Puggy speelde op donderdag 16 januari in poptempel Paradiso.Review door Jack Zwinkels met foto’s van Sjors van Os.
Ondanks de nog minimale populariteit binnen de Nederlandse landsgrenzen hebben ze tijdens Pinkpop 2013 de tent al op z’n kop gezet en was de kleine zaal van Paradiso volledig uitverkocht. De band is een ware cocktail van verschillende nationaliteiten. Zanger/gitarist Matthew Irons is afkomstig uit Engeland, bassist Romain Descampe is een fransman en drummer Egil “Ziggy” Franzén is Zweeds. Het contact tussen deze drie heren is in Brussel tot stand gekomen. Daarom is ervoor gekozen om zich voor te doen als Belgische band. Puggy heeft sinds zijn ontstaan in 2005 een drietal albums geproduceerd waarvan de laatste in 2013 is uitgekomen. Zet dit album aan en je verbaast je over de aanstekelijkheid van de stuk voor stuk pakkende nummers. Het is zeer toegankelijke muziek met een vrolijke noot die een glimlach op het gezicht tovert. Dit geldt ook voor de liveshow die kwalitatief niets afwijkt van de albumsound.
Het was proppen geblazen op het, voor Puggy, veel te kleine podium van Paradiso. De overvloed aan instrumenten en ondersteunende apparatuur maakte het voor zanger Matthew een hels karwei om enthousiast over het podium te springen. Daarom werd er begonnen met een rustige inleiding om het publiek op te warmen. Hier werd gelijk duidelijk dat deze band veel meer verdient dan de kleine zaal. De daaropvolgende nummers raakte de poprock vlakken volledig en werden hier een daar uitgebouwd tot een hardrock versie met snoeiharde drum- en gitaarsolo’s. Dit alles op een akoestische gitaar wat een verassende sound gaf. Hierbinnen vond de frontman nog net genoeg ruimte op het podium om het publiek op te jutten met zijn opvallende maneuvers. Voor Ziggy, die tijdens zijn drumpartijen graag alles uit de kast haalt was het een worsteling met de microfoon die af en toe een klap van de arm kreeg. Daarom werd hij hier en daar door zijn vrienden trommelend ondersteund en vormden ze op die momenten een drumband van Caraïbisch formaat. Op zijn beurt nam hij waar nodig de piano over om een vriendendienst te bewijzen.
De bezoekers reageerde goed op de opzwepende muziek van Puggy. Dit zorgde voor veel beweging in de zaal, tot springend aan toe. Voor Romain was dit het teken om alles uit zijn bassgitaar te trekken wat er in zat. Dit resulteerde halverwege de set in een smeulende plastic geur die de zaal door trok. Nader onderzoek gaf het antwoord. De versterker was te hard gepusht en had het begeven. Volgens hem was het de schuld van de zaal, omdat wij hem toelieten volledig los te gaan. Matthew sloot dit af met de woorden: “Maybe it’s all your fault people! Cause you’re on fire!!”. Deze woorden werden door de aanwezige als een compliment ontvangen en zorgden voor een luid applaus.
Dit zorgde er overigens niet voor dat het enthousiasme en de kwaliteit achteruit gingen, integendeel. De synthesizers, drumpads, woodblocks en shakers kwamen het podium op om de inhoud meer volume te geven met een elektronische sound. Hierdoor werd de avond wat moderner afgesloten dan dat deze begonnen was. Dit loopt gelijk met het geluid op de albums, de laatste plaat klinkt wat moderner dan het eerste twee albums. Dat het de goede kant op gaat met Puggy is te zien aan hun booking voor Paaspop 2014. Het enige dat ze missen is één radio hit. Mocht die er ooit komen maakt de laagdrempelige muziek het mogelijk om uit te groeien tot een band van Europese omvang!
