Het Scumbash festival werd op 22 februari 2014 georganiseerd in de Van Nelle Fabriek in Rotterdam. Review door Jack Zwinkels met foto’s van Sjors van Os. (Klik hier voor het volledige fotoalbum)
Zaterdag 22 februari ’14 werd rock ‘n rollend Nederland bij elkaar geroepen om in de oude Van Nelle fabriek in Rotterdam een dag lang te genieten van de beste bands uit de scene. De oude fabriekshallen leende zich ideaal voor de rauwheid wat van deze lifestyle druipt. Over drie podia genaamd The Kraken, Jack Ketch en Cortonville stuwde de speedrock-, psychobilly,- en bluegrass-bands hun muzikale ensemble richting de oren van het in grote getalen aanwezige publiek. Het startschot van Scumbash werd rond 13:00 uur gegeven en de eer was aan Small Time Crooks. De toestroom van bezoekers was op dit moment nog minimaal waardoor de zalen nog niet volledig gevuld waren. Dit was geen probleem omdat het wisselsysteem van de podia telkens één groot podium als focus hadden, om vervolgens het andere podium klaar te maken voor de daaropvolgende band. Naarmate de tijd verstreek werd de diversiteit van het publiek des te meer zichtbaar. Punkers, speedrockers, 50’s en 60’s dressers en country/bluegrass fans hadden een algemeen doel wat zich uitte in de muziek. Daardoor werd elke band, populair of klein, met open armen ontvangen en liet de zaal zich graag vermaken.
De drukte was voor het eerst van de dag zichtbaar bij de punkrockband The UK Subs die er voor zorgde dat de zaal zich volledig kon laten gaan. Met een snoeiharde sound uit, verassend, maar één elektrische gitaar werden de trommelvliezen tot het uiterste gepusht. Het stemgeluid van de zanger Charlie Harper had veel overeenkomsten met de galmende vocalen van Ozzy Osbourne in zijn Black Sabbath tijd. Waarschijnlijk kwam de zanger ook uit dezelfde generatie voort aan zijn uiterlijk te zien. Maar dit kan een schijnvertoon zijn door de leeftijd verslindende rock ‘n roll levensstijl die door de bandleden wordt gehandhaafd. De discussie tussen mij en mijn omgeving concludeerde in het feit dat het tussen de 40 en 60 jaar moest zijn, erg breed dus. Nader onderzoek wees uit dat we er naast zitten met negen jaar. 69 en nog steeds zo actief op het podium. Chapeau!!
Na een versnapering bij een van de eettentjes, als Hans Worst, Burger Brothers of de ouderwetse pizza, was het de tijd voor de muzikale muur van The Deaf. Opgericht als ontladingsklep voor gitarist/zanger Spike van Di-rect. Duidelijk is dat hij de energie die binnen Di-rect opgekropt blijft kwijt kan binnen deze groep. Dit geldt ook voor de organist die zijn orgel gebruikte als wieg. Dit zorgde voor verschrikte blikken bij de eerste rij die de kans van een orgel op hun tanden aanzienlijk zagen vergroten. De respectievelijk enige radio hit van The Deaf ‘Coming down that road’ zorgde voor enthousiasme binnen de pit vooraan, die door Spike werd gesplitst in een ‘wall of dead’. De EHBO moest dit schouwspel met kriebelende handen aanschouwen, maar mochten later waarschijnlijk wat deelnemers oplappen.
Wat na een aantal bands te hebben gehoord opviel is de akoestische puinhoop van de locatie. De grootse stalen constructie zorgden voor een versplintering van de geluiden wat niet bevorderlijk was voor de kwaliteit. Daarentegen werd ook duidelijk dat de organisatie zeer strak in elkaar zat. Weinig wachtrijen bij zowel bar, kluisjes als toilet. Snelle publieke verplaatsing tussen de grote podia. Ik kreeg een opmerking te horen met betrekking tot de organisatie die het mooi verwoord: “Ja, met de organisatie zit het zó snor, dat het baard is.”. En baard zat het wel degelijk!
Batmobile was de band die het stokje overnam van Spike. Persoonlijk dacht ik een rustiger optreden te gaan bekijken dan de rauwe herrie van The Deaf. Dit werd puur aangestuurd door het feit dat er een contrabas op het podium stond. Maar dit was niet het geval. Het werd overtroffen met een vermenigvuldigingsfactor van 10. Omdat af en toe de rust te pakken zeer verstandig is, liepen we naar het kleine Cortonville podium waar de Bluegrass Boogiemen aan het spelen was. Dit was de rust waar naar gezocht werd en door het publiek van harte aangehoord. Het Amerikaans opgezette accent van de zanger paste perfect binnen de style en de heren leken goed op elkaar ingespeeld. Dit werd door de mannen van Schorem vanuit de backstage bekeken. Bertus werd door de band op het podium geroepen om een stukje mee te zingen en na enig aandringen gebeurde dit ook. Samen met zijn blikje Guinness (waarschijnlijk tegen de zenuwen) zong hij een duetje mee. Dit werd door het publiek uiteraard afgesloten met een luid applaus.
Voor ons was de afsluiter Nederlands bekendste speedrock band Peter Pan Speedrock. Dat er een bekendheid rond deze band aanwezig is werd duidelijk door het duidelijke gevoel van spanning vooraan tussen de menigte. Met het herkenbare intro nummer werd dit verder uitgebouwd, waarop Dikke Dennis iedereen verplichtte om volledig los te gaan. Deze opgelegde taak werd door de mensen goed uitgevoerd in de vorm van een pit.
Het was een zeer enerverende dag met vele extremen die binnen de muren van de Van Nelle fabriek allemaal dezelfde kant op keken wat zorgde voor een geslaagde dag. Er is voor de mannen van Schorem een goede kans om dit tot een jaarlijks terugkerend feest om te toveren, want iedereen was zeer te spreken over ‘this one day of pure goddamn rock ‘n roll’ Scumbash!
