Dave Chavez Band speelde in Muziekcafé De Fles in Spijkenisse op 29 december 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Voor de laatste gig van 2013 was slechts een korte autorit nodig; de reporters van ‘The Blues Alone?‘ bezoeken voor het eerst Muziekcafé De Fles in Spijkenisse wat onder de rook van Rotterdam is gelegen. Beschamend toegegeven; mede omdat dit, in de Spuistraat gesitueerde, café al 2 jaar succesvol bands programmeert. De Fles, openingsact was Marcel Scherpenzeel, is inmiddels het muziek-walhalla van de regio voor de Rock/Metal liefhebber op de zaterdagavond en de bluesliefhebber op de zondagmiddag of zoals zij zelf op hun site hebben staan “Een afwisselende live-programmering waarin men ook de uithoeken van het muzikale landschap durft te bewandelen”. Rob Schinkel en Marco Marcus (?) zwaaien de scepter achter de bar en de muzikale scepter zwaaien Rob’s echtgenote Tjitske van der Bij en Yvonne de Jong, laatstgenoemde is geen onbekende in de blues-scene. Voor de laatste zondagmiddag van 2013, 29 December, heeft De Fles gekozen voor een band die steeds vaker te zien is op de nationale podia. De eer is aan de Dave Chavez Band om de vaste gasten én enkele nieuwkomers, waaronder ondergetekende, te laten zien waarom zij deelnamen aan de Dutch Blues Challenge georganiseerd door de Dutch Blues Foundation.De Dave Chavez Band afkomstig uit Schiedam spelen dus eigenlijk een thuiswedstrijd wat resulteert in het feit dat er heel wat bekenden onder hun toeschouwers aanwezig zijn vandaag. De Dave Chavez Band zal het publiek door de diverse stijlen die de blues rijk is naar Chicago, Texas en de Westcoast voeren. Gitarist/zanger Dave Chavez is met zijn bandleden, bluesharpist ‘Slim’ Robin van Roon (bekend van The Burito’s en the Blue Stones) en bassist Erik Lipman al meer dan 25 jaar bevriend en bekend in de bluesscene. Echter in de tegenwoordige samenstelling van de band vinden we ook een jóngere muzikant, drummer Darryl Ciggaar, hij is nog niet zo lang de vaste drummer van de Dave Chavez Band. Darryl Ciggaar is natuurlijk geen onbekende in de muziek, hij speelt o.a. ook in de ‘Ashtraynutz’. Darryl Ciggaar vervangt drummer Joost Tazelaar die de band heeft verlaten. Muziek is Darryl Ciggaar met de paplepel ingegoten, moeder speelde ooit piano in een ladies all- band, vader D.J. Ciggaar is de bassist van Charley Cruz & the Lost Souls en broer Dusty Ciggaar gitarist van o.a. The Rhythm Chiefs. dus met zijn beleving van muziek zit het wel goed lijkt me.
Als het intieme café al aardig ‘cramp’ begint te worden trappen de mannen af op het al even zo ‘cramp’ podium met het instrumentale nummer ‘Dirty C’ om de aanwezigen bij de les te krijgen. Het nummer is tevens de openingstrack is van het eerste album van de band ‘Sharpe Like A Knife’, ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit wel eens een puik staaltje muziek kan gaan worden wat wij hier op de laatste zondag van het jaar te horen gaan krijgen. Het geluid is wérkelijk fantastisch in dit Harley Davidson minnende etablissement!!! Tijdens ‘Boogie Real Low’ zijn we getuige van een zéér overtuigende, fantastische, beheerste harpsolo van ‘Slim’ Robin van Roon, wát een controle heeft deze man op de Mississippi saxofoon! De energie die deze mannen op dit kleine podium ten toon spreiden is van zo’n aanstekelijke niveau dat al snel de aanwezigen in het inmiddels steeds vollere muziekcafé meedeinen op de vierkante centimeter op het onmiskenbare ‘Diddley Rhyhm’ van het nummer. Bij het intro van de slow blues ‘Trouble In Mind’ vraagt Dave (Slaratubun) Chavez dan ook vriendelijk een beetje rust in de tent in onvervalst Rotterdams “as we allemaal effe stil kennen sijn”. Daarna worden we getrakteerd op een spel tussen gitaar en bluesharp; wát een passie en plezier voor de muziek valt ons ten deel.’Fuzz & Fight’ is ook weer zo’n lekker nummer uit de pen van Dave; voorgenoemde nummers zijn ook allemaal eigen werk met uitzondering van ‘Dirty C’ wat in samenwerking met de andere bandleden is geschreven. Tijdens het jump-blues nummer ‘Sickly In Love’ moet bassist Erik Lipman flink aan pezen maar de blikken over en weer naar drummer Darryl Ciggaar verraden dat hij tevreden is over het resultaat. Deze band huist een front-man die ík slechts een hoge waardering kan geven; Dave Chavez beschikt over een on-Nederlandse timing én intonatie van het Engels. Zijn spel op zijn ‘baby’ uit 1996, de Fender Stratocaster, is zeer goed. Ook is Dave Chavez in het bezit een hele goede stem die ik als ik écht zijn stem moet vergelijken het meest op die van Bill Withers vind lijken. Nou ja, het kan minder toch?
De invloed van Kim Wilson is niet alleen op het schijfje van de band te horen maar ook op het podium is de invloed van ‘the Fab Birds’ te bespeuren als de Dave Chavez Band ‘Sugar Coated Love’ ten gehore brengt, een goede vertolking wat nog eens overtroeft wordt met de vertolking van ‘Walking To My Baby’ ook uit de pen van Kim Wilson. Het bluesharp spel van Robin is nooit té overheersend, hij wacht, ondersteunt daar waar het moet maar àls hij dan een solo krijgt dan springen de sokken ons uit de schoenen! Iedere keer weer perst hij de ene na de andere solo uit de longen, een man met een goede conditie die onmogelijk kan roken! De bassist Erik Lipman krijgt na Dave‘s opmerking in onvervalst Rotterdams ‘hij staat zo te zeiken dat ‘ie aandacht wil” een grote rol in ‘Nothing But The Blues’ een rol waar hij naar mijn mening glansrijk voor slaagt. Ook in de tweede set van de Dave Chavez Band zien we nog een toffe gimmick als Dave Chavez met een plaatselijke schone tussen body en gitaar danst terwijl hij doorspeelt, dat er later ook nog een boomlange mannelijke toeschouwer hetzelfde lot vergaat is slechts hilarisch te noemen. Samen laten de mannen van de Dave Chavez Band de blues in hun puurste vorm horen, ik kan geen enkel nummer hier vandaag gespeeld ‘minder’ noemen. De mannen hebben een zeer professionele ‘feeling’ m.b.t. wat het publiek wil ; iets wat direct vertaald wordt in de opbouw van de set. We horen nog een paar nummers van het album maar ook een paar covers zoals ‘Hoochie Coochie Man’ waarin een harpsolo van ‘Slim’ Robin van Roon waar mij letterlijk de rillingen over de rug van lopen. De titeltrack van het album ‘Sharp Like A Knife’ is van dien klasse dat het de laatste twijfelaars over de streep trekt om tot koop van het album over te gaan.
Wij ,als muziekliefhebbers, willen de band bedanken dat we weer een band hebben mogen ontdekken die het verschil kan maken in muziekscene die Nederland rijk is; een band met passie voor de muziek maar wél een band met een solide basis en een visie op de weg die zijn willen bewandelen.
We zijn getuige geweest van lekkere ‘In Your Face’ blues van een band die u als lezer van ‘The Blues Alone?’ deze zomer zowel nationaal als internationaal (o.a. UK en België) veelvuldig zal kunnen zien optreden – check voor data www.davechavezband.com. In de nabije toekomst staat de band op de line-up van o.a. Blues on The River (www.stichtingbluesontheriver.com) waar ‘The Blues Alone?‘ook weer verslag van zal doen.
De reporters danken de uitbaters Rob & Marco en programmeurs Tjitske en Yvonne van Muziekcafé De Fles voor hun gastvrijheid in hun zeer gezellige etablissement met puik geluid; tot de volgende keer!
