The Hoax knallen weer als vanouds!

The Hoax speelde op vrijdag 13 december 2013 in Cultuurpodium De Boerderij te Zoetermeer met support van Well Hung Heart. Tekst & filmpje van Giel van der Hoeven met foto’s van Giel & Arjan Vermeer.

Ja, The Hoax zijn natuurlijk een begrip binnen de Europese bluesscene. Dus een Hoax optreden laat je niet schieten als ze bij je in de buurt spelen. En wat het dit keer (wat mij betreft) nóg interessanter maakt was de supportact tijdens deze tour. Dat is namelijk het side-project van The Hoax bassist Robin L. Davey: Well Hung Heart. Een dubbelklapper die met de jaarwisseling in zicht, met genoegen vroegtijdig afgestoken mag worden. In het kader van de Big City Blues Tour doen ze dat dit weekend drie keer in Nederland. Daags na Zoetermeer wordt de Groene Engel in Oss aangedaan en de dag daarop is De Bosuil in Weert aan de beurt. Drie dagen keihard knallen met z’n allen dus!

Well Hung Heart is in de live samenstelling een trio dat bestaat uit Robin Davey (simultaan gitaar en bas!), Greta Valenti (zang) en Phil Wilson (drum). Het bandgeluid doet in de up-tempo songs nog het meest denken aan Rage Against The Machine (‘BULLS#!T‘, ‘Devil’, ‘You Got Me’) en in ‘Saviritis’ en ‘If You Want It’ horen we zelfs invloeden van Led Zeppelin terug. Niet vreemd dus dat ook de Zep-klassieker ‘Whole Lotta Love’ op de setlist staat. De uit New Orleans afkomstige fashiongirl Valenti is maar een klein poppetje (met blauw geverfd haar dit keer) maar met een geweldig stem volume. Dat was wellicht al bekend uit de periode dat ze in de alternatieve rockgroep Fuji Minx zong, maar opgezweept door Davey en Wilson lijkt ze er met WHH nog een extra schepje bovenop te doen. De meeste songs van Well Hung Heart’s debuutalbum ‘Young Enough To Know It All’ (2013) zijn dan ook prima te pruimen.

Rauwe en eerlijke muziek gebracht met een minimum aan instrumenten maar met maximale energie. Al komt Greta in de eenvoudige deuntjes ‘Oh Girl’, ‘Love Me Baby’ en ‘If You Want It’ helaas toch wat minder overtuigend over. In de slow songs (‘This Is Not Love’) gaan de gedachten weer enigszins uit naar the Yeah Yeah Yeah’s, maar WHH heeft zeker wel een eigen geluid en is ook leuk om naar te kijken. De actrice in Greta Valenti komt keer op keer boven als ze rammelend met de tamboerijn over het podium kruipt of zich kronkelend tussen het publiek beweegt. De act met de blauwe schemerlamp boven haar hoofd nemen we dus ook maar voor lief. Al met al een band om in de gaten te houden dunkt me, zeker als broer Jesse Davey, die ook aan het eerste album meewerkte, zich er op afstand mee blijft bemoeien. Want de gebroeders Davey zijn behalve de kern van de Britse bluesrock band The Hoax, ook behoorlijke creatieve geesten gebleken door de jaren heen.

De Britse Davey Brothers (tevens de naam van één van hun vorige bands) groeide op met de Amerikaanse blues elite. Robin speelde en werkte al met o.a. Buddy Guy en Mick Jagger en hij deed evenals Jesse op diverse soundtracks mee. Jesse is behalve songwriter en gitarist ook producer en formeerde zijn eigen Jesse Davey Experience en The Hand Me Downs. Mannen met een ijzersterke reputatie dus en present op de lijst van de British Blues Hall of Fame. En tot verbazing van menigeen verscheen afgelopen jaar zowaar weer eens – voor het eerst in bijna 16 jaar! – een studio album van The Hoax: Big City Blues. Een zogenaamd self issued album, waarbij de kosten ervoor werden vergaard via crowdfunding. Een alternatieve wijze om een project te financieren waar tegenwoordig steeds meer muzikanten gebruik van maken.

Eigenlijk zijn The Hoax nooit echt weggeweest. Afgezien van allerlei solo- en side-projecten en het produceren van andere bands waren er regelmatig reünie- en jubileum gigs en natuurlijk hun fameuze “Hoaxfests”. En op 31 augustus jl. hadden we ze ook al op het Delftse Westerpop festival live zien optreden, maar toen klonken de Big City Blues tracks voor de bezoekers nog nauwelijks bekend in de oren. De set van zo’n uur en drie kwartier bestond in de Boerderij ook weer uit een mix van Hoax classics en nieuwe songs. Van de opener ‘Stick Around’ tot aan de toegiften klonken de songs zo strak als de spreekwoordelijke snaar. Met de twee leadgitaristen Jesse Davey en Jon Amor met hun contrasterende stijlen in de hoofdrol. Het gemak waarmee die twee hun solo’s spelen (‘Groove Breaker’) en elkaar aanvullen blijft verbluffend.

Met tussen hun in op het podium de blikvanger en dandy, zanger Hugh Coltman. Geen typische blueszanger want hij heeft meer een soulvolle stem met veel volume en een groot bereik. En hij is tevens een kanjer op de bluesharp, dat zeker. Robin Davey had zijn Well Hung Heart outfit, een ruitjesbroek, Stones T-shirt en bruin leren jack, verruild voor een kostuum met overhemd en witte lakschoenen. Hij schikte zich dus weer in zijn Hoax rol en beperkte zich uitsluitend tot de basgitaar. Waarmee hij samen met drummer Dave Raeburn de retestrakke ritmes verzorgde. De band’s backbone dus die in het Hoax live repertoire vaak monotoon en soms ook erg hard klinkt. ‘Hipslicker‘, ‘Roll On Up’, ‘Let It Shine’… het zijn allemaal prima nieuwe songs in die vertrouwde shuffly Hoax bluesrock stijl. Waarbij tijdens laatst genoemde song Coltman als een springbok over het podium raasde en ook het publiek liet meezingen.

Een Big City Blues show aangevuld met Humdinger (1998) songs die absoluut de moeite waard was. Ook de Mick Jagger & Lester Butler tribute was eervol en swingend. En met de ‘Smoke Stack Lightning’ frase kreeg ook de invloedrijke Howlin’ Wolf een loftuiting van Coltman. Maar de grootste winnaar was vanavond wel het publiek. Zonder hen was ‘Big City Blues’ niet tot stand gekomen en had de Big City Blues Tour én dus dit optreden niet plaats gevonden. Nu maar hopen dat deze comeback niet van tijdelijke aard is en dat de mannen in 2014 ook veel festivals in de provincie plat gaan spelen met hun Big City Blues. Met de complimenten van The Hoax!