Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012-2013 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen, volgers van het eerste uur, bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. De serie ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ is ten einde maar The Boss zelf weet van geen ophouden. It’s Boss Time, still! Springsteen 2014 reportage door: Paul Meerman. Foto’s © Arjan Vermeer (tijdens Wrecking Ball Tour, Goffertpark Nijmegen 22 juni 2013) & BS promo.
Als Bruce Springsteen liefhebber lijken het rustige tijden. Bruce is in geen velden of wegen in de buurt van Europa te vinden. Niets is echter minder waar. Voor mij lijken het wel hoogtijdagen. Enkele weken geleden ontvingen we High Hopes, de cd met achterblijvers, nummers die nimmer de selectie van een ander album behaald hadden. De achterblijvers werden aangevuld met enkele bekende songs, die voor de gelegenheid herschreven en van een nieuw jasje voorzien waren.
High Hopes pakte mij. Met grote belangstelling keek ik uit naar de concerten in Zuid Afrika. Omdat dat land mij vreemd genoeg niet aantrekt had ik ook geen behoefte om naar een van de drie concerten te gaan. Wie een goldies-oldies “warhorses” show had verwacht kwam echter bedrogen uit. Bruce ging, ook in Zuid Afrika, verder op de voet die hij al lang geleden heeft ingezet. Hij past moeiteloos juweeltjes uit eigen doos toe aan zijn shows. Dat maakt deze artiest op z’n minst op één onderdeel uniek (vernieuwend). Maar er is meer. Ja logisch, hoor ik je denken. Jij bent Bruce adept en zal niet veel minpunten zien. Haha, nee dat klopt, ik zie amper minpunten, en dat maakt de man gelijk op het tweede element uniek (kwaliteit).
Ik heb wel eens gelezen dat je Springsteen fans hebt en zij die hem nog nooit gehoord hebben. En zo is het. Deze man heeft zoveel muzikale kwaliteiten die hem niet alleen naar hoge oorden stuwt, maar die ook zijn mede bandleden naar grote hoogte stuwt. En wat te denken van zijn gastartiesten. Eddie Vedder is een regelmatig terugkerende gast. Het mooie van Bruce is dat hij zijn bandleden ook de ruimte geeft. Met regelmaat mag de horn-section uitblinken en haar momentje van fame pakken. Ook de backgroundsingers staan met regelmaart in de spotlights. Cindy Mizelle draagt de gospel- en soulachtige nummers zoals het hoort. Bruce heeft hier de juiste persoon op de juiste plaats. Zoals hij dat eigenlijk met al zijn bandleden heeft. Voor ieder plekje, voor iedere noot, heeft hij degene met de juiste kwaliteiten en competenties. Dat is het derde unieke element. Een gave om de juiste samenstelling te kiezen én deze samenstelling ook de credits te geven die zij verdienen. Het is niet alleen Bruce Springsteen, het is met recht Bruce Springsteen and de E-Street Band.
Na Zuid Afrika toog Bruce naar Australië en Nieuw Zeeland. Ook hier werden weer avond na avond prachtige concerten neer gezet. Concerten die de drie en een half uur makkelijk overstijgen. Concerten waarin de E-Street trein van Rock naar Soul, van Gospel naar Ballad dendert. Concerten waarin Bruce een is met zijn publiek, een is met zijn band en vooral plezier heeft. Uniek element vier: het plezier, de uitstraling, een met het publiek.
Bruce opende bijna iedere avond met een cover van een (al dan niet) plaatselijke grootheid. Hij opende met soulnummers als Heatwave van Martha and the Vandellas en Spill the Wine van Eric Burdon, maar ook met Highway to Hell van AC/DC, het vrolijke Friday on my mindvan de Eastbeats, en, verrassend, de disco kraker Stayin’ Alive van de Bee Gees. Niet alleen gedurfd, maar ook erg gepast. Een ode aan andere muzikanten. Uiteraard gooien en zijn Bruce er wel een Springsteen-sausje over, maar dat is helemaal niet erg. Dat maakt het juist interessant, uitdagend en onderhoudend. Dit kan niet anders dan dat dit het unieke element nummer vijf is: de veelzijdigheid het lef en de kwaliteit om te openen met niet verwachtte covers.
Bruce heeft deze “High-Hopes” tour Tom Morello aan zijn zijde. Vast bandlid Steve van Zandt zal er straks weer even tussen uit zijn om zich bezig te houden met opnames voor de aansprekende Noorse tv-serie Lillyhammer. Het is de vraag of Little Steven op tijd terug zal keren om de start van de USA leg 1 tour mee te maken. Tom mag zijn gitaar regelmatig op onnavolgbare wijze laten spreken. Vooral is zijn solo in The Ghost of Tom Joad (ook als remake on High Hopes beland) van duizelingwekkende hoogte. Maar Tom staat er niet alleen. De onvolprezen schoorsteenman, Nils Lofgren, poetst heel wat noten weg uit zijn gitaren en is mede drager van de vele juweeltjes die Bruce en zijn band avond na avond op het toneel weg zetten. Tel naast Steven, Nils en Tom ook nog de meester zelf en het behoeft weinig verbeelding dat hier een magistraal gitaarspelend kwartet acte de présence geeft. Met regelmaat laat Bruce echter vrienden opdraven. Ik mocht al van vele getuige zijn. De meeste impact bracht mij echter Glen Hansard in Kilkenny, juli 2012 met een fenomenale uitvoering van Drive All Night. Wie de moeite neemt om op YouTube naar de beelden te kijken (maar vooral ook te luisteren) zal zien dat Bruce, Glen alle ruimte geeft. Als een onbeholpen jochie, een fan zelfs, staat Glen met zijn van gaten voorziene gitaar naast Bruce te genieten. Bruce neemt Glen mee en dirigeert en passant zijn band in de stijl die Glen past. Glen stijgt met Bruce mee en als hij even de tekst kwijt lijkt te zijn past hij moeiteloos een stukje Van Morrisson in het akelig mooie nummer. En Bruce, hij staat er bij, en glimlacht. Hij geniet met volle teugen. Element nummer zeven: vertrouwen hebben in.
Nu we toch YouTube hebben aangehaald wil ik even wijzen op de uitgave van Kitty’s Back van Perth 5 februari 2014. Je moet er even voor gaan zitten, maar let eens op de saamhorigheid, de eenheid, de samenwerking en de kwaliteit van en binnen de band. Bij het zien van deze beelden bedacht ik me dat dit het ultieme filmpje is voor mijn organisatie. We zijn pas begonnen en zijn volop aan het bouwen aan iets stevigs. Een fiks aantal bloedgroepen is bij elkaar gestopt om te verworden tot één vloeiende organisatie. Dat kan natuurlijk niet zomaar geschieden, dat gaat gepaard met vallen en opstaan. Daar is lef en kwaliteit voor nodig, daar is vernieuwing en plezier voor nodig. Daar is vertrouwen nodig, de juiste personen op de juiste plaats, daar is samenwerking nodig. Op allerlei manieren probeert men ons inspiratie te geven. Misschien moet mijn directie/MT maar eens serieus overwegen om Bruce Springsteen uit te nodigen. Deze man geeft meer inspiratie en drive dan welke opleiding of cursus op gebied van “bedrijf opbouwen” ooit zal kunnen geven.
En oh ja, het moge duidelijk zijn, mijn Bruce-loze Europa tijdperk kom ik echt met enorm veel plezier door. Het is behelpen, maar zolang ik enorm blijf genieten van alleen maar foto’s, youtube beelden en verslagen zit het wel goed. Ik verheug me dus al weer op de herfst. The Boss komt dan vermoedelijk naar Europa. Een boost van inspiratie is dan gegarandeerd. En ik ga proberen extra veel te gaan. In juni komen de Stones (voorheen andere passie van mij) naar Europa, maar die Eurootjes reserveer ik liever voor The Boss en The E Street Band.
