Exclusief interview met Adrian ‘Adje’ Vandenberg (MoonKings) in Café Americain Amsterdam op woensdag 29 januari 2014. Tekst door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer, Lizzy vd Hoeven, div. foto credits: © bron zoals vermeld.
Het zal de echte rockliefhebber niet ontgaan zijn; Adrian ‘Adje’ Vandenberg de voormalige hardrockgitarist van de bands Teaser, Vandenberg, Whitesnake en Manic Eden heeft weer een nieuwe band, Vandenberg’s MoonKings! Op 21 februari 2014 verschijnt het titelloze debuutalbum gevolgd door een reeks cluboptredens in Nederland, Engeland en door andere delen van Europa. Een uitgelezen aanleiding dus voor een interview met dit dubbeltalent in de bruisende Amsterdamse ‘hotspot’ voor artiesten en kunstenaars, Café Americain aan de Leidsekade. Want Ad van den Berg (Den Haag, 31 januari 1954) excelleert in veelzijdigheid. Van origine is hij kunstschilder en behalve gitarist en toetsenist ook componist, muziekproducent en heeft hij een eigen muziekuitgeverij, Vandenberg Music. Maar vooral als leadguitarist werd hij bekend met zijn melodieuze rockband Vandenberg. Hiermee scoorde hij in de jaren tachtig hits als ‘Burning Heart’ en ‘Different Worlds’ wat hem internationale bekendheid opleverde. Eind jaren tachtig vroeg ex-Deep Purple zanger David Coverdale Adje om bij de rockband Whitesnake te komen spelen. Met deze supergroep scoorde hij in 1987 twee nummer 1 hits in de VS met de songs ‘Here I Go Again’ en ‘Is This Love’. Tegenwoordig is zelfs na een periode van radiostilte zijn populariteit nog steeds niet tanende. En die zal met de op stapel staande MoonKings activiteiten alleen maar flink gaan toenemen. Na de hartelijke ontvangst in Café Americain door perspromoter Yolanda van platenmaatschappij Pias wordt het MoonKings paradepaard met zijn wapperende manen door haar van stal gehaald. Adje Vandenberg is zeer aimabel en ook erg gevat. Als een tafeltje verderop gelijktijdig twee bejaarde dames aanschuiven vraag ik Adje gekscherend of hij zijn gevolg soms heeft meegenomen? “Nee, dat zijn Deep Purple groupies” zegt hij knipogend, ondertussen een kop soep en een glas verse jus d’orange bestellend. “Goed man!” OK, let’s rock”.
– Ja, ik had destijds ook zeker wel het plan om weer eerder met de muziek te gaan beginnen maar om een aantal redenen heb ik dat uitgesteld. Ten eerste had ik in 13 jaar geen kwast meer op het canvas gezet en dat terwijl ik het voor die tijd altijd zo mooi kon combineren met mijn bands. De andere reden was mijn dochter Mickey. Ze is geboren in 1999 nadat mijn toenmalige vriendin en ik terug kwamen uit Amerika. Maar drie jaar later liep onze relatie stuk. Ik zag het niet zitten om mijn dochter nog maar één of twee keer per jaar te zien, wat vaak gebruikelijk is bij gescheiden ouders op afstand met een druk bestaan, vandaar dus.
Ben je in die tussenperiode wel blijven repeteren?
– Nee joh ook niet eens, ik had gewoon weer zin om lekker fulltime te gaan schilderen, voor mij is dat bijna net zo’n grote passie als de muziek. Dus ik heb in die periode eigenlijk helemaal niet elektrisch gespeeld. Ik heb wel altijd een akoestische gitaar op schoot dus tussendoor een beetje een bluesje spelen deed ik dan nog wel.
Het MoonKings album komt dus eindelijk in februari uit, hoe verlopen de voorbereidingen?
– Nou, we hebben nog niet eens kunnen repeteren joh! Dus ik ben nog niet bepaald in topvorm op dit moment. Wel erg druk gehad met voorbereidingen zoals interviews geven in Parijs, Londen en nu dus Amsterdam. En ook met het ontwerpen van het bandlogo, de platenhoes en het opzetten van de website heb ik me bemoeid. Want het zou me achteraf dwars gaan zitten als ik dat niet gedaan zou hebben, omdat het één altijd op het ander moet aansluiten naar mijn mening. Ja, noem me maar gerust een control freak.
En hoe verliep het opnameproces?
– Nou ja, over control freak gesproken, ik heb alles eerst thuis muzikaal voorbereid en op demo’s gezet. Want ik wilde de richting laten dicteren door mijn intuïtie en niet van tevoren bepalen wat voor soort muziek het zou gaan worden. Maar uiteindelijk kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan, en voert de bluesrock weer de boventoon. Dat is toch wat ik mijn hele leven heb gedaan en waar mijn hart ligt. Het bizarre is dat dit MoonKings album uiteindelijk is opgenomen in de Wisseloord Studio’s Hilversum waar ik in 1978 ook met Teaser de eerste LP heb opgenomen! Oók in Studio 2 met voor de akoestische gitaar dezelfde microfoon die toen net nieuw was. Ze hebben er nu ook een ‘vintageroom’ ingericht met een Neve mengtafel en buizencompressor, het beste van het beste allemaal.
– Nou het zijn eigenlijk maar een paar nummers waarop die gasten meedoen hoor. En het zijn gastmuzikanten hè, geen bandleden. Net zoals de Stones en Freddie King of wie dan ook gasten mee lieten spelen op hun studioalbums. Robin Piso van DeWolff speelt op drie tracks Hammond orgel en sessiemuzikant Nico Brandse doet ook mee op Hammond. Ik ben helemaal weg van dat specifieke geluid en sluit niet uit dat we er in de toekomst meer mee gaan doen. Verder kick ik altijd erg op blèr- en achtergrondzangeressen, daarom de ‘Barking MoonQueens’ [Hanna van der Horst, Lejony, Yuli Minguel – red]. Dat hoor je in de heavy rock toch minder dan in de blues- en de soulmuziek en daarom heb ik het uitgeprobeerd. Het nummer ‘Close To You’ is een Zeppelinesque-achtige song met dus dat blaffende chicks-koortje erin, volgens mij pakt dat heel goed uit!
Nog een aantal bijzonderheden op het album MoonKings: jij speelt mandoline en je levert zelfs een vocale bijdrage (er zit een stukje gesproken woord in ‘Feel It’). Wilde je bewust méér dan alleen gitaar spelen en produceren dit keer?
– Die mandoline schoot me eigenlijk pas te binnen nadat ik dat in een nummer hoorde terwijl we al bezig waren met de opnames in de studio. Ik hoorde die sound in mijn kop en vond dat een uitdagend en spannend iets! Ik heb gelijk zo’n ding besteld en toen ik die binnen kreeg dacht ik dat die simpel – in een gitaarstemming – te bespelen was, maar dat viel dus nog tegen. In tegenstelling tot een gitaar, heeft de mandoline een losse brug waarover de acht metalen snaren, die per twee gelijk gestemd zijn, doorlopen naar de onderkant van het instrument. De stemming is hetzelfde als een viool: g -d’- a’ -e”. Vrij snel kreeg ik dat onder de knie en nu kun je het mandolinegeluid terug horen op het intro van ‘One Step Behind’ (met melancholische regenbui) en op ‘Sailing Ships’ (met David Coverdale). Het stukje gesproken woord in ‘Feel It’ heb ik op advies van onze studiotechnicus Stephen Bartlett ingesproken, gewoon om daar een andere kleur stem te hebben als die van onze zanger Jan Hoving.
– Ja, dat was maar op één nummer bij dat optreden hoor, ‘The Audience Is Listening’ [van het Steve Vai album ‘Passion and Warfare’- red] omdat Rick Seratte toen inmiddels de vaste keyboards-man was. Maar in de eerste tour met Whitesnake deed ik inderdaad al het toetsenwerk zelf zoals op het intro van ‘Here I Go Again’ en het tussenstuk van ‘Still of the Night’. Keyboards heb ik eigenlijk ook op al mijn eigen albums wel gespeeld, maar deze keer met MoonKings dus juist weer niet.
Je pretendeert geen wereldverbeteraar te zijn met je teksten. Probeer je eigen teksten op dit album eens kort te beschrijven?
– Uhm… ja, vanuit het hart! Zoals dat hoort bij rock en blues. Ik begin altijd met de muziek en dan rollen er altijd vanzelf tekstregels bij me naar binnen. In de tijd van Whitesnake schreef David Coverdale als zanger de meeste teksten. Onze MoonKings zanger Jan Hoving heeft daar geen ambities naar, dus ik schrijf die binnenrollende tekstflarden zelf weer op of ik boer ze in mijn iPhone, om later tot lyrics uit te kunnen werken. Ik denk wel dat mijn teksten de juiste diepgang hebben. In ‘Out Of Reach’ probeer ik te beschrijven hoe het is om een dierbare te missen, een vriend, familielid, dochter, partner, zeer persoonlijk dus, “still an emotion I can’t get used to”. ‘One Step Behind’ is een persoonlijke observatie van hoe ver je kunt gaan als je een passie najaagt: “Hold on to that line, but deep inside you know / You may be one step behind“. En ‘Leeches’ is ook erg persoonlijk. Je moet weten, ik ga door het leven als iemand die iedereen op voorhand helemaal vertrouwd. Naïef natuurlijk, en je loopt honderdduizend keer met je kop tegen een muur aan. Maar moet ik daardoor nou een wantrouwende persoon gaan worden? Ik denk het niet! Want het is een eigenschap die je bezit en waar helaas misbruik van gemaakt kan worden. Dáár gaat dat nummer dus over. Mijn gitaar klinkt in ‘Leeches’ ook alsof ik die profiteurs uitlach, en dat is een mooie bijkomstigheid, ha ha.
– Nee hoor. Zanger Jan Hoving ken ik al een tijdje en bassist Sem Christoffel en drummer Mart Nijen Es studeerden beide aan de Artez popacademie in Enschede. Deze jongens zijn waanzinnig getalenteerd, super gemotiveerd en verrassend professioneel. In 2011 heb ik voor het kampioenschap van FC Twente het nummer ‘A Number One’ geschreven. Jan heeft die song toen moeiteloos ingezongen. En voor de live presentaties heb ik toen ook al Mart en Sem benaderd. En ik was toen al behoorlijk enthousiast en wist dat er meer uit die samenwerking te halen zou zijn. Of ik ook FC Twente supporter ben wil je weten? Uh… laat ik het zo zeggen, ik ben geboren in Den Haag en heb tot mijn 14e jaar in Rotterdam gewoond! En ja, ik houd wel van een stevig potje voetbal, maar verder ben ik gewoon Oranje supporter, ha ha.
Wat voor soort zanger is Jan volgens jou?
– Een countryzanger, wha ha ha! Ik heb namelijk net twee dagen interviews in Londen achter de rug, en een terugkerende vraag was: hoe kom je aan die geweldige zanger? Dan zei ik steeds: “van een tractor getrokken in Nederland, want zijn ouders hebben een boerenbedrijf, ha ha”. Nee, Jan is het soort zanger waar ik van houd, hij kan rock zingen zoals David Coverdale en blues(rock) als Paul Rodgers. Ronnie James Dio zeg jij? Dat is voorwaar ook geen belediging! Jan is gewoon een fantastische zanger en ik heb het volste vertrouwen in hem.
Zelf ken je ‘the joy of touring’ als geen andere Nederlandse rockmuzikant. Maar óók de verleidingen van het wereldse leven! Ga je ze wederom weerstaan?
– Ja hoor. Ik ken ze allemaal die verleidingen en heb ze van dichtbij meegemaakt. Maar ik wil zo lang mogelijk doen wat ik het liefste doet en dat is muziek maken. Daar hoort toeren ook bij, om dat vol te houden moet je bepaalde dingen gewoon willen en kunnen weerstaan.
Hoe gaat de setlist eruit zien? MoonKings heeft nog maar 13 eigen nummers.
Ga je ook met VIP Packages werken zoals bijv. Steve Vai dat deed in zijn recente Story of Light Tour?
– Nee joh, wij willen gewoon lekker de clubs plat gaan spelen. We hebben geen meet and greet status zoals Steve Vai dat misschien wel heeft. En op VIP Packages à raison van € 200,- of meer zitten onze fans echt niet te wachten, dat is veel te heftig.
Ben je ooit gevraagd voor de G3 Tour, het project van de gitaristen Steve Vai en Joe Satriani?
– Ja. Niet door Steve en Joe zelf maar wel door de organisatie van het G3 project. Maar uitsluitend instrumentaal spelen is niet zo mijn ding weet je. De enige van wie ik het goed kan hebben is Jeff Beck, hij ‘zingt en spreekt’ echt met zijn gitaar. Bij andere wordt het gauw een soort van display, zo van: kijk eens wat ik allemaal kan! Je moet niet vergeten dat ik een grote Albert King en Stevie Ray Vaughan fan ben. Vocale en instrumentale bluesrock, daar word ik écht blij van en dat kan ik blijven draaien. Zelfs Stevie’s ‘Little Wing’ versie is prachtig, in ogenschouw nemend dat Jimi Hendrix echt heilig is voor mij hè.
Waarom ben je in de jaren tachtig niet op het aanbod van Phil Lynott ingegaan? Volgens zeggen konden jullie het goed vinden samen.
– Ja dat is ook zo. We hadden al een tijdje contact en ik had ook al een keer gerepeteerd met Phil en Scott Gorham en zo. Kort daarop werd ik uitgenodigd op Phil zijn verjaardag. Binnen een mum van tijd was iedereen daar in andere sferen, om het zo maar even uit te drukken. En ikke dus niet. Ik heb nooit drugs gebruikt en ik dronk in die tijd zelfs niet eens alcohol (veel later ben ik pas aan de wijn gegaan, dat vind ik wel heerlijk). Afijn, op het moment dat iedereen op een andere planeet zat kwam de Thin Lizzy manager naar me toe en die zei: “Adrian, dit is ook het rock ‘n roll leven van deze mannen, ik kan je niet alles vertellen maar denk er wel héél goed over na wat je wilt met je leven!”. En ik zei: “ja, dit is wel een ander sfeertje dan dat ik gewend ben”. Want tja, ik zat nog op de Kunstacademie en speelde in het onschuldige Vandenberg. Ik ben naar huis gegaan en heb de manager zijn advies opgevolgd en heb uiteindelijk bedankt om Thin Lizzy bandlid te worden. Een moeilijke beslissing hoor want ik was groot fan van Thin Lizzy en Phil was echt een held van mij! Achteraf bleek dat Phil zich toen al als het ware aan de rand van de afgrond bevond. Van mijn kant was het daarom een wijs besluit om het niet te doen.
Overmorgen ben je zelf jarig, dan wordt je 60 jaar…
– Lang zal die leven! Ha ha.
… wat staat er op je verlanglijstje?
– Dat is een goeie vraag man [stilte]. Uh… misschien een fles goede wijn, maar daar heb ik al een kelder vol van liggen.
Ik zal je een hint geven: Fender Stratocaster is van hetzelfde ‘bouwjaar’ als dat jij bent en bestond vorige week exact 60 jaar. Six incredible decades, six new guitars, zit daar iets voor je bij wellicht?
– Oei, ja dat is geen toeval natuurlijk dat moet het lot zijn, ha ha! Je moet mijn Manic Eden plaat eens beluisteren uit 1994. Bluesrock gespeeld met de Stratocaster, mijn hommage aan Jimi Hendrix zogezegd. Blues based hard rock with great grooves and bluesy riffs! Ik bezit een Fender Custom Shop ’62 Stratocaster en een 1959 Telecaster maar het meeste speel ik toch op de Les Paul.
Ik heb ook iets voor je meegenomen: vier fotomomenten uit 60 jaar Adje Vandenberg, zou je daarop willen reageren?
– Ohw, ja leuk man!
– M’n eerste eigen droomband – tussen aanhalingstekens dan – die succesvol was, Teaser! En daar ben ik nog steeds trots op. Hardrockachtige bluesrock, in 1978 brachten we de LP Teaser internationaal uit [Vertigo 6413506 – red] en die plaat wordt nog steeds door verzamelaars gezocht. Ik heb laatst nog wat nummers terug beluisterd omdat ze op YouTube bleken te staan, ja dat klonk gewoon lekker! Was ook een fantastische tijd met Jos Veldhuizen de zanger, die later naar Flavium is gegaan. Nico de Gooyer, van wie ik niet eens weet wat die momenteel doet, en bassist Peter van Eyk, die kwam ik vorig jaar toevallig nog in de supermarkt tegen, ha ha.
Ik heb Teaser in 1979 als support van Frankie Miller in de Doelen te Rotterdam gezien…
– Jaja, dat klopt! We hebben toen bij drie optredens van hem het voorprogramma verzorgd, ik was trots man! Want ik was helemaal gek van Frankie Miller, en nog steeds. Toevallig hoorde ik vorige week een bootleg van Teaser in een dubbelconcert met Normaal in de Achterhoek, da’s toch té gek hoor om die ouwe dingen weer eens terug te horen!
– Hebben jullie die foto zelf genomen? Mooi man! Ja die kleding joh, dat tijgerpak! Het was eigenlijk geeneens een pak, de broek had ik al en dat jasje heb ik er later bij gekocht. Ik wilde een soort van antistatement maken dat rockers altijd jeans en leren jacks moesten dragen. Maar wat zag het er eigenlijk idioot uit hè? Wha ha ha! Ik liep om die reden destijds ook altijd met zo’n vrijgezellenstrikje rond, gewoon effe lekker iets anders doen dan anderen. Ook een geweldige tijd in Vandenberg met Dickie, Bert en Jos wereldwijd getoerd door o.a. de USA en Japan. En drie albums gemaakt: Vandenberg (1982), Heading For A Storm (1984) en Alibi (1985).
Heb je die Gibson nog steeds?
– Ja! Mijn baby, de goudkleurige Heritage Standard 1981 Gibson Les Paul. Die ziet er nu uit als een ’51-er maar daar heb ik dus wel weer zo’n beetje het hele MoonKings album mee ingespeeld. En nooit wat bijzonders aan gedaan hè sindsdien. Ik las pas in tijdschrift Gitarist dat Eelco Gelling – wat mijn grote Nederlandse gitaarheld was vroeger – zijn klassieke 1960 Gibson Les Paul Standard helemaal heeft op laten knappen en ook weer aan het spelen is geslagen, tof man! [Adje stond zelf op de cover van Gitarist december 2013 – red].
Foto 3: Whitesnake 1987-1990, foto compilatie.
– “Shit man, hoe kom je aan deze foto?”
Vraagt Ad, verbaasd wijzend op een foto waarin hij samen met Rudy Sarzo achter in een Limo zit.
– Ja, het lijkt misschien of ik daar net een hotdog ketchup gegeten heb maar dat waren echt verse sporen van een aanrijding hoor. Ik was tijdens de Whitesnake 1987-1988 tour vlak voor een optreden in Madison Square Garden in New York [20-08-1987 – red] aangereden door een vrachtwagen, ik kreeg keihard de zijspiegels tegen mijn hoofd aan. Heel m’n kop kapot en dat hebben ze dicht gestikt met 20 hechtingen, kijk hier zie je de lidtekens nog van die oorlogswond [hij wijst op de zijkant van zijn gezicht – red]. Maar spelen in New York in een uitverkochte MSG wilde ik natuurlijk niet missen, dus stijf van de pijnstillers met een kop als een zombie heb ik dat optreden toen gedaan. En vervolgens die lange tour van 1987-1988 gewoon afgemaakt. Waanzinnig eigenlijk. [zie ook de foto’s: Nassau Coliseum, Uniondale, NY 22-08-1987 en foto’s van Eddie Malluk – red].
– Ha ha, ja dat zou je wel denken hè?! Nee, dat was toen in de jaren tachtig normaal, strakke broeken en getoupeerd haar, ook wel de poedelrockers genoemd. Iedere rocker deed dat toen, zelfs Ozzy Osbourne. Maar rockmuziek is ook showbizz hè, in dat kader moet je het gewoon bekijken. En deze foto was mijn gastoptreden bij Whitesnake op het Nederlandse Arrow Classic Rock festival in 2006. Dat oranje shirt is goed hè? Met de wapenspreuk “Je Maintiendrai – Ik zal handhaven”, zo voelde het op dat moment ook. Er waren toen ook wereldkampioenschappen voetbal aan de gang, in Duitsland geloof ik. Daar had ik het natuurlijk ook voor gedaan. Een paar jaar later heb ik nog eens met zo’n oranje cowboyhoed op het podium gestaan, dan sta ik gewoon effentjes de Nederlandse vlag hoog te houden in het buitenland hè, ha ha.
Je bent nog steeds goed bevriend met David Coverdale?
– Jazeker, we bellen en sms’en elkaar nog regelmatig. En hij heeft natuurlijk ‘Sailing Ships’ weer ingezongen op het MoonKings album. Waarom? Nou, ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat er nog een versie van ontbrak. Het staat nogal overgeproduceerd op het Whitesnakes album ‘Slip Of The Tongue’ uit 1989. En ook in enkel een guitar/vocals versie op de akoestisch live plaat ‘Starkers In Tokyo’ die ik in juli 1997 met David maakte, wat aanvankelijk opnamen voor een Japans radioprogramma waren. Ik heb het nu wat melancholieker gemaakt, met een langzamer tempo en het tussenstuk wat veranderd met violen en die mandoline erin dus. En David zingt het nu anders dan voorheen, maar hij bezorgt me wéér kippenvel. Nee, deze track heb je nog niet online kunnen horen, laat je maar verrassen als de plaat uitkomt.
– Ja dat deed me toch wel wat hoor, het is altijd leuk om erkenning te krijgen voor wat je een leven lang geboeid hebt, gitaar spelen dus. Eddy Christiani betekent voor mij natuurlijk niet wat Jimi Hendrix wel voor me heeft betekend maar dat moment was wel prachtig. Het was ook zijn laatste openbare optreden met een toespraak waarin hij mij “de Johan Cruyff van de elektrische gitaar” noemde, dat is toch eervol! En mijn beide ouders waren er toen ook bij. Ook wel leuk om te vertellen is dat mijn vader vroeger een boekje had over Eddy Christiani, ‘Het stond in de sterren‘ getiteld [door Herman Pieter de Boer uit 1969 – red]. Ik pakte dat regelmatig uit de kast om mijn huiswerk uit te kunnen stellen, en heb het helemaal stuk gelezen. Dat fascineerde me toen al want het ging toch over de popmuziek uit die tijd hè.
Je woont alweer een tijdje in de Twente, Angus Young (AC/DC) woont in de Achterhoek. Ooit over nagedacht om eens iets samen te gaan doen?
– Nou sterker nog, Angus heeft min of meer zijn vrouw Ellen aan mij te danken. Ik kende haar al jaren omdat we samen op de Hogeschool voor de kunsten Arnhem zaten. En in 1979 zaten wij met Teaser in het voorprogramma van AC/DC tijdens de Highway To Hell Tour. Ik heb haar toen een keer met een paar vriendinnen op de gastenlijst gezet, in de Vereniging in Nijmegen was dat geloof ik. En achteraf hebben ze in de kleedkamer ook de jongens van AC/DC ontmoet. Dat was wel een koddig gezicht die boomlange blonde Nederlandse meiden en die kleine gebroeders Young. Een tijd later werd ik door haar gebeld in mijn stamkroeg: “Ad, raadt eens waar ik nu zit?” Ik zei: “Nou, niet hier in ieder geval!” “Nee, in Parijs!” zegt ze, “met AC/DC, en ik kom voorlopig niet meer terug!“. En nog geen jaar later waren Ellen en Angus getrouwd, ha ha. Mooi hè? Ze wonen nu in een kasteel van een huis in Aalten in de Achterhoek. Maar toen ze net getrouwd waren woonde ze nog samen in haar ouderlijke huis geloof ik. Ik werkte destijds als ontwerper voor een reclamebureau in Aalten en ging af en toe eens een bakkie bij ze doen. Maar dát is dan ook het enige wat ik tot nu toe samen met Angus gedaan heb, ha ha. Beide hebben we het altijd veel te druk gehad met onze eigen bezigheden.
Rockers zijn vaak notoire whisky- en bierdrinkers, jij drinkt rode wijn. Is dat Ilja Gort zijn schuld?
– Nee ha ha, het had wel gekund hè! Ik speelde op mijn 18e jaar in Jaap Dekkers Boogie & Blues band met hem, maar dronk toen dus nog niet! Ik heb hem een jaar of twee geleden eens zomaar opgebeld. Ik zag toen een artikeltje over hem in zo’n folder van een grote supermarktketen staan. Hij heeft 25 hectare wijngaarden in Frankrijk, Château la Tulipe de la Garde en produceert er o.a. Bordeaux Supérieur voor die supermarktketen. We hebben een uurtje lekker zitten lullen over van alles en nog wat en we moeten nog steeds een keer afspreken. Een mooi excentriek mannetje die Ilja Gort. Als we met de MoonKings door Frankrijk toeren zal ik zeker nog eens aan hem denken.
Oké, we moeten afronden Ad, bedankt voor dit gesprek en veel succes met de MoonKings CD en de optredens.
– Hé, goed man, was leuk. Ik zie je 8 maart in de Boerderij Zoetermeer.
Vandenberg’s MoonKings Teaser 2:
Op vrijdag 21 februari 2014 komt het debuutalbum van Vandenberg’s MoonKings officieel uit. Die avond is ook de CD presentatie in Poppodium Atak te Enschede, gevolgd dus door een uitgebreide MoonKings tournee.
Mooi werk weer Giel !