmore James, aangevuld met live recordings in Lloyds Sessions van Radio Rijnmond vorig jaar.

Het zijn de nummers van deze laatste CD die ook -voornamelijk- de setlist vormen van de huidige live optredens van Preston Shannon met Fat Harry & The Fuzzy Licks. En dat live optreden is echt aanstekelijk. Het kost Shannon geen moeite om het aanwezige jazzpubliek te enthousiasmeren. Ik hoor regelmatig de kreten ‘lekkere muziek’ en ‘wat een groove’, om mij heen (als persfotograaf moet je je in de North Sea Jazz Club zo onopvalled mogelijk door het zittende en staande publiek heen bewegen). Dat wordt zeker ook veroorzaakt door het uiterst strakke spel van de begeleiders, Fat Harry & The Fuzzy Licks, onder leiding van bassist Henry Oden. Maar vooral toch de performance van Shannon zelf, die met subtiele bewegingen een aanwijzingen het publiek mee krijgt. Met name nadat hij de Albert King cover “As The Years Go Passing By” inzet. Dat begint al met een wat hilarische valse start van Shannon zelf, maar die vervolgend perfect wordt opgevangen met de band. Daarna wordt dit nummer lekker lang uitgesponnen met mooie solo’s. Het publiek wordt -subtiel- uitzinnig als Shannon van het podium afstapt en zonder microfoon, in het publiek verder speelt en zingt, verstaanbaar voor de hele zaal. Dat brengt mij op de Shannon’s bijnaam ‘King of Beale Street’, die al snel vergelijkingen oproept met de drie ‘Kings of the blues’, Albert, Freddy en B.B. King. Shannon’s gitaarspel heeft nog het meeste weg van B.B.Kings vroegere jaren. Zijn stem echter mist de zware bluesklanken die de drie andere ‘Kings’ toch wel hebben. Ja hij wordt vergeleken met Bobby Womack, maar ik mis toch een zeker timbre die ik bij deze nummers graag hoor. Maar een kniesoor (en dat ben ik soms) die daar op let. Shannon werkt zijn setlist professioneel af en het publiek smult er van. Voor mij is de aanwezigheid van het blazersensemble wel essentieel voor de sfeer in Shannon’s optreden. Dat vindt Shannon zelf trouwens ook, getuige het uitgebreid voorstellen van de drie, waarbij hij speciale aandacht vestigt Yavin Groenewegen op trombone. Maar ook Jan de Ligt op tenorsax en Floris Windey op trompet worden uiteraard niet vergeten.