De Blue Grass Boogiemen speelden op 3 januari 2013 in de Amer te Amen. Tekst: Ria Pronk, foto’s: Gerrie van Barneveld
Eager
Of de heren wat minder “eager” willen zijn vraagt Jan de Haan van de Amer aan de Blue Grass Boogiemen. Het is nog voor achten, de mannen staan te popelen op het podium om te beginnen. Het zaallicht gaat niet eerder uit voordat ook het publiek uit Tweede Exloërmond gearriveerd is en ook aan een officiële aankondiging ontkomen de heren niet. Zeker, nooit van het Drents kwartiertje gehoord daar in Utrecht?
De vierkoppige band bestaat uit Arnold Lasseur (mandoline, viool, zang), Bart van Strien (banjo, mondharmonica, viool, zang), Robert Jan Kanis (gitaar, zang) en Aart Schroevers (contrabas, gitaar, zang). Met de voorloper van de band, de Hillbilly Boogieman, werd ook Rockabilly gespeeld. De band is tegenwoordig gespecialiseerd in authentieke 
Bluegrass, volgens eigen zeggen, omdat de muzikanten niks anders kunnen. Ik vermoed dat het laatste een grap is. De naam werd veranderd in Blue Grass Boogiemen. Bluegrass is oorspronkelijk de muziek van immigranten die met akoestische instrumenten het heimwee probeerden weg te spelen en zingen in het verre Amerika. Dit subgenre van de countrymuziek kent Ierse en Schotse invloeden en heeft de naam te danken aan banjospeler Bill Monroe (1911-1996), afkomstig uit de Bluegrass state Kentucky, die zijn band de naam Blue Grass Boys gaf.
Hoog tempo
In de Amer volgen de liedjes elkaar in hoog tempo op. Opvallend korte liedjes maakte men destijds. Het zijn verhalen over het harde bestaan, de liefde die je hebt, wenst of verloor en de onvermijdelijke dood. Het zijn voornamelijk covers die worden gespeeld van o.a. Bill Monroe, Johnny Cash en Hank Williams. En dan zijn daar ineens de onverwachte Yellow River van Christie en I’m on fire van Springsteen. Muzikaal gezien gebeurt er voortdurend van alles op het kleine podium. Ook grappen vliegen in hoog tempo over de deel van de Amer. De band neemt het leven en zichzelf met een flinke korrel zout. Niet alle grappen landen op Drentse bodem maar dat wil niet zeggen dat het publiek het niet naar de zin heeft. Er wordt 
geluisterd en tussen de nummers door opvallend hard geapplaudisseerd.
Kloppend plaatje
Van Strien en Lasseur spelen niet alleen banjo en mandoline, maar kunnen ook behoorlijk uit de voeten met de viool. Zingen kunnen de mannen allemaal. Zij bedienen zich van een vet Amerikaanse accent, dat vooral achter de neus wordt gevormd. Het knauwt en het klaagt. Dit samen met de meerstemmige zangpartijen zorgt voor de authentieke sfeer. Naast de muziek dragen ook kleding, uiterlijk en presentatie bij aan een passend totaalplaatje en dat geldt ook voor de cd. Delivering the Grass, die een aantal weken geleden het levenslicht zag.
Met het woord “eager”, heeft Jan de Haan, programmeur van de Amer, eigenlijk de spijker aan het begin van de avond direct al op zijn kop geslagen. Als je de band in één woord zou moeten omschrijven, is dat een rake typering.
