Een sfeerimpressie van de Bluesroute Assen op 25 januari 2014. Tekst door Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Uitgerekend vanavond begint de winter in Noord-Nederland. In Assen sneeuwt het flink. In no time zijn de straten van de Drentse hoofdstad wit en spekglad. Het jaarlijkse bluesfeest speelt zich gelukkig binnen af en alleen om van de ene naar de andere kroeg te glibberen waagt het publiek zich buiten. I
n mijn programmaboekje tel ik zo’n dertig horecagelegenheden die vanavond blues serveren. Kiezen is het devies of maar zien waar we terecht komen.
Eamonn McCormack , die vroeg van start is gegaan heeft het café, met zijn strakke blues-rock, al aardig vol en warm gespeeld. De Ierse gitarist en zanger, ook wel bekend onder de naam Samuel Eddy, staat erbij als een standbeeld en lijkt je recht in de ogen te kijken. Ik vind dat hij soms wat oneerbiedig met zijn gitaarsolo’s omgaat door abrupt te stoppen aan het eind van een nummer. De zang komt niet lekker uit de installatie. Wellicht wordt dat beter vanavond, het is immers nog vroeg.
Even verderop zijn we net op tijd om een Johnny Cash-cover mee te pakken in de uitvoering van ’69 Come Back. Daarna houden de muzikanten pauze. Dat kun je ook treffen op een bluesroute. Even verderop heeft Blues Motel zijn intrek genomen in wat normaal een hip restaurant is. Ze staan in een naar, don
ker hoekje. Een prima band met Kevin de Harde als frontman. Het is vooral Chicago Blues wat wij te horen krijgen. In een meer bluesy omgeving zal de band ongetwijfeld beter tot zijn recht komen.
We glibberen verder en mengen ons onder het enthousiaste publiek bij de Belgische BluesBones. Over deze band werd onlangs uitvoerig en enthousiast verslag gedaan door Nicolette Johns voor The Blues Alone. Wat mij intrigeert: hoe kan een achttienjarige gitarist (Stef Paglia) zijn solo’s met zoveel emotie brengen? Is dit het moment dat ik in reïncarnatie van oude zielen moet gaan geloven? Ik beperk mij het optreden in twee woorden samen te vatten: adembenemend goed! Als je The Bluesbones nog niet gezien en gehoord hebt, ga dat dan onverwijld doen.
De Belgen zijn trouwens goed vertegenwoordigd vanavond want terug op de Markt speelt daar in een van de cafés Howlin’ Bill. Een mooi plaatje op de bühne. Bakkebaarden en kuiven, daar houden wij van! De band trakteert op soms wat swampige blues, een beetje rock & roll en een vleugje rockabilly. Howlin’ Bill heeft een prima zangstem en speelt bluesharp. Mijn bluesroutemaat, zelf bassist, denkt dat de band nog leuker wordt als de elektrische bas wordt vervangen door een contrabas.
Bas Kleine & the Harmanics vereren we met een bliksembezoek. Die maken er een bescheiden authentiek “old school”en sympathiek feestje van. Het publiek vermaakt zich. Alhoewel een bezoek
er zich mokkend naar de uitgang begeeft: “ze spelen helemaal geen blues hier”. Persoon in kwestie heeft of te veel gedronken of een afwijkend idee over bluesmuziek.
De zaterdag is geruisloos overgegaan in de zondag. Voordat we Assen verlaten wacht ons nog Aynsley Lister uit de UK. Hij heeft een prima band achter zich staan. Mijn Bluesroutemaat knikt tevreden. Hij houdt van een diep, laag, knorrend basgeluid en dat heeft deze bassist. Ik houd op mijn beurt van Aynsley zijn performance. Goeie stem, fijn gitaarspel, prima dynamiek. Na al het gitaargeweld van deze avond bezorgt de toetsenist mijn oren een welkome afwisseling. Wie niet van standaard blues houdt maakt kennis met een mengvorm van blues en hedendaagse populaire muziek. Aynsley belandt op mijn “to see and to hear once more lijstje”.
Helaas hebben we geen tijd meer voor de Duitse Tommy Schnellerband die is neergestreken in een groot hotel aan de A28. Het vervoer van en naar het hotel wordt uitgevoerd met een Amerikaanse schoolbus. Hoe je het ook wendt of keert, je pakt niet gemakkelijk even een kwartiertje mee als de locatie zo ver buiten de route ligt.
Wat ons betreft is de Bluesroute 2014 een geslaagd evenement met een programmering voor zowel de diehard bluesliefhebber alsook voor het minder geoefende oor. Er is geen betere manier om de winterdip te lijf te gaan in januari dan met een portie blues. Dat begrijpen ze in Assen.
