Gezien & gehoord in de Delftse binnenstad: Het 16e De Koninck Bluesfestival de bands Tangled Eye, Bradley’s Circus en meer op vrijdag 14 februari 2014. Sfeerverslag & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
Er was weinig dat duidde op Valentijnsdag tijdens het 16e De Koninck Bluesfestival in Delft. Of het moet het meisje geweest zijn dat gedurende de hele eerste set van het Bradley’s Circus optreden met een rode roos in haar hand vooraan stond. Gulle liefde en zo
ete romantiek zijn dan ook bepaald geen thema’s in de bluesmuziek waarbij over het algemeen de nadruk ligt op negatieve gebeurtenissen. Niet dat wij als Sombermannen noodgedwongen onze dagen in ledigheid doorbrengen (nog niet althans). Maar gelijk bluesmannen schuwen wij controversiële thema’s als alcohol, seks en het noodlot niet. Bovendien bestaan er heel veel variaties binnen de bluesmuziek zodat er elke keer weer iets nieuws te ontdekken valt. En voor onze ontdekkingstocht langs de Delftse kroegen kozen wij dus de Valentijn-vrijdag, de eerste dag van dit tweedaagse festival.
Live hotspots
“Het is ondoenlijk om alle 50 optredens op de 30 verschillende plekken aan te doen. Wie dat probeert, raakt waarschijnlijk door de stress vanzelf in een bluesstemming”, zo berichtte de organisatie ons op voorhand op hun website. Dus namen wij zorgvuldig het programma door en bekeken we een aantal aanklikbare hotspots bínnen de digitale mindmap. Want ook hedendaagse bluesmannen omarmen tegenwoordig gewoon het digitale tijdperk. Niet dat we ons aan het uitgestippelde schema hielden hoor, want die leidraad raakte al na twee bier in de klit. Onze eerste live hotspot was Café de Oude Jan gelegen op het oudste pleintje van Delft vlak naast de Oude Kerk. En terwijl wij neerstreken aan de bar voor een schuimende cappuccino, serveerde het nog verse trio Tangled Eye ons vanuit de tent romige Amerikaanse roots muziek.
Met voornamelijk origineel repertoire vanhun recentelijk verschenen CD ‘Dream Wall’ (2014) kregen de ervaren Dede Priest (zang, viool), het ritmekanon Jasper Mortier (drums, bas) en gitarist Jan Mittendorp de vele jongelui in de tent aan het dansen.
Circus in town
Ondanks de te verwachten drukten rond de diverse podia in Delft wilde we vanavond tenminste van één band publiceerbaar beeldmateriaal schieten. En ach, aangezien Bradley’s Circus met o.a. Mattanja Joy Bradley en Lidewij Veenhuis al in de Oude Jan tent stonden te trappelen, besloten wij hier ook nog even te blijven. Want een beetje extra aandacht voor de dames kon op een dag als vandaag geen kwaad, niet waar? Het circus komt immers niet elke week naar de stad! Met vooral nummers van hun laatst verschenen album ‘Kickin’ But Not High’ (2013) kregen we weer de vertrouwde geurige melange van blues, rock, rockabilly en country voorgeschoteld. Inclusief een lekkere versie van het blueslied ‘Wang Dang Doodle’ (Willie Dixon) dat hier vooral bekend werd door de Haagse bluesrockband Livin’ Blues. Mattanja profileerde zich afwisselend als vocaliste en gitariste en nam zelfs een keer de contrabas van Joris Verborgt over. Ook gitarist André van den Boogaart had zijn vocale lead bijdrage maar tijdens ‘Ghost Train 665’ moest Jimmy the Lounge (zoals zijn bandnaam luidt) wel gesouffleerd worden door Mattanja omdat hij (ook al) even de draad kwijt was. Dit tot grote hilariteit van de twee giechelende B.C. dames. Want ook LOL (laughing out loud) is een motto in de blues.
Blueshart
Van sommige kritische lezers mogen wij niet meer schrijven dat Lidewij Veenhuis de beste Bluesharpiste van Nederland is (dat zou impliceren dat we ze allemaal gezien hebben). Maar zeker weer na vrijdagavond durven we te beweren dat Lidewij fábelachtig woest op haar smoelschuivers kan blazen. Drummer BeeWee Nederkoorn liet het allemaal ferm tikkend op zijn toms en bekkens over zich heen komen. Opa – Mattanja’s trouwe viervoeter – had deze avond al helemaal geen zin om in een tent vol bollebozen en grijskoppen rond te slenteren. Hij bleef met een begeleider buiten in de frisse lucht aan de riem. Na een minuut of vijftig zat de eerste set erop. Symbolisch als afscheidscadeautje met een Delfts blauw blueshart – en een beetje pijn in ons hart – verlieten we de stampvolle partytent om onze bluesroute voort te zetten door de straten en de steegjes van historisch Delft. Alwaar het hoog geëerde publiek ook in drommen voor de andere cafédeuren stonden.
Volle uitspanningen
Jo Buddy & the Marbletones waren goed bezig in Het Gulden ABC vernamen we al onderweg. De Finse zanger-gitarist speelt rauwe gitaarblues met uiteenlopende invloeden, van Swamp Boogie tot Spaanse Flamenco. Foulplay was net aan een Joe Cocker cover bezig toen wij ons De Waag binnen wurmde. Cocker is één van de vele grootheden waar deze negenmans formatie soul- en rhythm & blues standards van covert. Sam & Dave, Otis Redding, James Brown en Brian Setzer zijn wat anderen. Mede door de vier man sterke blazersectie werd het een feestje van herkenning met een hoog swinggehalte. Naarmate de avond vorderde raakte de deelnemende horeca uitspanningen alsmaar voller. In De Kurk hebben we The Dynamite Blues Band gehoord, maar niet gezien. De pijpenla stond vol nieuwsgierigen die Wesley van Werkhoven, Niels Duindam en JJ van Duijn – bekend van Big Blind – samen met bassist Renzo van Leeuwen weer eens live op de bühne wilde zien en horen. Natuurlijk kwamen de herinneringen aan de lowdown dirty blues van Big Blind weer boven. En hopelijk houdt dit dynamische kwartet het dit keer wat langer vol.
Happy Trails
Een vrije ingang was bij de Twelve Bar Blues Band in Café Vlaanderen en bij de Real Deal Chicago Bluesboys de Robbert Fossen & Peter Struijk Band in Jazzcafé Bebop beter te doen. Maar ook hier weinig doorgang naar het podium. Dus luisteren en genieten (met soms wat duw en trekwerk) was het devies. Onze streekgenoten The Hellhounds met ‘a hell of a ladysinger Sarah’ mochten Het Koningshuys op z’n kop zetten met voornamelijk jaren vijftig blues. Als vanouds gingen de manlijke bandleden Ton en Merijn & Sander (o.a. Tonomats) ook los tot genoegen van de meegekomen Westlandse fanclub. De laatste schreden ‘on our happy trails’ werden gezet richting Het Proeflokaal. Waar de Haagse boogieman Jean Paul Rena en zijn band ons met een stevig portie roots-rock de nacht instuurde. And partytime it was! Wie nu nog denkt dat bluesmuziek alleen voor Sombermannen bestemd is komt bedrogen uit. En voor hen die het live aan hun lijf willen ondervinden is (was) er zaterdag 15/02 een herkansing met wederom een geweldig programma. Delft keeps the blues alive! [met excuses aan alle bands die we niet hebben kunnen bezoeken].
